Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp
Mooi stukje op Doorbraak (toch geen Belgicistische website) over de Vlaamse Beweging.
http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/me...-echte-vlaming
dit vat het samen:
Mag iemand zich flamingant noemen als hij niet voor een onafhankelijk Vlaanderen gaat maar voor een confederaal België?
Andere vraag: mag iemand zich flamingant noemen als hij niet meegaat met het rechts-conservatieve verhaal van de N-VA maar eerder centrumlinks tot links is georiënteerd?
Langs de andere kant kan je trouwens de zelfde vraag stellen: ben je geen goede Belg als je voor een confederaal België bent? Wordt je opeens verdacht van sympathieën met extreem-rechts als je voor meer Vlaamse zelfstandigheid bent?
Het politiek debat wordt enorm wit-zwart gespeeld in bepaalde milieus, terwijl dit bij de meerderheid van de mensen helemaal niet speelt.
Misschien iets om over na te denken..... |
De Vlaamse beweging wordt (bewust of onbewust) verengd - hetgeen onterecht is - tot het Vlaams-nationalisme.
Het is duidelijk dat de V.B. oorspronkelijk geen separatistische of zelfs nationalistische beweging was. Het kerngebied van de patriotten van het nieuwe Koninkrijk België en dat van die van de eerste generatie(s) Vlaamsgezinden was volkomen congruent: het oude graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant (entiteiten die in 1830 nog maar drie decennia eerder door een vreemde bezetter afgeschaft waren).
Het patriottisme verliep ook congruent : de Nederduitse taalminnaren en de revolutionairen - en tussen hen was er geen verschil - zagen hierin (terecht):
- het kerngebied van de onafhankelijke staat waar m.n. de Nederduitse streektalen en de historische unicitet België tegenover Frankrijk zijn eigenheid gaf
- het historische kerngebied:
het gebied waar de hele middeleeuwse praal van de Zuidelijke Nederlanden lag (Limburg en Luik waren pas veel recenter in het Belgische staatswezen opgenomen)
het grondgebied waar de Bourgondiërs het eerst hun macht vestigden, en van waaruit dus de legitieme heersers kwamen die de Zuidelijke Nederlanden/België van de XVde eeuw tot het einde van de XVIIIde eeuw bestuurden. Onder die heersers, en m.n. in die katholiek-Habsburgse Nederlanden ontwikkelde zich vanuit de eenheid van religie en de staatsstructuren die de Habsburgers van de Bourgondiërs overnamen en verfijnden, vanuit de gedeelde economische belangen, kortom vanuit de federatie die eeuwenlang bestond een pre-nationaal besef (dat trouwens in 1790 al eens tot uiting was gekmen)
Dat zich binnen de Belgische natiestaat een Vlaamse beweging ontwikkelde was
niet in de eerste plaats het gevolg van de taalproblematiek. De Vlaamse beweging schiep het moderne en historisch onjuiste begrip "Vlaanderen" door net dit kerngebied te cultiveren, niet om België aan te vallen, maar net om het te versterken. Daarbovenop kwam de verstrengeling met het klerikalisme, dat bezorgd was om de particularistische streektalen die stilaan geünificeerd raakten, die net als zeer Belgisch beschouwd werden. Trouwens, de volkstaal werd al vanaf de XVIIde eeuw beschouwd als de nationale taal van België, van de Habsburgse Nederlanden. Het was de ‘
Belgische spraeke’, of ‘la langue belge’. De oppositie daartegen was van liberale inslag die deze volkstaal net als een rem op de ontwikkeling zag.
Het hele anti-Belgische nationalisme ontstond pas tientallen jaren later en dan bij een heel klein deel flaminganten.