Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Maar de viering van de overwinning bij Waterloo toen wel. Zo werd het toch aangevoeld door de Vlaamse taalminnaars : een Hollandse zaak heel die viering! En zij konden het weten.
|
Tja, dat is maar wat gij ervan maakt. Of ge dat in het juiste perspektief ziet is maar de vraag, wetende dat de eerste Waterlooverjaardag het de nationale feestdag was in het VKN, en vanaf 1830 België uiteraard liever andere dingen vierde. Vanuit puur Belgicistische hoek is dat dus een Hollands ding. Andere landen vierden dat echter ook, of wél.
Of de taalminnaars op zich tegen die herdenking waren is blijkt niet uit hetgeen ge schrijft. Want dat is in uw tekst dubbel: de éne raad de andere aan dat niet
openlijk te vieren. Die éne vreest dus dat de andere dat net wél zou doen, anders zou hij hem die raad immers niet geven.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
De titel van het werk van E. Witte heb ik meer dan eens vernoemd, slimme.
|
Dank u! Aan minzaamheid zult ge wel wellicht nooit dood gaan....
Citaat:
|
En de reden waarom de taalminnaars en de orangisten mekaar niet mochten staat duidelijk geformuleerd in mijn post.
|
Ja, maar wat ge aanroert vraagt natuurlijk naar meer stof.
Interessant vind ik de vraag in hoeverre die "afkeer" van het Orangisme voor sommige taalminnaren niet een
strategische aangelegenheid was. Ze leefden nu éénmaal in België en wilden om hun doel te bereiken goede punten halen van België. Met Orangistische azijn konden ze natuurlijk geen Belgische vliegen vangen. Ze wilden hun beweging niet diskrediteren wat niet wegneemt dat ze er ev. een verborgen agenda op nahielden. Men moet de volledige tekst ter beschikking hebben om daar nader op in te gaan en niet enkel uw subjektieve tekstkeuze.