Orthodontie wordt altijd terugbetaald gedurende een bepaalde leeftijd. Mensen met een kaarsrecht gebit uit de boekjes bestaan nu eenmaal niet. Wij maken de mensen zo, als kind al, en er draait een volledige industrie op. Gevolg is dat als je niet meegaat, je afwijkend bent tov degenen die de behandeling wel ondergingen.
Maar in België blijken de menselijke kaken hier alvast niet voor gemaakt, getuige de vele wijsheidstanden die moeten getrokken omwille van plaatsgebrek in de mond en het feit dat er opnieuw scheefstand opduikt na 15 jaar ongeveer of het niet dragen van bestendigheidsapparatuur.
Over adoptie wordt hier gesproken, alsof het om een paar schoenen gaat.
IVF is de laatste behandeloptie, ook vandaag. Soms wordt ze als eerste ingezet weliswaar, ingeval men bij de andere geen slaagkans verwacht.
Ik denk dat je het aantal mensen die na 5x proberen gaan aankloppen voor hulp, de kost niet wil geven. Echter in veel gevallen is er wel degelijk een probleem, dat ligt niet aan de vrouw en genetische inferioriteit, maar heel vaak aan milieufactoren die extreem belastend zijn. Voor sommigen meer dan anderen en bovendien woont niet iedereen op dezelfde plaats of werd niet aan gelijkaardige stoffen blootgesteld gedurende zijn leven.
Wat moeilijker ligt is denk ik dat er terugbetaling is voor oudere vrouwen (tot 42 dacht ik?). Terwijl je vandaag kan beslissen om je eicellen te laten invriezen als vrouw zonder ze al te laten bevruchten. Je doorloopt dan dezelfde procedure, alleen komen de geplukte eicellen niet in contact met sperma, voor ze in de vriezer gaan en blijven het dus eicellen ipv bevruchte eicellen (embyro's). Dit betaal je volledig uit eigen zak.
Doet een vrouw dit, dan doet ze eigenlijk aan preventie en bespaart ze de maatschappij later kosten, ingeval ze bv op 38-39 pas naar een arts zou stappen en geen eicellen in de vriezer zou hebben liggen.
Tot slot nog: mensen die naar een arts stappen voor een 4e of 5e kind, of aandringen op een tweeling. Het lijkt ondenkbaar. Maar het gebeurt. Nog veel schrijnender: nieuwe samengestelde gezinnen die ondertussen al x-keer gerecombineerd zijn, waarbij het meest kersverse koppel nog een kind wil, terwijl men al menig co-ouderschaps- en ouderschapsrollen vervult. Maar het kind is dan niet van dit koppel en men wil er per se nog een eigen. Ongeacht leeftijdsverschillen met kinderen uit vorige huwelijken van +5 of +10 jaar.
En niet iedereen heeft natuurlijk een even hoog iq of eq, of hanteert een levensstijl die de kansen op zwangerschap positief beïnvloed. Kan je daar dan een kind bijzetten, is dat verantwoord? En hoe ver reikt de verantwoordelijkheid van het individu?
Maar die vraag komt in andere takken van de gezondheidszorg ook terug:
is iemand die constant wil skiën zelf verantwoordelijk voor zijn 5 beenbreuken, revalidaties, operaties, prothesemateriaal en arbeidsongeschiktheidsperiodes? Of is hij dat pas wanneer hij van de piste afgaat?
Moet de samenleving de chemo van een longkankerpatiënt betalen, indien die enkel levensverlengend is met een beperkt aantal maanden? En wat met het hartaanval van de patiënt met hoge cholesterol, die zijn voeding weigert aan te passen?
|