[Kristof Piessens]

Nu begrijp ik het even niet ?

Bedoelen ze dus dat het Nederlands geen taal is dat zich op een natuurlijke manier heeft ontwikkeld in coherentie van de betekenis van zinnen en woorden ?

Ik erken wel dat er manieren zijn om woorden samen te stellen, dan zijn die samenstellingen enkel gericht naar een objectieve voorwerp, of gericht naar een uitdrukking in sarcastische en ironische zin, verbuigingen is in zekere zin ook een taalaspect, dan begrijp ik niet waarnaar dit relatie/betrekking heeft ?

Het klinkt zo wat vergezocht maar de talen van europese afkomst zijn niet te vergelijken met taal die samengesteld zijn uit symbolische/karakteristieke weergave en de spraak die hieraan verbonden is, zoals je dat bij Chinezen/Japanners hebt of bij overwegend Arabische taal waarvan hun schrift ook een symbolische/karakteristiek weergave kent.

Ik kan wel stellen dat het Nederlands en de daaraan verwante talen meer letterlijk/figuurlijk is naar de betekenis/bedoeling van de gesproken woorden/zinnen !