Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Welneen, een lijfeigene kon in de middeleeuwen vooreerst ook een man zijn. Daarnaast vormde zo iemand niet zomaar het bezit van de (geestelijke) heer. De lijfeigene was gebonden aan de grond en aan zijn/haar gezin.
|
Logisch ook een man. Het was echter het recht van een Heer van een leen.
Het territoriaal beginsel. Ook het recht van de 10e penning op landbouwopbrengst kon een graaf eind 18e eeuw nog steeds verkrijgen.
Dit is nog lang doorgegaan in een vorm dat de gemeenschap, inclusief pastoor, dit als gebruik bleef handhaven.
Iemand uit een andere gemeenschap hoefde het niet in z'n hoofd te halen om avances te maken met een meisje of weduwe uit het eigen dorp.
Ook andere gebruiken bleven, hoewel verboden, nog lang in stand
Pas halverwege de 20e raakten resten van dit alles in onbruik.
De gemeenschap besliste als een volksgericht. Dit ging tamelijk ver.
Als bijv. een meisje besloot uiteindelijk niet met een jongen te trouwen voerde de gemeenschap een volksgericht als deze dit een breuk van haar belofte vond.
Er zijn voorbeelden van uit de 19e eeuw dat het heftig toe kon gaan.
Hoewel wettelijk niet kon, gingen zelfs sommige burgemeesters erin mee