Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door DewareJakob
Vlamingen worden nog altijd, bijna als per definitie, als collaborateurs gezien. Bijna 70 jaar na het einde van WO 2. Als men iemand wil slaan, vind men licht een stok.
|
Het verraad van Staf de Clerq.
(Uit
Volk en Staat, het partijblad van het
V N V.)
"
De afreis van het Vlaams Legioen.
Langs de vooruitgangsstraat wordt het station betreden.
In de hall staan de Dietse meisjes geschaard met elk een ruiker bloemen. Naast hen, vendels van de Nationaal-Socialistische Jeugd met wapperende pennoenen. Te midden de Duitse overheden. Rechts hebben een paar honderd kameraden en familieleden van de vertrekkenden postgevat.
(...)
Mannen zingen met een krop in de keel, terwijl vrouwen al zingend schreien van dusdanige ontroering. Wanneer de legionairs binnentreden, dan kent het gejubel geen einde. Onze kameraden worden met bloemen overladen. Ritmisch weerklinkt het aanghouden ‘hou-zee-geroep’."
Wat dat allemaal nog met de belangen van Vlaanderen van doen had…
Het verraad van Staf de Clercq.