[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door bloedverwant

Ik zie ook niet in waarom het nodig zou zijn, en ook dan nog zou de kans om radicaal links boven de kiesdrempel te krijgen zeer zeer klein zijn (leuke uitvinding toch, die drempel

Er is zoiets als 'framing' waarbij je het politieke discours bepaalt. Je moet daarover misschien eens Gramsci en George Lakoff lezen. Bijzonder interessant.
De kern van de zaak is dat je het publieke debat domineert door een aantal analyses en termen naar voor te schuiven waarover het debat dan moet gaan. Het VB is daar bijzonder sterk in (De Winter ként Gramsci ook goed) met thema's als 'onveiligheid' en 'migratie' en 'criminaliteit' en 'profitariaat' waarmee ze dan Walen en migranten bedoelen.

Als je - zoals het VB - erin slaagt om jouw thema's naar voor te schuiven als belangrijk, dan wordt daarover gediscussieerd en gedebateerd. En dat soort debatten verliest de linkerzijde gegarandeerd.

Je moet dus bepalen wat het 'framework' is, wat het 'publieke debat' moet zijn. De linkerzijde moet zelf de krijtlijnen trekken over de thema's die voor de samenleving relevant zijn.

Als we een maatschappelijk debat kunnen opstarten over de nationalisering van �*lle banken, holdings en de energiesector, over de pensioenen, de uitkeringen en de armoede, huishuur en flexibiliteit, Afghanistan, openbaar vervoer, luchtvervuiling, de opwarming van de planeet, dan winnen we dat debat altijd. Het zijn uiterst belangrijke thema's waar het VB, LDD of NV-A niets zinnigs over te zeggen hebben. Je moet dus het terrein kiezen waar de strijd zich afspeelt. Als je thuis speelt, heb je meer kans om te winnen.

Daarom is het van belang dat de linkerzijde zich verenigt, dat ze verkozenen haalt die op alle niveaus linkse thema's naar voor kan schuiven om ervoor te zorgen dat dat de discussiethema's van morgen worden. Op die manier schuift het hele debat (en daardoor de hele samenleving) op naar links. D�*t moet de bedoeling zijn. Want daarbij wint de hele linkerzijde, los van de partij of de particuliere analyse.

Als de belangrijkste discussie in de samenleving gaat over de vraag of we bedrijven, banken, verzekeringsmaatschappijen, de energiesector, enz moeten nationaliseren dan wel socialiseren, of we nood hebben aan een sterke staat die reguleert, organiseert en herverdeelt dan wel kleinere gemeenschappen die autonoom beslissen over de manier waarop de solidariteit wordt georganiseerd, dan hébben we al gewonnen.

In die zin moet de linkerzijde zich als eenheid tonen, het parool van Marx indachtig: proletariërs alleshande, verenigt u.

Vandaag gaat het maatschappelijk debat over een onafhankelijk Vlaanderen, over migranten, onveiligheid, teveel belastingen, een pietepeuterige overheid die teveel wil reguleren, enz. Zo'n debat kan de linkerzijde nooit winnen want argumenten volstaan niet. Mensen gaan niet altijd af op rationele argumenten of analyses.
Een goed voorbeeld uit de VS is het debat rond 'taxrelief'. 'Relief' betekent in de VS zoveel als 'hulp', 'verlossing', ... In de praktijk betekende de 'taxrelief' natuurlijk het ontmantelen van de staat, het overlaten van de welvaart aan caritatieve instellingen, het recht van de sterkste. Maar elke politicus die zich uitlaat tégen 'relief' heeft het debat al op voorhand verloren omdat iedereen vanzelf en zonder nadenken voor 'relief' is.

Alleen al daarom is die eenheid van belang. We stoppen daarmee het idee dat links eigenlijk 'klein links' is. Dat is helemaal niet zo en dat soort termen moeten we dus permanent bestrijden. Links is ook niet 'extreem' of 'radikaal'. Het is 'verstandig', 'logisch', 'voor de hand liggend', 'vanzelf sprekend'. Zo moeten we dat profileren. Ook daarom is die eenheid van belang. Onderlinge verschillen moeten juist dat zijn: onderling.

Wat me wel interessant lijkt is meer unie op het vlak van vakbonden, betogingen, etcetera. Daar ligt historisch gezien de sterkte van links, en het is pas als we op dat vlak iets bereiken, dat er ook electoraal iets valt uit te halen

.

Het is zeker waar dat historisch gezien een grote kracht van links schuilt in de 'opstand', de 'rebellie' en 'het verzet'. Maar de perceptie van mensen is radikaal veranderd. We moeten daar rekening mee houden. Alle werknemers zijn het ermee eens om actie te voeren of te staken als hun eigen bedrijf of job in het gedrang komt. Maar als het openbaar vervoer staakt, tonen ze zich van de meest reactionaire zijde en fulmineren ze tegen de 'almachtige vakbondsbonzen'. Alleen maar 'strijden' en in het 'verzet' gaan, volstaat lang niet meer. De grote doorbraak is er in ons land gekomen dankzij de strijd voor de hervorming van het kiesrecht en het feit dat daarna de socialisten, liberalen en Daensisten concrete wetsvoorstellen hebben ingediend. De strijd opzich volstond niet en zal nooit volstaan. Er zijn mensen nodig die die strijd vertalen in wetten, die onze eisen en verzuchtingen vastleggen in afdwingbare rechten.

Waarom zouden we ons moeien in verkiezingen waar alle media-aandacht door het communautaire wordt gekaapt, en de traditionele partijen een monopolie hebben?

Om wat ik eerder schreef: om het debat weg te trekken van het communautaire, weg van de tradiotionele partijen, weg van de status quo en de 'pensée unique'. Ik meen dat een groot deel van de Belgische bevolking lak heeft aan de staus quo, dat ze weinig tot geen vertrouwen hebben in klassieke partijen, banken of politiediensten. Dat ze bereid zijn radikale keuzes te maken als ze denken dat dat in hun belang is. Dat wijzen veel politicologische studies uit en dat toont ook de volatiliteit van het stemgedrag aan: elke verkiezing veranderen anderhalf miljoen mensen van partij. Dat wijst op systematische en structurele onvrede. De stemmen voor LDD en VB zijn daar de uitdrukking van. Die kiezers zijn lang niet allemaal fascisten, rechtse klootzakken of racisten. Het zijn mensen die de staus quo beu zijn, die verandering willen, en nogal tamelijk radikaal ook.
We moeten daar iets mee doen en we kunnen dat ook. Als we ons ter linkerzijde verenigen. Niet als we elkaar blijven bekampen.

Pakt nu, om een clichévoorbeeld te geven, de koopkracht: iedereen hier bij links zal wel overeenkomen dat daar iets aan moet worden gedaan,

Er is iets rechts aan die strijd rond koopkracht: het reduceert werknemers namelijk tot consumenten die meer geld willen om meer te kunnen kopen. Dat is dus in essentie een rechts standpunt. Wij zijn namelijk geen consumenten die de slaaf zijn van het systeem en maar koopkracht eisen. Wij zijn arbeiders, werknemers die onvoorstelbaar veel macht hebben en we willen geen groter deel van de koek, we willen baas zijn in de keuken.
Als we actie voeren, staken, barricades oprichten, petities organiseren en ons verenigen, dan doen we dat toch niet om snel naar de supermarkt te kunnen crossen en meer geld uit te geven of een nieuw plasmescherm te kopen of een nieuwe auto? We ambiëren niet om meer gunsten van de werkgevers maar om meer rechten, dus om meer macht. Wij willen beslissen over onze uren, onze productie, onze flexibiliteit, de prijs van huizen en energie, de manier waarop we ons vervoeren, de mate waarin we het milieu al dan niet belasten en wat dat mag kosten.

'Framing' zou in dit geval betekenen dat we de strijd rond 'koopkracht' herdefiniëren als een strijd om 'herverdeling van welvaart'. Dat is zeker coorect en het betekent in essentie hetzelfde: dat mensen met een bescheiden inkomen minder problemen hebben om hun kosten te betalen. Maar we raken daarmee onmiddellijk aan de kern van de zaak: wie moet die 'koopkracht' financieren? Dat kan alleen door herverdeling van welvaart dus door meer macht aan de arbeiders en andere werknemers.

En wat we ook dringend nodig hebben is een degelijke linkse pers. Er is al bijna geen kwaliteitspers in België, en een 'links' alternatief al helemaal niet. Met als gevolg dat de meeste linkse initiatieven en ideeën niet eens aandacht krijgen.

Hierin heb je absoluut gelijk. Maar je hoeft media niet te bezitten om te bepalen waarover ze schrijven. Een linkse pers is vandaag onhaalbaar. Je weet hoe het de Morgen is vergaan. Het gaat om zoveel geld dat de linkerzijde dat nooit kan financieren. Solidair van de PVDA is een bijzonder lovenswaardig initiatief, maar eigenlijk zou dat gratis moeten zijn en verspeid worden op 250.000 exemplaren. Dat is echter fantasie.
We kunnen de media vandaag niet bezitten maar we kunnen er wel binnenbreken. Dat vergt alleen een eenheid, zowel strategisch als tactisch. Daar pleit ik dus voor.

If not us, who? If not now, when?

een interssante tekst van Lakoff staat