Citaat:
|
Social democracy is paying for its “social liberalism”. From concession to concession, from adaptation to adaptation, from “reformism without reforms” to “reformism with neoliberal counter-reforms”, the European socialist parties have become increasingly integrated into the management of the capitalist economy and institutions, and have experienced a relative loss of their social and political bases in the popular classes. That does not mean the end of the socialist parties. They can return to the fore, as a result of the deepening of the economic crisis or of social and political crises, but the increasingly strong tendencies towards their transformation from classic social-democratic parties into US-style democratic parties, a process already completed in Italy with the transformation of the ex-Communists into partisans of the Democratic Party, can spread through the whole of European social democracy.
|
Bron:
http://links.org.au/node/1176
In ieder geval doet trotskist François Sabado wat veel sociaal-democraten nalaten: het analyseren van de Europese verkiezingen in Europees perspectief.
Hier geeft hij een analyse die enigermate hout snijdt. Hij stelt dat de sociaal-democratie de prijs betaalt voor haar sociaal-liberalisme. Hij verwijst daarbij met name naar de Italiaanse Democratische Partij, die een voorbeeld kan worden voor veel Europese sociaal-democratische partijen. Ook Lévy verwees naar het Italiaanse voorbeeld.
Is die ontwikkeling slecht? Volgens Sabado uiteraard wel. Maar ik noemde zijn analyse enigermate correct, hij mist het conflict dat binnen de sociaal-democratie bestaat - hij merkt tendenties op, maar geeft er geen reden voor.
Het is idd in te zien dat de trend naar sociaal-liberalisme bestaat. Het is zowaar dom om dat te negeren. Toch doen de meeste sociaal-democratische partijen dat min of meer. In hun propaganda houden ze vast aan de oude schema's van de onderdrukte arbeidersklasse strijdend voor een beter bestaan. Terwijl ze in de praktijk ofwel al een sociaal-liberale lijn volgen of intern heftig verdeeld zijn. Zo'n onzekerheid of interne verdeeldheid moet op een mislukking uitlopen. Dat gebeurde dan ook veelal.
Waarom wordt vastgehouden aan de oude schema's? De sociaal-democratie heeft na WO-II grote successen behaald. Zij heeft vele regeringsleiders geleverd en de meest succesvolle EU-leider, Jacques Delors, kwam uit haar rangen. Een politieke koers valt niet snel te veranderen. Die vaart als een mammoettanker. Slechts langzaamaan kan worden bijgedraaid. Pas na langdurig falen om de traditionele politiek van de sociaal-democratie te blijven aanhangen, zal het besef breed doorbreken dat er verandering moet plaatsvinden. Maar die doorbraak van dat besef duurt nog wel even.
Na een flinke bui verwacht je zonder weerbericht nog geen overstroming. En de meeste mensen begrijpen het politieke weerbericht niet, ze denken dat de bui zal overdrijven. Slechts enkele politieke weermannen hebben het door. Bernard-Henri Lévy is misschien één van hen. Maar hij en soortgenoten lijken als een weerman in de woestijn. Niemand gelooft hun roep vooralsnog. Buien kunnen niet blijven aanzwellen in een woestijn volgens de algemene opinie.