Jan, na het posten van dat bericht heb ik daar nog over nagedacht en ....ik dacht ook aan het
Luxemburgs!!
Dat Luxemburgfenomeen doet zich in de Nederlanden idd. gewoonweg op een grotere schaal voor. De Nederlandse dialekten behoren tot de Nederduitse die op hun beurt tot de Duitse behoren, en zijn dus Duitse dialekten.
Maar als men de definitie van een standaardtaal (met standaardisaties op vlak van grammatica, spelling, woordenschat, uitspraak) naast die legt van een dialekt (dat die standardisaties niet vertoont per definitie) komt men wel tot verschillende definities en dus kan een standaardtaal per definitie geen dialekt zijn.
Maar ik kan niet ontkennen wat ge zegt over het Luxemburgs. Een standaaardtaal kan dus gelijkertijd een dialekt zijn.
Het zal dus een definitiekwestie zijn....
En inderdaad, de term dialekt kan op drie manieren gebruikt worden:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dialect
Nederlands is dus warempel als subvariëteit een dialekt van het Duits. Al zijn er maar weinigen die dat graag gaan horen! Zelfs Duitsers niet!
Dat ontkennen doet men dus uit politieke overwegingen, al dacht ik aanvankelijk net het omgekeerde.
Zoals het Elzassich en het Vlaams (van Fr. Vl.) onderbrengen bij de dialekten van het Frans dus louter vanuit politieke faktoren gebeurt.