Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door griezel
Wat ik vooral opmerk, is dat door Europeanen ( autochtonen ) te weinig kinderen gemaakt worden om hun overleving te verzekeren, terwijl andere bevolkingsgroepen er te véél maken.
Ook in andere werelddelen word veel te veel gekweekt : Afrika, Azië, vooral Indië, en zowat alle islamietische landen...
China, die lang een één-kind politiek gevoerd heeft, gaat daar ook op terugkomen, omdat er te weinig jeugd is om al de oude mensen te onderhouden, ze hebben een vergrijzing-boom daar. Dus daar is een risico voor een komende bevolkings-explosie.
In al die landen, waar men tegen de sterren op kweekt, is men ook niet in het minste bewust van de risico's die overbevolking meebrengt, ze zijn totaal onwetend.
|
Je maakt hier een aantal pertinente opmerkingen.
China leert ons inderdaad dat als je ingrijpt, je dit best met de nodige omzichtigheid doet.
Liefst een afbouw aan een niet te fel tempo omdat je anders weer andere problemen veroorzaakt die soms ook niet min zijn.
Je stelt dat er goeie leerlingen en slechte leerlingen zijn.
Klopt ook (zie ook artikel in link)
Je kan dit zowel doortrekken naar individuen als naar staten regio's.
Hoe kan je een land als bvb India duidelijk maken dat het een alles behalve gezonde koers vaart?
Je kan naar India trekken en daar op straat voor de goede zaak gaan prediken.
Vergt veel inzet met weinig kans op succes lijkt me.
Je kan ook hier in het westen proberen iets in beweging te krijgen.
Vergt minder inzet en er is meer kans op succes.
Stel dat je een domino-effect zou kunnen veroorzaken bij de Eurpese landen.
De eerste dominosteen die valt is België, vervolgens Nederland enzovoort.
Overal voert men wetgeving in die 1 tot 2 kinderen per koppel stimuleert en veelkwekerij ontmoedigd.
Zou niet eens pijn doen voor het grootste deel van onze bevolkingen omdat we sowieso al rond die norm zitten.
Het remt echter ook hier wel de grootste veelkwekers mss een beetje af en dat mag ook wel lijkt me.
Het voordeel van mocht dit scenario werkelijkheid worden is dat je dan als Europa wel kan gaan vragen aan andere landen om ook inspanningen te leveren, vermits wij deze reeds op eigen houtje genomen hebben.
Je kan vergelijkbaar met de emissierechten ook hier internationale verdragen opstellen waarbij landen en regio's die falen om hun best te doen op dit vlak hiervoor op één of andere manier beboet worden en landen die wel goed presteren beloond worden. Met de boetes kan je fondsen oprichten om de goede leerlingen te belonen.
Op die manier kan wereldwijd naar een bepaalde harmonie gezocht worden die op tal van vlakken haar vruchten zal afwerpen.