Er ligt nog speelruimte tussen passief afwachten en actief strijden.
Wat ik niet geloof is dat we er ooit in zullen slagen om opkomende industrielanden en ontwikkelingslanden te overtuigen om hun bevolkings- en economische groei onder controle te houden. Bijgevolg kunnen we de middelen die we nu daar in steken beter gebruiken om onze huidige positie te consolideren, opdat mocht het moment er komen dat we te ver gegaan zijn met deze aarde, deze gemeenschap sterk staat en nadien verder kan gaan. De rampscenario's door Salpiter beschreven, hoeven we dan ook niet ten koste van alles af te wenden, maar maken eerder deel uit van de oplossing.
Pogingen om andere landen te blijven helpen en te sturen, verzwakt volgens mij onze eigen positie en biedt (zonder interne hervormingen binnen betreffende landen) slechts uitstel van executie.
Cru gesteld is mijn denken internationaal hetzelfde als nationaal. Ik kan mijn buurvrouw eenmaal zeggen dat het niet verstandig is om vier kinderen op de wereld te zetten terwijl ze leeft van een uitkering, maar vervolgens richt ik me terug op mijn huishouden en mocht het moment komen dat de overheid faalt, dan laat ik de natuur zijn gang gaan.
|