’t Ros Beyaert doet zyn ronde
In de Stadt van Dendermonde;
Die van Aalst die syn zoo quaet,
Omdat hier ’t Ros Beyaert gaet.
De Vier Aymonskinderen jent,
Met blancken sweirde in d’handt;
Ziet ze rijden,
’t Zijn de schoonste van ons landt!
’t Ros Beyaert hoog verheven
Heeft hem in vuer begeven;
En ’t Ros Beyaert is een peirt
Met een strick op synen steirt.
’t Ros Beyaerts oogen vonckelen
Syne breede maenen kronckelen,
En het wendt hem fraey en vlug
met vier broers op synen rug.
Siet hun harnas, schilt en lansen
Blincken bij de sonneglansen;
En den beyaert ’t voyske geeft,
Daer het Ros synen eer in heeft.
’t Ros Beyaert is ons glorie,
En benyt ge ons die victorie
Gy hebt nog veel min verstant
Als ons ridderros vaillant.
’t Ros Beyaert is verheven,
Men heeft hem in het vuer begeven,
En het week op ’t oorlogsvelt,
Alles voor syn groot gewelt.
O Dendermondenaren,
Blyft altyt den roem bewaeren
Van het peirt soo wyt vermaert,
Als den grootsten man op aerd.
__________________
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius Erasmus
Moriae encomium, sive Stultitiae laus
|
|