Wat ons echter weerhoudt het innerlijk van de mens een grote waarde toe te kennen is dat deze samen met de inwendigheid van de mens zo klein is ten opzichte van het uitwendige heelal.
Deze laatste moet dan de basis zijn en niet de eerste.
Nochtans zien de we de wereld om ons heen helemaal niet zo groot als wij wel denken, want door de vervorming van het perspectief zien we de dingen op afstand kleiner dan de dingen dichtbij.
Zou je dat van boven af tekenen dan komt de waarnemer met de wereld er ongeveer zo uit te zien.
Afstanden worden in de verte steeds kleiner en het eigen hoofd in in verhouding groot.
En het zelfs zo dat de oneindigheid van het heelal op een bepaalde afstand komt te liggen, daar waar door het perspectief twee evenwijdige lijnen in de oneindigheid samen komen, wat niet werkelijk zo is, maar wat door het perspectief der waarneming zo lijkt te zijn.
Hier heb ik dat als twee visuele lijnen der waarneming getekend, dus zo dat de mens zijn beeld der waarneming (die van buiten naar binnen gaat), weer naar buiten projecteert.