In Nederland is iets bijzonders aan de hand. De sociaal-democratische PvdA, die in de peilingen zware klappen moest incasseren en in de recente gemeenteraadsverkiezingen zwaar verloor, zit weer in de lift. Een simpele wisseling van de wacht, van de lijsttrekker in dit geval, volstond. Wouter Bos handigde het stokje over aan Job Cohen, inmiddels ex-burgemeester van Amsterdam.
Betekent dat de dood van de sociaal-democratie nog lange niet nabij is? Dat zij kan herrijzen als een feniks uit haar as? Ja, dat kan. Of lijkt in ieder geval - tijdelijk. Maar schijn bedriegt. Job Cohen is iemand die nog nooit een sociaal-economische politieke visie heeft geuit. Zijn adagium is: 'de boel bij elkaar houden'.
Nederland is door Wilders inmiddels dusdanig verscheurd, dat iemand die tegen die tweedeling kan ingaan, die als Jood met enig recht van spreken de mensen kan bezweren geen haat te prediken, politiek succes kan boeken. Maar het succes van Cohen is geen succes van de sociaal-democratie. Het is een prestatie van de politieker Cohen die er in Amsterdam in slaagde de gemoederen tamelijk rustig te houden, met name na de moord op Van Gogh. Met het gedachtegoed van de sociaal-democratie heeft het weinig te maken. Het vormt eerder een sluier waarachter de problematiek van het inmiddels anachronistische gedachtegoed verborgen wordt.
|