Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten
Ook hier moet men duchtig relativeren. In de zogenaamde christelijke maatschappij werden de zwakzinnigen en achterlijken ook in de gevangenis gesmeten of opgesloten en werden mentaal (en lichamelijk) gehandicapten in de zogenaamde christelijke families óók weggestopt. Vaak kwamen zij nooit buiten omdat men niet wilde laten zien aan de omgeving dat de familie 'besmet' was met een erfelijke kwaal. De (weinig in aantal) christelijke instellingen vingen sommige van deze gehandicapten op- dit deden ze inderdaad wèl- en dit deden ze vermoedelijk uit zogenaamde 'christelijk naastenliefde', daar niet van, maar ook en evenzeer omdat ze er aan verdienden.
Bovendien kon deze 'naastenliefde' zeer relatief zijn. Want het was maar de vraag of een gehandicapt kind van een notoir vrijmetselaar indertijd ook opgenomen kon worden in een christelijke instelling.
|
Kortom, u bevestigt wat ik schreef: uit christelijke naastenliefde (geen idee waarom u spreekt over "zogenaamde") kwam er toe deze mensen erbij te betrekken alhoewel de samenleving dat aanvankelijk soms wel eens anders zag.