DE MILJOENEN VAN DE MORGEN
Een mens zou denken dat het een grap is, maar het staat er zwart op wit: het Vlaams Blok heeft een deel van zijn succes te danken aan de heren die gedurende lange jaren baas waren op de redactie van De Morgen, meer bepaald aan de heer Paul Goossens. U weet het wel, hij is de man die de strijd tegen onze afschuwelijke partij vandaag voert vanuit een luxevilla in Toscane waar hij week na week gelijkgezinden uitnodigt om er, genietend van lekkere glazen wijn en succulente hapjes en tussen twee zwempartijen, met hen te overleggen over de beste manier om onze partij de kop in te drukken. Maar als hoofdredacteur van De Morgen had zijn obsessie met het Vlaams Blok een averechts effect. Dat is althans de stelling die Bruno Vanspauwen verkondigt in zijn meeslepend geschreven geschiedenis van de krant waarvan Goossens jaren lang hoofdredacteur was. Het is Goossens geweest, schrijft de auteur, die door zijn drammerige en sectaire linkse stijl alles wat rechts is in Vlaanderen verketterd heeft. Alleen het Vlaams Blok heeft weerwerk geboden tegen deze intellectuele terreur en heeft daar dan ook de vruchten van geplukt. Arme, zielige fanatieke Goossens! Jarenlang spuwen op het Vlaams Blok, miljoenen gemeenschapsgeld wegsmijten aan een voortdurende moddercampagne tegen alles wat naar Vlaams-nationalisme riekt en er dan van beschuldigd worden mee schuldig te zijn aan het succes van uw aartsvijand. Bruno Vanspauwen kan het weten, hij is gedelegeerd bestuurder van het reclamebureau dat jarenlang de promotiecampagnes van Vlaanderens linkse krant heeft in elkaar gestoken. Ik weet niet of het de bedoeling was toen hij aan zijn boek begon, maar zijn verhaal is ontluisterend voor journalistieke linkerzijde in Vlaanderen.
Men moet het boek van Bruno Vanspauwen van de eerste tot de laatste bladzijde lezen om te weten wat voor soort lieden al die journalisten wel zijn die zo graag met opgeheven wijsvinger hun toorn laten blijken wanneer de kiezer 'fout' stemt. De leugens en het redactionele falen van de linkse gazet waren al langer gekend: de moddercampagne tegen notaris X, de spekpater, de rekening in Luxemburg van minister Reynders, de X-dossiers, de fantasieën over de Bende van Nijvel, het liefkozen van linkse terreurregimes in de Derde Wereld, het negationnisme wanneer het over de misdaden van het communisme gaat, de uitgesproken sympathie voor de stalinisten van de Pvda om nog maar te zwijgen over de mythomanie van hun journalisten wanneer ze het over onze partij hebben. Neen, dat wisten we allemaal al, maar Vanspauwen heeft het daar slechts gedeeltelijk over. Wel heeft hij magistraal uiteengezet hoe de interne keuken van De Morgen eruit ziet. Het is de petite histoire die hij schetst, die van de lectuur van dit boek zo een boeiende bezigheid maakt. Het verhaal over de greep die de socialisten op de krant hadden en verloren en over de discussies in de partij om altijd maar nieuwe miljoenen in de zwaar verlieslatende onderneming te steken, wordt gedetailleerd verteld. We zien hoe de mei-achtenzestiger Goossens evolueert tot een kaviaargauchist die na zijn ontslag bij De Morgen per freelance column het loon van een beginnend redacteur krijgt. We zien hoe Yves Desmet van ultra-links VUB-student evolueert tot boezemvriend van miljardair Van Thillo op wiens jacht in de Stille Zuidzee hij zijn vakantie doorbrengt. Het is de eigenste naaste medewerker van diezelfde Van Thillo, Eric Claeys, die de mentaliteit van dit soort journalisten treffend heeft gedefinieerd: "links lullen, en rechts de zakken vullen". Bondiger kan het niet.
Is het wegens die intellectuele hypocrisie dat de Vlamingen vandaag zo weinig vertrouwen in de media hebben? Deels waarschijnlijk wel. Vanspauwen citeert op het einde van zijn boek cijfers van een sociologisch onderzoek van de professoren Marc Elchardus en Wendy Smits. Slechts 20,6 % van de bevolking heeft nog vertrouwen in de pers. Moet dat trouwens verwonderen, als men ziet hoe afhankelijk van alle mogelijke belangengroepen kranten en tijdschriften in dit land geworden zijn? Dat geldt niet alleen De Morgen. Maar het geldt ook voor De Morgen, voor dat "vod" zoals Karel Van Miert placht te zeggen! Een journalist noemt zichzelf o zo graag de waakhond van de democratie, schrijft Vanspauwen, maar werkt tegelijk in loondienst van mediabedrijven met zakelijke belangen. "Pijnlijker nog: soms verwordt hij tot een schoothond van zijn eigen mediabedrijf, en blijft hij maar keffen dat hij een waakhond is". Ik zou daar nog iets aan toevoegen: niet alleen van het bedrijfsleven dat de krant recht houdt met duurbetaalde advertenties is De Morgen een schoothond geworden. Ook van deze paars-groene logeregering wordt geen kwaad woord gezegd. Moet dat trouwens verbazen in dit wereldje waar journalisten, zakenlui en politici elkaar treffen in de loges? Vanspauwen brengt trouwens ergens het verhaal van zo een logebijeenkomst in de tempel van de Loge van het Groot-Oosten. Het was onder leiding van ene... Luc Wallyn die destijds aan een aantal journalisten en collega-logeleden moest komen vertellen dat Claes en Van Miert Goossens beu waren. Ik zeg het u, dit boek bulkt van de pittige details die de lezer duidelijk maken hoe de eerste versie van de krant de dieperik inging en meer dan een half miljard opslorpte, waarvan heel wat gemeenschapsgeld. In naam van de linkse idealen. Onder leiding van Yves Desmet is De Morgen een beetje geld beginnen verdienen. Voor de rest is er niets veranderd. Bruno Vanspauwen noemt zijn boek een verhaal van 'idealen, illusies en geld'. Dat zal wel kloppen, maar hij had het gerust scherper mogen formuleren. De geschiedenis van Vlaanderens linkse krant is ook een verhaal van 'leugens, bedrog, verspilling, hypocrisie en hoogmoed'. Een ander besluit k�*n men niet trekken na lectuur ervan.
Bruno Vanspauwen, De miljoenen van De Morgen, Uitgeverij Van Halewijck.
|