Nog twee Waalse gedichten!
Twanète
Ch'éteot l'tans dés amûsètes,
on n'éteot foke dés-infants,
on aleot conter fleurète,
més on n'a qu'ène feos séze ans.
Prumié baiser d'Antwanète,
bras nus, avèc èl' rèstant,
seins durs pa d'zous l'cotonète
du tablier �* rubans.
Adieu! sèondjes, violètes...
On a vieuzi tout douch'mint.
Alfeos, in-arrière j'orwète
èt, l�*-vas, au fèond du k'min,
èlle èst toudi l�*; Twanète
èl'gamine èt mi, l'gamin.
Géo Libbrecht (1891-1976)
Tionette
’t Was de tijd van de beuzelarijen,
wij waren nog kinderen,
wij gingen praten over minne,
men is toch maar eens zestien.
Eerste kus van Antoinette
naakte armen, en de rest,
stevige borsten onder het katoen
van het schort met linten.
Adieu, dromen, viooltjes…
Wij zijn langzaam oud geworden.
Soms kijk ik achterom
en, ginds, aan het einde van de weg
zie ik ze nog altijd, Toinette
de meid en ik, de knul.
Terug naar 1814. De Fransen zijn weg. Maar er is een Waalse dichter die de Pruisische bevrijders niet in zijn hart draagt en deze ‘pasqueye’ (paskwil of hekellied) schrijft:
Sav' bin cou qu'c'est on prussien?
C'est on jair â qwat'panse,
Qui peûs'd'on joû â lend'main
Pus d'sî lîve és l'balance;
Et qwand rin n'lî cosse
Qui beut tant qu'l'al'tosse;
C'esst on magneu d'pan païâr
Qui n'vât nin qwat' patâr.
Weet ge wel wat een Pruis is?
't Is een vreter met vier magen,
die van de ene dag tot de andere
meer dan zes pond zwaarder in de weegschaal weegt,
en, wanneer het hem niets kost,
drinkt tot hoestens toe;
't is een ontuchtsbroodeter,
die geen halve stuiver waard is.
Jacques-Joseph Velez (1758-1822)
|