[Andy]

Oorspronkelijk geplaatst door netslet

Goede tekst. Bovenstaand segment sprong er voor mij uit. Ben jij dan ook van mening dat traditionele oorlogsvoering (compleet met het officieel verklaren van de oorlog aan een land) enorm snel terrein aan het verliezen is tegenover een veel heimelijker vorm van oorlogsvoering?

Ja.

Als dat zo is, wat is dan je mening over de mogelijkheid tot het bestaan van een Rusland - VS/NAVO conflict?

1. Lubyanka Metro-aanslag: Mogelijks een westers (vooral VS) geïnspireerde aanslag om Putin over de lijn te trekken om mee te stappen in de 'war on terror' en vooral om een harder standpunt inzake Iran aan te nemen.

2. De machtswissel in Kirgizië: De VS/NAVO verliezen hierdoor hoogstwaarschijnlijk toegang tot hun strategisch belangrijke luchtbasis en bevoorradingspost aldaar.

3. De vliegtuigcrash die het leven kostte aan zowat de hele Poolse politieke elite: Dit liet Putin toe om Katyn te recupereren als een misdaad van het totalitarisme, daarbij netjes de dimensie van een etnische zuivering die eraan vasthing te ontkennen. Ook kan Putin hier heel sterk het signaal geven dat Polen de macht van Rusland maar beter niet onderschat en ze dus wat minder hard van stapel moeten lopen met hun plan om raketinstallaties van de NATO en de VS op hun grondgebied toe te laten.

Het is erg moeilijk om gelijk welke aanslag toe te schrijven aan iemand. Als de waslijst aan mogelijke cov-ops toeneemt, dan zullen de feitelijke cov-ops wellicht ook toenemen. Dat lijkt me hier zeker het geval. Over het bestaan van een conflict zelf tussen de VS/Navo en Rusland lijkt me relatief weinig twijfel te bestaan. Reeds in 2002 worden Rusland en China vermeld als de 'rogue enemies' in de Nuclear Posture Review (een verklaring van de VS om kernwapens preventief in te zetten tegen de rogue enemies). Economisch lijken er voor zulke tegenstellingen wel enkele redenen te bestaan. Beide landen hanteren andere munten, hebben een eigen financiële sector alsook een eigen industriële economie. Dat betekent o.m. dat Russische banken of bedrijven niet (of nauwelijks) het bezit zijn van VS-banken of VS-bedrijven. Al moet ik hier onmiddellijk aan toevoegen dat het begrijpen van die connecties tussen banken en bedrijven erg moeilijk blijft doordat het zo weinig beschreven is.

Die tegenstellingen vertalen zich op hun beurt in een apart beleid. Het is geen toeval dat China en Rusland er een andere visie op Iran (of Darfoer) op nahouden dan pakweg de VS. De Chinese belangen botsen ook regelmatig met die van de VS in Afrika. Contracten die VS-bedrijven aangaan in Afrikaanse landen kunnen immers niet meer toegewezen worden aan Chinese bedrijven, en omgekeerd. Leningen die Chinese banken verstrekken voor ontwikkelingssamenwerking kunnen niet meer verstrekt worden door VS-banken. Hetzelfde gaat op voor de strategische controle over de oliepijpleidingen in het Midden-Oosten en Centraal-Azië (Turkmenistan, Oezbekistan, etc), waar de Russische belangen direct botsen met die van de VS en de pro-Westerse/anti-Russische regeringen die momenteel in bvb Turkije of Turkmenistan aan de macht zijn. De olie en gas die niet via Russische pijplijnen op de internationale markten komt kan immers ook niet afgesneden worden door Rusland, net zomin het de concessierechten op die leidingen kan innen. Omgekeerd verwerft o.m. Turkije wel de controle over dat aardgas en die aardolie en kan het beslissen die niet te verkopen aan Rusland.

Nu, ik zeg niet dat dit per se zo gebeurd is natuurlijk. Wel dat als we de Cui Bono? vraag stellen bij deze incidenten relatief duidelijk wordt dat een onderling conflict broeit tussen de VS/NATO en Rusland en dat Rusland aan de winnende hand blijkt te zijn.

Rusland lijkt me zeker niet aan de winnende hand te zijn. Het land komt letterlijk van erg ver, zowel op economisch, diplomatief als militair vlak. Het lijkt wel de expansie van de VS op enkele plaatsen, waaronder Georgië, tegen te gaan, maar dat deed het twintig of dertig jaar terug ook al. Ik meen dat dit Rusland hoogstens herstelt van de instorting die het met de val van de SU ondervond. De macht van de VS, met haar basissen die werkelijk overal ter wereld opgesteld staan, met haar militaire en covert-operations-ervaringen lijkt zeker in het Midden-Oosten vooralsnog relatief weinig concrete tegenstand te ondervinden van Rusland of China. Daarnaast heeft de VS militaire bondgenoten, die China en Rusland nagenoeg ontberen, heeft het dankzij die trouwe Europese bondgenoten een erg grote stem in de VN, en spendeert het sinds jaar en dag meer aan defensie dan Rusland of China. Wat Afrika betreft: het blijft voor mij een raadsel welke de achterban is van de VS, welke die van Frankrijk en welke die van China. Ik durf me daar dan ook niet over uit te spreken. In Zuid-Oost-Azië lijkt de Chinese invloed wel aan de winnende hand te zijn, wat deels te verklaren is door de pro-Westerse regeringen en militaire dictaturen die die regio in het verleden te verwerken kreeg.