[De schoofzak]

Als autochtoon wist ik vanzelfsprekend wat de school van mij verwacht ivm het leerproces van mijn kinderen.
Dat was niet meer dan de nodige aandacht voor het studeren en het huiswerk, goh ja, de boekentas en het zwem- of sportgerief, en de rekeningen betalen.

Drie kinderen, volledige lagere school en humaniora ... alle oudercontacten waren volledig overbodig.
Behalve één, en die viel heel erg tegen. Een van de gasten moest van gewone humaniora naar "handel".
Geen van die onderwijzenden wist van iets, behalve één heel jonge leerkracht.
Al die oude zakken hun raad werd dus niet opgevolgd, en de goesting van de kleine en die jonge leerkracht werd gevolgd. Met enorm goed succes.

Oudercontact is slechts nodig als er problemen zijn. Dat is dus wellicht slechts voor 10 procent van de leerlingen.

Wat is jullie ervaring ?

(en wie wil zeveren over het even belangrijk probleem van de problematiek van de allochtone ouders, die wordt verzocht om daar een juiste draad over op te starten; wellicht in het juiste soepforum).

.