Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
In feite was Napoleon de 18e-eeuwse Hitler.
|
Napoleon een ‘soort Hitler’... Wel, laten we dat ‘soort Hitler’ eens van naderbij bestuderen.
Napoleon en de Joden.
“
De geschiedenis van het Concordaat zou niet compleet zijn als we zouden nalaten de joodse kwestie ter sprake te brengen. In heel Europa werden de joden als paria’s gezien, en werden ze aan een vernederend apartheidssysteem in de getto’s onderworpen. In Frankrijk werden ze door de Revolutie minder streng gediscrimineerd. Maar tijdens de oorlog in Italië werd Bonaparte zich werkelijk bewust van hun ellende en van de noodzaak om hun waardigheid te herstellen. Binnen de grenzen van zijn macht probeerde hij plaatselijk hun lot te verbeteren.
Het is nauwelijks bekend dat hij in april 1799 bij de belegering van de stad Saint Jean d’Acre (nu Akko) op het punt stond in Palestina een joodse staat op te richten, honderdvijftig jaar vóór de stichting van Israël. Slechts een militair fiasco verhinderde dat het plan, dat misschien voor altijd het aangezicht van de wereld had veranderd, vaste vorm kon krijgen.
Tijdens de onderhandelingen over het Concordaat probeerde hij tevergeefs ook de joodse religie te laten vallen onder de aan het christendom geloof toegekende tolerantie en verzoenende rechten. Hij liep tegen een vijandige houding die onoverkomelijk was, zowel in Frankrijk als daarbuiten. Hij moest zich daarom nog enige tijd beheersen voor hij de kroon op zijn werk kon zetten: het bereiken van maatschappelijke en godsdienstige rechtvaardigheid.
Nadat zijn autoriteit algemeen erkend was, had hij de vrijheid om in juli 1806 in Parijs een vergadering van Joden bijeen te roepen, onder wie eminente Fransen, om maatregelen voor hun gemeenschap uit te werken. Op 9 februari bracht hij met veel ceremonieel het Groot Sanhedrin bijeen, de hoogste religieuze autoriteit voor het volk der Joden. Deze instelling had Israël van honderdzeventig jaar vóór- tot zeventig jaar na Christus bestuurd en was sindsdien nooit meer bijeengekomen. Napoleon moest een krachtige binnenlandse en internationale oppositie overwinnen, in het bijzonder van de tsaar van Rusland en de orthodoxe kerk. Het Groot Sanhedrin van 1807 was een soort joods Concordaat en door diens besluiten werd het joods geloof de derde officiële godsdienst van Frankrijk. Die besluiten vormen nog altijd de basis van het Franse jodendom. (…) Gedurende het Empire hadden de joden dezelfde vrijheden als de Franse gelovigen. Door de verdraagzame politiek van Napoléon ten opzichte van de joden, werd de boosaardige vijandigheid van Rome en de katholieke kerk definitief (door zijn politiek ten opzichte van de joden ging men hem zelfs de ‘antichrist ‘noemen…!). (…)
Na de val van Napoleon vervielen de Joden zo’n beetje overal weer in de vernederende levensomstandigheden als voorheen. Ze kregen in Frankrijk pas in 1830 hun rechten terug en nog veel later in de rest van Europa."
( Franceschi,
Napoleon Martelaar voor de Vrede) ,blz. 68-69)
De ‘soort Hitler’ hier was eerder paus Pius IX die de Joden terugjoeg naar en weer opsloot in het Romeinse getto!