[reservespeler]

Ooit, heel lang geleden, had ik een vriend die gehinderd werd toen hij zelfmoord wilde plegen.

Er werd heel veel therapie ingestoken zodat mijn vriend nooit meer aan zelfmoord zou denken.

En ja, dagen, weken, zelfs maanden verstreken, een tijd waarbij mijn vriend openlijk sprak over zijn zelfmoordgedachten van toen. Hij sprak ook over het moment waarop hij dat besluit genomen had, het was alsof hij een openbaring had, een moment waarop hij een oplossing zag voor al zijn problemen, een moment waarnaar hij, ondanks al de therapie die hij gekregen had, nog steeds verlangde.

Maar doordat wij er, meer dan ooit tevoren, waren voor hem, zou hij zeker niet meer toegeven aan die drang.

De zomer kwam eraan, de Chiro ging op kamp, zijn vrienden gingen dus op kamp, uitgezonderd ikzelf die niet bij de Chiro aangesloten was en hij dus. Ik ging als 17 jarige in die tijd bij mijn grootouders helpen op de boerderij (tractor rijden).

Onze vriend was plots alleen (met z'n ouders, zijn broer en zijn zus klikte het niet), niemand om mee te praten, niemand om van te houden (hij was 4 jaar ouder dan ons).

Wij hebben hem op 22 juli begraven!

Ik denk er nog regelmatig aan, één ding weet ik zeker, als het in het koppeke zit, dan haal je dat er meestal niet meer uit, tenzij de situatie (voor die persoon) grondig wijzigt.

Wie was hier de schuldige?
Wij omdat we op vakantie gingen?
De ouders?
De zus?
De broer?
De therapeuten?

Ik moet wel zeggen dat onze vriendenkring er versterkt uitkwam, we konden plots openlijk spreken over onze problemen of over hetgeen ons bezighield. Maar .....
Maar zoals steeds verwatert vriendschap door werk, studies, relaties, ...