Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede
Willem was ook goed voor Wallonië, de staal- en mijnindustrie daar bv.
|
Dat ook zo. En daar pakt men altijd meer uit. Maar toch moet dit beeld van Willem op zijn minst wat genuanceerd worden.
Immers, wanneer Willem I-aanhangers het hebben over het VKN dan zwaaien ze steevast de loftrompet over Willem I. En vooral over zijn industriële politiek. Nu heeft koning-koopman Willem zeker het een en het ander gerealiseerd om tegemoet te komen aan de industriële elite (ook al om deze industriëlen aan zich te binden, en dat is begrijpelijk. Wellicht eveneens omdat hij zelf aandelen had in die bedrijven, hetgeen natuurlijk geen misdrijf is. En natuurlijk tevens omdat een goed draaiende industrie ook goed was voor het VKN.).
Al was de industriële ontwikkeling in het Zuiden en meer bepaald in Wallonië al op gang gekomen tijdens Napoleon (de familie van John Cockerill bezat toen al fabrieken in het Luikse), toch probeerde Willem die industriële bekkens te verbeteren door deze bekkens te ontsluiten met wegen, bruggen en waterwegen allerhande. Dat was ook zo in Gent met het kanaal Gent- Terneuzen. De Borinage wordt ontsloten door het kanaal Bergen-Condé. Zo ook het kanaal Pommeroeul-Antoing en dit van Charleroi-Brussel,enz. Dit om maar een paar voorbeelden te geven. Dat zijn zonder twijfel verdiensten van Willem die niemand kan ontkennen.
But…,
"there is always a ’but’." En daarover horen we onze fervente supporters van Willem I , helaas, nooit -of toch maar uiterst zelden- over spreken: de bovengenoemde politiek baatte vooral de industriële elite.
Een andere elite echter, was niet zo te spreken over Willem I. De fiscale politiek, die Willem I hanteerde, was nefast voor deze elite. Meer nog, ze was zelfs nefast voor de gewone man in het Zuiden.
Els Witte:
“Landbouwers, graanverbouwers, eigenaars van maalderijen en molens verzetten zich tegen de belasting op het graan en het gemaal. De grondeigenaars zijn gebaat bij leningen op de graanproductie en hypothecaire leningen, maar ze zien zowat alle kredieten naar de industrie gaan. Zij zijn dus veel minder enthousiast over de koning en regering. Het verschijnsel doet zich ook voor in de suikerindustrie. Die ondernemers moeten afrekenen met de concurrentie uit de kolonies. Verschillende fabrikanten rond Luik, Brussel en Charleroi moeten hun deuren sluiten. Dit is ook het geval bij brouwers en distilleerders. De verhoging van de belastingen op bieren, wijnen, jenever en likeuren speelt hen parten. De kleine ondernemers in Vlaanderen en Limburg kunnen de concurrentie van de grote stedelijke bedrijven niet langer aan. In al die economische kringen heerst er ontevredenheid. Zo zoeken de bierbrouwers Rodenbach uit Roeselare de oppositie op.”
(Els Witte, Op. Cit., blz 96-97)
En dan heb ik het niet eens over de belastingen op het slachten van dieren (alleen opgelegd aan het zuiden) die de levensduurte in het zuiden de hoogte injoegen.
En zo ziet men maar: de (historische) waarheid heeft vele facetten. En de oorzaken van de Belgische Opstand maar evenzeer.