Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door pinbag
Groot deel van de wereld, wou verder met zijn leven en negeerde de slachtoffers van de concentratie-kampen waneer deze hun last wouden vertellen.
tot ergens in de jaren 60 de vraag oprees "wat is er daar nu met jullie gebeurt?"
|
Een beetje simplisme is u duidelijk niet vreemd
Wat er gebeurde, was het volgende :
Amerikanen en Russen "bevrijden" Europa en delen het onder elkaar op. West-Europa wordt onder de Amerikaanse invloedssfeer gebracht en Oost-Europa onder de Russische.
Ondertussen vond men een deel concentratiekampen in Duitsland en Polen, waarbij in sommige lijken als zandzakken werden opgestapeld. De geallieerden waren vast van plan om het nationaal-socialisme te vernietigen. Die stapels lijken waren daarvoor het ideale propaganda-middel. Duitsland werd beschuldigd van systematische massamoord op de gevangenen van haar concentratiekampen en tal van verzinsels kwamen daar bovenop (lampekappen van jodenhuid, zeep van jodenvet, ...).
Naast het feit dat men hiermee het nationaal-socialisme in diskrediet kon brengen, kon men eveneens hun eigen oorlogsmisdaden camoufleren. De vreselijke bombardementen op Dresden, Tokyo, Hiroshima en Nagasaki... de verkrachtingen door Amerikaanse soldaten... de plundertochten en massaverkrachtingen door Russische soldaten... de Amerikaanse concentratiekampen en de Russische goelags... Allemaal zouden ze in het niet verdwijnen bij de massamoord op de joden... de massamoord op niet minder dan 6 miljoen joden.
Na Nuremberg werden er heel wat publicaties over WO2 gemaakt. De massamoord op de joden verdween in een klein hoofdstuk ergens achteraan. Op een handvol standaardwerken na (oa Raoul Hilberg's "The Destruction of the European Jews") waren er zowat geen boeken die het onderwerp specifiek behandelen. De biografieën van Churchill en De Gaulle gaven er zelfs niet de minste aandacht aan.
Ook joden vonden het overbodig en zelfs schadelijk om aandacht te vestigen op hun lijden tijdens en kort voor WO2. Joden waren nog steeds niet volledig geëmancipeerd en door zo de aandacht op hen te vestigen, zouden zij het emancipatieproces enkel maar hinderen.
In 1948 werd Israel tenslotte opgericht. Ook hier toonden de meeste joden maar weinig aandacht voor. Israel had heel wat problemen in haar eerste jaren, en velen gaven haar maar 50% kans om het vol te houden.
In de jaren '60 werd Israel een sterke staat. De VS kreeg plots grote belangstelling voor deze staat en sloeg een alliantie met de zionisten. Dat gaf joden dan weer de kans om zich 100% te emanciperen, en de eerste Holocaust-boeken volgden gauw, als werd toen nog de term "Endlösung" of een vertaling daarvan gebruikt. Gelijkmatig verliep stijging van de populariteit en het belang van Israel onder joden.
De term "Holocaust" wordt gebruikt sinds de jaren '70. Het is pas de documentaire reeks "Holocaust" uit 1978 die de term wereldwijd een begrip heeft gemaakt. Vooral sinds die periode verhoogt het aantal Holocaust-boeken en -films dat er op de markt komt elk jaar. Korte tijd later beginnen de eerste Holocaust-musea overal op te duiken.
Sinds de jaren '50 zijn er echter ook historici die stellen dat hongersnood en ziektes als typhus de belangrijkste doodsoorzaak waren in de kampen, ten gevolge van de oorlogschaos. Zij baseerden zich onder andere op Duitse documenten en de forensische tests die werden gedaan op enkele van die stapels lijken die waren gevonden.
Een dergelijke stelling bleek al snel politiek incorrect en de historici werden outcasts binnen hun vakgebied. Desondanks is er altijd een kleine groep researchers geweest die bij de conclusies blijft van die outcasts en die de argumentatie verder heeft uitbreidde. De conclusies van deze heren waren vaak vernietigend voor de "democratie" en toonden het nationaal-socialisme in een veel positiever licht.
Duitse "democratische" politici zagen dit met lede ogen aan en besloten tenslotte in de jaren '80 om deze mensen de mond te snoeren en hun argmenten en conclusies strafbaar te maken. De eerste "negationismewet" in Europa werd geboren, en een tiental landen zou de komende 2 decennia volgen, waaronder ons eigen België.
De reden van de plotse opkomst van de Holocaust-propaganda in de jaren '60 ziet Norman Finkelstein (een anti-zionistische jood) vooral in het promoten van Joods supremacisme (door het idee dat het lijden van de jood in WO2 uniek en ongeëvenaard is) alsook het verdedigen van de staat Israel (door antisemitisme gelijk te stellen aan het pure kwaad en door anti-zionisme gelijk te stellen aan anti-semitisme). Dat dat gebeurde in de jaren '60 lag aan het feit dat joden zich volledig hadden geëmancipeerd, doordat er voor Israel geen risico meer was dat het niet levensvatbaar zou worden en doordat de Amerikaanse regering in Israel een goede bondgenoot zag.