POLITIEK NIET CORRECT
Voor het eerst verscheen in Vlaanderen een boek over de plaag van de politieke correctheid. Auteurs zijn Gust De Meyer, hoogleraar aan de universiteit van Leuven, en reclame-adviseur Wim Schamp. Schamp ontwierp al campagnes voor zowat alle traditionele partijen in Vlaanderen, en kent het politieke wereldje door en door. Zijn regelmatige columns op de webstek politicsinfo.net weerspiegelden al enige tijd een groeiende onvrede met het onverdraagzame sfeertje van de politieke correctheid, die hij nu in dit boek "een kanker met uitzaaiingen naar alle gremia van de samenleving" noemt. Voor hem is Pim Fortuyn het slachtoffer geworden van een klimaat dat de jongste jaren in heel Europa zorgvuldig is opgebouwd, en dat sterk lijkt op het McCarthyisme in de Verenigde Staten van de jaren '50 - zij het dat de onverdraagzaamheid nu 'progressief' is.
Terecht stipt Schamp aan dat de politieke correctheid haar wortels vooral in mei '68 heeft. Hij beschrijft hoe de zogenaamde rebellen van toen volwassen zijn geworden, en leidende posities verwierven in alle mogelijke sectoren van de maatschappij. "Het is verboden te verbieden" luidde het in 1968, maar tegenwoordig is het geheven vingertje eerder regel dan uitzondering. De 68'ers huldigen nog altijd een totale permissiviteit inzake drugs en alle mogelijke 'alternatieve' levenswijzen, maar op heel wat andere vlakken organiseerden ze nieuwe vormen van intolerantie. Deze onverdraagzaamheid viseert niet alleen politieke categorieën zoals vermeende racisten, aldus Schamp, maar ook bijvoorbeeld rokers en autobestuurders.
Schamp komt echt goed op gang wanneer hij de politiek correcte liefde voor allochtonen in het vizier neemt. "Het is een blinde liefde, waarbij de minnaar gewillig de ogen sluit voor een aantal rechtsprincipes die sinds de Franse Revolutie de hoeksteen vormen van de West-Europese democratie. Gelijkheid van man en vrouw? Ja, maar dan alleen voor autochtonen. Allochtonen hebben wat dat betreft een 'andere cultuur', en die moeten wij respecteren, zeker in het licht van de koloniale schuld die wij ten opzichte van deze bevolkingsgroepen nog te vereffenen hebben. Gedwongen huwelijken, kunstmatige gezinsverenigingen? Vervelende vraag, maar gezien de 'culturele eigenheden' heeft het Westen ook hier niet de wijsheid in pacht. Allochtone jongens die autochtone meisjes lastig vallen in cafés en discotheken? Meneer, bent u soms een racist?".
Als besluit van zijn betoog waarschuwt Schamp ervoor dat de in de verdediging gedrongen politieke correctheid de gedaante van haar tegendeel probeert aan te nemen, en haar oorspronkelijke tegenstanders uitgerekend als "nieuwe politieke correcten" tracht te brandmerken. Deze waarschuwing is niet zonder voorwerp, want het is min of meer wat in de bijdrage van Gust De Meyer gebeurt. De Meyer gaat namelijk volledig uit de bocht wanneer hij naast de gewone (linkse) politieke correctheid ook een "behoudsgezind correcte" stroming meent te ontwaren in de vorm van het Vlaams Blok. Om dat te staven raakt hij in feite niet verder dan het Vlaams Blok te verwijten dat het vervalt in een bloed-en-bodemretoriek en "allochtonen zonder uitzondering criminelen noemt". Verder heet het dat het Vlaams Blok het Arische ras als alleen zaligmakend beschouwt. De lezer mag wel niet vernemen waarop dat soort beweringen gebaseerd zijn. Men moet niet noodzakelijk een aanhanger van het Vlaams Blok zijn om zich te kanten tegen de politieke correctheid, maar het mikpunt bij uitstek van de politieke correctheid op één lijn plaatsen met de politieke correctheid zelf, is wel nogal kras. Ook merkwaardig is de liefde voor de "Belgische cultuur" (sic) waartoe De Meyer zich plots - en ongevraagd - bekent. Verder laat het gebruik van terminologie als "de democratische partijen" vermoeden dat de politieke incorrectheid van Gust De Meyer nogal wat correcte kantjes heeft, die het gros van zijn betoog enigszins ondermijnen.
Dit boek kent een aantal schoonheidsfoutjes: hier en daar nogal slordig taalgebruik, een paar overlappingen ook, maar toch is het aan te bevelen. Niet alleen omdat het de eerste keer is dat er in de Vlaamse boekhandels een dergelijk werkje aangeboden wordt. Vooral het stuk van Wim Schamp leest als een trein. De bijdrage van De Meyer is academischer opgevat; vooral de ontleding van het politiek correcte taalgebruik loont de moeite. Wie enigszins vertrouwd is met de bestaande (veelal Amerikaanse, maar ook bijvoorbeeld Nederlandse) literatuur inzake politieke correctheid zal hier weinig nieuwe inzichten ontdekken, maar als inleiding tot de materie is dit boek zeker geschikt.
Gust De Meyer en Wim Schamp, Politiek niet correct, Cover Books.
|