partijtucht: sluipend gif van de democratie

geert van hout · 27 januari 2009, 00:07

Deze tekst (met hyperlinks) staat ook op http://berlijnsereflecties.blogspot.com

Partijtucht: sluipend gif van de democratie

De nieuwe partijvoorzitster van de Franse socialisten, Martine Aubry, legt de mandatarissen van haar partij spreekverbod op voor alle onderwerpen die zich buiten hun specialisatie bevinden. Terecht betreurt Rik Torfs deze politiek van 'gesloten rangen' (De Standaard, 8 januari 2009). Wanneer de leiding van een politieke partij het vrije spreekrecht van de eigen mandatarissen inperkt, verschraalt het debat en ontstaat intellectuele bloedarmoede. Bovendien, aldus nog Torfs, wekt zo'n opgelegd discours unique het wantrouwen van de burgers. Maar over de kern van de zaak rept Torfs helaas niet: partijtucht en fractiediscipline vormen een regelrechte bedreiging voor de democratie.

Martine Aubry eist gesloten rangen in haar partij. Rik Torfs vindt dat 'militaristisch' klinken. En inderdaad: partijtucht vergt in de eerste plaats trouwe partijsoldaten. Van zulke 'soldaten-mandatarissen' wordt verwacht dat ze een bevel uit het partijhoofdkwartier gehoorzaam opvolgen. Dwarsliggers en al te onafhankelijke geesten moeten bij de volgende verkiezingen een onverkiesbare plaats op de lijst vrezen en dus ook een mogelijk vervroegd einde van hun politieke loopbaan. De meeste beroepspolitici, wier financieel welzijn van hun politieke mandaat afhangt, blijven dan ook braaf in het gelid. (Dat openlijke dissidentie in partijen zich zo zelden voordoet, toont aan hoe efficiënt de jarenlange partij-interne selectieprocedure de geschikste getrouwen laat doorgroeien en er de anderen, de kritischen, de onafhankelijken, uit filtert. Lijst Dedecker is een uitvloeisel van een van de weinige gevallen van doorbroken partijtucht in België. Maar Jean-Marie Dedecker was dan ook niet via het normale parcours tot VLD-soldaat opgeklommen).

Wie de stemmingen in de Belgische parlementen een beetje volgt, weet dat partijtucht en fractiediscipline ook in ons land de regel uitmaken. Of gelooft iemand nog dat het toeval is dat onze verkozenen zo goed als altijd en bloc met al hun partijgenoten voor of tegen een voorstel stemmen? Zou er ook maar iets aan de resultaten van parlementaire stemmingen veranderen als vanaf heden elke partijvoorzitter met één druk op de knop alle stemmen van zijn of haar partij mocht toewijzen?

Democratie leeft bij de gratie van het publieke debat en het oordeelsvermogen van de burgers. Wat men doorgaans 'parlementaire democratie' noemt, zou volgens de theorie moeten leven van het parlementaire debat en het onafhankelijk oordeel van ongebonden volksvertegenwoordigers. In de Duitse grondwet is deze idee zelfs expliciet verwoord: Die Abgeordneten des Deutschen Bundestages (...) sind Vertreter des ganzen Volkes, an Aufträge und Weisungen nicht gebunden und nur ihrem Gewissen unterworfen (art. 38 GG – 'De verkozenen (...) zijn vertegenwoordigers van heel het volk, ze zijn niet aan opdrachten en instructies gebonden en uitsluitend aan het eigen geweten onderworpen').

Wie partijtucht oplegt of aanvaardt, zondigt dus tegen een basisprincipe van democratie. De verkozen politici van zowat alle partijen in zowat alle westerse 'democratieën' overtreden dan ook systematisch de regels van de democratie.

Maar dat is niet alles: in crisistijden kan fractiediscipline de democratie zelfs de fatale nekslag toedienen. De geschiedenis van de Weimarrepubliek leert dat dit geen loze kreet is.

* * *

Op 23 maart 1933 stemde het Duitse parlement (de Rijksdag) het zogenaamde Ermächtigungsgesetz, de wet die rijkskanselier Hitler toeliet om gedurende vier jaren met volmachten (dus zonder instemming van het parlement) te regeren. Voor deze volmachtenwet had Hitler een tweederdemeerderheid in het parlement nodig. Zijn eigen partij, de NSDAP, had zelfs geen gewone meerderheid, dus Hitler was op andere partijen aangewezen. De steun van de conservatief-nationalistische Duitse Nationale Volkspartij (DNVP) gold als zeker. Maar Hitler had ook de stemmen van de katholieken (Zentrumspartei) en de liberalen (Deutsche Staatspartei) nodig. Hoewel in beide partijen de meningen verdeeld waren, plaatsten de tegenstanders van de volmachtenwet na een dag van beraadslagingen uiteindelijk toch de fractiediscipline boven hun eigen geweten. Alle verkozenen van de Zentrumspartei en de Staatspartei stemden voor het Ermächtigungsgesetz (één van hen, de liberaal Theodor Heuss, zou na de oorlog de eerste president van de Bondsrepubliek worden). Met pijn in het hart, maar niettemin met gesloten rangen schaften ze de democratie via parlementaire weg af. Hitler zou zijn volmachten nooit meer uit handen geven.

Sommige historici menen dat Hitler ook zonder het Ermächtigungsgesetz zijn totalitaire staat had kunnen uitbouwen. Dat doet hier echter niet ter zake. Vanuit democratietheoretisch oogpunt luidt de historische les van 23 maart 1933: democratisch verkozen parlementsleden (van gematigde centrumpartijen notabene) bewezen met hun stemgedrag dat ze fractiediscipline hoger inschatten dan de democratie zelf.

(Parenthese: twee kanttekeningen)

1. Het initiatief voor het Ermächtigungsgesetz kwam niet van Hitler, maar van de conservatieve katholiek en monarchist Franz von Papen (partijloos, voorheen Zentrumspartei). Von Papen was in 1932 enkele maanden rijkskanselier geweest en kwam toen al Hitler tegemoet door het verbod op de SS- en SA-milities op te heffen en door de sociaaldemocratische regering van de deelstaat Pruisen met een putsch - de zgn. 'Preußenschlag' - opzij te zetten. Na de val van zijn uitermate onpopulaire regering (het zgn. 'Baronnenkabinet'), was von Papen tot zowat alles bereid om opnieuw aan de macht te komen. Samen met anderen verbreidde hij bij Rijkspresident Hindenburg zelfs het gerucht dat zijn opvolger, generaal von Schleicher, een staatsgreep plande. Papen wou van Duitsland een autoritaire monarchie maken (afschaffing van het parlementarisme, terugkeer van de keizer) en hengelde naar de steun van de nationaal-socialisten. Maar Hitler wou enkel aan een coalitieregering deelnemen als hij zelf de post van kanselier kreeg. Papen slaagde erin, Hindenburg en een groep grootindustriëlen (waaronder Krupp) te overtuigen dat ze Hitler tijdelijk als kanselier moesten aanvaarden. De kringen rond Papen maakten zich de illusie dat ze Hitler zouden kunnen manipuleren om hun eigen antidemocratische plannen door te drukken. Wij weten intussen welke prijs de mensheid voor deze misrekening zou betalen.

Deze nogal lange uitweiding illustreert een typisch bijverschijnsel van de parlementaire democratie. Franz von Papen was een politieke opportunist, die in 1932 geheel onverwacht (want de steun van enkele machtigen genietend) naar de top van de politiek gekatapulteerd werd. Voordien was hij, hoewel overtuigd aanhanger van het gedachtengoed van de conservatieve DNVP, uit electorale overwegingen lid geworden van de katholieke Zentrumspartei. Een Papen is veel gevaarlijker voor de democratie dan een Hitler, omdat de laatste zonder de welwillende hulp van de eerste nooit aan de macht kan komen. En de wereld telt meer Papens dan Hitlers. (Overigens zou von Papen ook na 1933 nauw met Hitler blijven samenwerken, eerst als diplomaat de 'Anschluss' voorbereidend in Wenen, later tot het einde van de oorlog als Duits ambassadeur in Turkije).

2. De populariserende geschiedschrijving (schoolboeken, tv-documentaires) houdt het doorgaans bij een 'gekuiste' versie van de stemming van 23 maart 1933. Die gaat ongeveer als volgt: "Na de verkiezingen van maart 1933 (die de NSDAP weliswaar won, maar zonder de verhoopte meerderheid in de Rijksdag) liet Hitler het parlement over het Ermächtigungsgesetz stemmen. De communisten waren sinds de Rijksdagbrand verboden en uit het parlement verbannen. De Kroll-opera in Potsdam, waar het parlement vergaderde, werd door gewapende SS'ers en SA'ers omsingeld en ingenomen. Onder massale druk en terreur stemde een meerderheid van de verkozenen voor de volmachtenwet. Alleen de sociaal-democraten (SPD) stemden tegen. Hun leider Otto Wels hield een moedige protestrede."

De in deze schoolboekversie aangehaalde feiten zijn juist, de interpretatie ('terreur') is minstens omstreden te noemen, zoals we zullen zien. Maar bovenal ontbreken wezenlijke feiten. Over de doorslaggevende stemmen van de centrumpartijen bij het verlenen van dictatoriale volmachten aan Hitler wordt in deze 'schoolversie' van de geschiedenis doorgaans zedig gezwegen. Dat geldt ook voor de beloften en garanties waarmee Hitler de partijen over de brug haalde en voor de naoorlogse getuigenissen waarin toenmalige parlementsleden toegaven dat bij de stemming hoogstens sprake kon zijn van intimidatie, zeker niet van terreur of dwang (alsof de tegenstemmen van de SPD dit al niet voldoende aantoonden). Vooral echter gaat de historische canon volledig voorbij aan het feit dat, als von Papen in zijn opzet geslaagd was en hij de NSDAP na bewezen diensten inderdaad opzij had kunnen zetten, Duitsland in 1933 hoogstwaarschijnlijk ook zonder Hitler een autoritaire staat was geworden. Het was allicht eerder een christelijk geïnspireerde, corporatistische 'standenstaat' geworden zoals bvb. Oostenrijk (Dollfuss) en Portugal (Salazar), maar hoe dan ook een dictatuur.

(Einde parenthese.)

* * *

Het heeft weinig zin om individuele Duitse parlementsleden van de jaren dertig vandaag nog met de vinger te wijzen. Wie durft overigens met de hand op het hart beweren dat hij in dezelfde omstandigheden anders had gehandeld? Wel is het zinvol om uit het verleden de juiste lessen voor de toekomst te trekken. De hierboven al aangehaalde lering van 1933 kan in algemener bewoordingen luiden:

Het is onverantwoord, voor het vrijwaren van democratische instellingen te vertrouwen op het persoonlijke geweten van verkozen politici.

Politici zijn mensen en alle mensen zijn, hoe goed ze het ook mogen bedoelen, feilbaar. 'Weimar' toont aan dat ook groepen van (letterlijk) verkozen mensen feilbaar zijn. Om te vermijden dat velen het gelag betalen voor de fouten en zwakheden van weinigen, moeten we structurele (institutionele) oplossingen zoeken, ook voor het probleem van de partijtucht. Het gaat hier om een vraag van 'checks and balances': welke instellingen kunnen de parlementaire democratie behoeden voor de kwalijke gevolgen van partijtucht? Anders gezegd: welke maatregelen kunnen partijmandatarissen minder afhankelijk maken van de partijtop?

Het is de hoogste tijd dat het debat over deze vraag gevoerd wordt. Ik wil alvast een duit in het zakje doen en een aantal hervormingen voorstellen om het sluipend gif van de partijtucht tegen te werken:

(1) Voer de geheime stemming in het parlement in. Dit lijkt me het paardenmiddel tegen partijtucht. Sommigen zullen als tegenargument aanvoeren dat de kiezers de verkozenen op hun stemgedrag moeten kunnen beoordelen. In een echte democratie lijkt die tegenwerping me aanvaardbaar, maar in het huidige bestel is het slechts een nepargument, aangezien parlementsleden precies omwille van de fractiediscipline onvrij zijn in hun stemgedrag: verkozenen volgen in bijna alle gevallen als makke schapen de partijlijn. Zolang het probleem van de fractiediscipline bestaat, wegen de nadelen van de geheime stemming mijn insziens niet op tegen de voordelen.

(2) Pas de kieswetgeving aan:

- Geef de kiezers de mogelijkheid, de kandidatenvolgorde op de lijst te doorbreken. Dit bereikt men door de meervoudige stem in te voeren, die de kiezers desgewenst over verscheidene kandidaten (van verscheidene partijen) kunnen verdelen. Geef de kiezers ook de mogelijkheid, ongewenste kandidaten van de lijst te schrappen. Dit cumuleren en panacheren bestaat al jarenlang in landen zoals Zwitersland en Duitsland. Alleen zo kan de kiezer 'goede' kandidaten ver-kiezen en 'slechte' kandidaten uit het parlement of de gemeenteraad weren.

- Rechtstreekse verkiezing. Laat sommige uitvoerende mandaten (burgemeester, minister-president, eerste minister) rechtstreeks en voor een volledige legislatuurperiode verkiezen. Hoe kan zo'n rechtstreekse verkiezing de partijtucht helpen neutraliseren? In landen met een meerderheidskiesrecht, zoals het VK en de VS, is het heel normaal dat een parlementslid tegen een maatregel van de eigen partij stemt. In landen met proportionele vertegenwoordiging ligt dat veel moeilijker: voor parlementsleden van regeringspartijen geldt dat ze pas echt oppositie kunnen voeren als ze niet bij elke openlijke twist of onenigheid met een minister van de eigen partij riskeren dat de regering valt. Dit risico verdwijnt grotendeels als de burgemeester en de eerste minister rechtstreeks verkozen zijn: het parlement kan dan onafhankelijker zijn werk doen.

- Maak politiek carriérisme onmogelijk. Beperk de herverkiesbaarheid van parlementsleden (bijvoorbeeld tot twee opeenvolgende legislaturen, met vervolgens een verplichte pauze van tien of twintig jaar). Vandaag doen veel parlementsleden aan carrière-planning in de politiek. Zo worden ze bijna letterlijk broodslaven van degenen die bij verkiezingen de lijsten opstellen (de partijtop). Maak dit onmogelijk en je krijgt vanzelf meer onafhankelijke geesten.

(3) Voer het bindend referendum op volksinitiatief (BROV) in. Ervaringen in andere landen (bvb. Zwitserland, Duitsland) leren dat alleen al de mogelijkheid dat burgers een referendum afdwingen, politici aanzet om zich meer naar wil van de kiezer te richten (en dus minder naar de wil van de partijtop).

(4) Beperk de verloning van politici (voor parlementsleden bvb. tot het loon van een schooldirecteur). Voor heel wat politici is de politiek een broodwinning geworden. Ze kunnen het zich gewoonweg niet permitteren om die job te verliezen (wie een EU-mandaat bekleedt kan zelfs rijk worden van zijn of haar verloning als politicus). Het is een mythe, doorgaans door politici zelf in stand gehouden, dat niemand nog aan politiek zal willen doen als de diëten en ministerlonen een stuk lager liggen. Net integendeel: dat zou vooral de échte idealisten aanzetten om zich aan de politiek te wijden. Het zijn precies die mensen die vandaag in de partijen nooit de top bereiken (of ze moeten eerst hun idealen verloochenen). Echt idealisme is vandaag een obstakel voor politiek succes.

Op de democratie heeft partijtucht het effect van een traagwerkend gif, dat in tijden van crisis zelfs als een dodelijk gifgas kan werken. Het gevaar zal pas wijken wanneer de verkozenen des volks hun mandaat meer aan de burgers dan aan hun partij te danken hebben.

* * *

Valentine Julien · 27 januari 2009, 02:07

Schitterend!

abou Anis · 27 januari 2009, 09:28

Wat een lang uitgesponnen pleidooi om van verkiezingen nog meer dan vandaag de dag reeds het geval is een personality-show te maken. Bah!

Ambiorix · 27 januari 2009, 16:12

zever in't kwadraat. "dissidenten" worden toch niet gedwongen om bij een partij te blijven?

Paul Nollen · 27 januari 2009, 16:44

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ambiorix

zever in't kwadraat. "dissidenten" worden toch niet gedwongen om bij een partij te blijven?

inderdaad, ze kunnen er alleen voor gaan of bij een andere partij aansluiten. Alleen lukt dat niet altijd. Wie de partijdiscipline niet volgt kan zijn verkiesbaar plaatsje op de lijst vergeten en dus ook zijn riant inkomen.
Zo simpel werkt dat.

www.democratie.nu

Paul

Ambiorix · 27 januari 2009, 18:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Paul Nollen

inderdaad, ze kunnen er alleen voor gaan of bij een andere partij aansluiten. Alleen lukt dat niet altijd. Wie de partijdiscipline niet volgt kan zijn verkiesbaar plaatsje op de lijst vergeten en dus ook zijn riant inkomen.
Zo simpel werkt dat.

www.democratie.nu

Paul

als men dan toch de democraat wil uithangen: sticht een partij die door en door democratisch is, en hoop dat de democratie dit apprecieert door stemmen te halen.

Paul Nollen · 27 januari 2009, 18:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ambiorix

als men dan toch de democraat wil uithangen: sticht een partij die door en door democratisch is, en hoop dat de democratie dit apprecieert door stemmen te halen.

dag Ambiorix,

daar wordt aan gedacht naar het voorbeeld van gelijkaardige initiatieven in Zweden http://demoex.net/ Australie, Italie http://www.listapartecipata.it/ , Spanje http://www.d-3.info/democracia-direc...ital/index.php , Engeland enz..
Maar een voudig is dat niet. Het Demoex (Zweden) initiatief en SOL (australie http://senatoronline.com.au/ ) zijn niet zomaar te copieren vermits onze zogenaamde volksvertegenwoordigers niet contractueel (in rechte) gebonden mogen worden hoe zij mogen stemmen, ook niet bij referendum. In feite wél natuurlijk, onze partijen doen niets anders dan hun verkozenen zeggen hoe zij moeten stemmen (ge hoeft maar één zitting van het parlement bij te wonen om te zien hoe dat circus werkt). Maar de Engelse democratische partij is buiten de wet gesteld omdat zij probeerde haar verkozenen te laten stemmen zoals bij referendum beslist werd http://www.yourparty.org .
Het is dus maar een kwestie van tijd en hier of daar lukt het toch. DEMOEX heeft in een voorstadje van Stockholm zijn stemmental verdubbeld in de tweede verkiezingen waar zij aan deelnemen, het bleef echter bij één zetel. Afwachten wat de andere initiatieven doen en waar er voldoende draagvlak gevonden wordt om er ook mee te starten. Maa rde antipathie tegen de particratie neemt steeds verder toe, en dat zowat in alle zgn "democratische" landen zodat het enkel een kwestie van tijd is.

www.democratie.nu

Paul

Ambiorix · 27 januari 2009, 18:43

welja, maar ik snap gewoon niet waarom mensen klagen over het INTERNE reilen en zeilen in partijen? da's hetzelfde alsof ge klaagt over een partij omwille van haar standpunten. stem er dan niet op!

geert van hout · 28 januari 2009, 08:05

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Ambiorix

welja, maar ik snap gewoon niet waarom mensen klagen over het INTERNE reilen en zeilen in partijen? da's hetzelfde alsof ge klaagt over een partij omwille van haar standpunten. stem er dan niet op!

Precies die INTERNE werking van de partijen fnuikt de onafhankelijkheid en het vrije geweten van de verkozenen (die zonder uitzondering leden van partijen zijn). Maar die verkozenen worden verondersteld uw en mijn belangen in alle onafhankelijkheid te behartigen. Als ze dat niet doen, is van democratie geen sprake meer.

Dat laatste is overigens geen mening, maar het resultaat van een logische redenering, gebaseerd op een consequent gebruik van definities (en die definities heb ik niet uitgevonden): democratie betekent dat de burgers beslissen. Als de burgers niet kunnen beslissen, om welke reden ook, heb je geen democratie. In de zogenaamde 'parlementaire democratie' (strikt genomen is dat dus al een oxymoron) beslissen onafhankelijke verkozenen in de plaats van de burger. Echter, partijtucht is een systematische inperking van die onafhankelijkeid. Aan de definitie is dus niet voldaan. Van (parlementaire) democratie is dan ook geen sprake. Aan u, Ambiorix, de taak om een andere term dan 'democratie' te zoeken voor het huidige bestel (hieronder volgen nog twee suggesties).

Maar toch ben ik het met je eens, of beter, ik zou het met je eens zijn als we in een echte democratie leefden (ik maak uit je reactie op dat jij vindt dat niemand zich met het interne reilen en zeilen van partijen moet bemoeien). Als de burgers op elk moment de mogelijkheid hadden om politici tot de orde te roepen (bvb. recall), om zelf wetsvoorstellen in te dienen en erover te stemmen, om door het parlement gestemde wetten tegen te houden, om dank zij een waarlijk democratische kieswetgeving zélf te beslissen wie in het parlement komt, om zelf te kunnen opkomen bij verkiezingen zonder per se tot een partij te moeten behoren (of eerst 5000 of meer handtekeningen van burgers te verzamelen) - ja, dan zou ik samen met jou zeggen: niemand hoeft zich met de interne werking van een politieke partij te bemoeien.

Ik ben het dus met je eens (ja, toch?) : in een ware democratie kiezen partijen zelf of ze alleen mannen of alleen vrouwen of alleen zwartwerkers of baronnen op de lijst zetten, of ze hun interne werking democratisch dan wel autocratisch organiseren, en vul zelf maar aan. Want in een ware democratie kiezen (of loten) de burgers en zij alleen hun vertegenwoordigers uit. De interne werking van partijen hoeft dan hoegenaamd niet geregeld te worden: de kiezer wikt en beschikt.

Maar van democratie kan vandaag geen sprake zijn. We zouden dan ook beter ophouden, op ons huidig bestel (dat beter particratie of plebiscitaire aristocratie zou heten) de criteria van de democratie toe te passen.

Valentine Julien · 28 januari 2009, 14:39

Volgens sommigen is het daarom nodig om zolang het BROV nog niet ingevoerd is een breed front te vormen waarbij de verzuchtingen van de werkende klasse vertegenwoordigd worden.
We zullen zien...
Je kunt ook niks doen.
Het is mischien niet slecht dat er een tegenstem komt die betrouwbaarder is als van Roberto D'Orazio. En als ik meedoe houd ik wel een oogje in het zeil voor DD

met hulp van jullie!

http://www.anderepolitiek.be/nieuwec...p?storyid=1175

Paul Nollen · 28 januari 2009, 20:22

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Valentine Julien

Volgens sommigen is het daarom nodig om zolang het BROV nog niet ingevoerd is een breed front te vormen waarbij de verzuchtingen van de werkende klasse vertegenwoordigd worden.
We zullen zien...
Je kunt ook niks doen.
Het is mischien niet slecht dat er een tegenstem komt die betrouwbaarder is als van Roberto D'Orazio. En als ik meedoe houd ik wel een oogje in het zeil voor DD

met hulp van jullie!

http://www.anderepolitiek.be/nieuwec...p?storyid=1175

dag Valentine,

ik ben het daar eens gaan lezen en ik vind daar een strekking terug die ik mij herinner uit mijn syndikale loopbaan

Citaat:

Bij echt belangrijke keuzes moet de bevolking gehoord worden.

http://www.anderepolitiek.be/nieuwec...ndex.php?id=11

Wie bepaald wanneer en voor wat de bevolking gehoord wordt? Het is niet bepaald een bindend referendum op volksinitiatief dat deze mensen voor ogen staat, zij houden de touwtjes wel in de hand. Dus, neen, dank u. Dat heb ik allemaal al meegemaakt. Zij zouden al eens kunnen beginnen met het Charter van Quaregnon terug op te nemen, dat was, wat mij betreft al aanvaardbaarder geformuleerd.

Citaat:

4. Rechtstreeksche wetgeving.
Recht van volksinitiatief en referendum, in wetgevende, provinciale en gemeentelijke zaken.

www.democratie.nu

Paul

Valentine Julien · 28 januari 2009, 23:02

Hallo Paul
Ik heb ook mijn twijfels maar een aantal punten zijn waar:
Er is op dit moment geen enkele stem in het parliament die ook maar iets in gaat tegen de neoliberale rim ram. En een De decker profiteert daar van.
Daardoor vind er verdeling plaats tussen de werkende mensen in de taalgebieden in dit land die enkel de elite in de kaart speelt.

Niemand is gebaat bij de opsplitsing van solidariteits fondsen als vakbonden, sociale zekerheid. Wat de mensen nu verdeeld, is dat je in eenzelfde bedrijf een bepaald premie wel of niet krijgt van 250 euro per jaar naargelang je adres. dat is voor de zotte!

In Zuid amerika is een arbeiders beweging bezig die al 20 jaar groeit en aan belang wint.
Die zijn weldegelijk voor democratie en de burgers en proberen zelfs hier mensen te inspireren. Daar socialiseert men de winsten van de petroleum!!!

Bij een crisis is het risico groot dat er ernstige verrechtsing plaats vind. het kan ook anders zoals in sommige plaatsen in zuid amerika. waar het juist tot een volksbeweging heeft geleid.
Naast de directe democratie is het wel degelijk nuttig dat er aan een nieuwe sociale politieke beweging word gewerkt. DD mobiliseert 50 % van de mensen denk ik he? ER zijn politieke partijen nog altijd in Zwitserland .

Stel je voor dat een tegen wicht werkelijk gehoord word die kan art 33 helpen veranderen! Nu is iedereen rap ontmoedigd. Cap heeft al drie referendums proberen te organiseren en zijn afgescheept .... de klacht tegen Lissabon is nog lopende en er een resultaat van. OP het moment van verkiezingen krijg je media aandacht. Daarom lijkt me die demo ex toch niet zo'n slecht idee. Enkel voor de publiciteit.

Of toch een grote campagne op poten zetten met een petitie voor art 33 ?

Net zoals de abortus wet dat leek ook onmogelijk en toch is het gelukt om daar een meerderheid voor te vinden in de kamer ..... in de loges beslist.....! We hebben daarvoor veeeel geld gekregen voor een advertentiecampagne.

Paul Nollen · 30 januari 2009, 16:26

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Valentine Julien

Hallo Paul
Ik heb ook mijn twijfels maar een aantal punten zijn waar:
Er is op dit moment geen enkele stem in het parliament die ook maar iets in gaat tegen de neoliberale rim ram. En een De decker profiteert daar van.
Daardoor vind er verdeling plaats tussen de werkende mensen in de taalgebieden in dit land die enkel de elite in de kaart speelt.

Niemand is gebaat bij de opsplitsing van solidariteits fondsen als vakbonden, sociale zekerheid. Wat de mensen nu verdeeld, is dat je in eenzelfde bedrijf een bepaald premie wel of niet krijgt van 250 euro per jaar naargelang je adres. dat is voor de zotte!

In Zuid amerika is een arbeiders beweging bezig die al 20 jaar groeit en aan belang wint.
Die zijn weldegelijk voor democratie en de burgers en proberen zelfs hier mensen te inspireren. Daar socialiseert men de winsten van de petroleum!!!

Bij een crisis is het risico groot dat er ernstige verrechtsing plaats vind. het kan ook anders zoals in sommige plaatsen in zuid amerika. waar het juist tot een volksbeweging heeft geleid.
Naast de directe democratie is het wel degelijk nuttig dat er aan een nieuwe sociale politieke beweging word gewerkt. DD mobiliseert 50 % van de mensen denk ik he? ER zijn politieke partijen nog altijd in Zwitserland .

Stel je voor dat een tegen wicht werkelijk gehoord word die kan art 33 helpen veranderen! Nu is iedereen rap ontmoedigd. Cap heeft al drie referendums proberen te organiseren en zijn afgescheept .... de klacht tegen Lissabon is nog lopende en er een resultaat van. OP het moment van verkiezingen krijg je media aandacht. Daarom lijkt me die demo ex toch niet zo'n slecht idee. Enkel voor de publiciteit.

Of toch een grote campagne op poten zetten met een petitie voor art 33 ?

Net zoals de abortus wet dat leek ook onmogelijk en toch is het gelukt om daar een meerderheid voor te vinden in de kamer ..... in de loges beslist.....! We hebben daarvoor veeeel geld gekregen voor een advertentiecampagne.

Het is al zeker spijtig dat zij volgens mij geen alternatief steunen voor monetaire hervorming. Men is tegen de financiele steun voor de banken maar een alternatief wordt niet gesteund voor zover ik weet.
http://www.jamesrobertson.com/book/creatingnewmoney.pdf
en
On this link http://cspanjunkie.org/?p=1724 Congressman Dennis Kucinich (US)describes the economic and monetary crisis for one hour on the floor of the House of Representatives. You can see what a devoted and great leader he is. View it all. At about 40 minutes in, he discusses Stephen Zarlenga and our monetary reform proposal - a must see!

Here, http://votersthink.org/?p=1073 Dennis in just over one minute describes the reform program in summary.

www.democratie.nu

Paul

geert van hout · 30 januari 2009, 19:21

Nog een stuk over partijtucht, naar aanleiding van een KUL-onderzoek over de ‘fractiecohesie’ in het Belgisch parlement. En de score is... net geen 100 %, wat betekent dat parlementsleden omzeggens NOOIT tegen de oekazen van het partijhoofdkwartier ingaan. Zuivere kadaverdiscipline, dus.

Deze studie geeft meteen het antwoord op de vraag die ik deze week nog stelde: ‘Zou er ook maar iets aan de resultaten van parlementaire stemmingen veranderen als vanaf heden elke partijvoorzitter met één druk op de knop alle stemmen van zijn of haar partij mocht toewijzen?’

http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/node/412

Ik vermoed dat kritiek op partijtucht bij politici bijzonder gevoelig ligt. Eigenlijk hebben ze geen enkel verweer tegen het terechte verwijt dat ze 'partijslaafjes' zijn (Reynebeau).

Valentine Julien · 31 januari 2009, 15:52

Cap is maar een heel kleine groep mensen en ik ben het met je eens dat ze zouden moeten verbreden...en er zijn er verschillende (de leden webmasters oa allebei) die daar voorstander van zijn en veel moeite voor doen. Ik kan getuigen dat ik toch veel krediet krijg met mijn "gezaag" van directe democratie en partijtucht edm. en money as debt edm.

Het knappe wel is dat je door wortels in de vakbonds en arbeidersbeweging te hebben direkt een kans maakt meer mensne te bereiken... via een intern netwerk dat zijn efficienty al bewezen heeft en redelijk democratisch heeft gewerkt ooit en het land kan plat leggen als enige politieke tegenkracht.

Daar ben ik niet voor hoor maar om een idee te geven van de krachtsverhouding die zo een beweging wel zou kunnen opbouwen mits en beetje breder bewustzijn.Ik bewonder de mensen die onvoorwaardelijk opkomen voor de werkende mensen...

Er is niet één oplossing voor dit maatschappelijk probleem.
Ik vind dat marxistisch gedoe ook zeer eenzijdig in deze beweging en averechts werken. Arbeiders als ze een keer eigenaar zijn in dit kapitalistisch bank systeem worden zelf ongemerkt uitbuiters.

Door een T shirt te kopen bij de wibra ben je al een kapitalist...
Maar het is niemands keuze om gene geld te hebben voor duurder.
Ik vermijd het ook al heb ik weing geld.

Anderzijds halen die Linke en de Sp redelijk wat stemmen in de buurlanden en dat is toch niet slecht als tegenwicht.

Een peoples movement bouw je niet op een twee jaar op
en steunt op vele pijlers... arbeiders, kleine zelfstandigen,dokters, van alle soorten mensen en ideen niet alleen arbeiders controle. dat is te eenzijdig.
mee eens.

Cap heeft wel al verschillende aanvragen tot referendum georganiseerd in Gent en heeft er nu weer een op stapel staan ivm een te bouwen nl winkelcentrum eerst een vraag in de gemeenteraad met zoveel handtekeningen.
kijk naar de daden De woorden zijn absoluut nog niet goed uitgewerkt dat kan ook niet en er wringt ergens iets, ik voel dat ook. En toch is de bereidheid er wel. Mijn keuze is meedoen en het bespreekbaar maken.
Mischien zit ik mis ?

Mij gaat het enkel en alleen om bewustwording
Dan volgt de rest vanzelf.

Paul Nollen · 1 februari 2009, 15:04

Dag Valentine,

Misschien zijn die mensen dan ook bereid om terug naar de roots te keren en de interessante delen van het Charter van Quaregnon terug op te nemen, dat was, wat mij betreft al aanvaardbaarder geformuleerd. Uiteraard kunnen we die verwoording verbeteren of een voorstel formuleren

Citaat:

Citaat:
4. Rechtstreeksche wetgeving.
Recht van volksinitiatief en referendum, in wetgevende, provinciale en gemeentelijke zaken.

"Recht van volksinitiatief en referendum" hoeft al niet beperkt te worden, het kan dus zelfs korter

.

Misschien moeten ze hun verkiezingscampagne nog opzetten? Dan hebben we zeker nog voorstellen op monetair niveau wat toch in de belangstelling staat.

www.democratie.nu

Paul

Valentine Julien · 2 februari 2009, 10:21

"Le Mouvement Socialiste adopte comme base idéologique et comme programme
maximum, la Charte de Quaregnon."

dit staat in de oprichtings statement en zat ik net te lezen van de MS en Spa rood...........

Ik weet zelf niet goed wat dat is.
Van jou begrijp ik dat dat belangrijk is nu.
Ik zal es lezen :
http://www.mouvementsocialiste.be/pdf/Charte.pdf
http://www.sparood.be/wat-is-spa-roo...1ste-eeuw.html

ik denk dat dit dan niet kompleet is....of zo als jij zegt
subjectief geinterpreteerd...want het staat in het politiek programma...

Oke kan van pas komen;
goede tip!

toeval bestaat niet;

Frans Oghtendlicht · 12 februari 2009, 14:55

In feite zou er geen probleem moeten zijn met partijtucht. Als men als groep mensen of als organisatie beslist gezamenlijk deel te nemen aan het politieke proces dan is de keuze voor interne partijtucht een logische keuze, om krachtdadig en met een duidelijk profiel naar de kiezer te trekken is het geen goede zaak dat de ene partijmilitant wit zegt en de andere zwart.
Wie problemen heeft met de partijtucht kan normaal gezien dan ook met gelijkgestemden een andere partij beginnen.

Ware er natuurlijk geen kiesdrempel. Deze drempel is een veel groter probleem dan interne partijtucht.

Paul Nollen · 12 februari 2009, 15:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Frans Oghtendlicht

In feite zou er geen probleem moeten zijn met partijtucht. Als men als groep mensen of als organisatie beslist gezamenlijk deel te nemen aan het politieke proces dan is de keuze voor interne partijtucht een logische keuze, om krachtdadig en met een duidelijk profiel naar de kiezer te trekken is het geen goede zaak dat de ene partijmilitant wit zegt en de andere zwart.
Wie problemen heeft met de partijtucht kan normaal gezien dan ook met gelijkgestemden een andere partij beginnen.

Ware er natuurlijk geen kiesdrempel. Deze drempel is een veel groter probleem dan interne partijtucht.

En we schuiven dan maar even opzij dat partijtucht onwettig is.

Citaat:

Advies 33.789/AV en 33.791/AV van de Raad van State
….. Het door de Grondwet aldus ingesteld representatieve stelsel impliceert dat het de volksvertegenwoordigende vergaderingen zijn die de beslissingen nemen in de aangelegenheden die tot hun bevoegdheid behoren en dat ze in de uitoefening van hun mandaat, noch in rechte, noch in feite, mogen worden gebonden. …..

Maar voor de particraten is het geen probleem om dit advies in te roepen om bindende volksreferenda "ongrondwettelijk" te noemen maar als zij zelf de verkozenen verplichten de "partijstandpunten" te volgen dan weten ze van niets.

www.democratie.nu

Paul

geert van hout · 12 februari 2009, 17:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Frans Oghtendlicht

In feite zou er geen probleem moeten zijn met partijtucht. Als men als groep mensen of als organisatie beslist gezamenlijk deel te nemen aan het politieke proces dan is de keuze voor interne partijtucht een logische keuze, om krachtdadig en met een duidelijk profiel naar de kiezer te trekken is het geen goede zaak dat de ene partijmilitant wit zegt en de andere zwart.
Wie problemen heeft met de partijtucht kan normaal gezien dan ook met gelijkgestemden een andere partij beginnen.

U doet alsof partijtucht beperkt zou zijn tot 'militanten'. Dat is natuurlijk niet zo: ook mandatarissen zijn in hun stemgedrag in de waarste zin van het woord horigen van de partijtop.

Partijtucht betekent dat een partij als één persoon spreekt (tucht) en stemt (fractiediscipline).

Wel, laten we eens wat cijferen...

In de kamer zijn 11 partijen vertegenwoordigd, in de senaat 15 partijen + 4 'onafhankelijken'. In de praktijk zijn er dus in de Kamer 11 meningen, in de Senaat 19. Dat geeft in totaal maximum 19 meningen, want een partij in beide Kamers heeft in beide Kamers dezelfde mening. De Belgische parlementaire 'democratie' kort samengevat: 19 meningen voor 10 000 000 Belgen.

Vijf partijen, vijf meningen dus, vormen vandaag de federale bestuursmeerderheid in België. Die vijf besturen het land en maken de wetten. Vijf op tien miljoen, of 0,00005 % van de bevolking. Maar niet getreurd: dat is nog altijd vijfmaal meer democratie dan in een verlichte despotie. En het grote verschil is dat in dit systeem de mensen niet in opstand komen. De macht van de illusie, weet u wel.

27 januari 2009, 00:07	#1
geert van hout Vreemdeling Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: berlijn Berichten: 82	partijtucht: sluipend gif van de democratie Deze tekst (met hyperlinks) staat ook op http://berlijnsereflecties.blogspot.com Partijtucht: sluipend gif van de democratie De nieuwe partijvoorzitster van de Franse socialisten, Martine Aubry, legt de mandatarissen van haar partij spreekverbod op voor alle onderwerpen die zich buiten hun specialisatie bevinden. Terecht betreurt Rik Torfs deze politiek van 'gesloten rangen' (De Standaard, 8 januari 2009). Wanneer de leiding van een politieke partij het vrije spreekrecht van de eigen mandatarissen inperkt, verschraalt het debat en ontstaat intellectuele bloedarmoede. Bovendien, aldus nog Torfs, wekt zo'n opgelegd discours unique het wantrouwen van de burgers. Maar over de kern van de zaak rept Torfs helaas niet: partijtucht en fractiediscipline vormen een regelrechte bedreiging voor de democratie. Martine Aubry eist gesloten rangen in haar partij. Rik Torfs vindt dat 'militaristisch' klinken. En inderdaad: partijtucht vergt in de eerste plaats trouwe partijsoldaten. Van zulke 'soldaten-mandatarissen' wordt verwacht dat ze een bevel uit het partijhoofdkwartier gehoorzaam opvolgen. Dwarsliggers en al te onafhankelijke geesten moeten bij de volgende verkiezingen een onverkiesbare plaats op de lijst vrezen en dus ook een mogelijk vervroegd einde van hun politieke loopbaan. De meeste beroepspolitici, wier financieel welzijn van hun politieke mandaat afhangt, blijven dan ook braaf in het gelid. (Dat openlijke dissidentie in partijen zich zo zelden voordoet, toont aan hoe efficiënt de jarenlange partij-interne selectieprocedure de geschikste getrouwen laat doorgroeien en er de anderen, de kritischen, de onafhankelijken, uit filtert. Lijst Dedecker is een uitvloeisel van een van de weinige gevallen van doorbroken partijtucht in België. Maar Jean-Marie Dedecker was dan ook niet via het normale parcours tot VLD-soldaat opgeklommen). Wie de stemmingen in de Belgische parlementen een beetje volgt, weet dat partijtucht en fractiediscipline ook in ons land de regel uitmaken. Of gelooft iemand nog dat het toeval is dat onze verkozenen zo goed als altijd en bloc met al hun partijgenoten voor of tegen een voorstel stemmen? Zou er ook maar iets aan de resultaten van parlementaire stemmingen veranderen als vanaf heden elke partijvoorzitter met één druk op de knop alle stemmen van zijn of haar partij mocht toewijzen? Democratie leeft bij de gratie van het publieke debat en het oordeelsvermogen van de burgers. Wat men doorgaans 'parlementaire democratie' noemt, zou volgens de theorie moeten leven van het parlementaire debat en het onafhankelijk oordeel van ongebonden volksvertegenwoordigers. In de Duitse grondwet is deze idee zelfs expliciet verwoord: Die Abgeordneten des Deutschen Bundestages (...) sind Vertreter des ganzen Volkes, an Aufträge und Weisungen nicht gebunden und nur ihrem Gewissen unterworfen (art. 38 GG – 'De verkozenen (...) zijn vertegenwoordigers van heel het volk, ze zijn niet aan opdrachten en instructies gebonden en uitsluitend aan het eigen geweten onderworpen'). Wie partijtucht oplegt of aanvaardt, zondigt dus tegen een basisprincipe van democratie. De verkozen politici van zowat alle partijen in zowat alle westerse 'democratieën' overtreden dan ook systematisch de regels van de democratie. Maar dat is niet alles: in crisistijden kan fractiediscipline de democratie zelfs de fatale nekslag toedienen. De geschiedenis van de Weimarrepubliek leert dat dit geen loze kreet is. * * * Op 23 maart 1933 stemde het Duitse parlement (de Rijksdag) het zogenaamde Ermächtigungsgesetz, de wet die rijkskanselier Hitler toeliet om gedurende vier jaren met volmachten (dus zonder instemming van het parlement) te regeren. Voor deze volmachtenwet had Hitler een tweederdemeerderheid in het parlement nodig. Zijn eigen partij, de NSDAP, had zelfs geen gewone meerderheid, dus Hitler was op andere partijen aangewezen. De steun van de conservatief-nationalistische Duitse Nationale Volkspartij (DNVP) gold als zeker. Maar Hitler had ook de stemmen van de katholieken (Zentrumspartei) en de liberalen (Deutsche Staatspartei) nodig. Hoewel in beide partijen de meningen verdeeld waren, plaatsten de tegenstanders van de volmachtenwet na een dag van beraadslagingen uiteindelijk toch de fractiediscipline boven hun eigen geweten. Alle verkozenen van de Zentrumspartei en de Staatspartei stemden voor het Ermächtigungsgesetz (één van hen, de liberaal Theodor Heuss, zou na de oorlog de eerste president van de Bondsrepubliek worden). Met pijn in het hart, maar niettemin met gesloten rangen schaften ze de democratie via parlementaire weg af. Hitler zou zijn volmachten nooit meer uit handen geven. Sommige historici menen dat Hitler ook zonder het Ermächtigungsgesetz zijn totalitaire staat had kunnen uitbouwen. Dat doet hier echter niet ter zake. Vanuit democratietheoretisch oogpunt luidt de historische les van 23 maart 1933: democratisch verkozen parlementsleden (van gematigde centrumpartijen notabene) bewezen met hun stemgedrag dat ze fractiediscipline hoger inschatten dan de democratie zelf. (Parenthese: twee kanttekeningen) 1. Het initiatief voor het Ermächtigungsgesetz kwam niet van Hitler, maar van de conservatieve katholiek en monarchist Franz von Papen (partijloos, voorheen Zentrumspartei). Von Papen was in 1932 enkele maanden rijkskanselier geweest en kwam toen al Hitler tegemoet door het verbod op de SS- en SA-milities op te heffen en door de sociaaldemocratische regering van de deelstaat Pruisen met een putsch - de zgn. 'Preußenschlag' - opzij te zetten. Na de val van zijn uitermate onpopulaire regering (het zgn. 'Baronnenkabinet'), was von Papen tot zowat alles bereid om opnieuw aan de macht te komen. Samen met anderen verbreidde hij bij Rijkspresident Hindenburg zelfs het gerucht dat zijn opvolger, generaal von Schleicher, een staatsgreep plande. Papen wou van Duitsland een autoritaire monarchie maken (afschaffing van het parlementarisme, terugkeer van de keizer) en hengelde naar de steun van de nationaal-socialisten. Maar Hitler wou enkel aan een coalitieregering deelnemen als hij zelf de post van kanselier kreeg. Papen slaagde erin, Hindenburg en een groep grootindustriëlen (waaronder Krupp) te overtuigen dat ze Hitler tijdelijk als kanselier moesten aanvaarden. De kringen rond Papen maakten zich de illusie dat ze Hitler zouden kunnen manipuleren om hun eigen antidemocratische plannen door te drukken. Wij weten intussen welke prijs de mensheid voor deze misrekening zou betalen. Deze nogal lange uitweiding illustreert een typisch bijverschijnsel van de parlementaire democratie. Franz von Papen was een politieke opportunist, die in 1932 geheel onverwacht (want de steun van enkele machtigen genietend) naar de top van de politiek gekatapulteerd werd. Voordien was hij, hoewel overtuigd aanhanger van het gedachtengoed van de conservatieve DNVP, uit electorale overwegingen lid geworden van de katholieke Zentrumspartei. Een Papen is veel gevaarlijker voor de democratie dan een Hitler, omdat de laatste zonder de welwillende hulp van de eerste nooit aan de macht kan komen. En de wereld telt meer Papens dan Hitlers. (Overigens zou von Papen ook na 1933 nauw met Hitler blijven samenwerken, eerst als diplomaat de 'Anschluss' voorbereidend in Wenen, later tot het einde van de oorlog als Duits ambassadeur in Turkije). 2. De populariserende geschiedschrijving (schoolboeken, tv-documentaires) houdt het doorgaans bij een 'gekuiste' versie van de stemming van 23 maart 1933. Die gaat ongeveer als volgt: "Na de verkiezingen van maart 1933 (die de NSDAP weliswaar won, maar zonder de verhoopte meerderheid in de Rijksdag) liet Hitler het parlement over het Ermächtigungsgesetz stemmen. De communisten waren sinds de Rijksdagbrand verboden en uit het parlement verbannen. De Kroll-opera in Potsdam, waar het parlement vergaderde, werd door gewapende SS'ers en SA'ers omsingeld en ingenomen. Onder massale druk en terreur stemde een meerderheid van de verkozenen voor de volmachtenwet. Alleen de sociaal-democraten (SPD) stemden tegen. Hun leider Otto Wels hield een moedige protestrede." De in deze schoolboekversie aangehaalde feiten zijn juist, de interpretatie ('terreur') is minstens omstreden te noemen, zoals we zullen zien. Maar bovenal ontbreken wezenlijke feiten. Over de doorslaggevende stemmen van de centrumpartijen bij het verlenen van dictatoriale volmachten aan Hitler wordt in deze 'schoolversie' van de geschiedenis doorgaans zedig gezwegen. Dat geldt ook voor de beloften en garanties waarmee Hitler de partijen over de brug haalde en voor de naoorlogse getuigenissen waarin toenmalige parlementsleden toegaven dat bij de stemming hoogstens sprake kon zijn van intimidatie, zeker niet van terreur of dwang (alsof de tegenstemmen van de SPD dit al niet voldoende aantoonden). Vooral echter gaat de historische canon volledig voorbij aan het feit dat, als von Papen in zijn opzet geslaagd was en hij de NSDAP na bewezen diensten inderdaad opzij had kunnen zetten, Duitsland in 1933 hoogstwaarschijnlijk ook zonder Hitler een autoritaire staat was geworden. Het was allicht eerder een christelijk geïnspireerde, corporatistische 'standenstaat' geworden zoals bvb. Oostenrijk (Dollfuss) en Portugal (Salazar), maar hoe dan ook een dictatuur. (Einde parenthese.) * * * Het heeft weinig zin om individuele Duitse parlementsleden van de jaren dertig vandaag nog met de vinger te wijzen. Wie durft overigens met de hand op het hart beweren dat hij in dezelfde omstandigheden anders had gehandeld? Wel is het zinvol om uit het verleden de juiste lessen voor de toekomst te trekken. De hierboven al aangehaalde lering van 1933 kan in algemener bewoordingen luiden: Het is onverantwoord, voor het vrijwaren van democratische instellingen te vertrouwen op het persoonlijke geweten van verkozen politici. Politici zijn mensen en alle mensen zijn, hoe goed ze het ook mogen bedoelen, feilbaar. 'Weimar' toont aan dat ook groepen van (letterlijk) verkozen mensen feilbaar zijn. Om te vermijden dat velen het gelag betalen voor de fouten en zwakheden van weinigen, moeten we structurele (institutionele) oplossingen zoeken, ook voor het probleem van de partijtucht. Het gaat hier om een vraag van 'checks and balances': welke instellingen kunnen de parlementaire democratie behoeden voor de kwalijke gevolgen van partijtucht? Anders gezegd: welke maatregelen kunnen partijmandatarissen minder afhankelijk maken van de partijtop? Het is de hoogste tijd dat het debat over deze vraag gevoerd wordt. Ik wil alvast een duit in het zakje doen en een aantal hervormingen voorstellen om het sluipend gif van de partijtucht tegen te werken: (1) Voer de geheime stemming in het parlement in. Dit lijkt me het paardenmiddel tegen partijtucht. Sommigen zullen als tegenargument aanvoeren dat de kiezers de verkozenen op hun stemgedrag moeten kunnen beoordelen. In een echte democratie lijkt die tegenwerping me aanvaardbaar, maar in het huidige bestel is het slechts een nepargument, aangezien parlementsleden precies omwille van de fractiediscipline onvrij zijn in hun stemgedrag: verkozenen volgen in bijna alle gevallen als makke schapen de partijlijn. Zolang het probleem van de fractiediscipline bestaat, wegen de nadelen van de geheime stemming mijn insziens niet op tegen de voordelen. (2) Pas de kieswetgeving aan: - Geef de kiezers de mogelijkheid, de kandidatenvolgorde op de lijst te doorbreken. Dit bereikt men door de meervoudige stem in te voeren, die de kiezers desgewenst over verscheidene kandidaten (van verscheidene partijen) kunnen verdelen. Geef de kiezers ook de mogelijkheid, ongewenste kandidaten van de lijst te schrappen. Dit cumuleren en panacheren bestaat al jarenlang in landen zoals Zwitersland en Duitsland. Alleen zo kan de kiezer 'goede' kandidaten ver-kiezen en 'slechte' kandidaten uit het parlement of de gemeenteraad weren. - Rechtstreekse verkiezing. Laat sommige uitvoerende mandaten (burgemeester, minister-president, eerste minister) rechtstreeks en voor een volledige legislatuurperiode verkiezen. Hoe kan zo'n rechtstreekse verkiezing de partijtucht helpen neutraliseren? In landen met een meerderheidskiesrecht, zoals het VK en de VS, is het heel normaal dat een parlementslid tegen een maatregel van de eigen partij stemt. In landen met proportionele vertegenwoordiging ligt dat veel moeilijker: voor parlementsleden van regeringspartijen geldt dat ze pas echt oppositie kunnen voeren als ze niet bij elke openlijke twist of onenigheid met een minister van de eigen partij riskeren dat de regering valt. Dit risico verdwijnt grotendeels als de burgemeester en de eerste minister rechtstreeks verkozen zijn: het parlement kan dan onafhankelijker zijn werk doen. - Maak politiek carriérisme onmogelijk. Beperk de herverkiesbaarheid van parlementsleden (bijvoorbeeld tot twee opeenvolgende legislaturen, met vervolgens een verplichte pauze van tien of twintig jaar). Vandaag doen veel parlementsleden aan carrière-planning in de politiek. Zo worden ze bijna letterlijk broodslaven van degenen die bij verkiezingen de lijsten opstellen (de partijtop). Maak dit onmogelijk en je krijgt vanzelf meer onafhankelijke geesten. (3) Voer het bindend referendum op volksinitiatief (BROV) in. Ervaringen in andere landen (bvb. Zwitserland, Duitsland) leren dat alleen al de mogelijkheid dat burgers een referendum afdwingen, politici aanzet om zich meer naar wil van de kiezer te richten (en dus minder naar de wil van de partijtop). (4) Beperk de verloning van politici (voor parlementsleden bvb. tot het loon van een schooldirecteur). Voor heel wat politici is de politiek een broodwinning geworden. Ze kunnen het zich gewoonweg niet permitteren om die job te verliezen (wie een EU-mandaat bekleedt kan zelfs rijk worden van zijn of haar verloning als politicus). Het is een mythe, doorgaans door politici zelf in stand gehouden, dat niemand nog aan politiek zal willen doen als de diëten en ministerlonen een stuk lager liggen. Net integendeel: dat zou vooral de échte idealisten aanzetten om zich aan de politiek te wijden. Het zijn precies die mensen die vandaag in de partijen nooit de top bereiken (of ze moeten eerst hun idealen verloochenen). Echt idealisme is vandaag een obstakel voor politiek succes. Op de democratie heeft partijtucht het effect van een traagwerkend gif, dat in tijden van crisis zelfs als een dodelijk gifgas kan werken. Het gevaar zal pas wijken wanneer de verkozenen des volks hun mandaat meer aan de burgers dan aan hun partij te danken hebben. * * *

31 januari 2009, 15:52	#15
Valentine Julien Burgemeester Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: Leuven/Amsterdam Berichten: 586	Cap is maar een heel kleine groep mensen en ik ben het met je eens dat ze zouden moeten verbreden...en er zijn er verschillende (de leden webmasters oa allebei) die daar voorstander van zijn en veel moeite voor doen. Ik kan getuigen dat ik toch veel krediet krijg met mijn "gezaag" van directe democratie en partijtucht edm. en money as debt edm. Het knappe wel is dat je door wortels in de vakbonds en arbeidersbeweging te hebben direkt een kans maakt meer mensne te bereiken... via een intern netwerk dat zijn efficienty al bewezen heeft en redelijk democratisch heeft gewerkt ooit en het land kan plat leggen als enige politieke tegenkracht. Daar ben ik niet voor hoor maar om een idee te geven van de krachtsverhouding die zo een beweging wel zou kunnen opbouwen mits en beetje breder bewustzijn.Ik bewonder de mensen die onvoorwaardelijk opkomen voor de werkende mensen... Er is niet één oplossing voor dit maatschappelijk probleem. Ik vind dat marxistisch gedoe ook zeer eenzijdig in deze beweging en averechts werken. Arbeiders als ze een keer eigenaar zijn in dit kapitalistisch bank systeem worden zelf ongemerkt uitbuiters. Door een T shirt te kopen bij de wibra ben je al een kapitalist... Maar het is niemands keuze om gene geld te hebben voor duurder. Ik vermijd het ook al heb ik weing geld. Anderzijds halen die Linke en de Sp redelijk wat stemmen in de buurlanden en dat is toch niet slecht als tegenwicht. Een peoples movement bouw je niet op een twee jaar op en steunt op vele pijlers... arbeiders, kleine zelfstandigen,dokters, van alle soorten mensen en ideen niet alleen arbeiders controle. dat is te eenzijdig. mee eens. Cap heeft wel al verschillende aanvragen tot referendum georganiseerd in Gent en heeft er nu weer een op stapel staan ivm een te bouwen nl winkelcentrum eerst een vraag in de gemeenteraad met zoveel handtekeningen. kijk naar de daden De woorden zijn absoluut nog niet goed uitgewerkt dat kan ook niet en er wringt ergens iets, ik voel dat ook. En toch is de bereidheid er wel. Mijn keuze is meedoen en het bespreekbaar maken. Mischien zit ik mis ? Mij gaat het enkel en alleen om bewustwording Dan volgt de rest vanzelf. Laatst gewijzigd door Valentine Julien : 31 januari 2009 om 16:13.

2 februari 2009, 10:21	#17
Valentine Julien Burgemeester Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: Leuven/Amsterdam Berichten: 586	"Le Mouvement Socialiste adopte comme base idéologique et comme programme maximum, la Charte de Quaregnon." dit staat in de oprichtings statement en zat ik net te lezen van de MS en Spa rood........... Ik weet zelf niet goed wat dat is. Van jou begrijp ik dat dat belangrijk is nu. Ik zal es lezen : http://www.mouvementsocialiste.be/pdf/Charte.pdf http://www.sparood.be/wat-is-spa-roo...1ste-eeuw.html ik denk dat dit dan niet kompleet is....of zo als jij zegt subjectief geinterpreteerd...want het staat in het politiek programma... Oke kan van pas komen; goede tip! toeval bestaat niet; Laatst gewijzigd door Valentine Julien : 2 februari 2009 om 10:43.

27 januari 2009, 02:07	#2
Valentine Julien Burgemeester Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: Leuven/Amsterdam Berichten: 586	Schitterend!

27 januari 2009, 09:28	#3
abou Anis Minister-President Geregistreerd: 2 augustus 2006 Berichten: 4.786	Wat een lang uitgesponnen pleidooi om van verkiezingen nog meer dan vandaag de dag reeds het geval is een personality-show te maken. Bah!

27 januari 2009, 16:12	#4
Ambiorix Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 22 juli 2004 Berichten: 16.218	zever in't kwadraat. "dissidenten" worden toch niet gedwongen om bij een partij te blijven?

27 januari 2009, 18:43	#8
Ambiorix Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 22 juli 2004 Berichten: 16.218	welja, maar ik snap gewoon niet waarom mensen klagen over het INTERNE reilen en zeilen in partijen? da's hetzelfde alsof ge klaagt over een partij omwille van haar standpunten. stem er dan niet op!

28 januari 2009, 14:39	#10
Valentine Julien Burgemeester Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: Leuven/Amsterdam Berichten: 586	Volgens sommigen is het daarom nodig om zolang het BROV nog niet ingevoerd is een breed front te vormen waarbij de verzuchtingen van de werkende klasse vertegenwoordigd worden. We zullen zien... Je kunt ook niks doen. Het is mischien niet slecht dat er een tegenstem komt die betrouwbaarder is als van Roberto D'Orazio. En als ik meedoe houd ik wel een oogje in het zeil voor DD met hulp van jullie! http://www.anderepolitiek.be/nieuwec...p?storyid=1175

28 januari 2009, 23:02	#12
Valentine Julien Burgemeester Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: Leuven/Amsterdam Berichten: 586	Hallo Paul Ik heb ook mijn twijfels maar een aantal punten zijn waar: Er is op dit moment geen enkele stem in het parliament die ook maar iets in gaat tegen de neoliberale rim ram. En een De decker profiteert daar van. Daardoor vind er verdeling plaats tussen de werkende mensen in de taalgebieden in dit land die enkel de elite in de kaart speelt. Niemand is gebaat bij de opsplitsing van solidariteits fondsen als vakbonden, sociale zekerheid. Wat de mensen nu verdeeld, is dat je in eenzelfde bedrijf een bepaald premie wel of niet krijgt van 250 euro per jaar naargelang je adres. dat is voor de zotte! In Zuid amerika is een arbeiders beweging bezig die al 20 jaar groeit en aan belang wint. Die zijn weldegelijk voor democratie en de burgers en proberen zelfs hier mensen te inspireren. Daar socialiseert men de winsten van de petroleum!!! Bij een crisis is het risico groot dat er ernstige verrechtsing plaats vind. het kan ook anders zoals in sommige plaatsen in zuid amerika. waar het juist tot een volksbeweging heeft geleid. Naast de directe democratie is het wel degelijk nuttig dat er aan een nieuwe sociale politieke beweging word gewerkt. DD mobiliseert 50 % van de mensen denk ik he? ER zijn politieke partijen nog altijd in Zwitserland . Stel je voor dat een tegen wicht werkelijk gehoord word die kan art 33 helpen veranderen! Nu is iedereen rap ontmoedigd. Cap heeft al drie referendums proberen te organiseren en zijn afgescheept .... de klacht tegen Lissabon is nog lopende en er een resultaat van. OP het moment van verkiezingen krijg je media aandacht. Daarom lijkt me die demo ex toch niet zo'n slecht idee. Enkel voor de publiciteit. Of toch een grote campagne op poten zetten met een petitie voor art 33 ? Net zoals de abortus wet dat leek ook onmogelijk en toch is het gelukt om daar een meerderheid voor te vinden in de kamer ..... in de loges beslist.....! We hebben daarvoor veeeel geld gekregen voor een advertentiecampagne.

30 januari 2009, 19:21	#14
geert van hout Vreemdeling Geregistreerd: 24 september 2008 Locatie: berlijn Berichten: 82	Nog een stuk over partijtucht, naar aanleiding van een KUL-onderzoek over de ‘fractiecohesie’ in het Belgisch parlement. En de score is... net geen 100 %, wat betekent dat parlementsleden omzeggens NOOIT tegen de oekazen van het partijhoofdkwartier ingaan. Zuivere kadaverdiscipline, dus. Deze studie geeft meteen het antwoord op de vraag die ik deze week nog stelde: ‘Zou er ook maar iets aan de resultaten van parlementaire stemmingen veranderen als vanaf heden elke partijvoorzitter met één druk op de knop alle stemmen van zijn of haar partij mocht toewijzen?’ http://www.nieuwpierke.be/forum_voor_democratie/nl/node/412 Ik vermoed dat kritiek op partijtucht bij politici bijzonder gevoelig ligt. Eigenlijk hebben ze geen enkel verweer tegen het terechte verwijt dat ze 'partijslaafjes' zijn (Reynebeau).

12 februari 2009, 14:55	#18
Frans Oghtendlicht Parlementslid Geregistreerd: 23 december 2006 Berichten: 1.670	In feite zou er geen probleem moeten zijn met partijtucht. Als men als groep mensen of als organisatie beslist gezamenlijk deel te nemen aan het politieke proces dan is de keuze voor interne partijtucht een logische keuze, om krachtdadig en met een duidelijk profiel naar de kiezer te trekken is het geen goede zaak dat de ene partijmilitant wit zegt en de andere zwart. Wie problemen heeft met de partijtucht kan normaal gezien dan ook met gelijkgestemden een andere partij beginnen. Ware er natuurlijk geen kiesdrempel. Deze drempel is een veel groter probleem dan interne partijtucht.