Gaddafi en Occupy Wall Street

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door Dexter

Ik had graag geweten van wie ik dan een dubbelnick zou hebben ?

Is het ondenkbaar dat er een nieuweling zich aanmeld op dit forum ?

En ja ik ken dit forum al een hele tijd voordat ik de moeite deed om mij te registreren.

De meeste nieuwelingen zijn niet echt nieuwelingen.

Oorspronkelijk geplaatst door Dexter

Met 'iedereen' bedoelt u wellicht uzelf en een hoop anderen die zware medicatie nodig hebben om buiten te komen.

Je lijkt niet echt een aanwinst, om het zacht uit te drukken.

[Dexter]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

De meeste nieuwelingen zijn niet echt nieuwelingen.

Je lijkt niet echt een aanwinst, om het zacht uit te drukken.

Mensen die beweren dat bv de aanslagen in Europa een inside job zijn doen mijn bloed koken en mijn excuses als ik dan wat hard reageer tegen zulke nonsens.

[kameleon]

Oorspronkelijk geplaatst door Dexter

Er is genoeg bewijs dat er in Libië geen tegenspraak van het regime werd getolereerd.

Dat gebeurt elders ter wereld ook, zelfs in België. Hier word je gewoon opgenomen in de psychiatrie.

Ik ben al een hele tijd op zoek naar de lijst van crimes van Gaddafi en dan kom ik bij Lockerbie, de discotheek in Duitsland, een agente in Engeland die werd doodgeschoten aan de Libische ambassade en mensen die zouden verdwenen zijn in Libië die tegen Gaddafi waren. Maar dat zijn allemaal maar verdachtmakingen, echt hard heeft men dit nooit kunnen maken en dit is allemaal voor 2000 gebeurd.

Men durft dan Gaddafi nog te verwijten dat de mensenrechten in Libië niet gerespecteerd worden. En dat zegt men vooral na de protesten begin dit jaar waar het leger van Gaddafi hardhandig op reageerde. Omdat dit voornamelijk leden waren van Al-Qeada en ander terrorist die van de situatie in de buurlanden gebruik maakten. Iets waar Al-Zawahiri nog heeft toe opgeroepen. Gaddafi wou een wapenstilstand ! De rebellen en NATO wouden hierover niet onderhandelen !

Als ik dan zijn laatste communiqué met de wereld lees zie ik hier een oproep tot burgerzin en burgers die zelf denken en initiatief nemen. Net wat er nu wereldwijd onder de jongeren aan het gebeuren is. Toch raar in een regime
dat geen tegenspraak duldt.

http://www.youtube.com/watch?v=2hgPyK6s3Bs

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Het is zelfs een boek tegen dictatuur.!

Dictatuur is in feite relatief.
Moest Kaddafi 25% van het boek toepassen dan was hij met het volk twee handen op één buik.

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door freelancer

Dat is nu eenmaal... communisme...

En liberale democratie niet vergeten.
Nieuwe gezichtjes (presidentjes, parlementjes, partijtjes) maar hetzelfde systeem.

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door Dexter

Er is genoeg bewijs dat er in Libië geen tegenspraak van het regime werd getolereerd.

Dat gebeurt nu eenmaal overal impliciet en expliciet.

EXPLICIET


IMPLICIET
=> Politieke partij A (PPA), PPB, PPC, PPD, PPE .. : " Bla bla bla bla Bbllaa "
=> Systeem: $/€ + media (The Myth of the Liberal Media: The Propaganda Model of News ).


Het komt uiteindelijk op hetzelfde neer.

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door bgf324

Waarom is dat zo bizar? Kadhafi streed in de jaren 70 tegen alle dictatoriale regimes in de Arabische wereld. Regimes zoals er nu nog steeds zijn in Saudië-Arabië.

²

[freelancer]

Oorspronkelijk geplaatst door porpo

En liberale democratie niet vergeten.
Nieuwe gezichtjes (presidentjes, parlementjes, partijtjes) maar hetzelfde systeem.

Denkt U dat echt?

Waarschijnlijk U...

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door porpo

Dat gebeurt nu eenmaal overal impliciet en expliciet.

EXPLICIET


IMPLICIET
=> Politieke partij A (PPA), PPB, PPC, PPD, PPE .. : " Bla bla bla bla Bbllaa "
=> Systeem: $/€ + media (The Myth of the Liberal Media: The Propaganda Model of News ).

Het komt uiteindelijk op hetzelfde neer.

Deze laconieke houding lijkt mij tamelijk stompzinnig. Of de zogenaamde 'tegenspraak' dus niet wordt getolereerd door middel van beroepsverbod, onthouding van burgerrechten, verbanning, verdwijningen, opsluiting en marteling of door middel van een door propaganda en politieke partijen geleidde democratie met haar instrumenten voor propaganda maakt voor u dus geen verschil? Wat is uw bedoeling?

Bagatelliseert u de repressie in Libië onder Kadhafi of demoniseert de democratie als staatsvorm? Ik vind beide verwerpelijk.

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Bagatelliseert u de repressie in Libië onder Kadhafi of demoniseert de democratie als staatsvorm? Ik vind beide verwerpelijk.

Idealen zijn iets anders hé Piero.
In de praktijk telt het resultaat.

[Nr.10]

Muammar Gaddafi Tribute #OccupyWallstreet

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door porpo

Idealen zijn iets anders hé Piero.
In de praktijk telt het resultaat.

16 Things Libya Will Never See Again

• There is no electricity bill in Libya; electricity is free for all its citizens.
• There is no interest on loans, banks in Libya are state-owned and loans given to all its citizens at zero percent interest by law.
• Having a home considered a human right in Libya.
• All newlyweds in Libya receive $60,000 dinar (U.S.$50,000) by the government to buy their first apartment so to help start up the family.
• Education and medical treatments are free in Libya. Before Gaddafi only 25 percent of Libyans were literate. Today, the figure is 83 percent.
• Should Libyans want to take up farming career, they would receive farming land, a farming house, equipments, seeds and livestock to kickstart their farms are all for free.
• If Libyans cannot find the education or medical facilities they need, the government funds them to go abroad, for it is not only paid for, but they get a U.S.$2,300/month for accommodation and car allowance.
• If a Libyan buys a car, the government subsidizes 50 percent of the price.
• The price of petrol in Libya is $0.14 per liter.
• Libya has no external debt and its reserves amounting to $150 billion are now frozen globally.
• If a Libyan is unable to get employment after graduation the state would pay the average salary of the profession, as if he or she is employed, until employment is found.
• A portion of every Libyan oil sale is credited directly to the bank accounts of all Libyan citizens.
• A mother who gives birth to a child receive U.S.$5,000.
• 40 loaves of bread in Libya costs $0.15.
• 25 percent of Libyans have a university degree.
• Gaddafi carried out the world’s largest irrigation project, known as the Great Manmade River project, to make water readily available throughout the desert country.

bron

[thefishdoesntthink]

Wa Nr.10 zei.

[Nr.10]

Lobbyisten: "Laat ons Occupy Wall Street saboteren"
20 nov 2011

In een memo van vier pagina's stelt het kantoor Washington Clark Lytle Geduldig & Cranford (CLGC) aan de Amerikaanse Vereniging van Banken (ABA) voor om een "negatief verhaal" over de beweging te bouwen en in de media te brengen.

Het lobbyistenkantoor wou 850.000 opstrijken hiervoor.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Dat groen boekje is helemaal zo gek nog niet. Het gaat frontaal in tegen kapitalisme en slavernij. Het is zelfs een boek tegen dictatuur. Bizar !

Als khadafi gewoon een ordinaire dictator was had de NAVO nooit zo doortastend ingegrepen in Libië. Ze zagen Khadafi dus wel degelijk als een gevaar voor hun greep op het midden-oosten.

[tomm]

The price of petrol in Libya is $0.14 per liter.

Dat zal nu niet meer kunnen, immers, total, shell en co., die hun aandeel zullen opeisen in de Libische olieïndustrie (was zonder twijfel een voorwaarde voor de NAVO om de huidige machthebbers aan de macht te brengen) zullen hogere prijzen eisen.

[freelancer]

Hij was een (h)eerlijke dictator...

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door freelancer

Hij was een (h)eerlijke dictator...

We leven onder een dictatuur van leugens.

[Nr.10]

The Real Libya- What Mainstream Media Won't Show, NATO Crimes In Libya
18 nov 2011

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door freelancer

Hij was een (h)eerlijke dictator...

In 1793 schreef Robespierre:

‘The aim of constitutional government is to preserve the Republic; that of revolutionary government is to lay its foundation.’

Naar Algerije:

The mobilisation of society in the French Revolution threw up several independent-minded leaders – Danton, Marat, Hébert et al as well as Robespierre – which made it psychologically possible for fellow Jacobins to rebel against Robespierre and set in train the tortuous process of superseding revolutionary by constitutional government. Something similar, up to a point, can be said of Algeria (where the independence struggle threw up a superabundance of strong-minded revolutionaries), although 49 years on, the winding road to the democratic republic still stretches far ahead, as it did in France.

Naar Libië:

But the political inertia of Libyan society meant that its Revolution had one and only one leader. Gaddafi’s closest colleagues no doubt had personal influence but only one of them, Abdessalam Jalloud, had it in him to disagree openly with Gaddafi on major issues (and he finally quit on his own terms in 1995). And so Gaddafi’s rule can be seen as an extreme instance of what Rosa Luxemburg called ‘substitutionism’: the informal government that was the real government of Libya was a one-man show. Incarnating the nebulous Revolution, the imprecise interest of the nation and the inarticulate will of the people at the same time, Gaddafi clearly believed he needed to make the show interesting. His flamboyance had a political purpose. But how long can colourfulness command consent, let alone loyalty? A Pied Piper leading Libyans – mostly well fed, housed and schooled, but maintained in perpetual political infancy – to no destination in particular. The wonder of it is that the show had such a long run.

Gaddafi seems to have realised years ago what he had done – the quasi-utopian dead end he had got Libya and himself into – and tried to escape its implications. As early as 1987 he was experimenting with liberalisation: allowing private trading, reining in the Revolutionary Committees and reducing their powers, allowing Libyans to travel to neighbouring countries, returning confiscated passports, releasing hundreds of political prisoners, inviting exiles to return with assurances that they would not be persecuted, and even meeting opposition leaders to explore the possibility of reconciliation while acknowledging that serious abuses had occurred and that Libya lacked the rule of law. These reforms implied a shift towards constitutional government, the most notable elements being Gaddafi’s proposals for the codification of citizens’ rights and punishable crimes, which were meant to put an end to arbitrary arrests. This line of development was cut short by the imposition of international sanctions in 1992 in the wake of the Lockerbie bombing: a national emergency that reinforced the regime’s conservative wing and ruled out risky reform for more than a decade. It was only in 2003-4, after Tripoli had paid a massive sum in compensation to the bereaved families in 2002 (having already surrendered Abdelbaset Ali al-Megrahi and Al Amin Khalifa Fhima for trial in 1999), that sanctions were lifted, at which point a new reforming current headed by Gaddafi’s son Saif al-Islam emerged within the regime.

It was the fashion some years ago in circles close to the Blair government – in the media, principally, and among academics – to talk up Saif al-Islam’s commitment to reform and it is the fashion now to heap opprobrium on him as his awful father’s son. Neither judgment is accurate, both are self-serving. Saif al-Islam had begun to play a significant and constructive role in Libyan affairs of state, persuading the Libyan Islamic Fighting Group to end its terrorist campaign in return for the release of LIFG prisoners in 2008, promoting a range of practical reforms and broaching the idea that the regime should formally recognise the country’s Berbers. While it was always unrealistic to suppose that he could have remade Libya into a liberal democracy had he succeeded his father, he certainly recognised the problems of the Jamahiriyya and the need for substantial reform. The prospect of a reformist path under Saif was ruled out by this spring’s events. Is there a parallel with the way international sanctions in the wake of Lockerbie put paid to the earlier reform initiative?

Lees meer uit dit zeer uitgebreid, goed geformuleerd en goed gedocumenteerd artikel hier:

Who said Gaddafi had to go?
Hugh Roberts
17 nov 2011