Benno Barnard over de islam in Knack

[Mahalingam]

[Queensburry]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Ik heb de indruk dat er hier op 't forum toch wel een paar rondhangen die zich dapper van deze taak kwijten. En wie of wat belet u om zèlf uw duit in het zakje te doen?

Eigenlijk interesseert het me niet om gewoon maar wat beginnen te beledigen. Niets belet me om hier een mop te vertellen over hoe Mohammed seks had met zijn kameel, maar dat helpt niemand vooruit.

Ik heb al enkele gesprekken gehad met Moslims over godsdienst en dan zeg ik gewoon en beleefd dat ik niet geloof in een geopenbaarde God met uitvergrote menselijke kenmerken, een soort 'superman' en dat hun kleinkinderen dezelfde mening zullen hebben. Wel, dan aanvaarden ze die mening zonder kwaad te worden. Ze gaan wel niet akkoord natuurlijk.

[respublica]

Oorspronkelijk geplaatst door Mahalingam

Prachtig en o zo waar!

De linkse kunstenaarswereld die zogezegd altijd maar wil provoceren is eigenlijk gewoon een bende politiek correcte snullen.

[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door Queensburry

Eigenlijk interesseert het me niet om gewoon maar wat beginnen te beledigen. Niets belet me om hier een mop te vertellen over hoe Mohammed seks had met zijn kameel, maar dat helpt niemand vooruit.

Ik heb al enkele gesprekken gehad met Moslims over godsdienst en dan zeg ik gewoon en beleefd dat ik niet geloof in een geopenbaarde God met uitvergrote menselijke kenmerken, een soort 'superman' en dat hun kleinkinderen dezelfde mening zullen hebben. Wel, dan aanvaarden ze die mening zonder kwaad te worden. Ze gaan wel niet akkoord natuurlijk.

Ah, OK.

Hieruit: 'Waar zijn ze nu we ze echt nodig hebben om Mohammed en zijn fictieve opdrachtgever eens 'in de zeik' te zetten?' meende ik te kunnen opmaken dat u een andere mening toegedaan was.

Blijkbaar vergiste ik me.

Mijn gesprekken met - vooral - jonge Moslims verlopen doorgaans iets 'verhitter', maar ja, daar zijn het dan ook jonge mensen voor, zeker.

Oudere Moslims reageren inderdaad doorgaans vrij rustig. Zoals het aanhangers van een religie van vrede betaamt, eigenlijk.

[the_dude]

Oorspronkelijk geplaatst door respublica

Prachtig en o zo waar!

De linkse kunstenaarswereld die zogezegd altijd maar wil provoceren is eigenlijk gewoon een bende politiek correcte snullen.

en met een kunstwerk aan de kaak stellen. Deze kunstenaar zal dan wel een correcte zijn voor het rechts gedachtengoed zeker?

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Queensburry

En het is allemaal niet alleen plat maar ook zo gemakkelijk en ongevaarlijk.
Zoals B.B. het zegt: wil je als kunstenaar laten zien dat je echt haar op je tanden hebt, doe het dan met Mohammed-beeldjes. Gooi die kapot of besmeur ze met uitwerpselen. Dat zou niet enkel gewaagd zijn maar ook een passend antwoord op zij die het concept van Allah gebruiken om geweld, onnoemelijk leed en achterlijkheid te verantwoorden.
Waar blijven de 'kunstenaars'?
Ons land heeft nochtans een rijke scatologische traditie: Wim Delvoye met zijn cloaca's, onze hoofdstad heeft niet enkel straten vol hondenstront maar heeft een zeikend ventje als symbool, en onze 'beste tekenaar', ahum, Kamagurka die gespecialiseerd is in het tekenen van drollen. (Die is tenminste eerlijk door toe te geven dat hij geen satirische tekeningen over de Islam durft te maken.)
En wat met de kalotenvreters van vroeger, die ik me nog zo goed herinner? Geen kans lieten ze voorbij gaan om Jezus, paters en nonnekes te ridiculiseren. Waar zijn ze nu we ze echt nodig hebben om Mohammed en zijn fictieve opdrachtgever eens 'in de zeik' te zetten?

Ja, Kama durfde destijds ook wel eens de achterlijke trekjes van de islam te hekelen, maar sinds die Theo uit A'dam van dichtbij kennis maakte met het vredige kantje ervan, heeft ie z'n potlood niet meer echt scherp durven slijpen, spijtig.

In het ons-kent-ons-BV-wereldje zijn degenen die hun wenkbrauwen al eens durven te fronsen bij sommige islamitische geplogendheden, ook maar op 1 hand te tellen, en dan nog.
Driewerf helaas, maar afgezien van een steeds dreigende mediaboycot en/of broodroof vanuit het poco-wereldje zelf én de opgedrongen ambiance die -als specifiek gevolg van een vrije meningsuiting tov de islam- nogal eens vanuit een 'beledigde' moslimhoek durft aan te waaien.
Dat feestje wens je niemand toe.

Begrijpelijk dus dat het gros van onze landelijke olijkerds meestal wat lauwe bullshit uit hun botoxsmoelen staan te wringen, want ze beseffen maar al te goed hoe snel een reputatie of carriere door het systeem kan vernietigd worden.
Een als 'fout' bestempelde uitspraak of mening wordt tot een schandaal verheven en slechts een publieke knieval, spaart de vermetele een levenslange verbanning van het scherm.
'Er Zijn Duidelijke Afspraken Tussen Media En Politiek', heet dat heel officeel, wsl omdat platte muilkorverij iets minder democratisch klinkt.
Censuurtartende uitspraken, gaan we dus voorlopig niet te snel te horen krijgen uit de mond onzer cultuuriconen, het moet nog een béétje glossy blijven.
Gelijkenissen met het orkest van de Titanic, zijn louter toeval.

Erger is het mi gesteld, met al die grootsprakerige breedsmoelkikkers, die hier een wel een vet politiek mandaat bekleden, maar tegelijk schaamteloos zwijgen over de democratische vijandigheid van de islam in Europa en de wereld en zelfs elke kritische noot daarover straal negeren of de eigenaar van die stem heel 'democratisch' het zwijgen opleggen.
Gecorrumpeerde raddraaiers is nog te zacht uitgedrukt, voor iets wat uiteindelijk een politiek volksverraad betekent.

Onze westerse gelijkberechtiging tussen man en vrouw (eindelijk!), ons recht op vrije en kritische meningen, culturele en traditionele gebruiken, grondwettelijke rechtspraak, secularisatie (eindelijk!), kwaliteitsonderwijs, sociale verzorging en begeleiding, werkgelegenheid, openbare veiligheid enz -om wat fait divers te noemen- staan al een tijdje in de federale uitverkoop.

Ondertussen blijft de vijfde kolonne gestadig toenemen en zijn mentaal gewapend met een agressieve ideologie en zien zich hierin waarachtig nog eens gesteund, door shariarechtbanken als een groeiende schimmel op Europese bodem toe te laten. Allah is waarlijk groot.
Taalvreemde en haatspuiende imams die dagelijks de ummah prediken als het enige mogelijke antwoord, middels al die onreine en decadente verworvenheden in dit gedeelte van het westen in de koranische vergeetputten zullen worden geflikkerd, onderwijl een niet onaanzienlijke minderheid luidop scandeert voor een Europees Kalifaat.
En de 'gematigde' moslims, zelfs degenen die al in de landelijke politiek zitten, stonden erbij en keken er naar... en deden niets.

"Voorwaar, u wordt suikerzoet bedankt, o alle westerse 'EU-leiders', die barstensbol staan van de multi-nihille kwatsch en blinken van opperste zelfvoldaanheid.
We zullen u vijfmaal daags gedenken, met onze halalle kont naar uw verloren aanschijn gericht en doe gelijk onze broeders daar even de groetjes, wil je ? Vzmu, Mekka."

En wat is erger ? Een 10-jarige economische crisis met een gemiddelde werkloosheid tot 50 % met uitzicht op beterschap op welk vlak dan ook, of een maatschappelijke omslag naar een onomkeerbaar Eurabië, binnen pakweg 30-40 jaar ?
Geef mij anders maar het eerste, het zou de onderlinge solidariteit tussen jan en alleman eens geen kwaad doen en zouden mi nieuwe en inventieve initiatieven ten goede kunnen ontplooien, niet echt een kwalijke zaak dus.
De tweede optie daarentegen zou de eerste mogelijkheid voorgoed vernietigen.

Aldus, over de immigratie- en het asielbeleid in Europa gesproken, of juist het flagrante ontbreken ervan, waar stuurt de 'Europese Unie' eigenlijk op aan ?

En voor de cultuurarme kalotenvreters die het nog niet doorhadden: BB rockt de pannen van 't poco-dak, zodat de mohammedaanse neerslag door het democratische gebinte heen wat duidelijker word, uiteraard alleen maar voor diegene die eens van onder z'n regenboogkleurig parapluutje vandaan wil komen kijken en niet te beroerd is om de noodzaak van enige aanpassingswerken toe te geven.
Anderzijds, natte voeten tot en met een langzame verzuiping zijn het enige alternatief, wat rest is dan de uiteindelijke instorting van wat ooit als een democratisch bouwwerk werd opgevat, weliswaar nog in constructie en hier en daar nog niet goed uit de steigers, maar de gelijkheidsintentie was en is nog zeker wel aanwezig in de structuur ervan, toch in vergelijking met vele andere plekken in de wereld en niet in het minst in de islamitische staten.

En of de mohammedaanse bouwheren van het Eurabische Rijk dit westerse gelijkheidsprincipe wel in het betonmengsel van hun koranische ontwerp hebben meegerekend, is nog maar heel zeer de vraag.
Ik vermoed echter dat het antwoord minder harmonisch zal zijn, dan sommige intelligente mensen nog durven vermoeden, maar dat wisten we ondertussen al, nu de politiek nog.
Teug maar alvast een ferm lange adem in.

[Queensburry]

B.B. stelt deze week in zijn blog een interessante vraag:

"Een krant zou bij wijze van experiment eens een vriendelijk portret van Mohammed moeten afdrukken, in plaats van een spotprent: wat zou er dan gebeuren? "

[Queensburry]

B.B. loopt ook niet hoog op met de taalbeheersing van de lokale fundi's:

"Ik ben een serpent dat mag rotten in de hel, zo meent een lezer. Deze uiting van mohammedaanse fijnzinnigheid hindert me niet - maar de rest van dat proza! Voor welke rechtbank daag ik hem wegens bedreiging van het Nederlands?"

[Queensburry]

Leve God, weg met Allah
Voor Knack schrijft Benno Barnard onbelemmerd wat hij niet mocht en kon vertellen op het spreekgestoelte van de academische vrijheid.

Noot van de schrijver

Op verzoek van de hoofdredactie plaats ik hieronder enkele fragmenten uit mijn geaborteerde lezing voor de Vrijzinnige Dienst van de Universiteit Antwerpen. De titel is inderdaad een provocatie – zij het dat ik een publiek van middelbare vrijzinnigen dacht te provoceren. Intussen staat er naar mijn eigen idee niets in het onderstaande wat ik niet al eerder beweerd heb, maar herhaling is de dienares van de waarheid. Ook van de leugen natuurlijk, maar die zult u elders moeten zoeken, in De Morgen bijvoorbeeld.

Proloog (vrij naar Shakespeare)

Ik waarschuw u, geachte toehoorders – ik ben niet gekomen om de vrijzinnigheid te prijzen, ik ben gekomen om haar fundamentele vergissing te begraven. Die denkfout luidt dat ‘religie’ de vijand is van iedere intellectuele onafhankelijkheid en geestelijke progressie. En de premisse van deze denkfout luidt dat je de erfenis van Mozes en Christus op soortgelijke wijze zou kunnen interpreteren als de erfenis van de Profeet.

Ik wil aantonen dat dit gevaarlijke onzin is, dat de vrijzinnigheid nu juist een logisch product is van de Joodse en christelijke traditie; ja, dat ook het atheïsme bijbelse wortels heeft.

Laat ik vooraf mijn eigen denken en mijn eigen kijk op ‘religie’ enigszins positioneren, zodat u begrijpt wie u toespreekt. Om te beginnen ben ik een anglicaan, net zoals mijn helden W.H. Auden en T.S. Eliot. Ik behoor tot die lichtjes verregende regionale variant van het christendom; ik heb, anders dan de meerderheid van mijn christelijk opgevoede generatiegenoten, nooit voldoende redenen gevonden om mij te distantiëren van mijn kerk.

De joodse roots van het christendom

Als kenner van de Hebreeuwse taal en de antieke Hebreeuwse literatuur heeft mijn vader mij opgevoed met het besef dat het christendom in zijn kern een reusachtige sekte van het Jodendom is. Kort samengevat betekent dat het volgende.

De oude Joden besloten dat je beter een bok met alle zonden kon beladen dan een mens. Het lam Gods nam de rol van die bok op zich (de beeldspraak is wat in de sfeer van de kinderboerderij) en liet daarmee het atheïsme in de godsdienst binnendringen. Een dode godheid! Dat is toch een paradox waarvan je hals in een kurkentrekker verandert? Maar in dat verband durf ik te stellen dat mijn diep atheïstische vrienden Wim van Rooy en Geert van Istendael hun kinderen weliswaar zonder godheid hebben opgevoed, maar niettemin in de beste christelijke trant.

De christelijke roots van humanisme en vrijzinnigheid

Als we onze cultuur niet willen uitleveren aan de islam, zullen we ten eerste moeten inzien dat Lucas Catherine een leugenaar is en ten tweede dat we tegenover onze Joods-christelijke erfenis een andere houding moeten aannemen dan nu het geval is. We zullen moeten erkennen dat onze humanistische en modernistische opvattingen, onze liberale democratische traditie en onze ideeën over mensenrechten niet alleen superieur zijn aan alle bestaande alternatieven, maar ook dat het producten van die erfenis zijn. Als je de christelijke beschaving wil afzweren op basis van haar onchristelijke daden in het verleden, kun je ook de sociaal-democratische partijen opheffen met als argument de praktijken van het stalinisme.

Vele oudstrijders van 1968, gekweld door de herinneringen aan hardvochtige paters en nonnen, omhelzen een mij verbazende pensée unique, alsof ze op één centraal brein zijn aangesloten, dat onophoudelijk kwaadaardige pulsen uitzendt.

Met God heb ik geen verstandhouding. Toch zijn mijn kinderen net als ik anglicaans gedoopt en staat ons huis in de grensstreek tussen Jodendom en christendom. Om te beginnen wil ik dat mijn kinderen zoveel mogelijk kennis op dat gebied verwerven, kruisjes leren lezen op de mentale kaart van Europa die in hun brein wordt geprent. Dat is weinig vanzelfsprekend. Het onderwijs is grotendeels een ramp. Vijf jaar geleden was op de multiculturele kleuterschool van mijn kinderen – dit was in Antwerpen – iedere verklaring van Kerstmis als het geboortefeest van Jezus verboden; wel werd het Suikerfeest gevierd, waarmee wij niets te maken hebben. Toen ik daartegen protesteerde werd ik door een als directrice aangestelde geestelijke leegte met de verkeerde partij geassocieerd.

Weerklinkt daar het tromgeroffel van de te hulp gesnelde cavalerie? Dit lees ik in ‘La défaite de la pensée’ van Alain Finkielkraut: ‘Genoeg gespeeld: nu het denken, de kunst en het dagelijks leven zijn weggezonken in de losbandigheid, moeten we ze opnieuw de heilzame kwellingen van de religieuze onrust doen ondergaan; het hiernamaals moet opnieuw de voortdurende horizon en het uiteindelijke doel van alle menselijke bezigheden worden.’

Ritus en ethiek

Wat veel godloochenaars niet begrijpen is dat religie geen stelsel van cognitieve waarheden is, maar om te beginnen een liturgische, rituele praxis, die dient om niet gek te worden in dit heelal – een plek waar Pascal ook al zo zenuwachtig van werd. Ik geloof helemaal niet in het viriele geroep dat we blij moeten zijn met de zinloosheid van alles. Ik vind de dood een schandaal. Of anders uitgedrukt: niet de evolutieleer is ons probleem, de evolutiepraktijk is ons probleem. En ik vind dat er in het christendom tenminste een respectabele poging wordt gedaan om op die praktijk te reageren.

Maar er is meer dan de ritus, die overigens een heel rustgevende uitwerking heeft op het tot neurose geneigde zenuwstelsel. Er is ook de evangelische ethiek, die er kort gezegd op neerkomt dat ik evenveel van Herman de Ley moet houden als van mezelf. Iedereen zal begrijpen dat dit me niet licht valt.

In een ongehoord wreed maatschappelijk systeem – dat van het Romeinse imperium – predikte een klein, driftig mannetje een moeilijke, haast onmogelijke ethiek, waar ik persoonlijk een veel te vervelend karakter voor heb. Twee millennia later zijn we collectief ongevoelig geworden voor het radicale karakter van noties als vergeving en opofferingsgezindheid, juist omdat de christelijke leer ze ons nu al zo lang voorhoudt. We zijn als grote kinderen die zich ergeren aan het gezeur van hun ouders. Het is alsof we zeggen dat ze ons heel wat ouwe troep hebben nagelaten, waarvan we wel een paar schilderijen en grammofoonplaten willen hebben, maar niet de rest van de boedel.

Scheiding kerk en staat in het christendom

De zondeval van het christendom is me bekend. Ik hoef het hier niet meer te hebben over het purper van de kardinaal, welke kleur met het door de Kerk vergoten bloed is vervaardigd. Maar dat het christendom zijn eigen ethische criteria bezoedeld en verloochend heeft, zegt niets ten nadele van die criteria. Bovendien reageert ons historisch bewustzijn op het christendom als op het nieuws: het is pas de moeite waard als het rampzalig is.

De Engelse conservatieve filosoof Roger Scruton verdedigt de stelling dat de scheiding van kerk en staat van meet af aan was ingebouwd in het christendom. De apostel Paulus, die het Romeinse burgerschap aan juridische kennis paarde, beriep zich immers op het recht van de jonge kerk beschermd te worden door de seculiere macht in Rome – maar het kwam niet in hem op de wettelijke orde te willen vervangen. ‘Geef de Keizer wat des Keizers en Gode wat Gods is,’ zoals Jezus al over het betalen van belastingen zei. De mens is in de christelijke visie – nog steeds volgens Scruton – zowel een dienaar van God als onderdaan van een seculiere orde. Dat deze orde na een lange periode van schittering en gruwel uiteindelijk democratisch is geworden, hebben we volgens hem aan de christelijke erfenis te danken. De Verlichting is het product van het evangelie; onze ideeën over mensenrechten zijn vertalingen van de Tien Geboden in het dialect van onze tijd. We moeten niet pogen het koninkrijk Gods op aarde te realiseren, maar trachten met behulp van redelijke en milde wetten samen te leven.

Primaat van de religie in de islam

Politieke ellende is meestal het gevolg van slechte bedoelingen of van goede bedoelingen. Zodra je het Koninkrijk Gods op aarde sticht, blijk je de hel te hebben nagebootst. Realistische bedoelingen zijn realistischer. Volgens Scruton en ook volgens mij is de Joods-christelijke opvatting van de maatschappelijke ordening een fundamenteel andere dan de islamitische. De wettelijke orde dient in de islam – in alle dominante opvattingen van de islam – gegrondvest te zijn op het goddelijk gebod, en de enige logische islamitische staatsvorm is dan ook de theocratie, met de sharia als wetboek. Mensenrechten? Gelijkwaardigheid van man en vrouw? Tolerantie van andere opvattingen? Van zwakheid getuigend westers bijgeloof! Onduldbare decadentie! Gelukkig maar dat de overgrote meerderheid van de moslims over voldoende gezond verstand beschikt om de theocratie en de sharia af te wijzen.

Epiloog (aan de christendomloochenaars)

Het verschil tussen God en Allah is dat God niet hoeft te bestaan. De dood van God is niet perse rampzalig voor de westerse beschaving; maar de ondergang van de religie is dat naar ik meen wel: met haar sterft een wereld van verhalen en gebruiken die ons met onze voorouders verbinden. Mijn ergernis over de godloochenaars is niet dat ze God loochenen, maar dat ze hun verlichte toestand als een bevrijding uit de Joods-christelijke geschiedenis beschouwen. Of anders gezegd: ik heb geen probleem met godloochenaars, ik heb een probleem met christendomloochenaars.

[RodeLantaarn]

Oorspronkelijk geplaatst door respublica

Prachtig en o zo waar!

De linkse kunstenaarswereld die zogezegd altijd maar wil provoceren is eigenlijk gewoon een bende politiek correcte snullen.

Veralgemenen, veralgemenen, wie zijn best doet zal het leren. Veralgemenen en proberen en provoceren.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door RodeLantaarn

Veralgemenen, veralgemenen, wie zijn best doet zal het leren. Veralgemenen en proberen en provoceren.

Provoceren is heel belangrijk. Met provoceren leert men een ander om te gaan met belediging en kritisch naar zichzelf te kijken. Daarom ook dat in landen zonder vrijheid van meningsuiting, het huis meteen te klein is als er ook maar iets in negatieve zin over hen gezegd wordt. Of zoals ik altijd maar zeg: Lange tenen kweekt men met respect en censuur.

[Queensburry]

Is zo'n tekst echt voldoende reden voor dit?
Dit vraag stellen, is ze beantwoorden.
Barnard het spreken belet

[Scarabaeida]

Waarom wordt op de Standaard bij de lezersreacties aanhoudend geopperd dat Benno Barnard maar niet moest 'provoceren' (lichtjes insinuerend dat moslims vanouds in het algemeen apen zijn die voor de minste provocatie al wild gedrag vertonen)? Het zijn best cultuurchauvinistische mensen, die domlinksen, die de Westerse cultuur als inherent superieur beschouwen en als enige bestand tegen een stootje.

[RodeLantaarn]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Provoceren is heel belangrijk. Met provoceren leert men een ander om te gaan met belediging en kritisch naar zichzelf te kijken. Daarom ook dat in landen zonder vrijheid van meningsuiting, het huis meteen te klein is als er ook maar iets in negatieve zin over hen gezegd wordt. Of zoals ik altijd maar zeg: Lange tenen kweekt men met respect en censuur.

Akkoord, indien de provocatie terecht is.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door RodeLantaarn

Akkoord, indien de provocatie terecht is.

Dat is subjectief.

[RodeLantaarn]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Dat is subjectief.

Men kan evengoed provoceren om te provoceren, en daar de nodige leugens bijsleuren.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door RodeLantaarn

Men kan evengoed provoceren om te provoceren, en daar de nodige leugens bijsleuren.

In dat geval kan de aangevallene zich best verdedigen. Het beste wapen tegen leugens, zijn argumenten. Geweld is een zwaktebod. En als men toch geweld gebruikt, dan is dat waarschijnlijk omdat de provocatie meer klopt dan hij zou willen.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Met provoceren leert men een ander om te gaan met belediging en kritisch naar zichzelf te kijken. Daarom ook dat in landen zonder vrijheid van meningsuiting, het huis meteen te klein is als er ook maar iets in negatieve zin over hen gezegd wordt. Of zoals ik altijd maar zeg: Lange tenen kweekt men met respect en censuur.

Proest....

Grapjas.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

Proest....

Grapjas.

U provoceert nu ook. Maar dat had u niet door.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

U provoceert nu ook. Maar dat had u niet door.

Nee hoor, ik gniffelde enkel wat om je uitspraak, verder hoef je het niet te zoeken.