leterme heeft gelijk bis

brusselaar · 11 september 2006, 14:38

[FONT=Arial, helvetica][SIZE=4]Dansaert-Vlamingen na de verfransingsmachine[/SIZE][/FONT] [FONT=Arial, helvetica][SIZE=3](11/09/06)[/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial, helvetica][SIZE=2]De 'Dansaert-Vlamingen' baden in de weelde van het bestuurlijke waterhoofd dat men inmiddels van het hoofdstedelijk gewest gemaakt heeft.

[/SIZE][/FONT][FONT=Arial, helvetica][SIZE=2]In mijn vorige bijdrage in deze rubriek gaf ik een historische schets van de verfransing van Brussel en van de gemeenten die tussen 1830 en de afschaffing van de talentelling in 1963 bij de hoofdstad werden aangehecht. Mijn oud-collega aan de KU Leuven David Van Reybrouck oordeelde dat ik met dat stuk de Vlaamse zaak geen millimeter verder heb geholpen. Blij verrast over de bezorgdheid van Van Reybrouck over de voortgang van de Vlaamse beweging, wil ik graag op zijn tegenwerpingen ingaan. Zo zou men niet mogen spreken over een culturele genocide om de historische uitwissing van het Nederlandstalig karakter van Brussel te omschrijven. Ik had de term nochtans ontleend van dr. historicus Paul De Ridder, expert in de geschiedenis van Brussel.
Toegegeven, massagraven van de slachtoffers van een opgelegde identiteitsverandering kun je bijvoorbeeld wel in Frankrijk vinden, maar niet in Brussel. Ik ben echter niet het soort Vlaming dat tevreden terugblikt omdat er in Brussel enkel sociologische druk en maatschappelijke vernedering werden aangewend. Zeker niet als ik vandaag nog steeds word geconfronteerd met het imperialisme dat - ook volgens dr. historicus Lode Wils, toch niet echt een Vlaams-nationalist - de Franstalige reactie op de Vlaamse ontvoogding steeds heeft gekenmerkt. Jazeker, de verfransingsmachine in Brussel is intussen stilgevallen en de 'Dansaert-Vlamingen' baden in de weelde van het bestuurlijke waterhoofd dat men inmiddels van het hoofdstedelijk gewest gemaakt heeft. Maar de drukking op de Vlaamse rand neemt nog steeds toe. De Franstalige inwoners vormen daar steeds meer etnische lijsten - partijen met als enige bindmiddel dat ze Franstalig zijn - om de meerderheid in die Vlaamse gemeenten te veroveren. Hun discours gaat over het behoud en/of de verovering van taalkundige voorrechten. De Vlaamse eenheidslijsten in de rand zijn slechts pogingen om toch ook nog gemeentelijke vertegenwoordigers te kunnen aanduiden. In toenemende mate zoeken zij trouwens steun bij gematigde Franstalige inwoners en andere inwijkelingen. Mag het dan niet gezegd worden dat het Franstaligen zijn die stilaan afglijden naar een discours �* la Tutsi's versus Hutu's? Volgens Van Reybrouck niet. Hij noemt mijn verhaal grotesk, kitscherig, schwärmerig, wansmakelijk, gênant, pathetisch gezeik.
Na die vleiende woorden volgt er echter alleen het flinterdunne verhaal over België als een mini-Europa, een model waarin culturele verscheidenheid en eigenheid op wonderlijke wijze tot een werkzame staatsvorm leiden. Voldoende voor Van Reybrouck om te bewijzen dat hij de rationaliteit aan zijn kant heeft. Hoe cynisch dat de "horde separatisten" in Vlaanderen vergeten is dat zovele arme Vlaamse drommels een eeuw geleden naar Wallonië mochten uitwijken om er te gaan werken. Gelukkig is het mijn stijl niet of ik zou het over pathetisch gezeik hebben.
De bijdrage van Van Reybrouck is trouwens veel meer dan dat. Ze is vooral een mooi voorbeeld van hoe de heersende denktrant van progressief intellectueel Vlaanderen schatplichtig is aan de 'partisan tolerance' van Herbert Marcuse: enkel verdraagzaamheid voor wie zich aansluit bij de linkse, elitaire consensus. Het idee dat Vlaanderen bestuurd zou worden volgens de inzichten van de meerderheid van zijn eigen bevolking valt daar buiten. Dan dreigt er immers een 'Beieren aan de Noordzee', zoals Luckas Vander Taelen het in deze krant omschreef. Wie Beieren vaak bezoekt, zal zich allicht afvragen wat daar nu zo vreselijk aan is, maar misschien gaan alleen zeikerds als ik daar op vakantie. Zelfs al is België zo uit elkaar gedreven dat het niet eens de schijn van een federale democratie kan schragen, het moet en zal worden verdedigd. Desnoods als een uniek model, een postmoderne tempel waarin alle mensen dikke vrienden kunnen zijn. Separatisten kunnen in dat verhaal geen rationeel project hebben dat gaat over efficiënt en democratisch bestuur. Het zijn egoïstische kruideniertjes die uit winstbejag ooit nog zoete broodjes gaan bakken met extreem rechts. Persoonlijk vind ik het jammer dat het zover gekomen is. Ik denk immers dat het afwijzen van Vlaanderen omdat er zoiets als racisme bestaat ongeveer even verstandig is als het afwijzen van seks omdat er pornografie bestaat.
[/SIZE][/FONT]
Bart De Wever.

11 september 2006, 14:38	#1
brusselaar Vreemdeling Geregistreerd: 6 april 2004 Berichten: 71	leterme heeft gelijk bis [FONT=Arial, helvetica][SIZE=4]Dansaert-Vlamingen na de verfransingsmachine[/SIZE][/FONT] [FONT=Arial, helvetica][SIZE=3](11/09/06)[/SIZE][/FONT] [FONT=Arial, helvetica][SIZE=2]De 'Dansaert-Vlamingen' baden in de weelde van het bestuurlijke waterhoofd dat men inmiddels van het hoofdstedelijk gewest gemaakt heeft. [/SIZE][/FONT][FONT=Arial, helvetica][SIZE=2]In mijn vorige bijdrage in deze rubriek gaf ik een historische schets van de verfransing van Brussel en van de gemeenten die tussen 1830 en de afschaffing van de talentelling in 1963 bij de hoofdstad werden aangehecht. Mijn oud-collega aan de KU Leuven David Van Reybrouck oordeelde dat ik met dat stuk de Vlaamse zaak geen millimeter verder heb geholpen. Blij verrast over de bezorgdheid van Van Reybrouck over de voortgang van de Vlaamse beweging, wil ik graag op zijn tegenwerpingen ingaan. Zo zou men niet mogen spreken over een culturele genocide om de historische uitwissing van het Nederlandstalig karakter van Brussel te omschrijven. Ik had de term nochtans ontleend van dr. historicus Paul De Ridder, expert in de geschiedenis van Brussel. Toegegeven, massagraven van de slachtoffers van een opgelegde identiteitsverandering kun je bijvoorbeeld wel in Frankrijk vinden, maar niet in Brussel. Ik ben echter niet het soort Vlaming dat tevreden terugblikt omdat er in Brussel enkel sociologische druk en maatschappelijke vernedering werden aangewend. Zeker niet als ik vandaag nog steeds word geconfronteerd met het imperialisme dat - ook volgens dr. historicus Lode Wils, toch niet echt een Vlaams-nationalist - de Franstalige reactie op de Vlaamse ontvoogding steeds heeft gekenmerkt. Jazeker, de verfransingsmachine in Brussel is intussen stilgevallen en de 'Dansaert-Vlamingen' baden in de weelde van het bestuurlijke waterhoofd dat men inmiddels van het hoofdstedelijk gewest gemaakt heeft. Maar de drukking op de Vlaamse rand neemt nog steeds toe. De Franstalige inwoners vormen daar steeds meer etnische lijsten - partijen met als enige bindmiddel dat ze Franstalig zijn - om de meerderheid in die Vlaamse gemeenten te veroveren. Hun discours gaat over het behoud en/of de verovering van taalkundige voorrechten. De Vlaamse eenheidslijsten in de rand zijn slechts pogingen om toch ook nog gemeentelijke vertegenwoordigers te kunnen aanduiden. In toenemende mate zoeken zij trouwens steun bij gematigde Franstalige inwoners en andere inwijkelingen. Mag het dan niet gezegd worden dat het Franstaligen zijn die stilaan afglijden naar een discours �* la Tutsi's versus Hutu's? Volgens Van Reybrouck niet. Hij noemt mijn verhaal grotesk, kitscherig, schwärmerig, wansmakelijk, gênant, pathetisch gezeik. Na die vleiende woorden volgt er echter alleen het flinterdunne verhaal over België als een mini-Europa, een model waarin culturele verscheidenheid en eigenheid op wonderlijke wijze tot een werkzame staatsvorm leiden. Voldoende voor Van Reybrouck om te bewijzen dat hij de rationaliteit aan zijn kant heeft. Hoe cynisch dat de "horde separatisten" in Vlaanderen vergeten is dat zovele arme Vlaamse drommels een eeuw geleden naar Wallonië mochten uitwijken om er te gaan werken. Gelukkig is het mijn stijl niet of ik zou het over pathetisch gezeik hebben. De bijdrage van Van Reybrouck is trouwens veel meer dan dat. Ze is vooral een mooi voorbeeld van hoe de heersende denktrant van progressief intellectueel Vlaanderen schatplichtig is aan de 'partisan tolerance' van Herbert Marcuse: enkel verdraagzaamheid voor wie zich aansluit bij de linkse, elitaire consensus. Het idee dat Vlaanderen bestuurd zou worden volgens de inzichten van de meerderheid van zijn eigen bevolking valt daar buiten. Dan dreigt er immers een 'Beieren aan de Noordzee', zoals Luckas Vander Taelen het in deze krant omschreef. Wie Beieren vaak bezoekt, zal zich allicht afvragen wat daar nu zo vreselijk aan is, maar misschien gaan alleen zeikerds als ik daar op vakantie. Zelfs al is België zo uit elkaar gedreven dat het niet eens de schijn van een federale democratie kan schragen, het moet en zal worden verdedigd. Desnoods als een uniek model, een postmoderne tempel waarin alle mensen dikke vrienden kunnen zijn. Separatisten kunnen in dat verhaal geen rationeel project hebben dat gaat over efficiënt en democratisch bestuur. Het zijn egoïstische kruideniertjes die uit winstbejag ooit nog zoete broodjes gaan bakken met extreem rechts. Persoonlijk vind ik het jammer dat het zover gekomen is. Ik denk immers dat het afwijzen van Vlaanderen omdat er zoiets als racisme bestaat ongeveer even verstandig is als het afwijzen van seks omdat er pornografie bestaat. [/SIZE][/FONT] Bart De Wever.