Vergeet uw slachtmes niet

marjan · 14 januari 2006, 14:17

Opinie zaterdag 14 januari 2006 (De Standaard)
Een welgemeend 'suskewiet' aan de rituele slachting

Jean-Marie Dedecker: ,,Negen op de tien slachtingen gebeuren illegaal.''
© Photo News

Bij de rituele slachtingen voor het jaarlijkse offerfeest liep het ook dit jaar weer her en der uit de hand. ,,Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering die het maatschappelijk evenwicht verstoort'', vindt Jean-Marie Dedecker.

WAT de migrant moet opgeven of aanvaarden, wordt bepaald door de eisen die zijn nieuwe samenleving stelt om goed te kunnen functioneren. Men kan zich de vraag stellen of religieuze gebruiken zoals rituele slachtingen vanuit een rurale samenleving zomaar kunnen worden overgeplaatst naar een moderne, industriële, verstedelijkte maatschappij.

Rituele slachtingen zijn een eeuwenoud gebruik. Zowel de joodse als de islamitische geloofsgemeenschap mogen slechts vlees eten van dieren die 'rein' zijn en die door middel van een halssnede en zonder verdoving worden gedood en uitgebloed zijn. Het gaat dan over halal of koosjer voedsel. In 2004 werden in ons land 187.903 dieren op die manier wijze geslacht.

Het jaarlijks offerfeest is de belangrijkste religieuze hoogdag voor de islam. Elke familie wil dan zelf zijn dier offeren. Volgens een Europese richtlijn moet elke rituele slachting plaatsvinden in een erkend slachthuis.

Van tijdelijke slachtplaatsen is in die richtlijn nergens sprake. Maar volgens het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen blijkt dat bij het islamitisch offerfeest van 2004 liefst 7.265 schapen (waarvan 6.062 Vlaanderen) in tijdelijke slachtplaatsen geslacht werden, tegenover 6.034 schapen en 169 runderen in erkende slachthuizen. Ongeveer 22.000 schapen, waarvan 16.900 in Brussel, zouden toen illegaal geslacht zijn, buiten erkende slachthuizen of tijdelijke slachtplaatsen.

In de praktijk ligt het aantal illegale slachtingen nog veel hoger. Volgens cijfers van het Brussels Gewest en de Brusselse staatssecretaris voor Openbare Netheid Emir Kir (PS) gebeuren negen op tien rituele slachtingen illegaal. De huidige schatting is gebaseerd op het opgehaald slachtafval uit de afvalcontainers.

De illegale dumping van slachtafval zou daar een veelvoud van zijn. Nochtans is thuis slachten sinds 1986 wettelijk verboden, en wat geldt voor boer Charel, geldt ook voor Mohammed. De badkuip is geen slachttafel. Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering: we plaatsen afvalcontainers en tijdelijke slachtvloeren omdat men anders toch maar thuis slacht.

Alsof we alle verkeerslichten zouden uitschakelen omdat men toch door het rode licht rijdt. Nochtans is er voor een moslim geen enkel probleem om aan zijn religieuze verplichting van het Offerfeest te voldoen zonder een dier te moeten slachten. Een gift aan een goed doel, ter waarde van een schaap, is gelijkgesteld aan het offer van een dier.

Onze westerse samenleving is overgereglementeerd qua netheid, hygiëne, voedselcontrole en dies meer. Het druist dan ook tegen elke logica in dat men slachtingen toelaat buiten de officiële slachthuizen, en dan nog vooral in stedelijke gebieden, met de nadruk op Brussel. Dat de boer uit Alveringem wel eens een varkentje ,,wast'' voor eigen gebruik is veeleer uitzondering dan regel. Dat rechtvaardigt absoluut niet het massaal slachten van offerlammeren voor eigen gebruik.

Naast de reglementering van de voedselketen zijn er ook nog de wetten op het dierenwelzijn, meer in het bijzonder de bedwelming bij het slachten. Daarover schreef professor Koen Raes voor de hoorzittingen in de senaat, in mei 2005: ,,In de Koran staat nergens vermeld dat het dier, voorafgaandelijk aan de slachting middels de halssnede, niet zou mogen worden verdoofd. () Het is bekend dat de islam streng oordeelt over verdovende middelen zoals alcohol.

Niettemin wordt de verdoving van mensen bij heelkundige ingrepen wel degelijk toegestaan. Waarom wordt thans, wat dieren betreft, een verdoving wél, maar allerlei inentingen tegen ziekten niet als een bezoedeling opgevat? En waarom zou een 'elektrische' verdoving dan niet kunnen worden toegestaan? Het 'leegbloeden' van het dier wordt door een voorafgaande verdoving niet verhinderd. () Het lijkt er daarom ook op dat de thans vigerende praktijken eerder in strijd zijn met de intenties van de islam dan dat zij die gehoorzamen.''

De praktijk is schrijnend. Bij het Offerfeest worden 70 procent van de slachtingen uitgevoerd door 'familievaders' die allesbehalve professioneel zijn. We citeren uit het schrijven van Wilfried Becue op 12 maart 2005 naar aanleiding van een senaatsdebat over rituele slachtingen: ,,Als dierenarts-keurder in een runderslachthuis, word ik bijna wekelijks geconfronteerd met de praktijk van rituele slachtingen zonder verdoving bij runderen. Het blijft mij telkens schokken als ik het zie gebeuren. Ondanks het feit dat deze slachtingen uitgevoerd worden door ervaren personen (geautoriseerd door de islamitische gemeenschap in België), worden de dieren enorm gestresseerd om ze te fixeren, om vervolgens een gruwelijke en pijnlijke keling te moeten ondergaan.

Zelfs vele landbouwers en veehandelaars, die meestal toch tegen een stootje kunnen, komen bij het zien van deze slachtingen naar mij toe om hun verontwaardiging te uiten. Helaas kunnen wij niets ondernemen, alles is immers wettelijk toegelaten. Dat er indertijd mistoestanden in verband met dierenwelzijn waren op bepaalde veemarkten, wil ik zeker niet ontkennen.

Sinds de heisa hieromtrent van enkele jaren geleden, riskeert bijvoorbeeld een veehandelaar bij het geven van een ferme tik aan een weerspannige stier een correctionele veroordeling; terwijl dergelijke gruwel van slachtingen zonder probleem kan gebeuren. Ik blijf het ongeloofwaardig vinden dat dergelijke zaken kunnen plaatsvinden in België in de 21ste eeuw. Verdraagzaamheid tegenover andere culturen en godsdiensten mag geen excuus zijn om echte dierenmishandeling te blijven tolereren." Cultuur en godsdienst zijn ondergeschikt aan ethiek.

Naast strenge voorschriften voor het slachten van dieren werden in onze samenleving verbodsmaatregelen opgelegd aan diverse vormen van traditioneel volksvermaak die nochtans tot de culturele leefwereld van de 'gewone man' behoorden. Niet alleen de excessen van het rattenschieten, de paardenkoersen in de straat, hanengevechten en het katten gooien van het Belfort. Voor het drinken van visjes op het Krakelingenfeest wordt het gemeentebestuur van Geraardsbergen voor de rechter gedaagd, omdat ,,het drinken van levende visjes uit een beker wijn stress en lijden bij de dieren veroorzaakt''. Het afsnijden van de staart van het Belgisch trekpaard werd zelfs verboden door parlementair initiatief.

De huidige strijd die de roodgroene aanhangers van de milieukerk voeren tegen de vinkenzetting is omgekeerd evenredig met hun bezorgdheid voor het offerschaap. Er mogen geen vinken meer gevangen worden. Suskewiet is echter folklore die dateert uit de Middeleeuwen. Cultuur van de volksmens. De eredienst van een Vlaamse kermis. Een doodlopende straat, liefst langs een waterloop en in het weiland, een oase van rust en stilte. Enkele honderden vinkenzetters, om de drie meter neergepoot op hun plooistoeltje, sacraal knielend voor het houten bakje waarin de vink zijn aria's zingt.

Elke Suskewiet wordt met een krijtje op een stok, eerbiedig aangestreept door lui die net uit Boerenpsalm zijn gestapt: eelt op de vingers, klak op de kop die bloost van de gezonde buitenlucht en zelfgedraaide sigaret uitgedoofd in de mondhoek. Het heeft iets heiligs, deze processie van vogelkooien en ingetogen Vlaamse zielen, die na afloop een pint pakken in café De Reisduif en hun vink vertroetelen als een relikwie. De vrouw komt na de vink.

Alle bovengenoemde vormen van volksvermaak waren nochtans stuk voor stuk socio-culturele activiteiten van de gewone man. Het ergert deze gewone man dan ook des te meer dat dierenleed met twee maten wordt gewogen en beoordeeld met selectieve culturele argumenten al naargelang de bevolkingsgroep. Willen we de zuurtegraad van extreem-rechts counteren, dan moeten we maatregelen durven te nemen om de verpolitisering van de ergernissen tegen te gaan, want die ondermijnen de verdraagzaamheid.

Met een eenvoudige 'fatwa' kan de islamitische gemeenschap onder narcose geslachte dieren als halal erkennen. Dit gebeurde al in diverse landen. Er bestaat immers een even grote zwarte handel in halal-certificaten als in halal-vlees. Voor de jaarlijkse consumptie van 382 runderen door de joodse gemeenschap kunnen we net zoals in Zwitserland een invoergarantie uitwerken.

In 2004 werden er in ons land in totaal 549.562 runderen geslacht. Het wegwerken van dierenleed voor deze massa primeert op het kleine aantal koosjer slachtingen. Het legaliseren van rituele slachtingen naar westerse normen viseert geenszins de levensbeschouwelijke en godsdienstvrijheid. Het gaat niet om het slachten middels de halssnede, maar wel om de voorwaarden waaronder dit gebeurt. Rituele slachtingen kunnen enkel in slachthuizen, door deskundige professionele slachters en onder verdoving. De Zwitsers passen dit principe al toe sedert 1893. Nieuw-Zeeland is de grootste uitvoerder van halal-schapen ter wereld. Alle dieren worden er geslacht onder electro-narcose.

Een overheid die bekommerd is om de levensbeschouwelijke verdraagzaamheid, moet de discussie durven aangaan met de diverse levensbeschouwelijke strekkingen en maatregelen nemen. Er bestaat ook een legaal geïnstalleerde moslimexecutieve die haar verantwoordelijkheid moet nemen in plaats van zich voortdurend geviseerd te voelen en zich onder te dompelen in de slachtoffercultuur. Hetzelfde geldt voor de joodse gemeenschap.

Pinchas Kornfeld, ondervoorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie, verweet de indieners van een wetsvoorstel voor racisten omdat ze alle vlees dat op de markt komt willen etiketteren in het kader van de wetten op de voedselveiligheid (Senaat, 22 juni 2005). Kornfelds kromme argumentatie kwam er op neer dat men de joden ooit al eens met een ster geëtiketteerd had. Deze omgekeerde stigmatisering en het aanpraten van een vals schuld- en schaamtegevoel is koren op de molen van extreem-rechts en moet door ons ook niet meer verdragen worden. De tolerantiedrempel is voor iedereen gelijk, ook voor hen die denken het monopolie te bezitten op de slachtoffercultuur.

De levensbeschouwelijke vrijheid is niet absoluut en we moeten streven naar methoden om godsdienstige praktijken in overeenstemming te brengen met ons recht en vooral met onze ethiek. We moeten komen tot een open dialoog zonder dat andersgelovigen het gevoel krijgen dat de zogenaamde christelijke cultuur een aanval richt op hun eigen cultuur.

Onze multiculturele intellectuelen denken dat de waarden van onze maatschappij het niet waard zijn om verdedigd te worden. De man in de straat weet echter beter. Voor deze multiculturele politiek correcten zijn alle culturen dan wel moreel gelijk, behalve de onze. Wie dan ook maar de minste opmerking maakt over andere culturen of problemen signaleert, wordt onmiddellijk in het hoekje gedrukt van 'eigen volk eerst' en met pek en veren van onverdraagzaamheid overladen.

,,Een beschaving die zich voor alles schuldig voelt ontbreekt de energie en de overtuiging om zichzelf te verdedigen.'' (Jean-François Revel, Frans liberaal filosoof). Onverdraagzaamheid gedogen levert op zijn beurt geen wederkerige verdraagzaamheid op en verstoort het evenwicht in de maatschappij.

Multiculturaliteit is dan gebaseerd op de leugen dat alle culturen moreel gelijk zijn. Ze zijn slechts gelijk als ze evenveel en evenwaardig respect opbrengen voor onze wetten, duur bevochten liberale vrijheden en mensenrechten. Pas als diverse culturen hun normen en waarden kunnen samenbrengen onder één (gemeenschappelijk, overkoepelend) waardestelsel, heeft een multiculturele samenleving kans op slagen.

Jean-Marie Dedecker

(De auteur is VLD-senator.) Deze tekst is een hoofdstuk uit het boek 'Recht voor de raap' van Jean-Marie Dedecker, dat binnenkort verschijnt bij Van Halewijck.

Jean-Marie Dedecker

14 januari 2006, 14:17	#1
marjan Burgemeester Geregistreerd: 30 maart 2005 Berichten: 558	Opinie zaterdag 14 januari 2006 (De Standaard) Een welgemeend 'suskewiet' aan de rituele slachting Jean-Marie Dedecker: ,,Negen op de tien slachtingen gebeuren illegaal.'' © Photo News Bij de rituele slachtingen voor het jaarlijkse offerfeest liep het ook dit jaar weer her en der uit de hand. ,,Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering die het maatschappelijk evenwicht verstoort'', vindt Jean-Marie Dedecker. WAT de migrant moet opgeven of aanvaarden, wordt bepaald door de eisen die zijn nieuwe samenleving stelt om goed te kunnen functioneren. Men kan zich de vraag stellen of religieuze gebruiken zoals rituele slachtingen vanuit een rurale samenleving zomaar kunnen worden overgeplaatst naar een moderne, industriële, verstedelijkte maatschappij. Rituele slachtingen zijn een eeuwenoud gebruik. Zowel de joodse als de islamitische geloofsgemeenschap mogen slechts vlees eten van dieren die 'rein' zijn en die door middel van een halssnede en zonder verdoving worden gedood en uitgebloed zijn. Het gaat dan over halal of koosjer voedsel. In 2004 werden in ons land 187.903 dieren op die manier wijze geslacht. Het jaarlijks offerfeest is de belangrijkste religieuze hoogdag voor de islam. Elke familie wil dan zelf zijn dier offeren. Volgens een Europese richtlijn moet elke rituele slachting plaatsvinden in een erkend slachthuis. Van tijdelijke slachtplaatsen is in die richtlijn nergens sprake. Maar volgens het Federaal Agentschap voor de Veiligheid van de Voedselketen blijkt dat bij het islamitisch offerfeest van 2004 liefst 7.265 schapen (waarvan 6.062 Vlaanderen) in tijdelijke slachtplaatsen geslacht werden, tegenover 6.034 schapen en 169 runderen in erkende slachthuizen. Ongeveer 22.000 schapen, waarvan 16.900 in Brussel, zouden toen illegaal geslacht zijn, buiten erkende slachthuizen of tijdelijke slachtplaatsen. In de praktijk ligt het aantal illegale slachtingen nog veel hoger. Volgens cijfers van het Brussels Gewest en de Brusselse staatssecretaris voor Openbare Netheid Emir Kir (PS) gebeuren negen op tien rituele slachtingen illegaal. De huidige schatting is gebaseerd op het opgehaald slachtafval uit de afvalcontainers. De illegale dumping van slachtafval zou daar een veelvoud van zijn. Nochtans is thuis slachten sinds 1986 wettelijk verboden, en wat geldt voor boer Charel, geldt ook voor Mohammed. De badkuip is geen slachttafel. Het gedoogbeleid van de overheid is een kromme redenering: we plaatsen afvalcontainers en tijdelijke slachtvloeren omdat men anders toch maar thuis slacht. Alsof we alle verkeerslichten zouden uitschakelen omdat men toch door het rode licht rijdt. Nochtans is er voor een moslim geen enkel probleem om aan zijn religieuze verplichting van het Offerfeest te voldoen zonder een dier te moeten slachten. Een gift aan een goed doel, ter waarde van een schaap, is gelijkgesteld aan het offer van een dier. Onze westerse samenleving is overgereglementeerd qua netheid, hygiëne, voedselcontrole en dies meer. Het druist dan ook tegen elke logica in dat men slachtingen toelaat buiten de officiële slachthuizen, en dan nog vooral in stedelijke gebieden, met de nadruk op Brussel. Dat de boer uit Alveringem wel eens een varkentje ,,wast'' voor eigen gebruik is veeleer uitzondering dan regel. Dat rechtvaardigt absoluut niet het massaal slachten van offerlammeren voor eigen gebruik. Naast de reglementering van de voedselketen zijn er ook nog de wetten op het dierenwelzijn, meer in het bijzonder de bedwelming bij het slachten. Daarover schreef professor Koen Raes voor de hoorzittingen in de senaat, in mei 2005: ,,In de Koran staat nergens vermeld dat het dier, voorafgaandelijk aan de slachting middels de halssnede, niet zou mogen worden verdoofd. () Het is bekend dat de islam streng oordeelt over verdovende middelen zoals alcohol. Niettemin wordt de verdoving van mensen bij heelkundige ingrepen wel degelijk toegestaan. Waarom wordt thans, wat dieren betreft, een verdoving wél, maar allerlei inentingen tegen ziekten niet als een bezoedeling opgevat? En waarom zou een 'elektrische' verdoving dan niet kunnen worden toegestaan? Het 'leegbloeden' van het dier wordt door een voorafgaande verdoving niet verhinderd. () Het lijkt er daarom ook op dat de thans vigerende praktijken eerder in strijd zijn met de intenties van de islam dan dat zij die gehoorzamen.'' De praktijk is schrijnend. Bij het Offerfeest worden 70 procent van de slachtingen uitgevoerd door 'familievaders' die allesbehalve professioneel zijn. We citeren uit het schrijven van Wilfried Becue op 12 maart 2005 naar aanleiding van een senaatsdebat over rituele slachtingen: ,,Als dierenarts-keurder in een runderslachthuis, word ik bijna wekelijks geconfronteerd met de praktijk van rituele slachtingen zonder verdoving bij runderen. Het blijft mij telkens schokken als ik het zie gebeuren. Ondanks het feit dat deze slachtingen uitgevoerd worden door ervaren personen (geautoriseerd door de islamitische gemeenschap in België), worden de dieren enorm gestresseerd om ze te fixeren, om vervolgens een gruwelijke en pijnlijke keling te moeten ondergaan. Zelfs vele landbouwers en veehandelaars, die meestal toch tegen een stootje kunnen, komen bij het zien van deze slachtingen naar mij toe om hun verontwaardiging te uiten. Helaas kunnen wij niets ondernemen, alles is immers wettelijk toegelaten. Dat er indertijd mistoestanden in verband met dierenwelzijn waren op bepaalde veemarkten, wil ik zeker niet ontkennen. Sinds de heisa hieromtrent van enkele jaren geleden, riskeert bijvoorbeeld een veehandelaar bij het geven van een ferme tik aan een weerspannige stier een correctionele veroordeling; terwijl dergelijke gruwel van slachtingen zonder probleem kan gebeuren. Ik blijf het ongeloofwaardig vinden dat dergelijke zaken kunnen plaatsvinden in België in de 21ste eeuw. Verdraagzaamheid tegenover andere culturen en godsdiensten mag geen excuus zijn om echte dierenmishandeling te blijven tolereren." Cultuur en godsdienst zijn ondergeschikt aan ethiek. Naast strenge voorschriften voor het slachten van dieren werden in onze samenleving verbodsmaatregelen opgelegd aan diverse vormen van traditioneel volksvermaak die nochtans tot de culturele leefwereld van de 'gewone man' behoorden. Niet alleen de excessen van het rattenschieten, de paardenkoersen in de straat, hanengevechten en het katten gooien van het Belfort. Voor het drinken van visjes op het Krakelingenfeest wordt het gemeentebestuur van Geraardsbergen voor de rechter gedaagd, omdat ,,het drinken van levende visjes uit een beker wijn stress en lijden bij de dieren veroorzaakt''. Het afsnijden van de staart van het Belgisch trekpaard werd zelfs verboden door parlementair initiatief. De huidige strijd die de roodgroene aanhangers van de milieukerk voeren tegen de vinkenzetting is omgekeerd evenredig met hun bezorgdheid voor het offerschaap. Er mogen geen vinken meer gevangen worden. Suskewiet is echter folklore die dateert uit de Middeleeuwen. Cultuur van de volksmens. De eredienst van een Vlaamse kermis. Een doodlopende straat, liefst langs een waterloop en in het weiland, een oase van rust en stilte. Enkele honderden vinkenzetters, om de drie meter neergepoot op hun plooistoeltje, sacraal knielend voor het houten bakje waarin de vink zijn aria's zingt. Elke Suskewiet wordt met een krijtje op een stok, eerbiedig aangestreept door lui die net uit Boerenpsalm zijn gestapt: eelt op de vingers, klak op de kop die bloost van de gezonde buitenlucht en zelfgedraaide sigaret uitgedoofd in de mondhoek. Het heeft iets heiligs, deze processie van vogelkooien en ingetogen Vlaamse zielen, die na afloop een pint pakken in café De Reisduif en hun vink vertroetelen als een relikwie. De vrouw komt na de vink. Alle bovengenoemde vormen van volksvermaak waren nochtans stuk voor stuk socio-culturele activiteiten van de gewone man. Het ergert deze gewone man dan ook des te meer dat dierenleed met twee maten wordt gewogen en beoordeeld met selectieve culturele argumenten al naargelang de bevolkingsgroep. Willen we de zuurtegraad van extreem-rechts counteren, dan moeten we maatregelen durven te nemen om de verpolitisering van de ergernissen tegen te gaan, want die ondermijnen de verdraagzaamheid. Met een eenvoudige 'fatwa' kan de islamitische gemeenschap onder narcose geslachte dieren als halal erkennen. Dit gebeurde al in diverse landen. Er bestaat immers een even grote zwarte handel in halal-certificaten als in halal-vlees. Voor de jaarlijkse consumptie van 382 runderen door de joodse gemeenschap kunnen we net zoals in Zwitserland een invoergarantie uitwerken. In 2004 werden er in ons land in totaal 549.562 runderen geslacht. Het wegwerken van dierenleed voor deze massa primeert op het kleine aantal koosjer slachtingen. Het legaliseren van rituele slachtingen naar westerse normen viseert geenszins de levensbeschouwelijke en godsdienstvrijheid. Het gaat niet om het slachten middels de halssnede, maar wel om de voorwaarden waaronder dit gebeurt. Rituele slachtingen kunnen enkel in slachthuizen, door deskundige professionele slachters en onder verdoving. De Zwitsers passen dit principe al toe sedert 1893. Nieuw-Zeeland is de grootste uitvoerder van halal-schapen ter wereld. Alle dieren worden er geslacht onder electro-narcose. Een overheid die bekommerd is om de levensbeschouwelijke verdraagzaamheid, moet de discussie durven aangaan met de diverse levensbeschouwelijke strekkingen en maatregelen nemen. Er bestaat ook een legaal geïnstalleerde moslimexecutieve die haar verantwoordelijkheid moet nemen in plaats van zich voortdurend geviseerd te voelen en zich onder te dompelen in de slachtoffercultuur. Hetzelfde geldt voor de joodse gemeenschap. Pinchas Kornfeld, ondervoorzitter van het Centraal Israëlitisch Consistorie, verweet de indieners van een wetsvoorstel voor racisten omdat ze alle vlees dat op de markt komt willen etiketteren in het kader van de wetten op de voedselveiligheid (Senaat, 22 juni 2005). Kornfelds kromme argumentatie kwam er op neer dat men de joden ooit al eens met een ster geëtiketteerd had. Deze omgekeerde stigmatisering en het aanpraten van een vals schuld- en schaamtegevoel is koren op de molen van extreem-rechts en moet door ons ook niet meer verdragen worden. De tolerantiedrempel is voor iedereen gelijk, ook voor hen die denken het monopolie te bezitten op de slachtoffercultuur. De levensbeschouwelijke vrijheid is niet absoluut en we moeten streven naar methoden om godsdienstige praktijken in overeenstemming te brengen met ons recht en vooral met onze ethiek. We moeten komen tot een open dialoog zonder dat andersgelovigen het gevoel krijgen dat de zogenaamde christelijke cultuur een aanval richt op hun eigen cultuur. Onze multiculturele intellectuelen denken dat de waarden van onze maatschappij het niet waard zijn om verdedigd te worden. De man in de straat weet echter beter. Voor deze multiculturele politiek correcten zijn alle culturen dan wel moreel gelijk, behalve de onze. Wie dan ook maar de minste opmerking maakt over andere culturen of problemen signaleert, wordt onmiddellijk in het hoekje gedrukt van 'eigen volk eerst' en met pek en veren van onverdraagzaamheid overladen. ,,Een beschaving die zich voor alles schuldig voelt ontbreekt de energie en de overtuiging om zichzelf te verdedigen.'' (Jean-François Revel, Frans liberaal filosoof). Onverdraagzaamheid gedogen levert op zijn beurt geen wederkerige verdraagzaamheid op en verstoort het evenwicht in de maatschappij. Multiculturaliteit is dan gebaseerd op de leugen dat alle culturen moreel gelijk zijn. Ze zijn slechts gelijk als ze evenveel en evenwaardig respect opbrengen voor onze wetten, duur bevochten liberale vrijheden en mensenrechten. Pas als diverse culturen hun normen en waarden kunnen samenbrengen onder één (gemeenschappelijk, overkoepelend) waardestelsel, heeft een multiculturele samenleving kans op slagen. Jean-Marie Dedecker (De auteur is VLD-senator.) Deze tekst is een hoofdstuk uit het boek 'Recht voor de raap' van Jean-Marie Dedecker, dat binnenkort verschijnt bij Van Halewijck. Jean-Marie Dedecker