Zowat alle belgicistische zever in 1 keer weerlegd!

[Guderian]

Naar een onafhankelijk Vlaanderen
De jongste tijd stapelen de dossiers zich op waarin duidelijk wordt dat de politieke, economische en sociale verschillen tussen Noord en Zuid in dit land bijzonder groot zijn. Dat vertaalt zich ook op het politieke niveau. België is een federale staat, maar vier Vlaamse partijen vragen meer. Ze pleiten voor confederalisme of voor onafhankelijkheid.

De Vlaamse volksbeweging is het jongste decennium voluit voorstander van die laatste optie. De standpunten werden vastgelegd in een Congres van april 1991.

In het korte bestek van tien punten proberen we hieronder vijf argumenten te geven voor onafhankelijkheid, en daarbij aansluitend vijf antwoorden te geven op vragen die in het debat nogal eens worden gebruikt door de tegenstanders van onafhankelijkheid.

De sociaal-economische verschillen zijn te groot geworden
De Vlaamse economie bloeit, de Waalse heeft het moeilijk. Vlaanderen is een KMO-land, in Wallonië regeert al generaties lang de PS, die opteert voor een veel grotere rol van de overheid. Welk model wenselijk is, daar spreken we ons hier niet over uit, maar dat Noord en Zuid erg verschillend zijn, valt niet te ontkennen.

De werkloosheid is in Vlaanderen laag (7%), in Wallonië erg hoog (16%). Verschillende problemen vragen om een verschillende aanpak.

Ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wees er in een recent rapport op dat er in geen enkel ander industrieland zoveel uitkeringstrekkers zijn als in België. Maar de vaak gehanteerde Belgische cijfers zeggen weinig. Het Waalse cijfer lag in 2000 35% hoger dan in Vlaanderen.

Transfers via de sociale zekerheid verzachten het Waalse probleem, maar lossen het nooit op. Voor veel Waalse politici is België in essentie een sociaal zekerheidssysteem geworden. De "nationale" lonen en de "nationale" sociale zekerheid houden Wallonië arm. Hiervoor een structurele oplossing zoeken, staat zelfs niet in de 21 prioriteiten van de regering Verhofstadt. Een splitsing van het werkgelegenheidsbeleid en een aparte loonnorm zijn dringend noodzakelijk.

Vlaanderen kan binnen België nauwelijks of helemaal geen eigen beleid voeren, los van de Waalse keuzen, op het vlak van pensioenwetgeving, werklozenbeleid, tewerkstellingspolitiek, fiscaliteit, industrieel beleid, verkeer, infrastructuur…

Deze tegenstrijdige belangen verzoenen kost België zeer veel geld. De hoge staatsschuld van vandaag is daar een gevolg van.

De geldstroom verlamt Wallonië
De onverantwoorde geldstromen van Noord naar Zuid worden hallucinant. Voor de sociale zekerheid alleen al gaat het om 2,73 miljard euro (110,2 miljard frank) per jaar. Die stroom is het gevolg van uitgavenverschillen inzake werkloosheid (uitgaven) en verschillen in de sociale bijdragen (inkomstenzijde)

Daarnaast zijn er nog transfers via de overheidsbegroting (1,24 miljard euro of 50 miljard frank), de financiering van de regio's (0,77 miljard euro of 39 miljard frank) en de afbetaling van de interestlasten op de staatsschuld (3,54 miljard euro of 143 miljard frank).

Dit maakt een jaarlijkse transfer van 1.412 euro of 54.000 frank per Vlaming. Wie daar niet van wakker ligt, is een rustige "communautaire slaper".

De "nationale" lonen en de unitaire sociale zekerheid houden Wallonië arm. Een herstel van de zwakkere Waalse economie (lage productiviteit) wordt bemoeilijkt omdat men binnen België de lonen op hetzelfde niveau wil houden. De transfers werken niet stimulerend voor de Waalse economie.

Goed politiek bestuur is onmogelijk geworden
Op politiek niveau leidt het bijeenhouden van die twee verschillende regio's tot een paternoster van ingewikkelde en tijdrovende compromissen waarbij niemand echt tevreden is. Blijft dus maar één oplossing: splitsten.

België bewandelt nu al dertig jaar de weg van de staatshervormingen. Daarmee zou men de communautaire vrede realiseren. Dat was het doel. Maar nog steeds, na die dertig jaar, is er van communautaire vrede geen sprake.

Elke staatshervorming draagt in zich de kiem van nieuwe onvrede, omdat ze - onder druk van het establishment - nooit ver genoeg gaat, altijd te laat komt en steeds opnieuw een volgende staatsmisvorming noodzakelijk maakt.

De Belgische constructie is na de verschillende staatshervormingen van de jongste dertig jaar zo ingewikkeld geworden, dat zelfs specialisten er grote problemen mee hebben. Het land telt te veel regeringen, te veel ministers, te veel bevoegdheidsconflicten.

Er zijn geen staatshervormingen meer nodig. We streven beter naar een ultieme volwaardige staatsvorming, die leidt tot een onafhankelijke Waalse en een onafhankelijke Vlaamse staat.

Het democratisch argument: laat de meerderheid beslissen.
Noch de Vlamingen, noch de Walen kunnen voor zichzelf verregaande beslissingen nemen binnen het Belgische kader. Ze zijn, door het Belgische feit, verplicht tot wederzijdse inmenging en bemoeizucht. Dat werd in de loop van 2002 al duidelijk in het debat over eigen maatregelen inzake het spoor, over het Vlaamse tijdskrediet, over een eigen sociale zekerheid, over de Vlaamse zorgverzekering, de discussie over splitsing van justitie, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde…

Om die reden blijven de wrijvingen tussen Vlamingen en Walen overeind. Via een kluwen van grendelwetten, speciale meerderheden, overlegcomités allerhande, tussenkomsten van de Raad van State en het Arbitragehof is de feitelijke situatie zo misgroeid dat in dit land sommige beslissingen genomen of geblokkeerd worden door 20% van de kiezers of verkozenen.

Alle Vlamingen mogen het eens zijn over iets, het volstaat dat één Waalse partijvoorzitter "non" zegt om de Vlaamse consensus tegen te houden. De helft van de Waalse stemmen plus één kunnen immers een Vlaamse wens blokkeren. Dat is totaal onzindelijk in een democratisch bestuurssysteem en dat kan enkel leiden tot toestanden van frustratie en onrust. Het is dat soort onnatuurlijke tegenstellingen die gevoelens oproepen van imperialisme en leiden tot een onomkeerbare radicalisering.

Goed bestuur vereist een binding tussen kiezers en verkozenen. Waalse ministers in de federale regering zijn geen verantwoording verschuldigd aan de Vlamingen en omgekeerd.

Het einddoel: confederalisme of onafhankelijkheid?
Sommigen vinden confederalisme een einddoel. Ze hebben het al moeilijk met de uitleg van die term. Vaak wordt hij vertaald in de zin van: 'Federaal blijft alleen die materie waarover Vlamingen en Walen het eens zijn'. In die zin is confederalisme een stap vooruit tegenover het federalisme, dat vertrekt vanuit het gemeenschappelijke en afsplitst wat onmogelijk unitair kan worden gehouden.

Meteen is duidelijk dat confederalisme in de praktijk niet zo ver verwijderd zal zijn van onafhankelijkheid, want de zin om nog veel zaken gemeenschappelijk aan te pakken, krimpt met de dag.

In die zin denkt de Vlaamse Volksbeweging dat een heldere keuze voor onafhankelijkheid voor alle partijen veel duidelijker is. Confederale matregelen kunnen hooguit tussenstappen zijn.

Markant gegeven: België kan maar een confederatie worden met instemming van Wallonië. Om onafhankelijk te worden is een Waals ja niet nodig. Het zelfbeschikkingsrecht laat toe die stap te zetten met een meerderheid in het Vlaams Parlement.

Iis Vlaanderen niet te klein om onafhankelijk te zijn?
Het is maar hoe je het bekijkt. Noorwegen, Denemarken, Finland, Ierland, Slovakije... zijn allemaal landen met minder inwoners dan Vlaanderen. Bovendien staat Vlaanderen economisch (bruto nationaal product per hoofd) aan de top van de wereld. Elke studie daarover zet Vlaanderen binnen de eerste vijf.

De wereld telt 190 staten. Vlaanderen is met zijn zes miljoen inwoners zowat in de helft van deze 190.

Het streven naar onafhankelijkheid leidt tot Joegoslavische, Ierse, Baskische enz… toestanden
Er zijn tal van voorbeelden die aantonen dat het ontstaan van nieuwe staten in geen geval met geweld gepaard gaat. De splitsing van Noorwegen en Zweden, van Tsjechië en Slowakije verliep fluweelzacht. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie eveneens.

Politieke of sociaal-economische strijd gaat soms gepaard met geweld, maar de Vlaamse ontvoogdingsstrijd is anderhalve eeuw lang vreedzaam verlopen. De laatste fase ervan, die moet leiden tot een onafhankelijke Vlaamse staat, zal ook voltooid worden vanuit de kracht van het woord.

Vlaanderen ligt niet wakker van onafhankelijkheid. Veel Vlamingen willen Belg blijven.
Vlaanderen ligt evenmin wakker van andere politieke thema's en van België nog veel minder. Maar almaar meer mensen ondervinden dat België vierkant draait en dat (een volgende stap naar) meer autonomie en onafhankelijkheid wenselijk is voor een beter beleid. Die signalen dringen door in het politieke veld.

De frank is gevallen voor de euro. De tricolore oprispingen rond het koningshuis sterven uit, in de sport is - een paar uitzondering zoals de Rode Duivels buiten beschouwing gelaten - van een nationaal Belgisch gevoelen nog nauwelijks sprake. De meeste sportbonden zijn gesplitst. De grote Vlaamse voetbalclubs zijn de Waalse invloed in de KBVB meer dan beu.

Het heeft geen zin België te splitsen, net nu Europa een wordt.
Europa is erg moeizaam op weg naar meer eenheid. Maar geen eenheid zonder verscheidenheid. Om die reden is er terecht kritiek op te veel Europese gulzigheid en wordt gepleit voor een confederaal Europa. Veel beslissingen kunnen bovendien beter genomen worden dichtbij de mensen (het zgn. subsidiariteitsprincipe): op gemeentelijk niveau, op het niveau van de regio's, de gemeenschappen, volkeren en staten.

De Belgische staat is een achterhaalde constructie uit het begin van de 19de eeuw, maar blijft voorlopig in Europa het beslissingsniveau voor Vlamingen en Walen. Dat kan niet anders dan leiden tot ingewikkelde constructies, gekrakeel omtrent verschillende belangen, onwerkbare compromissen. De Vlaamse stem bereikt Europa slechts via de Belgische filter.

Het is nu meer dan tijd om op Europees niveau Vlamingen en Walen hun eigen stem te geven. Dat kan maar als volwaardige lidstaat van de Europese unie, maar om in de EU aanvaard te worden, moet Vlaanderen eerst zelf onafhankelijk worden. De Europese Unie erkent immers enkel staten. Wat kan voor Denen, Ieren of Portugezen, zal straks ook kunnen voor een hele reeks nieuwe Oost-Europese staten. Waarom niet voor de Vlamingen?

Is Vlaanderen dan niet solidair?
Vlaanderen is al tientallen jaren solidair met Wallonië. Over de geldstroom naar het Zuiden hadden we het al in punt 2. hierboven. Willen de Vlamingen dan alle solidariteit met hun buren stopzetten? Zeker niet. Maar de "transfers" dragen niet bij tot een structurele oplossing van de Waalse problemen, integendeel. Zij werken als een verslavende drug, die Wallonië versuft.

Ze zijn ook onredelijk groot. Geen enkel land ter wereld hevelt zoveel middelen over naar een ander land. Aan rijke landen wordt gevraagd ten minste 0,7% van het BNP te besteden aan ontwikkelingshulp. Vlaanderen besteedt een veelvoud van dit bedrag aan Wallonië, terwijl dit landsgedeelte toch verre van een ontwikkelingsland is.

Veel Vlamingen ergeren zich wel aan de arrogantie van de Franstalige politici die - ondanks die verregaande solidariteit - zich onverantwoord blijven opstellen in het communautaire debat (taaldossiers, Brussel, de Rand, de taalgrens, de overheidssector, justitie, sociaal-economische dossiers, ...)

Moeten Vlamingen en Walen tegenstanders blijven? Binnen het huidige België kan dit moeilijk anders. Het conflict zit in het Belgische model ingebakken. Maar er is geen reden om niet in vriendschap te scheiden.

De echte tegenstander is België. Het Belgische establishment, dat nu de politieke, sociale en deels economische macht in handen houdt en die omkadert met het opkloppen van een kunstmatige Belgische identiteit.

Vlamingen en Walen moeten dit systeem stoppen en over zichzelf kunnen beslissen. Laat ons goede buren worden. De splitsing van België zal ook voor de Walen vooruit helpen.

Soms wordt al eens gewezen naar een zogezegd omgekeerd verlopen solidariteit van Wallonië met Vlaanderen, met name in de negentiende eeuw, toen Wallonië economisch sterker ontwikkeld was. Dat is een absoluut onterechte vergelijking. Vlaanderen kreeg in het toen unitaire België in geen geval steun via geldstromen van noord naar zuid. Wel mochten de Vlamingen als de gastarbeiders van toen in de mijnen en in de staalfabrieken hard gaan werken voor weinig loon. Vooral een bepaalde vooral Franstalige bourgeoisie is daar toen beter van geworden.

Van sociale zekerheid is pas sinds de tweede wereldoorlog sprake. Van transfers via de sociale zekerheid was voordien geen sprake.

[datri]

Mij moet je hiervan niet overtuigen, maar deze info kan misschien eindelijk een aantal ongelovigen overtuigen!
Vlaanderen onafhankelijk!

[N-VA]

Ik heb die lange tekst eens snel overlezen en ik heb goede argumenten gezien die pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen.

Ik was natuurlijk al langer overtuigd, maar ik vraag mij af wat die belgicisten hier tegen kunnen inbrengen. Ik vrees dat dat weeral bitter weinig zal zijn! 8)

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

Iis Vlaanderen niet te klein om onafhankelijk te zijn?
Het is maar hoe je het bekijkt. Noorwegen, Denemarken, Finland, Ierland, Slovakije... zijn allemaal landen met minder inwoners dan Vlaanderen. Bovendien staat Vlaanderen economisch (bruto nationaal product per hoofd) aan de top van de wereld. Elke studie daarover zet Vlaanderen binnen de eerste vijf.

De wereld telt 190 staten. Vlaanderen is met zijn zes miljoen inwoners zowat in de helft van deze 190.

Inderdaad, klein is fijn. Het staat dichter bij de bevolking. Laten de streken binnen Vlaanderen als vrienden uit elkaar gaan en elk hun eigen weg gaan. Laten ze zelf een beleid volgen die op hun streek is afgestemd. West-Vlaanderen en Limburg te klein om onafhankelijk te zijn? West-Vlaanderen en Limburg hebben elk meer inwoners dan het Groothertogdom Luxemburg, Ijsland, en allerlei door de Verenigde Naties erkende ministaatjes met minder inwoners dan een gemiddeld Belgisch/Vlaams provinciestadje. Wat is er dan op tegen dat West-Vlaanderen en Limburg onafhankelijk worden van Antwerpen en zelfstandige staten worden?

[Zeno!]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Inderdaad, klein is fijn. Het staat dichter bij de bevolking. Laten de streken binnen Vlaanderen als vrienden uit elkaar gaan en elk hun eigen weg gaan. Laten ze zelf een beleid volgen die op hun streek is afgestemd. West-Vlaanderen en Limburg te klein om onafhankelijk te zijn? West-Vlaanderen en Limburg hebben elk meer inwoners dan het Groothertogdom Luxemburg, Ijsland, en allerlei door de Verenigde Naties erkende ministaatjes met minder inwoners dan een gemiddeld Belgisch/Vlaams provinciestadje. Wat is er dan op tegen dat West-Vlaanderen en Limburg onafhankelijk worden van Antwerpen en zelfstandige staten worden?

Doomy, richt een politieke partij op en kijk hoeveel stemmen je haalt.
Binnen enkele maanden zijn het verkiezingen. D�*�*rna zullen we nog eens spreken.

[alpina]

Waar blijven die Belgicisten nu?? Ik zie ze niet, hoe zou dat nu komen. Ik denk dat jullie geen enkel redelijk tegenargument kunnen geven, ik kom er hier toch geen tegen!

[Bruno*]

En de flaminganten steunen zoals verwacht Guderian.

[Bruno*]

En dan nog iets dat hij gecopieerd heeft ook.

[Bruno*]

Naar een onafhankelijk Vlaanderen
De jongste tijd stapelen de dossiers zich op waarin duidelijk wordt dat de politieke, economische en sociale verschillen tussen Noord en Zuid in dit land bijzonder groot zijn. Dat vertaalt zich ook op het politieke niveau. België is een federale staat, maar vier Vlaamse partijen vragen meer. Ze pleiten voor confederalisme of voor onafhankelijkheid.

De Vlaamse volksbeweging is het jongste decennium voluit voorstander van die laatste optie. De standpunten werden vastgelegd in een Congres van april 1991.

In het korte bestek van tien punten proberen we hieronder vijf argumenten te geven voor onafhankelijkheid, en daarbij aansluitend vijf antwoorden te geven op vragen die in het debat nogal eens worden gebruikt door de tegenstanders van onafhankelijkheid.

De sociaal-economische verschillen zijn te groot geworden
De Vlaamse economie bloeit, de Waalse heeft het moeilijk. Vlaanderen is een KMO-land, in Wallonië regeert al generaties lang de PS, die opteert voor een veel grotere rol van de overheid. Welk model wenselijk is, daar spreken we ons hier niet over uit, maar dat Noord en Zuid erg verschillend zijn, valt niet te ontkennen.

De werkloosheid is in Vlaanderen laag (7%), in Wallonië erg hoog (16%). Verschillende problemen vragen om een verschillende aanpak.

Er zijn ook verschillen tussen stad en platteland, jong en oud, rijk en arm, er zijn transfers binnen Vlaanderen zelf, Waals-Brabant is rijker dan Henegouwen maar ook dan Limburg, van een taalgrens een arbitraire socio-economische grens maken is onzin.

[Bruno*]

Ook het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wees er in een recent rapport op dat er in geen enkel ander industrieland zoveel uitkeringstrekkers zijn als in België. Maar de vaak gehanteerde Belgische cijfers zeggen weinig. Het Waalse cijfer lag in 2000 35% hoger dan in Vlaanderen.

Transfers via de sociale zekerheid verzachten het Waalse probleem, maar lossen het nooit op. Voor veel Waalse politici is België in essentie een sociaal zekerheidssysteem geworden. De "nationale" lonen en de "nationale" sociale zekerheid houden Wallonië arm. Hiervoor een structurele oplossing zoeken, staat zelfs niet in de 21 prioriteiten van de regering Verhofstadt. Een splitsing van het werkgelegenheidsbeleid en een aparte loonnorm zijn dringend noodzakelijk.

Vlaanderen kan binnen België nauwelijks of helemaal geen eigen beleid voeren, los van de Waalse keuzen, op het vlak van pensioenwetgeving, werklozenbeleid, tewerkstellingspolitiek, fiscaliteit, industrieel beleid, verkeer, infrastructuur…

Deze tegenstrijdige belangen verzoenen kost België zeer veel geld. De hoge staatsschuld van vandaag is daar een gevolg van.

Zelfde antwoord als op eerste comment.

[Bruno*]

Vlaanderen kan binnen België nauwelijks of helemaal geen eigen beleid voeren, los van de Waalse keuzen, op het vlak van pensioenwetgeving, werklozenbeleid, tewerkstellingspolitiek, fiscaliteit, industrieel beleid, verkeer, infrastructuur…

Deze tegenstrijdige belangen verzoenen kost België zeer veel geld. De hoge staatsschuld van vandaag is daar een gevolg van.

De geldstroom verlamt Wallonië
De onverantwoorde geldstromen van Noord naar Zuid worden hallucinant. Voor de sociale zekerheid alleen al gaat het om 2,73 miljard euro (110,2 miljard frank) per jaar. Die stroom is het gevolg van uitgavenverschillen inzake werkloosheid (uitgaven) en verschillen in de sociale bijdragen (inkomstenzijde)

Daarnaast zijn er nog transfers via de overheidsbegroting (1,24 miljard euro of 50 miljard frank), de financiering van de regio's (0,77 miljard euro of 39 miljard frank) en de afbetaling van de interestlasten op de staatsschuld (3,54 miljard euro of 143 miljard frank).

Dit maakt een jaarlijkse transfer van 1.412 euro of 54.000 frank per Vlaming. Wie daar niet van wakker ligt, is een rustige "communautaire slaper".

Laat mij maar slapen. nationalisme is collectief egoisme, tussen haakjes: staatsschuld vermindert ieder jaar en is gevolg van overspendering van 1950-1970.

[Bruno*]

Goed politiek bestuur is onmogelijk geworden
Op politiek niveau leidt het bijeenhouden van die twee verschillende regio's tot een paternoster van ingewikkelde en tijdrovende compromissen waarbij niemand echt tevreden is. Blijft dus maar één oplossing: splitsten.

"splitsen"... De oplossing is een unitaire staat met nationale partijen en culturele autonomie. Het feit dat goed politiek bestuur onmogelijk is, is nonsens, we staan 4e op de wereldranglijst.

[Bruno*]

Het democratisch argument: laat de meerderheid beslissen.
Noch de Vlamingen, noch de Walen kunnen voor zichzelf verregaande beslissingen nemen binnen het Belgische kader. Ze zijn, door het Belgische feit, verplicht tot wederzijdse inmenging en bemoeizucht. Dat werd in de loop van 2002 al duidelijk in het debat over eigen maatregelen inzake het spoor, over het Vlaamse tijdskrediet, over een eigen sociale zekerheid, over de Vlaamse zorgverzekering, de discussie over splitsing van justitie, de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde…

Om die reden blijven de wrijvingen tussen Vlamingen en Walen overeind. Via een kluwen van grendelwetten, speciale meerderheden, overlegcomités allerhande, tussenkomsten van de Raad van State en het Arbitragehof is de feitelijke situatie zo misgroeid dat in dit land sommige beslissingen genomen of geblokkeerd worden door 20% van de kiezers of verkozenen.

Alle Vlamingen mogen het eens zijn over iets, het volstaat dat één Waalse partijvoorzitter "non" zegt om de Vlaamse consensus tegen te houden. De helft van de Waalse stemmen plus één kunnen immers een Vlaamse wens blokkeren. Dat is totaal onzindelijk in een democratisch bestuurssysteem en dat kan enkel leiden tot toestanden van frustratie en onrust. Het is dat soort onnatuurlijke tegenstellingen die gevoelens oproepen van imperialisme en leiden tot een onomkeerbare radicalisering.

Goed bestuur vereist een binding tussen kiezers en verkozenen. Waalse ministers in de federale regering zijn geen verantwoording verschuldigd aan de Vlamingen en omgekeerd.

Nationale partijen moeten verantwoording afleggen aan heel de natie.

[Bruno*]

Het einddoel: confederalisme of onafhankelijkheid?
Sommigen vinden confederalisme een einddoel. Ze hebben het al moeilijk met de uitleg van die term. Vaak wordt hij vertaald in de zin van: 'Federaal blijft alleen die materie waarover Vlamingen en Walen het eens zijn'. In die zin is confederalisme een stap vooruit tegenover het federalisme, dat vertrekt vanuit het gemeenschappelijke en afsplitst wat onmogelijk unitair kan worden gehouden.

Meteen is duidelijk dat confederalisme in de praktijk niet zo ver verwijderd zal zijn van onafhankelijkheid, want de zin om nog veel zaken gemeenschappelijk aan te pakken, krimpt met de dag.

In die zin denkt de Vlaamse Volksbeweging dat een heldere keuze voor onafhankelijkheid voor alle partijen veel duidelijker is. Confederale matregelen kunnen hooguit tussenstappen zijn.

Markant gegeven: België kan maar een confederatie worden met instemming van Wallonië. Om onafhankelijk te worden is een Waals ja niet nodig. Het zelfbeschikkingsrecht laat toe die stap te zetten met een meerderheid in het Vlaams Parlement.

Het zelfbeschikkingsrecht geldt bij onderdrukte volkeren, niet bij een belachelijke schatrijke miniregio als Vlaanderen of Brussel (!). Confederalisme is trouwens separatisme.

[Bruno*]

Iis Vlaanderen niet te klein om onafhankelijk te zijn?
Het is maar hoe je het bekijkt. Noorwegen, Denemarken, Finland, Ierland, Slovakije... zijn allemaal landen met minder inwoners dan Vlaanderen. Bovendien staat Vlaanderen economisch (bruto nationaal product per hoofd) aan de top van de wereld. Elke studie daarover zet Vlaanderen binnen de eerste vijf.

De wereld telt 190 staten. Vlaanderen is met zijn zes miljoen inwoners zowat in de helft van deze 190.

Tuurlijk is Vlaanderen niet te klein, heb ik ook nooit beweerd. Brabant ook niet.

[Bruno*]

Het streven naar onafhankelijkheid leidt tot Joegoslavische, Ierse, Baskische enz… toestanden
Er zijn tal van voorbeelden die aantonen dat het ontstaan van nieuwe staten in geen geval met geweld gepaard gaat. De splitsing van Noorwegen en Zweden, van Tsjechië en Slowakije verliep fluweelzacht. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie eveneens.

Politieke of sociaal-economische strijd gaat soms gepaard met geweld, maar de Vlaamse ontvoogdingsstrijd is anderhalve eeuw lang vreedzaam verlopen. De laatste fase ervan, die moet leiden tot een onafhankelijke Vlaamse staat, zal ook voltooid worden vanuit de kracht van het woord.

Ben je bereid dat risico te lopen?

[Bruno*]

Vlaanderen ligt niet wakker van onafhankelijkheid. Veel Vlamingen willen Belg blijven.
Vlaanderen ligt evenmin wakker van andere politieke thema's en van België nog veel minder. Maar almaar meer mensen ondervinden dat België vierkant draait en dat (een volgende stap naar) meer autonomie en onafhankelijkheid wenselijk is voor een beter beleid. Die signalen dringen door in het politieke veld.

De frank is gevallen voor de euro. De tricolore oprispingen rond het koningshuis sterven uit, in de sport is - een paar uitzondering zoals de Rode Duivels buiten beschouwing gelaten - van een nationaal Belgisch gevoelen nog nauwelijks sprake. De meeste sportbonden zijn gesplitst. De grote Vlaamse voetbalclubs zijn de Waalse invloed in de KBVB meer dan beu.

Het is de taak van politici om burgers wakker te doèn liggen. Belgie draait niet vierkant. De Euro is een symbool van eenmaking, de Koning was nooit zo populair, de rode duivels acteerden prima op het WK (goed voor Vlaamse bedrijven ook overigens), en de grootste voetbalclub is een Brusselse.

[Bruno*]

Het heeft geen zin België te splitsen, net nu Europa een wordt.
Europa is erg moeizaam op weg naar meer eenheid. Maar geen eenheid zonder verscheidenheid. Om die reden is er terecht kritiek op te veel Europese gulzigheid en wordt gepleit voor een confederaal Europa. Veel beslissingen kunnen bovendien beter genomen worden dichtbij de mensen (het zgn. subsidiariteitsprincipe): op gemeentelijk niveau, op het niveau van de regio's, de gemeenschappen, volkeren en staten.

Europa moet unitair worden. Volkeren bestaan niet. Subsidiariteit werkt in twee richtingen: wat niet op een lager niveau kan geregeld worden moet naar een hoger niveau en vice versa. Het is zo hol als een doos.

[Bruno*]

De Belgische staat is een achterhaalde constructie uit het begin van de 19de eeuw, maar blijft voorlopig in Europa het beslissingsniveau voor Vlamingen en Walen. Dat kan niet anders dan leiden tot ingewikkelde constructies, gekrakeel omtrent verschillende belangen, onwerkbare compromissen. De Vlaamse stem bereikt Europa slechts via de Belgische filter.

Zowat elke natie-staat ontstond in de 19e eeuw; ook de idee 'Vlaanderen'. De Brabantse stem bereikt Europa slechts via de Belgische filter (gelukkig).

[Bruno*]

Het is nu meer dan tijd om op Europees niveau Vlamingen en Walen hun eigen stem te geven. Dat kan maar als volwaardige lidstaat van de Europese unie, maar om in de EU aanvaard te worden, moet Vlaanderen eerst zelf onafhankelijk worden. De Europese Unie erkent immers enkel staten. Wat kan voor Denen, Ieren of Portugezen, zal straks ook kunnen voor een hele reeks nieuwe Oost-Europese staten. Waarom niet voor de Vlamingen?

Waarom niet voor Limburgers?