“Het stadion is onze kerk”

[Bezeke]

Terwijl Anderlechtse en Parijse hooligans zich de afgelopen dagen amuseerden met afspreken voor vechtpartijen, bracht een reporter van Solidair een paar weken geleden een namiddag door in het clublokaal van de Ultras Inferno. Deze club van Standard-supporters uit Luik valt op door zijn zeer linkse standpunten. “Het is in het stadion dat ik me ben beginnen interesseren voor politiek”, aldus hun voorzitter. Een bevoorrechte ontmoeting, als je weet hoe wantrouwig ze zijn tegenover de pers.

In het volgende nummer van Solidair en binnen enkele dagen op deze website: het volledige dossier over de Ultras Inferno en hun strijd tegen de voetbalbusiness, tegen seksisme, tegen homofobie...

Zij heten Bilbo, of Canard, of iets dergelijks toch. Er zitten zowel jongeren als ouderen tussen, mannen en vrouwen. Zij spreken Frans, of Nederlands, of Duits, of Engels, of nog een andere taal. “Zij”, dat zijn de leden van Ultras Inferno, de invloedrijkste supportersgroep van de “Rouches”, voetbalclub Standard Luik.

In de Cosa SL – het lokaal van de Ultras, op twee stappen van het stadion van Sclessin – hangen er overal antifascistische, antikapitalistische… stickers. Zelfs de pinguïn van ManiFiesta is er te zien, ergens tussen de iconische poster van Che Guevara en een logo “good night white pride”.

Als we bij de de Ultras Inferno op bezoek zijn is het juist een matchdag. Het lokaal begint vol te lopen. Uit de boxen weerklinkt punk en rap. Er stopt een auto. Twee jongeren stappen uit. De ene is normaal gebouwd, de andere heeft een ronduit indrukwekkend postuur, vol tatoeages.. Na hen stappen twee meisjes van 5 en 10 jaar uit de wagen, de kinderen van de getatoeëerde. We kijken verrast op. Cosa SL is kinderen toegelaten…
Alles is politiek

Max, de voorzitter van de supportersclub, beantwoordt totaal niet aan het beeld dat je zou kunnen hebben van een supporter die meer tijd in het stadion doorbrengt dan thuis. Als je hem ziet, stel je je hem eerder voor achter een bureau dan in steegjes vechtend tegen skinheads. Hij lacht. “Ik ga niet ontkennen er bij de Ultras Inferno mensen zitten die graag vechten. Maar persoonlijk heb ik daar geen zaken mee. Wat mij interesseert in het stadion, dat zijn de tifo-acties, de gezangen. En de spelers natuurlijk…”

Het stadion? “Onze kerk.” Che? “Onze Messias.” “Al is de verwijzing naar het geloof slecht gekozen.” Deze jonge man van 28 jaar heeft een job. En een goede, “maar schrijf niet op welke, dat is niet nodig”. Ook hier: dit beeld strookt niet met het cliché van de pintendrinkende werkloze.

“In het voetbalstadion ben mij voor het eerst gaan interesseren voor politiek”, verrast hij. “Toen ik in het stadion voor de eerste keer het portret van Che Guevara zag, vroeg ik mij af waarom de supporters zwaaiden met het portret van die figuur. Ik wist vaag wie hij was, maar meer niet. Het intrigeerde mij. Daar is mijn politieke opvoeding begonnen. Hetzelfde voor de Palestijnse vlag eigenlijk. Als puber ben je nieuwsgierig en wil je wel eens weten waarom ze daar met die vlag staan te zwaaien. Je raakt geïnteresseerd en dan ga je je informeren. Zo begin je dingen te begrijpen. En dan stel je vast dat er in het stadion ook aan politiek gedaan wordt. Dat de klassenstrijd niet stopt aan de loketten van het stadion.”
650 euro voor een rookbom

Het uur waarop de match op gang gefloten wordt nadert, maar Paul*, een jonge slager, is niet meteen gehaast om te vertrekken. “Ik heb 15 maanden stadionverbod gekregen”, zegt hij. “En een boete van 650 euro…” Gevochten, zeker? “Neen, ik heb alleen maar een rookbom aangestoken…” Als hij merkt dat ik zijn uitleg moeilijk kan geloven – zo’n straf voor een rookbom? – legt hij me uit hoe de vork aan de steel zit: “Er is eigenlijk een oorlog tegen de supporters aan de gang. De bestuurders van de club verbieden rookbommen in het stadion, zogezegd omdat dat te gevaarlijk is, maar dat klopt niet. Weet je wat de echte reden is waarom er geen rookbommen mogen worden afgestoken? Omdat de reclameborden dan minder zichtbaar zijn.” Fans als Paul die 650 euro moeten afdokken, worden door de Ultras Inferno niet aan hun lot overgelaten. In de Cosa SL zijn T-shirts, pins, stickers, petjes, etc. te koop. De opbrengst dient om de boetes te helpen betalen.

Als we rondkijken op dit uur zien we ook enkele meisjes in het lokaal. Biertje in hand, mee praten over voetbal. Hun vriendinnetjes? “Neen, hoor, het zijn gewoon clubleden, zoals iedereen”, zegt Max. “We hadden vroeger wel een afdeling enkel voor hen, maar die moet eens heropgestart worden. Vrouwen hebben hun plaats in het stadion bij ons, absoluut. Dat was trouwens een van de thema’s waarover we het hadden op een van de vorige antifatornooien waaraan we deelnamen. Antifatornooien? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Een wedstrijd om het meest antifascistisch zijn, misschien? “Neen, wij maken deel uit van een netwerk dat Alerta heet. Dat is een organisatie van supportersclubs (van verschillende clubs uit verschillende landen, n.v.d.r.), die net zoals wij opkomen tegen de voetbalbusiness, tegen dure tickets, tegen homofobie, tegen seksisme en ja, ook tegen fascisme.”
Piratenploeg

In het lokaal van de Cosa SL zien we her en daar het logo – de piratenvlag met doodshoofd – van de Duitse club FC Sankt Pauli. De club uit de buurt van Hamburg staat bekend als “de meest linkse club” en heeft een charter dat onder andere stelt dat het stadion van de ploeg onder geen beding mag genoemd worden naar een sponsor (denk aan de Ghelamco Arena in Gent, de Cristal Arena in Genk, n.v.d.r.). Verder staat er ook in dat antifascisme een officiële waarde is van de club…

De ploeg zakte enkele jaren geleden naar de Duitse tweede klasse, omdat ze – geheel volgens haar principes – niet wenst te plooien naar de gangbare gebruiken in de voetbalbusiness. Miljoenen betalen voor een speler? Daar doen ze bij FC St. Pauli niet aan mee. Dat ze dan af en toe eens een paar jaar niet op het hoogste niveau kunnen meedraaien, nemen ze erbij.

Op de foto’s aan de muren zien we ook supporters van Hapoel Tel-Aviv. Wat doet een Israëlische club hier tegen de wand?, vragen we ons af. “‘Apoel’ betekent ‘arbeider’”, legt Max ons uit. “Het is een zeer linkse club. Ze liggen in conflict met Maccabi Tel Aviv, uit dezelfde stad, die een zionistische club is. Het is niet gemakkelijk voor progressieve joden om hun ideeën ingang te doen vinden in Israël. Zij slagen daar wel in.”

Als we het woord “arbeider” hier horen, moeten we onmiddellijk denken aan de uitgedoofde hoogovens van de Luikse staalnijverheid, hier een steenworp verderop. “Ja, het is triestig”, zegt Max. “Maar wij strijden ook met de staalarbeiders. Wij vergeten onze arbeidersgeschiedenis niet! Of dat te verzoenen is met supporteren voor voetballers-miljonairs die achter een bal aanhollen? Dat kan inderdaad paradoxaal lijken. Maar wat wij zouden willen, is dat voetbal anders is dan de maatschappij. Dat voetbal een sport is waar het kapitalisme niet bestaat. Zonder geweld, zonder excessen… Maar dat is nu niet het geval. Voetbal maakt deel uit van de maatschappij. Met zijn goede en zijn slechte kanten.”

“Maar nu moeten we door naar de wedstrijd. Kom je mee? We hebben een plaats voor je vrijgehouden…” Bedankt, maar het zal voor een andere keer zijn. Maar we zien elkaar snel terug. In La Cosa SL, in het stadion of op een betoging.

http://www.pvda.be/nieuws/artikel/he...onze-kerk.html

[lombas]

Dit soort van zielig arbeidersvoetbal zou moeten verboden worden, en stadions omgetoverd tot televisiestudio's waar men tegen betaling thuis de match door kan zien.

[Another Jack]

"Moeten"! "Verbieden"!

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

"Moeten"! "Verbieden"!

Inderdaad. Gaat redelijk gemakkelijk hoor. Elke week worden honderden bladzijden aan "moeten! verbieden!" besteedt in het Staatsblad en de Europese regelgeving.

Ik heb het gewoon bondig samengevat.

En ik ga je een geheim verklappen: een verbod op bijvoorbeeld de verkoop van menthol-sigaretten komt er ook maar doordat op een goede dag een pientere mens opstond met de idee: "Hé, laat ik vandaag eens een nota schrijven over waarom menthol-sigaretten verboden moeten worden!"

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Inderdaad. Gaat redelijk gemakkelijk hoor. Elke week worden honderden bladzijden aan "moeten! verbieden!" besteedt in het Staatsblad en de Europese regelgeving.

Ik heb het gewoon bondig samengevat.

En ik ga je een geheim verklappen: een verbod op bijvoorbeeld de verkoop van menthol-sigaretten komt er ook maar doordat op een goede dag een pientere mens opstond met de idee: "Hé, laat ik vandaag eens een nota schrijven over waarom menthol-sigaretten verboden moeten worden!"

Ik ben eerder voor mogen dan voor moeten.
Ik begrijp dan ook mensen niet die hun smaak graag opleggen aan anderen.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Ik ben eerder voor mogen dan voor moeten.
Ik begrijp dan ook mensen niet die hun smaak graag opleggen aan anderen.

Ik ben een hele grote voorstander voor mogen. Het is het opiniestuk waarin echter vooral de nadruk gelegd wordt op "wij zijn tegen (...)".

Sta me dan even toe daarop te reageren.

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik ben een hele grote voorstander voor mogen. Het is het opiniestuk waarin echter vooral de nadruk gelegd wordt op "wij zijn tegen (...)".

Sta me dan even toe daarop te reageren.

Mag dat ook al niet meer?

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Inderdaad. Gaat redelijk gemakkelijk hoor. Elke week worden honderden bladzijden aan "moeten! verbieden!" besteedt in het Staatsblad en de Europese regelgeving.

Ik heb het gewoon bondig samengevat.

En ik ga je een geheim verklappen: een verbod op bijvoorbeeld de verkoop van menthol-sigaretten komt er ook maar doordat op een goede dag een pientere mens opstond met de idee: "Hé, laat ik vandaag eens een nota schrijven over waarom menthol-sigaretten verboden moeten worden!"

Inderdaad, Belgie is het land waar alles verboden of verplicht is.

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Inderdaad, Belgie is het land waar alles verboden of verplicht is.

Als we de lombassen laten doen wel, ja.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Als we de lombassen laten doen wel, ja.

Volgens mij was ironie niet meteen je sterkste vak, zeker indien je de libertaire kaart bekijkt die ik hier doorgaans trek.

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Volgens mij was ironie niet meteen je sterkste vak, zeker indien je de libertaire kaart bekijkt die ik hier doorgaans trek.

Een libertaire N-VA-stemmer, dat hebben we hier nog niet gehad.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Inderdaad, Belgie is het land waar alles verboden of verplicht is.

Het jammerlijke gevolg van mensen die menen dat politiek vooral een verander-instelling is.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Een libertaire N-VA-stemmer, dat hebben we hier nog niet gehad.

Ik heb al meer niet of voor een andere partij gestemd dan voor N-VA. Ik ben een voorstander van decentralisatie en kleinere politieke structuren, en kom, we gaan niet flauw doen, een tikkeltje Vlaams- of Nederlandgevoelig. Voor de komende verkiezingen had ik overigens al aangegeven Europees liefst Derk-Jan Eppink te steunen.

[Zucht]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Inderdaad, Belgie is het land waar alles verboden en verplicht is.

Quote even aangepast.
Dikwijls lijkt het toch zo. Er heerst willekeur. Verboden dingen lijken niet of amper bestraft te worden, gewoon gedrag wel.
Ik word herinnerd aan het begin van de speech van Chaplin in The Great Dictator. Er is niks van te begrijpen buiten het woord Schtraff en Schtraffen.
https://www.youtube.com/watch?v=Z4UhJpviVYg
Als er zich een probleem voordoet weet niemand meer wat de wettelijke repercussies kunnen zijn van wat je moet of kan doen. (Behalve als je een popstar advocaat kan boeken)

[subocaj]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Het jammerlijke gevolg van mensen die menen dat politiek vooral een verander-instelling is.

De kracht van verandering, houd niet de kracht van verbetering in.

[meneer]

Oorspronkelijk geplaatst door Bezeke

Terwijl Anderlechtse en Parijse hooligans zich de afgelopen dagen amuseerden met afspreken voor vechtpartijen, bracht een reporter van Solidair een paar weken geleden een namiddag door in het clublokaal van de Ultras Inferno. Deze club van Standard-supporters uit Luik valt op door zijn zeer linkse standpunten. “Het is in het stadion dat ik me ben beginnen interesseren voor politiek”, aldus hun voorzitter. Een bevoorrechte ontmoeting, als je weet hoe wantrouwig ze zijn tegenover de pers.

In het volgende nummer van Solidair en binnen enkele dagen op deze website: het volledige dossier over de Ultras Inferno en hun strijd tegen de voetbalbusiness, tegen seksisme, tegen homofobie...

Zij heten Bilbo, of Canard, of iets dergelijks toch. Er zitten zowel jongeren als ouderen tussen, mannen en vrouwen. Zij spreken Frans, of Nederlands, of Duits, of Engels, of nog een andere taal. “Zij”, dat zijn de leden van Ultras Inferno, de invloedrijkste supportersgroep van de “Rouches”, voetbalclub Standard Luik.

In de Cosa SL – het lokaal van de Ultras, op twee stappen van het stadion van Sclessin – hangen er overal antifascistische, antikapitalistische… stickers. Zelfs de pinguïn van ManiFiesta is er te zien, ergens tussen de iconische poster van Che Guevara en een logo “good night white pride”.

Als we bij de de Ultras Inferno op bezoek zijn is het juist een matchdag. Het lokaal begint vol te lopen. Uit de boxen weerklinkt punk en rap. Er stopt een auto. Twee jongeren stappen uit. De ene is normaal gebouwd, de andere heeft een ronduit indrukwekkend postuur, vol tatoeages.. Na hen stappen twee meisjes van 5 en 10 jaar uit de wagen, de kinderen van de getatoeëerde. We kijken verrast op. Cosa SL is kinderen toegelaten…
Alles is politiek

Max, de voorzitter van de supportersclub, beantwoordt totaal niet aan het beeld dat je zou kunnen hebben van een supporter die meer tijd in het stadion doorbrengt dan thuis. Als je hem ziet, stel je je hem eerder voor achter een bureau dan in steegjes vechtend tegen skinheads. Hij lacht. “Ik ga niet ontkennen er bij de Ultras Inferno mensen zitten die graag vechten. Maar persoonlijk heb ik daar geen zaken mee. Wat mij interesseert in het stadion, dat zijn de tifo-acties, de gezangen. En de spelers natuurlijk…”

Het stadion? “Onze kerk.” Che? “Onze Messias.” “Al is de verwijzing naar het geloof slecht gekozen.” Deze jonge man van 28 jaar heeft een job. En een goede, “maar schrijf niet op welke, dat is niet nodig”. Ook hier: dit beeld strookt niet met het cliché van de pintendrinkende werkloze.

“In het voetbalstadion ben mij voor het eerst gaan interesseren voor politiek”, verrast hij. “Toen ik in het stadion voor de eerste keer het portret van Che Guevara zag, vroeg ik mij af waarom de supporters zwaaiden met het portret van die figuur. Ik wist vaag wie hij was, maar meer niet. Het intrigeerde mij. Daar is mijn politieke opvoeding begonnen. Hetzelfde voor de Palestijnse vlag eigenlijk. Als puber ben je nieuwsgierig en wil je wel eens weten waarom ze daar met die vlag staan te zwaaien. Je raakt geïnteresseerd en dan ga je je informeren. Zo begin je dingen te begrijpen. En dan stel je vast dat er in het stadion ook aan politiek gedaan wordt. Dat de klassenstrijd niet stopt aan de loketten van het stadion.”
650 euro voor een rookbom

Het uur waarop de match op gang gefloten wordt nadert, maar Paul*, een jonge slager, is niet meteen gehaast om te vertrekken. “Ik heb 15 maanden stadionverbod gekregen”, zegt hij. “En een boete van 650 euro…” Gevochten, zeker? “Neen, ik heb alleen maar een rookbom aangestoken…” Als hij merkt dat ik zijn uitleg moeilijk kan geloven – zo’n straf voor een rookbom? – legt hij me uit hoe de vork aan de steel zit: “Er is eigenlijk een oorlog tegen de supporters aan de gang. De bestuurders van de club verbieden rookbommen in het stadion, zogezegd omdat dat te gevaarlijk is, maar dat klopt niet. Weet je wat de echte reden is waarom er geen rookbommen mogen worden afgestoken? Omdat de reclameborden dan minder zichtbaar zijn.” Fans als Paul die 650 euro moeten afdokken, worden door de Ultras Inferno niet aan hun lot overgelaten. In de Cosa SL zijn T-shirts, pins, stickers, petjes, etc. te koop. De opbrengst dient om de boetes te helpen betalen.

Als we rondkijken op dit uur zien we ook enkele meisjes in het lokaal. Biertje in hand, mee praten over voetbal. Hun vriendinnetjes? “Neen, hoor, het zijn gewoon clubleden, zoals iedereen”, zegt Max. “We hadden vroeger wel een afdeling enkel voor hen, maar die moet eens heropgestart worden. Vrouwen hebben hun plaats in het stadion bij ons, absoluut. Dat was trouwens een van de thema’s waarover we het hadden op een van de vorige antifatornooien waaraan we deelnamen. Antifatornooien? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Een wedstrijd om het meest antifascistisch zijn, misschien? “Neen, wij maken deel uit van een netwerk dat Alerta heet. Dat is een organisatie van supportersclubs (van verschillende clubs uit verschillende landen, n.v.d.r.), die net zoals wij opkomen tegen de voetbalbusiness, tegen dure tickets, tegen homofobie, tegen seksisme en ja, ook tegen fascisme.”
Piratenploeg

In het lokaal van de Cosa SL zien we her en daar het logo – de piratenvlag met doodshoofd – van de Duitse club FC Sankt Pauli. De club uit de buurt van Hamburg staat bekend als “de meest linkse club” en heeft een charter dat onder andere stelt dat het stadion van de ploeg onder geen beding mag genoemd worden naar een sponsor (denk aan de Ghelamco Arena in Gent, de Cristal Arena in Genk, n.v.d.r.). Verder staat er ook in dat antifascisme een officiële waarde is van de club…

De ploeg zakte enkele jaren geleden naar de Duitse tweede klasse, omdat ze – geheel volgens haar principes – niet wenst te plooien naar de gangbare gebruiken in de voetbalbusiness. Miljoenen betalen voor een speler? Daar doen ze bij FC St. Pauli niet aan mee. Dat ze dan af en toe eens een paar jaar niet op het hoogste niveau kunnen meedraaien, nemen ze erbij.

Op de foto’s aan de muren zien we ook supporters van Hapoel Tel-Aviv. Wat doet een Israëlische club hier tegen de wand?, vragen we ons af. “‘Apoel’ betekent ‘arbeider’”, legt Max ons uit. “Het is een zeer linkse club. Ze liggen in conflict met Maccabi Tel Aviv, uit dezelfde stad, die een zionistische club is. Het is niet gemakkelijk voor progressieve joden om hun ideeën ingang te doen vinden in Israël. Zij slagen daar wel in.”

Als we het woord “arbeider” hier horen, moeten we onmiddellijk denken aan de uitgedoofde hoogovens van de Luikse staalnijverheid, hier een steenworp verderop. “Ja, het is triestig”, zegt Max. “Maar wij strijden ook met de staalarbeiders. Wij vergeten onze arbeidersgeschiedenis niet! Of dat te verzoenen is met supporteren voor voetballers-miljonairs die achter een bal aanhollen? Dat kan inderdaad paradoxaal lijken. Maar wat wij zouden willen, is dat voetbal anders is dan de maatschappij. Dat voetbal een sport is waar het kapitalisme niet bestaat. Zonder geweld, zonder excessen… Maar dat is nu niet het geval. Voetbal maakt deel uit van de maatschappij. Met zijn goede en zijn slechte kanten.”

“Maar nu moeten we door naar de wedstrijd. Kom je mee? We hebben een plaats voor je vrijgehouden…” Bedankt, maar het zal voor een andere keer zijn. Maar we zien elkaar snel terug. In La Cosa SL, in het stadion of op een betoging.

http://www.pvda.be/nieuws/artikel/he...onze-kerk.html

Extreem rechts ronselt zijn manschappen tussen de voetbalsupporters. Waarom zou extreem links hetzelfde niet doen ?