De sage van Hazelnoots bos.

[Hazelnoot]

Je wist natuurlijk nog niet dat Hazelnoot in een bos woont. Nou, dan weet je het nu. En in dat bos gebeuren soms de vreemdste dingen. Daarom zal ik nu de sage maar gaan vertellen.

In het Hazelnootse bos is het goed toeven. Iedereen heeft het er redelijk goed tot zeer goed en de organisatie van het bos is ook goed voor mekaar. In het bos zijn de wijzen van het bos gekozen en benoemd om samen de bosraad te vullen en deze bosraad is min of meer de baas. Alle bosbewoners mogen hun zegje doen en de bosraad denkt dan in het Haagbeuksebos lang en wijsgerig na om uiteindelijk tot goede en verstandige besluiten te komen. Het is er een echte bossocratie, daar in Hazelnoots bos. Alle bewoners van het bos zijn zeer tevreden met deze bossocratie.
Hazelnoot doet ook regelmatig zijn zegje en er wordt geregeld ook naar Hazelnoots ideeën geluisterd en deze ideeën worden soms betrokken bij de besluitvorming in de bosraad van de gekozen boswijzen.

Op een bepaald moment wordt er iets geheel nieuws in het bos geïntroduceerd. Het gaat om een heuse nieuwerwetse bladputer. Hierdoor is het mogelijk dat nog meer bosbewoners hun zegje kunnen doen en dat iedereen die gedachten, ideeën etc. zomaar in zijn eigen boom op zijn eigen bladputer kan lezen. Nu weten nog meer bosbewoners wat iedereen zoal denkt.
Helaas weet de bosraad niet zo goed hoe zij met het bladputer-gebeuren moet omgaan.
Eerst, toen er nog geen bladputer was moesten de bosbewoners zelf bij de bosraadsleden komen om te vertellen wat zij zoal dachten en dan konden de leden van de bosraad zelf wel uitmaken of en wat zij ermee zouden doen. Niemand merkte het immers als zij de ideeën of gedachten van de individuele bosbewoners overnamen of niet. Niemand wist immers waar die ideeën of gedachten vandaan kwamen. Zo konden de boswijzen zelf ook nog eens goede sier maken met de gedachten en ideeën van bosbewoners.
Maar door de introductie van de bladputer voelden zij zich plots op de vingers gekeken.
Dat vonden ze helemaal niet zo leuk, die gekozen en benoemde bosraadsleden. Ze bedachten, zonder het aan iemand te vertellen, hoe ze nu konden voorkomen dat sommige bosbewoners zo gemakkelijk hun zegje konden doen en daarvoor bedachten ze toen maar allerlei trucs, stiekeme trucs wel te verstaan.
Als eerste bedachten ze een slimme truc om gedachten die via een bladvirus op de bladputer van sommige bosbewoners gebracht werd en die dan zomaar ongericht op het systeem kwamen, om die gedachten dan maar op te vangen en voor eigen gebruik in te zetten. Dat was natuurlijk wel heel erg slim. En de bosraadsleden voelden zich weer heel prettig.
Totdat de bosbladputer-dokter een remedie voor deze ongecontroleerde toegang tot de bladputers en de gedachten die daar op stonden had ontdekt en zodoende er geen ongecontroleerde toegang meer was in de bladputers van de bosbewoners.
Toen bedachten zij dat sommige bosbewoners wel op hun bladputer wat konden bedenken, maar als zij het niet konden doorgeven aan de andere bladputerlezers, ja, dan was hun onplezierige gevoel ook opgelost. Dat scheelde al een heel stuk. De bosraadsleden voelden zich al weer heel wat prettiger omdat ze dachten dat ze nu wel wat minder op de vingers gekeken zouden worden. Maar na korte tijd bleek deze stiekeme truc toch ook niet zo goed te werken omdat de bewoners van Hazelnoots bos wel wisten hoe ze daar toch omheen konden, hoe ze hun zegje toch op een andere manier konden doorgeven aan het bladputersysteem.
Nog eens probeerden ze via hetzelfde trucje te verhinderen dat sommige bosbewoners hun zegje konden doen via het bladputersysteem, maar weer wisten de bosbewoners die verhinderd werden op een andere wijze door te dringen op het bladputersysteem, zodat alle bosbewoners dat zomaar konden lezen.
Hierna probeerden de bosraadsleden het nog een keer, maar weer mislukte de stiekeme truc. Gek werden ze er van om iedere keer weer opnieuw al die ideeën en gedachten van alle bosbewoners te moeten lezen op het bladputersysteem en nu gingen ze maar in conclaaf.
En in conclaaf bedachten de bosraadsleden toen maar weer een andere truc om zich wat prettiger te voelen. Ze bedachten hoe de andere bosbewoners voor de gek gehouden konden worden door allerlei vertragingstactieken in het systeem van de bladputers in te bouwen. De lezers van de berichten op het bladputersysteem zouden dan wel ongeduldig worden en iets heel anders gaan doen in plaats van het lezen van de berichten op hun bladputers. Misschien gingen ze dan wel bosbessen of paddestoelen, zoals eekhoorntjesbrood of cantharellen of walnoten of beukennoten of misschien zelfs wel hazelnoten zoeken in Hazelnoots bos.
Ja, dat dachten de bosraadsleden, maar dat bleek ook al niet helemaal het geval. Sommige hardnekkige bosbewoners bleven hun zegjes maar doen op het trage bladputersysteem. Dat werd nu toch wel erg lastig voor die gekozen en benoemde bosraadsleden.
Wat nu te doen om zich wat prettiger te voelen. Ze zaten daar helemaal geobsedeerd bij elkaar, want ze wisten niets anders te bedenken dan hoe ze toch wel zouden kunnen voorkomen dat nu iedere bosbewoner maar zijn zegje kon doen via dat moderne bladputersysteem.
Ten einde raad, omdat ze niets anders wisten te bedenken, zetten ze het bladputersysteem toen gewoon maar uit.
Zo, nu voelden zij zich weer oppermachtig en heel prettig. Met hun stiekeme vriendjes hadden ze het systeem op een donkere nacht gewoon buiten werking gesteld en nu dachten ze van al dat gedoe af te zijn. Ze voelden zich weer heel prettig.
Helaas, voor de wijze bosraadsleden, maar wel fijn voor de zegjesdoende bosbewoners, waren er nog een paar parallelle andere bladputersystemen, deze keer dus geen beukenbladenputer, maar eikenbladenputer, waar de bosbewoners nog steeds hun zegje op konden doen en dat deden ze dan ook, want dat was hun recht in de bossocratie. Je mocht daar op grond van het oerreglement van de bossocratie nu eenmaal je zegje doen ook al was dat soms wat minder prettig voor de bosraad en de bosraadsleden.
Wat zouden de bosraad en de bosraadsleden nu eigenlijk werkelijk moeten doen, om zich wat prettiger te voelen? Misschien zouden ze eens moeten gaan studeren en leren omgaan met dit moderne bladputersysteem waarbij iedereen van elkaar kan zien wat zij zoal denken. Dat is immers de enige uitweg met deze moderne bosproducten.