Ooit WO III???

[peet]

duidelijke vraag, iedereen kent de situatie:irak-amerika+israel-palestina+rusland-tsjetsjenië+...

wie doet er wat aan, niemand. weer een burger die het zal wagen?(remember princip)

[Isegrim]

Vermits er zich voor het ogenblik geen duidelijk omlijnde allianties aftekenen, die een vijandige stelling to elkaar ontwikkelen, lijkt een WO III minder waarschijnlijk.
Maar ja, wat is het verschil : een WO III of practisch overal ter wereld kleinere brandhaarden ?

[PAJOT]

Voorbereiden op WO3
Door Michael O'Meara
Recensie / Opinie





Lezers van deze boekrecensie zijn waarschijnlijk niet bekend met het werk
van Guillaume Faye, maar zijn ideeën zijn steeds meer die van Europa's
nationalistische voorhoede.

Als vroege medewerker van Alain de Benoist en een van de architecten van het
Europese Nieuw Rechts verruilde Faye eind jaren 1980 de politiek voor een
carrière in de media. In 1998 keerde hij terug en vestigde zich onmiddellijk
als de intellectuele kracht van nationalistisch rechts.

Sindsdien publiceerde hij vijf boeken. Elk daarvan heeft een enorme impact
gehad op de strijd tegen multiculturalisme, Derde Wereldimmigratie en
globalisering. (noot #1) In tegenstelling tot Benoist en andere Nieuw
Rechtse theoretici, wiens verdediging van Europa vrijwel uitsluitend gevoerd
wordt op het culturele vlak, en anders dan Le Pen's Front National dat de
voorkeur geeft aan de assimilatie van vreemdelingen en niet de gedwongen
terugkeer, gelooft Faye dat etniciteit niet alleen aan de basis ligt van een
culturele identiteit, maar ook dat een volk en zijn cultuur onlosmakelijk
met elkaar verbonden zijn. Daarom beargumenteert hij dat de strijd om het
behoud van Europa's culturele erfgoed niets anders is dan een strijd voor de
verdediging van het genetische erfgoed en de etnische integriteit van
Europa. (noot #2)

Zijn laatste werk - Avant-Guerre: Chronique d'un cataclysme annoncé (Vóór de
oorlog: Verslag van een ophanden zijnd cataclysme) - doet denken aan
Spengler's Hour of Decision. Net als Spengler kijkt Faye naar de
onweerswolken aan de horizon en voorspelt dat er binnen tien jaar een
tijdperk van wereldveranderende stormen zal neerdalen op de Westerse
volkeren, die zullen bepalen of wij nog een toekomst hebben of niet.

Volgens hem zullen deze cataclysmen noch ideologisch noch economisch van
karakter zijn, maar (�* la Huntington) biologisch en cultureel. De
cataclysmen zullen botsende beschavingen en oorlogvoerende etnische
groeperingen betekenen. Zij zullen dus hoogstwaarschijnlijk met ongeëvenaard
veel geweld en vernietiging gepaard gaan en de Westerse volkeren met een
schok wakker schudden uit de dwaasheid die hen tot uitsterven leidt. Ook al
is men tegenwoordig totaal onvoorbereid op een dergelijke te voeren oorlog
en is men vervreemdt van alles wat typisch is aan hun volk en hun culturele
erfgoed, gelooft Faye dat de gevechten van de 20ste eeuw Europeanen aan
beide zijden van de Atlantische oceaan een ultieme kans bieden de krachten
die hen meer dan een halve eeuw lang debiel gemaakt en ontworteld hebben,
omver te werpen.

Europa en Amerika
Als zovele "nationalisten" die in naam van Europa vechten is Faye extreem
kritisch jegens de Amerikaanse regering en de rol die zij speelde in het
onderdrukken van de wereldwijde Westerse solidariteit. Maar anders dan vele
andere rechtse anti-Amerikanen gelooft Faye niet dat de Verenigde Staten de
principiële vijand van Europa zijn. Een vijand, zo beweert Faye, corrumpeert
en intimideert niet alleen, maar bedreigd ook iemands fysieke bestaan. Faye
neemt de hint van Carl Schmidt over en denkt dat men de VS beter als een
"tegenstander" van Europa moet beschouwen. Een strijd op leven en dood is
namelijk allerminst onvermijdelijk.

De ware vijand die de Westerse landen bedreigt, zo beweert hij, komt van de
Derde Wereld. De terreuraanslagen van "11 september" suggereren één van de
vormen die zijn voorspelde cataclysmen zullen aannemen. Maar terwijl de
Islam Europa's voornaamste vijand is, is het - hoe tegenstrijdig het ook
lijkt - niet die van Amerika. Naar aanleiding van het werk van General
Gallois, Alexandre Del Valle en een nieuwe generatie Europese geopolitici
beargumenteert Faye dat de Islam lange tijd hand- en spandiensten heeft
verricht voor de VS bij de expansie van haar hegemonie over de wereld,
oftewel haar "global village" - in het bijzonder door Europa te verdelen en
Rusland te verzwakken. Dat het rekruteren en bewapenen van Islamitische
fanatici om in Afghanistan, Tsjetsjenië en in Bosnië en Kosovo te gaan
vechten uiteindelijk een slag in het eigen gezicht was, mag niet wegnemen
dat de Verenigde Staten om strategische redenen herhaaldelijk Islamitische
opstanden hebben aangestoken.

Volgens Faye komen de voornaamste vijanden van Amerika niet uit het
Midden-Oosten (zelfs als militante Islamieten Amerika als doelwit blijven
beschouwen), maar van een zich snel ontwikkelend en technologisch bewapend
China, bereid de strijd aan te gaan om de dominantie in de regio. In dit
potentiële Sino-Amerikaanse conflict ligt volgens Faye de toekomst geheel in
Chinese handen. In tegenstelling tot China heeft de chaotische mix van
verschillende volkeren en culturen (de smeltkroes) Amerika tot een instabiel
geheel gemaakt. Dit maakt van Amerika geen natie in de Europese zin van het
woord, maar slechts een symbiose étatico-entrepeneuriale. Een dergelijke
entiteit zal uiteenspatten wanneer een vastberaden vijand haar aanvalt.
Daarom zal tijdens de grote ophanden zijnde cataclysmen Europa - en niet de
VS - temidden van de strijd om het voortbestaan van het Westen staan
tegenover een vijandige niet-Westerse wereld.

De Islam
Terwijl voor Amerika een interstatelijke oorlog met China in het
vooruitschiet ligt, gelooft Faye dat Europa geconfronteerd zal worden met
een innerlijke oorlog tegen een opstandige Islam - een oorlog, om het woord
te herhalen, die meer op de aanslagen van 11 september zal lijken dan op een
conventioneel militair conflict zoals de VS dat kunnen verwachten.

In de vier decennia sinds 1962, toen Afrika de zuidelijke grenzen van Europa
doorbrak, is het continent overstroomd met herhaaldelijke vloedgolven
immigranten uit de Derde Wereld. De kracht van deze immigratie, waar massa's
en niet individuen mee gemoeid zijn, is zo groot dat niet het kleinste
aantal demografen beargumenteert dat het beter te omschrijven is met de term
"kolonisatie". Vanwege een buitenproportionele geboorteratio leidt de
onstuitbare instroom van niet-Westerse en grotendeels islamitische
immigranten al tot de "de-Europeanisatie" van Europa. Bijvoorbeeld, vrijwel
overal waar zij zich hebben gevestigd in Frankrijk, zijn ze erin geslaagd de
wijken "etnisch te zuiveren". Zij stichten vervolgens geen getto's, maar
veroverde gebieden die als basis dienen voor de voorbereiding van
toekomstige veroveringen. Met hun zeven tot acht miljoen inwoners zijn deze
gebieden feitelijk vijandige Afrikaanse/Middenoosterse legerkampen geworden
binnen een steeds meer belegerd Frankrijk. (noot #3)

Deze immigratie schept een extreem instabiele situatie, want Europa kent
niet het immense politieapparaat en de uitgestrekte geografische vlakten die
etnische spanningen in de VS 'in bedwang' weten te houden. In veel gevallen,
wanneer stedelijke gebieden verloren zijn aan de Islamitische cultuur,
ervaren Europeanen niet alleen toenemend geweld en onveiligheid, maar ook
het verlies van hun wetten en instellingen. Er zij nu meer dan 1400 "zones
de non-droit" in Frankrijk (daarbij inbegrepen elf steden) en in bijna
honderd ervan heeft de jurisdictie van de Franse republiek plaatsgemaakt
voor de Shari'a, de Islamitische wetgeving. (noot #4)

Binnen zulke zones, waarvan de in verval geraakte leefbaarheid door politiek
correcte ambtenaren hardnekkig omschreven wordt met sociaal-economische
termen in plaats van biologisch-culturele, is het voor een Fransman bijna
onmogelijk normaal te verblijven in een speciaal voor de Franse
arbeidersklasse gebouwde woning (HLM), een café te vinden waar nog wijn of
ham wordt geserveerd of dat zijn vrouw zich in het openbaar kan kleden en
gedragen zoals Europese vrouwen dat doen. In contrast met de Little Italies
en de Germantowns die in de vorige eeuw in vele Amerikaanse steden
ontstonden, zijn deze niet-Europese enclaves geenszins van plan te
assimileren in de dar-al-Harab (de onglovige niet-Islamitische wereld, die
door moslims gezien wordt als de "wereld van oorlog") en in feite zijn
begonnen hun autonomie te claimen. De afgelopen jaren ging er nauwelijks een
week voorbij zonder een krantenartikel over een opstand of een bloedig
incident als gevolg van conflicten tussen de politie en moslimbendes.

Sinds 1990 nam geweld op straat jaarlijks met vijf procent toe - sinds 2000
met tien procent - terwijl het geweld en de disintegratie vaak geassocieerd
met Amerika's binnensteden geleidelijk aan steeds meer een Europese
werkelijkheid wordt. Sterker nog, in 2000 overtrof Franse criminaliteit voor
het eerst in de geschiedenis die van de VS; en Parijs, ooit de Lichtstad,
werd de minst veilige van alle grote Europese steden.

Met deze demografische en culturele bedreigingen in het vooruitzicht
proberen de media, de academie en de gevestigde 'anti-racistische'
organisaties iedere burger die zich tegen zulke veranderingen verzet het
zwijgen op te leggen, terwijl ze de term "multicultuur" tot embleem van de
progressieve samenleving en het wereldburgerschap hebben gemaakt. En in
plaats van het Christelijke Westen te mobiliseren tegen zulke dreigingen,
preekt de Linkse Kerk lafheid, opgave, vluchtgedrag en een zelfvernietigende
medemenslievendheid.

Zo'n masochistische reactie heeft natuurlijk de meer militante leden van
Frankrijk's moslimgemeenschap alleen maar aangemoedigd. Zij roepen nu op tot
de jihad tegen de "witte kaaskoppen". Overheidsinstanties houden echter
hardnekkig vast aan het onderscheid tussen gewelddadige fundamentalisten
(waarvan wellicht circa 40.000 rondlopen in Frankrijk) en de "vredelievende"
moslimgemeenschap, welke de inherente vijandigheid van de Islam jegens de
seculiere maatschappij van Europa niet kan of niet wil erkennen. Faye
beweert daarentegen dat het verschil tussen de orthodoxe en de
fundamentalistische Islam slechts een gradueel verschil in temperament is.
En zelfs dit verschil is moeilijk vol te houden na de veelvuldige
fundamentalistische agressie. Jaren vóór de aanslagen van 11 september op de
symbolen van Amerikaanse hegemonie vond al het derde grote offensief tegen
de dar-al-Harb plaats waarbij Europa als toekomstig thuisland voor moslims
werd aangewezen. (noot #5) De Amerikaanse steun in zuidoost Europa (Albanië,
Bosnië, Kosovo), de druk van de VS om Islamitisch Turkije tot de EU te laten
toetreden en de grote hoeveelheden ter beschikking gestelde geavanceerde
wapens hebben Islamisten ertoe gebracht hun nieuwe verovering voor te
bereiden.

Het is dus niet zo verassend dat Faye de groei van de Europese Islam
interpreteert als het openingssalvo van een grotere strijd om de toekomst
van het continent. (noot #6) Faye's militante oppositie van de Islam is een
strijd om Europa te verdedigen tegen een bedreiging van haar bestaan.

Wat de oorlog ons zal brengen
Tijdens de op komst zijnde cataclysmen - die zich waarschijnlijk zullen
uiten in straatgevechten tussen rivaliserende etnische groeperingen, evenals
guerrillaschermutselingen, megaterrorisme en misschien zelfs kleinschalige
nucleaire uitwisselingen met "dirty bombs" naast conventionele invasies van
aangrenzende Islamitische legers - gelooft Faye dat Europa hetzij ten onder
zal gaan hetzij een wedergeboorte zal meemaken. Hoe dan ook, de
confrontaties die in het verschiet liggen zullen een situatie creëren waarin
de politiek correcte waanbeelden onmogelijk gehandhaafd kunnen worden.

Net als iedere grote strijd die de natuurlijke selectie van de mens
beïnvloedt, kent oorlog privileges toe aan het elementaire en het vitale. De
subtiele afleidingen die sofisten en huichelaars gebruikt hebben om
Europeanen te misleiden, zullen niet anders dan verdwijnen, net als de
kleinigheden die hen in het verleden verdeeld hebben. Vervolgens zullen
alleen de tradities en de manier van leven die de identiteit van het volk
bepalen nog terzake doen.

De situatie waarin de Westerse volkeren zich vandaag de dag bevinden is
uiterst zwak, maar in dat laatste uur wanneer alles op het spel staat, zal
zich, aldus Faye, de kans op een wedergeboorte voordoen.

In zijn ijdelheid voorspelt Faye dat het dominante muzikale thema van Europa
noch dat van een orkestrale ode aan het genot noch van het gestamp van een
stadswilde zal zijn, maar eerder dat van een militaire mars gebaseerd op
oude hymnen. Europeanen aan beide zijden van de Atlantische oceaan zouden
zijn advies moeten opvolgen en er goed aan doen de pas te houden met het
sterke ritme.

Michael O'Meara is een geleerde en verblijft en doceert aan de westkust van
van de Verenigde Staten. Hij is auteur van talloze artikelen en
boekrecensies.

Vertaald uit het Engels door M. Koenraadt.

Noten:

1. L'archeofuturisme (1998.); Nouveau discours �* la nation européenne, 2de
ed. (1999); La colonisation de l'Europe (2000); Pourquoi nous combattons
(2001). Deze werken zijn gepubliceerd door L'Æncre en kunnen worden
aangeschaft via de Librairie Nationale, 12 rue de la Sourdière, 75001 Paris,
of op het internet via www.librairienationale.com

2. Zie Michael Torigian, Nieuw Rechts, Nieuwe Cultuur: Anti-Liberalism in
Postmodern Europe (Lanham, MD: University Press of America, 2003).

3. Er is geen officieel cijfer van het aantal niet-Europeanen in Frankrijk.
Het geciteerde getal is een schatting van een der voornaamste demografen van
het land. Zie L'avenir démografique: Entretien avec Jacques Dupâquier in
Krisis 20-21 (November 1997). Een andere academicus (J.P. Gourevich) beweert
dat het dichter bij 9 miljoen ligt. Sommigen denken zelfs 14 miljoen,
terwijl de media gebruikelijk 4, 5, of 6 miljoen noemen. Het meest
alarmerende is misschien wel het feit dat eenderde van de bevolking jonger
dan 30 jaar nu van niet-Europese afkomst is en dat zij een geboorteratio
hebben die vier �* vijf maal hoger ligt dan het Europese.

4. Jeremy Rennher, L'Occident ligoté par l'imposture antiraciste in Écrit de
Paris 640 (Februari 2002). Zelfs de politiek correcte redacteur van
Violences en France (Paris: Seuil, 1999), Michael Wieviorka, erkent dat de
explosieve toename van geweld en criminaliteit sinds 1990 een uitwas is van
Islamitische macht. Omdat de Franse overheid de meeste gegevens over misdaad
door immigranten in de doofpot houdt, is het weinige bekende uitgelekt door
gefrustreerde ambtenaren. De publicatie met de beste toegang tot deze lekken
is het maandelijkse J'ai tout compris! Lettre de désintoxification, niet
toevallig uitgegeven door Guillaume Faye.

5. De eerste Arabische golf van de zevende eeuw bracht Moslims tot aan
Poitiers. De tweede Turkse golf van de twaalfde tot de zeventiende eeuw
leidde tot de afbraak van het Christelijke Byzantium en de bezetting van
Wenen. De derde golf komt in de vorm van de hedendaagse kolonisatie en is
zeer traag en subtiel, maar potentieel des te meer catastrofaal.

6. De meer militante Europeanisten roepen nu om de behoefte aan een nieuwe
reconquista. Dit is bijzonder duidelijk in een boek van Philippe Randa
Poitiers demain (Paris: Denoël, 2000) en het album Reconquista van de groep
Fraction (Heretic Records).

[Isegrim]

Quod erat demonstrandum : een laffe, vuile oorlog zonder fronten, steeds sluimerend om dan plots weer vernietigend toe te slaan.

[Starlight]

Tja, ik ben van nature niet pessimistisch maar een WO III is niet helemaal uitgesloten.