leesclub

[Piet Hein]

voor mij is het OK

[jan hyoens]

Bij deze excuseer ik mij voor de boekbespreking van morgen maar blijkbaar is het exemplaar in de gentse bib niet uitleenbaar en in de standaard boekhandel, de Fnac of in de slegte heb ik dit werk van kustermans teruggevonden!

[Tzuvar Raemborr]

En hoe zit het, mannen? Ik heb het niet in de bib gevonden Als er iemand het gelezen heeft, laat die dan een woordje placeren erover. Dan kunnen we verder naar een volgend boek dat dit keer hopelijk wél in mijn bib ligt.

[Piet Hein]

Oorspronkelijk geplaatst door axel nort

titel: oorlogsjaren
Auteur: Paul Kustermans
+- 200 pagina's
type boek jeugdroman (als dat niet erg is)

De jongen in het verhaal krijgt het aan de stok met waalse officieren sluit zich aan bij de vlaamse front beweging er was zelfs sprake in het verhaal dat hij frontkrantjes brengt naar de achterhoede en bijna gevat wordt en vooral hij ziet zijn vlaamse vrienden sterven aan het front.

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Tzuvar Raemborr

En hoe zit het, mannen? Ik heb het niet in de bib gevonden Als er iemand het gelezen heeft, laat die dan een woordje placeren erover. Dan kunnen we verder naar een volgend boek dat dit keer hopelijk wél in mijn bib ligt.

ok! jij mag het volgende boek voorstellen!

[Tzuvar Raemborr]

Ik vrees dat dat vóór dinsdag niet zal lukken. Morgen is de bib alleen in de voormiddag open, en ik ga er niet voor opstaan na een nacht brassen, met mijn katerkop! Zondag is ze natuurlijk gesloten en maandag is ze open terwijl ik bij de VDAB zit. Pas dinsdag is ze 's avonds open.

[Cyperken]

Ik ben Oorlogsjaren aan het lezen maar niet van Kustermans, van Hubert Lampo.

[Tzuvar Raemborr]

Oorspronkelijk geplaatst door Cyperken

Ik ben Oorlogsjaren aan het lezen maar niet van Kustermans, van Hubert Lampo.

En hoe valt dat tot zover mee?

[Tzuvar Raemborr]

Volgend boek :

--------------------
De vijfde wet van de magie, Ziel van het Vuur (2000) / Soul of the Fire (1999)

Terry Goodkind
--------------------

Eigenlijk is dit fantasy en heeft op zich met Vlaams-nationalisme niets te maken, maar wie goed oplet zal opvallende gelijkenissen vinden tussen de politieke en sociale situatie in de wereld die Goodkind beschrijft en de situatie in ons eigen landje. Een toekomstbeeld ook, als we onszelf als volk blijven verloochenen en wegcijferen voor anderen.

Het is wel een boek uit een reeks met 4 voorgangers, maar het zou apart te lezen moeten zijn. Uiteraard houd ik u niet tegen om ze allemaal te lezen

[jan hyoens]

Goed, deze formule lijkt niet echt goed te werken! Geen erg we proberen het op een andere manier!

Iedereen mag hier een boekbespreking schrijven (of copy-pasten) van een boek die ons als Vlaams Blokkers kan interesseren! Elke genre is toegelaten!


Auteur :Koenraad ElstTitel :De islam, hoelang nog? Vlaamse polemieken over de islamISBN :90-71455-17-3Prijs :15 EUR (+ verzendingskosten) bestel
Welke krant of weekblad men vandaag ook openslaat; men vindt er een artikel, een reportage of een column die te maken heeft met de islam. Ofwel belichten dergelijke artikels recente gebeurtenissen in het Midden-Oosten: het Joods-Palestijns conflict, de oorlog in Irak, of de restanten van het Taliban-regime in Afghanistan. Ofwel hebben deze artikels het over het oprukkende islamfundamentalisme en terrorisme dat zich manifesteert in West-Europa en Amerika. Een laatste categorie geschriften behandelt ten slotte de islam in Vlaanderen.

Het boek: “De Islam, Hoelang nog? Vlaamse polemieken over de Islam.” van Dr. Koenraad Elst valt zeker te plaatsen onder de laatste categorie. Het boek, uitgegeven door de Deltastichting, verzamelt een zestal artikels die de auteur tussen 1994 en 2002 gepubliceerd heeft in verschillende Vlaamse tijdschriften. Centraal in dit boek klaagt Koenraad Elst de ongenuanceerdheid, en zelfs de volledige afwezigheid, aan van islamkritiek in Vlaanderen.

In de bespreking van dit boek in het Vlaams-progressief maandblad Meervoud worden islamkenners verdeeld in drie categorieën. Enerzijds de groep van de pro’s die de islam zien als een formidabele, verdraagzame, democratische, vrouwvriendelijke godsdienst. In dit kamp is zeker de Gentse hoogleraar Herman de Ley te situeren. Daartegenover de contra’s die de islam afschilderen als een achterlijke, reactionaire en totalitaire godsdienst. Het spreekt voor zich dat deze in het extreemrechtse kamp worden gecatalogeerd. Een derde groep kunnen we gerust de genuanceerden noemen, deze groep kunnen we verdelen in eerder contra getint, bijvoorbeeld Leuvens hoogleraar Urbain Vermeulen, en eerder pro, bijvoorbeeld Johan Leman van het centrum voor gelijkheid van kansen en racismebestrijding. Meervoud maakt vervolgens de terechte conclusie: “Probleem in België, net zoals in veel andere Europese landen overigens, is dat de eenzijdige pro’s en de zogenaamde linkervleugel bij de genuanceerden oververtegenwoordigd zijn in media en universiteiten, en quasi exclusief de ‘officiële’ beeldvorming rond de islam bepalen. Het is dan ook aangenaam eens een andere klok te horen luiden.”

Zoals reeds vermeld, verzamelt het werk zes artikels die in de brede zin handelen over de islam. Het eerste artikel handelt over Achille Moerman. Deze overtuigde humanist en vrijzinnige kreeg medio jaren ’90 tonnen kritiek over zich omwille van zijn kritische houding ten opzichte van de islam. Door de weldenkende pers werd een ware lastercampagne opgezet tegen zijn persoon. Zo werd hij in de Morgen onder andere gehekeld omwille van zijn uitspraak: “Ik ben geboren als antiklerikaal, heb geleefd als anticommunist, en zal sterven als anti-islamiet.” Het uitgebreide tweede artikel handelt over de onderdrukking van de islamkritiek. Uitgangspunt is het boek Lajja (Schaamte) van de uit Bangladesh afkomstige vrouwenarts en schrijfster Taslima Nasrin. Het boek, waardoor zij zich trouwens een doodvonnis op de nek haalde, handelt enerzijds over de onderdrukking van de vrouw als een element in de basisdoctrine van de islam. Anderzijds vertelt Lajja de lijdensweg van een hindoefamilie in Bangladesh. Het artikel dat Koenraad Elst over dit werk publiceerde in het tijdschrift Trends kreeg weerwoord van Professor Herman De Ley, hoogleraar aan de Universiteit Gent en initiatiefnemer van het platform ‘Academici voor de gelijkberechtiging van de islam’. Helaas is dit weerwoord van De Ley niet gepubliceerd in het boek. Elst zal, naar de wetenschappelijke geest, in een uitgebreid schrijven De Ley van antwoord dienen. Hij trekt in zijn repliek alle registers open, en gaat uitermate breed in zijn argumentatie. Hij volgt niet enkel een historisch parcours, maar zal ook de godsdienstsociologische weg inslaan. Deze gedachtegang koppelt hij aan de sociopolitieke realiteit in Vlaanderen.

Het derde artikel handelt over de gecontesteerde professor Urbain Vermeulen. Vermeulen is hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven, en kreeg de wind van voren, in hoofdzaak door de Morgen, omdat hij zich laagdunkend uitliet over de islam tijdens een informatieavond in Leopoldsburg. Dit voorval was het startsein voor een lasterlijke mediacampagne. Deze miste zijn doel niet. Niet enkel werd Vermeulen door de Leuvense rector Oosterlinck op de vingers getikt, ook zijn functie bij de overheid (Vermeulen gaf islamvorming aan de staatsveiligheid) werd ter discussie gesteld. Elst besluit: “Professor Vermeulen zal ondervinden dat weinigen nog in zijn gezelschap zullen willen gezien worden. De ene domino na de andere zal vallen, en het ordewoord om hem te boycotten zal zich tot in alle uithoeken van de wereld verspreiden. Een eventueel later bericht dat hij volledig in het gelijk gesteld is, kan maar een klein percentage van de schade ongedaan maken.”

In de volgende drie artikels zal Elst de ganse islamproblematiek op het internationaal plan situeren. Hij heeft het achtereenvolgens over de beeldenstorm van de Taliban in Afghanistan, eeuwenoude Boeddhabeelden worden met de grond gelijkgemaakt; de aanslagen van elf september 2001 op de WTC-torens in New York, en tenslotte over de demografische politiek van gezinsplanning in Maleisië.

Het spreekt voor zich dat in de besproken artikels verschillende brandende vragen reizen, alsook enkele hete hangijzers worden aangeraakt. In de eerste plaats de vraag naar de integratie van de islam in West-Europa. Is er inderdaad sprake van islamsektarisme in Europa dat gekenmerkt wordt door onverdraagzaamheid en een neiging tot overheersing van de islam? Komt de multiculturele ingesteldheid van Europa in conflict met de Maghrebijnse cultuur die gekenmerkt is door apartheid? Hieraan gekoppeld reist natuurlijk de belangrijkste vraag: Heeft de islam een toekomst in West-Europa? En zo ja, welke weg moet de islam dan inslaan? Moet zich een humanisering binnen de islam gaan vormen, of moet zij teruggrijpen naar de fundamenten?

Een ander item dat Elst aanhaalt is de onderdrukking van de islamkritiek, zeker in Vlaanderen. Wanneer men ziet wat rond de personen van Achille Moerman en Urbain Vermeulen geschreven en gezegd is geworden, moet men de vraag durven stellen waarom bepaalde media alle zeilen bij zetten als er ook maar één kritische noot over de islam weerklinkt. Vooral de vrijzinnigheid speelt in deze context een ambigue rol. Wanneer het Vaticaan stelt dat geen vrouwen tot het priesterambt mogen worden toegelaten gaan zij tekeer als een duivel in een wijwatervat, als iemand echter durft beweren dat de islam een vrouwonvriendelijke godsdienst is, zullen dezelfde lieden de islam met hand en tand verdedigen. Wanneer men echter de islamkritiek op het internationale plan gaat bekijken, stelt Elst vast dat deze zich hoofdzakelijk binnen de islam, en binnen de islamitische landen zelf bevindt. Hij besluit: “Islamkritiek is inderdaad bruin en zwart; niet qua politiek, maar qua huidskleur.”

In het nawoord van het boek stelt Elst zich de vraag: “Gaan we naar de val van de islam?” De islamwereld wordt, door de heersende informatie- en communicatierevolutie, gepenetreerd door Westerse invloeden. Zal de islam flexibel genoeg zijn om hiermee om te gaan? En zo ja, zal zich de zelfde evolutie aftekenen als het laïciseringproces van het christendom, of zal de islam volledig verdwijnen?

[jan hyoens]

Auteur :Herman Teule en Anton WesselsTitel :Oosterse christenen binnen de wereld van de islam ISBN :90-242-5869-3Prijs :0 EUR (+ verzendingskosten) bestel [uitverkocht!]
Die delen van de wereld die hedendaags worden geassocieerd met de Islam en als typisch mohammedaans worden gezien zijn grotendeels christelijk geweest voor de verovering van de islam en totdat het islamitische regime er na eeuwen in geslaagd was van de christelijke meerderheid een minderheid te maken. De oosterse christenen binnen de islam vertegenwoordigen de oudste tradities binnen het christendom en houden vaak in hun eigen geschiedopvatting staande dat zij door de apostelen zelf zijn gesticht. Ze hebben de oude theologische waarheden behouden, zoals het normale theologische anti-judaïsme waarin alleen de christelijke kerk duidelijk de wettige voortzetting is van het Oudtestamentische verbondsvolk.

Sinds de Tweede Wereldoorlog en de jaren zestig der twintigste eeuw is er dus duidelijk een nieuwe scheiding ontstaan in het christendom, met een judochristendom in het westen waarin het zionisme een positiefeschatologische waardering krijgt, juist ook bij traditionele katholieken en protestanten, en een christendom van de oosterse christenen, zowel oosterse katholieken als schismatieken, die voort blijven bouwen op de uitspraak van Jezus Christus over de joden in Johannes 8:44 : “De vader uit wie gij zijt is de duivel, en gij verkiest te volbrengen wat uw vader verlangt. Hij was een moordenaar van begin af aan en hij bevindt zich niet in de waarheid, omdat er in hem geen waarheid is. Wanneer hij leugentaal spreekt, spreekt hij uit zijn eigen wezen, want een leugenaar is hij, ja, de aartsleugenaar”. (De Bijbel, Katholieke Bijbelstichting Boxtel 1984).

Het is interessant om eens in te gaan op deze nu door toedoen van de Islam grotendeels verdwenen wereld aan de hand van een opsomming van deze kerken. Men kan de oosterse christenen verdelen in diegenen die in verbinding staan met de Paus te Rome, en die wij aanduiden als oosterse katholieken, en in de andere groep die de suprematie van de Paus niet erkennen. Deze omvatten de monophysieten, de orthodoxen en de nestorianen.

Nestorianen, monophysieten, orthodoxen en katholieken hebben zeer veel met elkaar gemeen. Ze gelijken op elkaar in handhaving van de bisschoppelijke hiërarchie en apostolische traditie, en de handhaving van het celibaat voor de hogere orden in de kerk, alsmede het voorkomen van een stand van monniken c.q. religieuzen. Tot zeer recent gebruikten deze kerken ook de oude talen zoals die in de late oudheid en vroege middeleeuwen werden gesproken, al is er in de twintigste eeuw veel veranderd. De onderlinge verwantschap wordt door deze vier christelijke tradities wel erkend, maar tegelijkertijd blijft het besef van theologische meningsverschillen.

De nestoriaanse christelijke kerk kwam buiten de hoofdstroom te staan met het Oecumenisch Concilie van Ephese in 431. Patriarch Nestorius van Constantinopel werd geëxcommuniceerd wegens zijn opvatting dat er in Jezus Christus twee naturen zijn, de goddelijke en de menselijke. De rest van de kerk vond dat daarmee de goddelijkheid van Jezus Christus tekort werd gedaan. Buiten het Romeins-Byzantijnse Rijk bloeide sindsdien de nestoriaanse christelijke kerk tot in India en China toe. Naast sjamanisme en boeddhisme was ook het nestoriaanse christendom populair onder de Mongolen van Djengiz Khan en zijn nakomelingen. Het heeft er zelfs even naar uitgezien dat de Mongolen voor het nestoriaanse christendom zouden kiezen als rijksgodsdienst en een Mongool werd Patriarch van de gehele nestoriaanse kerk, met dus formeel een geestelijk bewind van de Middellandse Zee tot aan de Stille en Indische Oceaan. De Mongoolse leiders kozen uiteindelijk voor de lokaal meest populaire godsdiensten, zoals de Islam in het westen, en het boeddhisme in het oosten van hun rijk. Daarmee schrompelde de nestoriaanse wereldkerk ineen tot twee kleine enclaves, namelijk de regio Koerdistan, verdeeld tussen Turkije, Irak en Iran, en een rest in Kerala in Zuid-India, waar de oorspronkelijk homogeen nestoriaanse Thomas-Christenen zich grotendeels bekeerden tot het monophysitisme of het (oosterse) katholicisme. Liturgische taal van de nestorianen is sinds jaar en dag het Syriac, een Semitische taal uit de tijd van Jezus. Vooral in de twintigste eeuw is er sprake geweest van zware vervolging van de nestorianen in Koerdistan door zowel de lokale Koerden als door de diverse regeringen.

De monophysitische traditie scheidde zich af met het Oecumenisch Concilie van Chalcedon in 451. De monophysieten bestaan uit 5 kerken. De Koptische kerk uit Egypte gebruikt een dialect van de oude Egyptische taal in de liturgie. De Ethiopische kerk gebruikt oud-Amhaars c.q. Geez. De Armeense kerk gebruikt oud-Armeens. De Syrische Jakobitische kerk gebruikt het Syriac. Deze vier kerken zijn de oude monophysitische kerken die zeer oude christelijke bevolkingen vertegenwoordigen. Meer recent is de vijfde monophysitische kerk, die van de Thomas-Christenen in Kerala in Zuid-India. Hoewel deze kerkelijke bevolking eerst homogeen nestoriaans was, brachten praktische overwegingen hen in de zeventiende eeuw in contact met de beter georganiseerde en sterkere Syrische Jakobitische monophysieten. Deze kerk respecteerde ook hun autonomie en traditie, welke zaken in de eerdere unie met de katholieke kerk onder Portugees bestuur op dat moment voor hen nogal problematisch leken. Tegenwoordig is er evenwel een bloeiende geünieerde oosters katholieke kerk volgens Syrische traditie in Kerala in India.

De orthodoxe kerk splitste zich formeel van de katholieke traditie in 1054, al zijn er daarvoor al vele meningsverschillen en waren er daarna vele toenaderingen. Kort en goed draait de twist om de suprematie van de Paus van Rome in de kerk, eerst vooral door de Oecumenische Patriarch van Constantinopel. Om politieke en kerkpolitieke redenen is de orthodoxe kerk gedwongen geweest een zeer grote mate van autonomie aan zijn lidkerken toe te staan. Dit houdt ook in een eigen (oude) liturgische taal. Zo zijn er onder andere orthodoxe kerken met grote praktische zelfstandigheid, doch theologische eenheid, onder Constantinopel, in Griekenland, Cyprus, Syrië-Libanon, Palestina, Egypte, Georgië, Rusland, Servië, Bulgarije, Roemenië en elders.

De oosterse katholieken zijn over het algemeen kerken die voortkomen uit bovengenoemde drie tradities maar zich niettemin verenigd hebben onder de Paus van Rome, c.q. de Patriarch van het Westen, en dus deel uitmaken van de (Rooms-)Katholieke wereldkerk. Sinds de kruistochten en nog meer sinds de missionering van de Congregatio Propagande Fide, met vooral Jezuïeten, Franciscanen en Dominicanen, in de zestiende, zeventiende en achttiende eeuw, is er een grote oosters katholieke kerk ontstaan, met dus een andere liturgische taal dan het tot voor kort in het westen gebruikelijke Latijn en met een enigszins afwijkend kerkelijk recht en bestuursstructuur, alsmede enige afwijking in kledij van de clerus en organisatie van de geestelijke orden. Belangrijk is de Maronietenkerk uit Libanon, met een Syrische liturgie doch zeer sterk beïnvloed door latiniserende invloeden. De maronitische Patriarch zetelt nabij Beiroet. Verder is er de Grieks-katholieke kerk, waarmee we hierbij aanduiden alle kerken die zich hebben losgemaakt van orthodoxe kerken en zich vervolgens hebben geünieerd met Rome. Vrijwel alle orthodoxe kerken hebben een Grieks-katholieke ofwel oosters katholieke zusterkerk, ook in Syrië, Libanon en Palestina is er een zeer sterke Grieks-katholieke kerk. In de vijf monophysitische kerken hebben schisma’s ook vijf katholieke zusterkerken opgeleverd met traditionele monophysitische liturgie en kerkelijk recht. De chaldeeuwse katholieke kerk onder de Kardinaal-Patriarch van Babylon (zetelende in Bagdad) is voortgekomen uit de nestoriaanse traditie.

Zowel de oosterse katholieken als de andere oosterse christenen hebben in onze tijd opnieuw sterk te leiden onder de fanatieke voorkeur van Westerse politici voor zowel het zionisme als de islam, waarmee (post-)christelijke politici uit vooral de VSA direct en indirect de onderdrukking en uitroeiing van de oudste christelijke kerken stimuleren. We denken maar zeer concreet aan de directe militaire en economische steun van Amerika en Engeland aan de zionistische acties tegen het christendom in Palestina. Vele Palestijnse katholieke dorpen zijn met de grond gelijk gemaakt en de bevolking werd over de grens gedreven. De achterblijvende christenen zuchten onder een gruwelijk apartheidsbewind zoals voorgeschreven door de theocratische ideologie van de zionisten. Deze toestanden werden terecht door de Verenigde Naties veroordeeld als een misdaad die strijdig is met de mensenrechten.

We denken aan de grootscheepse steun van VSA en Verenigd Koninkrijk aan de islamitische terreurgroepen in de relatief seculariserende landen Syrië en Irak. In Irak werd recent zelfs de seculariserende Baath-regering van Saddam Hoessein afgezet op bevel van de zionistische neo-conservatieven die de VSA regeren. De zionist heeft liever een theocratisch moslimbewind in een volkomen vernield Irak dan een Saddam Hoessein die op uitstekende wijze godsdienstvrijheid en andere mensenrechten garandeerde tegen de islamitische theocraten. “Islamism made in the USA”.

Ook de opvallende voorkeur van VSA en VK voor islamitisch Pakistan met zijn zware christenvervolgingen tegenover het seculariserende democratische India, met zijn bloeiende christengemeenschappen, mag genoemd worden. In de Anglo-Amerikaanse vazalstaat Pakistan is missionering onder de moslimbevolking verboden, terwijl in India iedereen vrij zijn godsdienst mag verbreiden. Indien de Indiase provincies Kerala en Nagaland, met hun christelijke gemeenschappen, aan Pakistan zouden zijn toegekend bij de verdeling in 1947, zou het door Amerika bewapende en gefinancierde Pakistan met het christendom aldaar allang korte metten hebben gemaakt. We mogen hopen dat de oudste stamlanden van het christendom enigszins behouden blijven, ondanks de vijandige houding van de Westerse supermachten en hun zionistische neoconservatieve leiders.

[Nowan]

Vraagje, ik moet voor school 2 nederlandse boeken van Nederlandstalige auteurs na 1930 lezen, kent er iemand zo geen Vlaams-Nationalistisch gerichte roman...???

Ik zou ook wel willen meedoen met de leesclub, maar mss dan best tijdens (school)vakanties, op verlof wordt er nu eenmaal meer gelezen, en ben nogal een trage lezer, alleja, is maar een vraag he :o)

EDIT: moeten wel liefst volwassenenboeken zijn... [voor school]

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowan

Vraagje, ik moet voor school 2 nederlandse boeken van Nederlandstalige auteurs na 1930 lezen, kent er iemand zo geen Vlaams-Nationalistisch gerichte roman...???

Ik zou ook wel willen meedoen met de leesclub, maar mss dan best tijdens (school)vakanties, op verlof wordt er nu eenmaal meer gelezen, en ben nogal een trage lezer, alleja, is maar een vraag he :o)

EDIT: moeten wel liefst volwassenenboeken zijn... [voor school]

Er bestaan er een hoop, maar spijtig genoeg vind je ze niet direct in de openbare bibliotheken! Ik zal eens in mijn bib zoeken en je morgen een lijstje bezorgen!
Uit de losse hand kan ik je de romans van De Pillecyn aanbevelen, of "cel xxx" (ik ben het cijfer vergeten) van Ernest Claes.

[Nowan]

Dank bij voorbaat

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowan

Dank bij voorbaat

L.H. Cotvooghel "'t Belgiksken in Gaskonje" isbn 906/307152/3
"De soldaten van de leider" geen ref
Ernest Claes "cel 269"
Filip de Pillecyn "Face au mur"
Jaak Smets "Wij Paria's" isbn 90/9003577/x
Tony Van Dyck "Zo streiven zij en wij" isbn 90/6583/082
Pol Segers "Penkun" isbn 3654/66
Ward Hermans "Jan van Gent" geen ref.

Het zijn bijna allemaal oostfrontromans die je enkel in een gespecialiseerde zaak of 2dehands boekenwinkel zal terugvinden. heeft koenraad je al de gegevens ivm de "dag van het europese boek" doorgezonden?

[Nowan]

Jep, hartelijk bedankt, ga zeker proberen die boeken te lezen, kestie van het nuttige aan het aangename te koppelen...

Hartelijk dank iedereen, als ik het plezier oit kan wederdoen, let me know...

[Rock Against Communism]

Ik weet niet of het op dit forum al ter sprake is gekomen, maar het boek Vreemde Buren van Derk Jan Eppink is echt de moeite!



[font=Times New Roman][size=2]Vreemde buren[/size]

[size=2]Over politiek in Nederland en België[/size]

[size=2]Weinig landen zijn cultureel zo nauw verwant en politiek toch zo verschillend als Nederland en België. We lezen elkaars literatuur, kopen elkaars producten en kijken naar elkaars televisieprogramma's, maar we verschillen in politiek opzicht als dag en nacht.

In de Tweede Kamer is het debat geordend, met de voorzitter als strenge schoolmeester: er valt zelden een onvertogen woord, terwijl men in de Belgische Kamer roept en tiert dat het een aard heeft. Nederlanders en Belgen gaan ook anders om met het verleden, vooral als het de Tweede Wereldoorlog betreft of de voormalige koloniën Indonesië en Kongo.

Den Haag verkondigt in Europa z'n "domineesgelijk", terwijl men in Brussel juist veel meer regelt via "kloosterintriges". Nederland is een gecentraliseerde ambtenarenstaat waar het draait om beleid, terwijl in de Belgische particratie benoemingen de spil van het systeem zijn.

Derk Jan Eppink werkte in de politieke arena's van beide landen: eerst als politiek redacteur van NRC Handelsblad in Den Haag, daarna in dezelfde functie bij DE STANDAARD in Brussel, en nu als medewerker van Frits Bolkestein. Hij is als geen ander in staat om de werking van beide politieke apparaten te vergelijken. Derk Jan Eppink publiceerde eerder DE STILLE KRACHT VAN TAAL, over de wederzijdse beïnvloeding van het Nederlands en het Indonesisch.

[font=Arial]-------------

Ik heb het boek in éen keer uitgelezen omdat het enerzijds zo makkelijk leest en anderzijds zo interessant is. Eppink kan alles bewijzen met voorbeelden, citaten, en alles wat hij zegt is duidelijk gewikt en gewogen. Hij is nederlander, maar kent meer van de Vlaamse politiek als de meesten onder ons.

Een echte aanrader!
[/font][/size][/font]

[Tzuvar Raemborr]

Als ik lang genoeg nuchter kan blijven post ik binnenkort een bespreking van "Het Vlaams Blok" door Hugo Gijsels, dat ik gelezen heb uit het principe "ken uw vijand".

[jan hyoens]

Oorspronkelijk geplaatst door Tzuvar Raemborr

Als ik lang genoeg nuchter kan blijven post ik binnenkort een bespreking van "Het Vlaams Blok" door Hugo Gijsels, dat ik gelezen heb uit het principe "ken uw vijand".

Lange kater?

[Isegrim]

Zeker de moeite waard om lezen : "De donkere kamer van Damocles", door Willem Frederik Hermans. Lees je in één adem uit : een realistische visie op het verzet tijdens woII.
Nog een "dauerbrenner" : "de vergeten soldaat", over een Elzasser die bij de SS-Divisie Gross Deutschland werd ingelijfd en na de "bevrijding" gedwongen werd dienst te nemen in het Franse Vreemdelingenlegioen. Een beklemmend verhaal over een jongeman, die jong was op het slechte moment. Een andere kijk op WOII : ook de verliezers waren soldaten. En hoe....Na vier jaar oostfront vond de hoofdpersoon, de schrijver, het vreemdelingenlegioen een lachertje.....
Lees ook "BERKENKRUIS", maandblad van de Oostfrontgemeenschap, met herinneringen van Vlaamse Oostfrontsoldaten aan hetgeen zij moesten doorstaan en doorleefd hebben aan het Oostfront : GEEN fictie, maar harde realiteit. Mannen die gingen voor Vlaanderen. Enkel een berkenkruis herinnert aan hun inzet. Zij die het overleefden, wachtte de belgische drek.
LEZEN.....