Jong gestorven Nederlandstalige schrijvers (max 59 jaar)

[Eberhard Leclerc]

Edgar Cairo (1948 - 2000) 52 jaar, maagbloeding.


Cairo werd geboren te Paramaribo.
Hij publiceerde een tiental dichtbundels, zeven toneelstukken, een tiental en voorts en een resem essays.
Hij hanteerde in veel van zijn werken een Surinaams-Nederlands

Beste werk: De smaak van Sranan Libre (2007)


Publieke Intellectuelen: Edgar Cairo
https://www.youtube.com/watch?v=lvHwcqc0KIc


Esmée Schenck de Jong (1992 - 2023) 31 jaar, zelfmoord
Ivor Wiltenburg (1981 - 2023) 41 jaar , kanker.
Hafid Bouazza (1970 - 2021) 51 jaar, leverfalen.
Anton Valens (1964-2021) 57 jaar, kanker.
Naima El Bezaz (1974 - 2020) 46 jaar, zelfmoord.
Ilse Starkenburg (1963 – 2019) 56 jaar, zelfmoord.
Wilbert Cornelissen ( 1958 - 2018) 59 jaar, kanker.
F. Starik (1958 – 2018) 59 jaar, hartaanval.
Menno Wigman (1966-2018) 51 jaar, kanker.
Wim Brands (1959 - 2016) 57 jaar, zelfmoord.
Pieter Steinz (1963 - 2016) 52 jaar, ALS.
Pam Emmerik (1964 -2015) 51 jaar, zelfmoord.
Rogi Wieg (1962 - 2015) 52 jaar, euthanasie.
René Gude (1957 - 2015) 58 jaar, kanker.
Joost Zwagerman (1963 - 2015) 51 jaar, zelfmoord.
Erik Menkveld (1959 - 2014) 54 jaar, hartfalen
Thomas Blondeau (1978 - 2013) 35 jaar, hartslagaderbreuk
Nanne Tepper (1962 - 2012) 50 jaar, zelfmoord
Anil Ramdas (1958 - 2012) 54 jaar. Zelfmoord
Clark Accord (1961 - 2011) 50 jaar, darmkanker
Michaël Zeeman (1958 – 2009) 50 jaar, hersentumor.
Martin Bril (1959 - 2009), 49 jaar, slokdarmkanker
Adriaan Jaeggi (1963 - 2008) 45 jaar, kanker.
Jeroen Mettes (1978 - 2006) 28 jaar, zelfmoord
Karel Glastra van Loon (1962 - 2005) 42 jaar, hersentumor.
Boudewijn Büch (1948 - 2002) 53 jaar, hartfalen.
Edgar Cairo (1948 - 2000) 52 jaar, maagbloeding.
Clinton Cremer (1963 - 1994) 30 jaar , moord.
Daniël Robberechts (1937- 1992) 55 jaar, zelfmoord.
Johnny van Doorn (1944 - 1991) 46 jaar, kanker.
Frans Kellendonk (1951-1990), 39 jaar, aids.
Hans Faverey (1933 - 1990) 56 jaar, kanker.
Nico Scheepmaker (1930 - 1990) 59 jaar, hartfalen.
Paul Snoek (1933 – 1981) 47 jaar , auto-ongeluk
Jan Emiel Daele (1942 - 1978) 35 jaar, zelfmoord.
Jotie T'Hooft (1956 - 1977) 21 jaar, overdosis.
Riekus Waskowsky (1932 - 1977) 44 jaar, levercirrose.
Hans Andreus (1926 – 1977) 51 jaar, botkanker.
Paul Rodenko (1920 - 1976) 55 jaar, maagbloeding.
Hugues C. Pernath (1931 - 1975) 43 jaar, hersenbloeding.
Jan Arends (1925 – 1974) 48 jaar, zelfmoord
Jan Emmens (1924 - 1971) 47 jaar, zelfmoord.
Dirk De Witte (1934 – 1970) 36 jaar, zelfmoord
Jan Hanlo (1912 - 1969) 57 jaar, verkeersongeluk.
Herman Uyttersprot (1909 - 1967) 58 jaar, hartfalen.
A. Marja (1917 - 1964) 46 jaar, hartfalen.
Gerrit Achterberg (1905 - 1962) 56 jaar, hartaanval.
Anna Blaman (1905 - 1960) 55 jaar, hersenembolie
Martinus Nijhoff (1894 - 1953) 58 jaar, hartaanval.
Hans Lodeizen (1924 - 1950) 26 jaar, leukemie.
Anton Mussert (1894 - 1946) 51 jaar, executie.
Anne Frank (1929 - 1945) 15 jaar, moord
Anton de Kom (1898 - 1945), 47 jaar, TBC.
Etty Hillesum (1914 - 1943) 29 jaar, moord
Edgar du Perron (1899 - 1940) 40 jaar, hartaanval.
Gerth Schreiner (1892 - 1940) 47 jaar, zelfmoord.
Menno ter Braak (1902 – 1940) 38 jaar, zelfmoord
J. Slauerhoff, (1898 - 1936) 38 jaar, tuberculose.
Karel van de Woestijne (1878 - 1929) 51 jaar, hartfalen.
Paul van Ostaijen (1896 - 1926) 32 jaar, tbc.
Jacob Israël de Haan (1881 - 1924) 42 jaar, moord
Piet Paaltjens (1835- 1894) 58 jaar, zelfmoord
Jacques Perk (1859 - 1881) 22 jaar, TBC

[bembem]

Je zou denken dat er op schrijven een vloek of zo rust.

Een stille kracht....

[Eberhard Leclerc]

Carry van Bruggen (1881 - 1932) 51 jaar, zelfmoord.


Van Bruggen bracht haar jeugd door in Zaandam en was een van de zestien kinderen van een streng orthodox-joodse chazan.
In 1904 trouwde ze met de journalist en schrijver Kees van Bruggen. Met hem ging ze in Nederlands-Indië wonen. Ze kwam in 1907 weer terug naar Nederland.
Ze publiceert naast journalistiek werk een groot aantal romans, die tijdens de tweede feministische golf in de jaren zeventig herontdekt worden. Het meest bekend is Carry van Bruggen vooral geworden door haar meer filosofische werk: Prometheus en hedendaags fetischisme over het verschil tussen individueel en collectief gedrag en de positie van minderheidsgroepen.
Van Bruggen constateert een scherpe tegenstelling tussen het collectief en het individu. Het collectief streeft naar absoluut geldende regels, het individu relativeert zekerheden en twijfelt aan het algemeen geaccepteerde. Van Bruggen is zich van die positie, als Jodin en als vrouw, sterk bewust.
Ze leed aan regelmatig terugkerende depressies.
Ze ligt begraven op het protestantse kerkhof in Laren.


Haar bekendste werk is "Het huisje aan de sloot" (1921).


Carry van Bruggen was een van de meest indrukwekkende denkers in de Nederlandse letteren, maar weinig mensen lezen vandaag nog haar romans, laat staan haar filosofie. Waarom moeten we haar werk blijven lezen? En wat maken haar filosofische ideeën over individualisme en collectivisme zo relevant voor onze hedendaagse maatschappij? In een nieuwe aflevering van Grote Denkers duiken we in het gedachtegoed van dwarsdenker Carry van Bruggen.

Grote Denkers: Carry van Bruggen met o.a. Khadija Al Mourabit en Abram de Swaan
https://www.youtube.com/watch?v=T7KxVedVG7E



https://www.youtube.com/watch?v=mEgEJYWXWbk

In dit programma kijken we met bewonderaars en experts naar het rijke oeuvre van Carry van Bruggen en de waarde ervan heden ten dage. Moderator: Lisanne Snelders.
https://www.youtube.com/watch?v=V0DBfuHdI

[Eberhard Leclerc]

edit

[Eberhard Leclerc]

Asha van den Bosch-Radjkoemar (1965 - 2021) 56 jaar, kanker.


Geboren in Suriname, gestorven in Amsterdam. Noemde zich ook een tijd Cándani (betekent Maanlicht, geboren als Asha Radjkoemar), en nam later de naam Saya Yasmine Amores aan. Ze had een hindoestaanse achtergrond en schreef meestal in het Nederlands, soms in het Sarnami.
Het thema eenzaamheid is alom te bespeuren in Cándani’s oeuvre.

De geur van een crematorium/ klopt op mijn deur/ Terwijl mijn lichaam/ zich verstrengelt met de dood/ grijp ik de laatste blocnote/ van het ogenblik/ schrijf en schreeuw/ Ram – de naam van mijn god/ Als ik in deze naam sterf/ leef ik verder in de woorden/ Voorbarig aanschouw ik/ de verplichte gezichten aan mijn baar/ treurige woorden worden gepreveld/ hiaten blijven ze, zelfs voor een lijk/ Zocht ik naar een vuur/ dat nooit ontstoken is/ speurde ik naar een idee/ ontsproten aan een robot/ of creëerde ik een speeltuin op een begraafplaats/ Ik verwachtte toch geen glimlachjes/ van kinderen rond mijn lijk.



Belangrijkste werk: Zal ik terugkeren als je bruid (1999)

[Eberhard Leclerc]

Bernardo Ashetu (1929 - 1982) 53 jaar, onbekend


Dichter Henk van Ommeren, zijn echte naam, werd in Paramaribo geboren. Hij was zoon van een joodse moeder en een creoolse vader.
Zijn poëzie lezen is voor Nederlandse poëzieliefhebbers even wennen. Hij spreekt vaak gedragen en kan nogal veel beelden op elkaar stapelen. Dat laatste is voor een Surinaamse dichter bijna onvermijdelijk. Het leven en de natuur zijn daar overweldigend in hun uitbundige bloei, die liefdevol aandoet, maar uiteindelijk wreed en onverbiddelijk is.


Bespot mij niet
vandaag
nu 't mis is
met m'n kleurkrijt.
De tonen zijn
te zwak van
m'n mooie klarinet.
Bespot mij niet
vandaag
nu ik met de
spade omwoel m'n
tuin vol bitter onkruid.

[Eberhard Leclerc]

Lucrèce van Hecke (1956 - 1996) 40 jaar , zelfmoord


Lucrèce van Hecke werd geboren in 1956 te Gent, de stad waar ze altijd bleef wonen, studeren en werken. Ze groeide op in een welgestelde en roomse familie. Haar vader was de burgemeester van het dorpje Oosterzele en haar moeder had een bescheiden kledingzaak in Gent.
De kinderloze en bisexuele Lucrèce streed mee voor het Gentse Vrouwenhuis en ze was de medeoprichtster van de Gentse Vrije Schrijversacademie in 1991. Ze schreef belijdenispoëzie.
In 1993 verscheen haar dichtbundeldebuut 'Van Eros en Thanatos' .
Zij droeg uitsluitend zwarte kleren en had het interieur van haar woning volledig zwart geschilderd. Van Heckes leven werd gekenmerkt door depressie en waanvoorstellingen. Toen zij besefte dat zij nooit het meesterwerk zou schrijven dat haar de roem zou brengen die zij meende te verdienen werd ze steeds depressiever.
Precies op haar verjaardag in 1996 ging ze naar een hotelkamer in het hotel Den IJzer, aan de Vlaanderenstraat in Gent, met in haar tas sterke drank en slaappillen, ze nam een fatale dosis en ze is voor altijd weggebleven.
In haar afscheidsbrieven aan vrienden en familie schreef zij dat zij ‘met haar zwarte leven in een witte kist wilde worden begraven en wat er op haar grafsteen moest staan: Dichteres Stichtster Voorzitster Vrije Schrijversakademie Gent.


Ik lees in je gelaat
een boek
waar behoedzaam
in geschreven staat
dat het
-net als ik-
alle denkbare diepten
heeft doorstaan

mocht het ooit gebeuren
dat je snoeren
van kwetsbaarheid breken
dan wil ik
-kruipend op de grond-
je parels nog beminnen

[Eberhard Leclerc]

Benny Ooft ( 1941 - 1989) 48 jaar, hartstilstand.


Benny Ooft werd geboren in Paramaribo en stierf in Almere.
Benny Ooft was een exponent van een literaire groep die zich in 1968 schaarde rond het tijdschrift Moetete: Thea Doelwijt, R. Dobru, Shrinivási, Jozef Slagveer, Ruud Mungroo, P. Marlee. Met hart en ziel deel uitmakend van de Surinaamse gemeenschap, nationalistisch en idealistisch.


Belangrijkste werk : Avonden aan de rivier (novelle, 1969)

[Eberhard Leclerc]

Jozef Slagveer (1940 - 1982) 42 jaar, vermoord


Slagveer werd geboren in Totness (district Coronie) in Suriname in een rooms-Katholiek gezin. Slagveer liep school aan Algemene Middelbare School (AMS) te Paramaribo. Vervolgens vertrok Slagveer naar Nederland waar hij journalistiek studeerde aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. In 1967 keerde hij naar Suriname terug.
Daar werd hij een gerespecteerde journalist en schrijver.
Jozef Slagveer werd samen met 14 anderen door het nieuwe militair gezag, onder leiding van Bevelhebber Desi Bouterse, vermoord in de befaamde nacht van 8 december 1982.


Beste werk:
Cocaïne doodt Paramaribo
Een vrouw zoals ik
De nacht van de revolutie

[Eberhard Leclerc]

Luc De Vos (1962 - 2014) 52 jaar, zelfmoord.


Gentenaar De Vos raakte vooral bekend als zanger van de muziekgroep Gorki.
Toch schreef hij acht boeken. Het eerste, De verworpenen, heeft slechts één uitgave gekend. Het tweede, derde en vierde (Het Woord Bij De Daad, De Rest Is Geschiedenis, en De Volksmacht) zijn (voornamelijk fictieve) autobiografieën, zijn vijfde is een echte roman geworden en heet De Laatste Mammoet.
Luc was regelmatig depressief en een getormenteerde alcoholicus. Hij stierf alleen op een kamer in Gent.
Hij liet een vrouw, Sandra Heylen, en een zoon achter.


https://www.facebook.com/johan.sanct...05578227563909

De Bastaardzoon van God (Documentaire over Gorki na Luc De Vos)
https://www.youtube.com/watch?v=Rlr-8bKUdAo

Luc De Vos bij JMH Berckmans
https://www.youtube.com/watch?v=8lS4DlbazVA

Luc De Vos in de biechtstoel
https://www.youtube.com/watch?v=DaWpQUKfaTw

[Eberhard Leclerc]

Hein de Bruin (1899 - 1947) 48 jaar, zelfmoord.

Hein de Bruin werd in maart 1899 in IJlst, Friesland geboren. Het grootste deel van zijn jeugd bracht hij in Enkhuizen door.
In 1944 kwam illegaal 'Het Vrij Nederlandsche Liedboek' uit. Op blz. 112 staat het gedicht 'De ballade van het gilde'. In dit gedicht wordt Hein de Bruin in één adem genoemd met Eekhout, Beversluis, Van Hattum en Houwink. Ze worden 'schurftig en verdord' genoemd. Hij wordt genoemd als een van de schrijvers die met de vijand (de Moffen) heulden. Hein de Bruin was hier kapot van. Omdat het een illegale uitgave was, kon deze fout niet rechtgezet worden. Bovendien zou een rectificatie hem bij de Duitsers in een kwaad daglicht zetten. Na de oorlog is hij door de Ereraad gerehabiliteerd.
Toen het Nationaal Instituut werd opgeheven, raakte hij in een depressie. In 1946 volgde een derde geestelijke crisis. Hij werd opgenomen in de Valeriuskliniek. Daarna werkte hij voor het Nationaal Instituut. In juni 1947 werd zijn lichaam gevonden op de zolder van zijn woning in Amsterdam. Hij was om het leven gekomen door verhanging.

Belangrijkste werk:

Wat blijft (1934)
Het ingekimde land (1932)
Man en macht (1938)



Hij schreef 'n lange brief aan God om antwoord
op veel vragen en als een boemerang
kreeg hij ze op z'n bureau terug, woord
voor kerngeladen woord: rang, wang, lang, bang.

Hij zweeg en schreef in een veilig wilsoord
vol heimwee: harde kade werd de wang
van een kind, zoals voor zeelui aan boord
watergeklots troost bij sirenenzang

Is God en of mens te beschrijven? Vraag.
Teken. Misschien is het beter te huilen
met woorden en het antwoord vrij te laten.

Maar als de vloedstroom niet meer is te stuiten?
Dan rest het zwijgen.

[Eberhard Leclerc]

Jean-Marie Berckmans (1953 - 2008) 54 jaar, zelfmoord


In de Kempen geboren, in Antwerpen gestorven. Een levenlang zwaar alcoholist.
Berckmans' proza behandelt een thematiek van harde persoonlijke strijd aan de onderkant van de samenleving. Halfweg de jaren negentig van de vorige eeuw werd hij dan ook beschouwd als de peetvader van 'Generatie Nix'. Hij trad ook op met de rocktheatergroep Circus Bulderdrang.
Na zijn middelbare school ging hij Germaanse filologie studeren in Antwerpen. Hij was jn manisch-depressief en stopte met studeren. Dan volgt een lijdensweg van vijf jaar langs ziekenhuizen en psychiatrische instellingen, met als zwaarste periodes zes weken in een isoleercel en een mislukte zelfmoordpoging op zijn 24e.

Hij krabbelt op en werd topverkoper van een schoenenfabrikant in Italië, maar raakte aan de grond doordat zijn boekhouding een puinhoop was, en hij daarna een financieel faliekant afgelopen popconcert opzette met The Mekons en Michelle Shocked. Berckmans moet verhuizen naar een flatje in Antwerpen en besluit voltijds kunstenaar te worden. Hij raakt aan drugs. Eind jaren negentig overlijden zijn beide ouders, Jean Marie woonde na een mislukt huwelijk, weer thuis, en Berckmans zonk nog dieper in de marginaliteit. Vanaf 2003 komt hij in een rolstoel terecht.
Het proza van Berckmans reflecteert de banaliteit van het bestaan tot eentonig gedreun van housemuziek. Wat rest zijn roken, liggen, zuipen, eindeloos wachten op verval, uittering, ondergang, dood. Er is geen enkele reden tot optimisme. Hij is de Vlaamse profeet van het miserabilisme. Een ode aan een mislukt leven.


Chris Ceustermans schreef een biografie over Berckmans, genaamd "Schrijven in de grauwzone".


Beste werk:
Het zomert in barakstad (1993)
Het onderzoek begint (2002)
Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel (2006)


J.M.H. Berckmans in een café
https://www.youtube.com/watch?v=FbPFiiF44W4

J.M.H. Berckmans Café De Raaf april 1993
https://www.youtube.com/watch?v=5dSWqQgth_U

jmh berckmans overleden
https://www.youtube.com/watch?v=hjHHkH318QU

Circus Bulderdrang. Aflevering uit "Prettig Gestoord"
https://www.youtube.com/watch?v=oMjEJMpQW8g


“Mijn overgrootouders ranselden mijn grootouders. Mijn grootouders ranselen mijn ouders, Berckmans Armand en Wouters Camilla. Geheel in overeenstemming met de ancestrale logica ligt het dan ook in de lijn der verwachtingen dat het nergens verwondering, verontwaardiging of deernis zal wekken dat ik voortdurend alle kleuren van de regenboog zie, vooral de bont en blauwe tinten, en dat ik opgroei tot een beduusd, teruggetrokken en mistroostig jongetje dat met z’n akelige ziekenfondsbrilletje en z’n altijd in de wind flapperend uitstaande oortjes binnen de kortste keren het mis- en mikpunt zal worden van de modale kindermaatschappij”


https://biografieportaal.nl/recensie...ans-biografie/

[Eberhard Leclerc]

Frans Babylon (1924 - 1968) 44 jaar, zelfmoord.


Frans Babylon is een pseudoniem van Franciscus Obers. Geboren te Deurne (Nederland). De Brabantse dichter Frans Babylon was een poète maudit die zowel de poëzie als de kunst stimuleerde te vernieuwen. Hij verwierp de traditionele dichtstijlen en schreef hij gedichten op gevoel. Met vrienden vormde hij de Bredero-club en stimuleerde hij kunstenaars om zich verder te ontwikkelen. Babylon bevorderde eveneens de ontwikkeling van openbare kunstexposities voor groot publiek.
Naast Brabant en Amsterdam was Frankrijk een geliefde inspiratiebron.
Eind jaren ’50 raakte Frans Babylon in een crisis en trok hij voor langere tijd naar Zuid-Frankrijk en Spanje. Zijn vrouw Tosca en zijn twee kinderen liet hij daarbij in de steek en de laatste jaren van het leven van Frans Babylon werden doorgebracht in Zandvoort.
In geboorteplaats Deurne is een straat naar hem genoemd.


Belangrijkste werk:

Goudvissen in aquarium, 1958
Vlinders en bijen rond Primavera, 1960
21 erotische sonnetten, 1975

[Eberhard Leclerc]

Cornélie Huygens (1848 - 1902) 54 jaar, zelfmoord.


Ze werd geboren in Haarlemmerliede. Haar 24-jarige moeder overleed kort na haar geboorte. Ze werd romanschrijfster, feministe en sociaal-democrate (werd een van de eerste leden van de SDAP).
Op haar 22ste verhuisde Cornélie Huygens van Leiden naar Valkenburg, maar ’s winters logeerde ze in Brussel bij de bekende feministe Mina Kruseman. Ze wilde zangeres worden en Kruseman introduceerde haar bij een Brusselse zangleraar. Na anderhalf jaar moest ze bekennen dat haar muzikale aanleg te gering was. Intussen had Kruseman haar laten kennismaken met het werk van haar vriend Multatuli en haar tot het schrijven van feministische krantenartikelen aangezet. Kruseman zorgde er ook voor dat Huygens’ eerste roman, Hélène van Bentinck (1877), werd uitgegeven.
Haar beide huwelijken bleven kinderloos.
Ze verdronk zichzelf in een vijver in het Vondelpark in Amsterdam.

Belangrijkste werk:

Barthold Meryan (1897)
Hoogenoord, 2 delen (Amsterdam 1892).

[Eberhard Leclerc]

Maria Messens (1939 - 1989) 49 jaar, zelfmoord


Deze Westvlaamse (geboren in Brugge) werkte als lerares Frans en schreef de eerste tijd onder het pseudoniem Elsy van Dam.
Haar man Gilbert Constant, ook een leraar, pleegde in 1972 op 29 jarige leeftijd zelfmoord door ophanging. Maria raakte aan de drank en leidde een teruggetrokken leven.

Belangrijkste werk:

Murrath, roman, 1971.
Het verlangen, 1973.


Houden mensen van het leven, houden mensen werkelijk van leven, of is de grijze vlinderige massa al te vaak als een wespennest van zorgen?
Waarom niet als doodvermoeide honden bij het haardvuur liggen en slapen tot het overgaat?

[Eberhard Leclerc]

Jan de Zanger (1932 - 1991) 58 jaar, zelfmoord.

Hij studeerde Nederlands en begon in 1957 als leraar te werken op een middelbare school in Schiedam.
Door een verblijf in zijn jeugd in Denemarken werd hij een leven lang een Scandinavië-fan.
Hij was getrouwd met de vertaalster Nini van der Beek en had drie kinderen. Een daarvan, dochter Hedi de Zanger, werkt ook als vertaler.
Hij verdronk zichzelf op vakantie in Denemarken.

Belangrijkste werk:

1981 - Ben is dood
De fietser (1982)
1986 - Desnoods met geweld

[Eberhard Leclerc]

Johan Heuff (1901-1938) 36 jaar, zelfmoord.


De puissant rijke Heuff woonde vooral in Nice (werd geboren in Gorinchem) en werkte onder de naam Johan van Houweninge maar schreef ook onder het pseudoniem Adriaan Trabak.
Deze homosexuele dandy schreef spannende verhalen over het leven van de rijken in mondaine oorden.
Hij leed aan zware en terugkerende depressies. Hij zou uiteindelijk aan de Rue Antoine Bourdelle, in het 15e arrondissement in Parijs, zelfmoord plegen.


Belangrijkste werk:

De Terugweg (1929)
Droesem (1936)
Zoo piepen de jongen (1937)

[Eberhard Leclerc]

Janet Ossebaard (1967 - 2023) 56 jaar, zelfmoord.

De kleine Janet Ossebaard groeit op in Bathmen. In de jaren 80 studeert ze met succes taal- en letterkunde aan de universiteit van Groningen, waarna ze samen met documentairemaker Bert Janssen een ‘succesvol’ bureau voor vertalingen en communicatieadvies start.
Nadat ze in Assen haar eerste graancirkel ziet, besluit ze haar leven om te gooien. Tot woede van haar eigen familie familie. Maar de standvastige Ossebaard zet door. Ze leert hoogleraar volksverhalen en vertelcultuur Theo Meder haar kennen. Meder doet onderzoek naar een groep fanatiekelingen die zich op de Veluwe bezighoudt met graancirkels en buitenaards leven. Hij bezoekt de vergaderingen die regelmatig plaatsvinden bij toenmalig eetcafé de Middenstip in Epe. ,,Een dominante spreker”, herinnert hij zich Ossebaard. ,,En ze kon zeer goed redeneren.” Voor lezingen zaten haar zalen vol. Haar blog werd door miljoenen mensen gelezen.
Socioloog Jaron Harambam heeft een verklaring voor de populariteit van complotdenkers als Ossebaard. ,,Het unieke is dat Ossebaard al die verschillende onderwerpen in één groot omvattend complot verenigt”
In Nederland en daarbuiten werd ze daardoor de complotkoningin genoemd.
De door Ossebaard gemaakte documentaires over de Covid-19 uitbraak werden miljoenen keren bekeken, maar later veelal gecensureerd op YouTube. Diverse boekhandels weigerden verder haar werk te verkopen. Ze werd naar eigen zeggen ernstig bedreigd.
Janet Ossebaard (53) uit Bathmen werd na weken vermist te zijn geweest, dood gevonden. Een overdosis pillen.

Belangrijkste werk:
Graancirkels, Een wereldwijd mysterie (2000)

Lange Frans de Podcast #5 Janet Ossenbaard
https://www.youtube.com/watch?v=prBo4BaarW8

6.30m Janet Ossebaard
https://www.youtube.com/watch?v=ICKIl5TPWs8

Vriendin Cyntha Koeter
https://www.bitchute.com/video/k3XL7vEXlJJ5/

https://www.gelderlander.nl/home/hoe...tten~aa482a5c/

FALL CABAL PARTS 1-10 JANET OSSEBAARD
https://www.bitchute.com/video/KMBcAvYH1f3L/

[koe de poing]

Robert Mussche (1912-1945), omgekomen door bombardement van de geallieerden,



Communistisch dichter die onder de schuinaam pseudoniem Rudo Reyniers het werk Oase uitbracht (1936).

Trol als oorlogsreporter naar de Spaanse burgeroorlog, waar hij onder meer correspondeerde met Ernest Hemingway.

Werd door zijn boezemvrioend Johan Daisne gerecruteerd bij het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Werd na verraad in 1944 gedeporteerd naar de concentratiekampen.

Overleefde de kampen en de dodentochten na de ontruiming werd op het einde van de oorlog op een van de schepen (Cap Ancona) gezet naar Zweden dat zich borg had gesteld de overlevenden op te vangen. De geallieerden bombardeerden de schepen thv van de Lübeckerbocht omdat ze dachten dat de schepenen soldaten vervoerden. 8000 overlevenden van de kampen, waaronder Mussche, werden op die manier slachtoffer van friendly fire.

Robert Mussche (1912-1945), oorlogsreporter in de Spaanse Burgeroorlog en verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog

'Het verdriet om mijn vaders dood wordt steeds groter'

Enige werk : Oase (1936)

[Eberhard Leclerc]

Herman de Coninck (1944 - 1997) 53 jaar, hartfalen


De Coninck, aka "de man die zijn volk poëzie leerde lezen", werd geboren te Mechelen en studeerde Germaanse filologie aan de Universiteit van Leuven (KUL). Daarna werd hij leraar en vestigde zich aan de sjieke Cogels-Osylei in Zurenborg, Antwerpen.
In het privéleven van Herman zat veel drama verpakt: Toen hij eenentwintig jaar oud was verloor hij zijn vader. Zijn eerste echtgenote, An Somers, overleed bij een auto-ongeval in de buurt van Mechelen in 1971 (zijn zoon Tomas overleefde dit accident). Hij scheidde van zijn tweede vrouw, Lieve Coppens. Hij vond dan uiteindelijk troost en liefde bij de derde vrouw in zijn leven, de schrijfster Kristien Hemmerechts.
Tijdens een bezoek aan Lissabon voor een congres zou hij op een trottoir in elkaar zakken en volkomen onverwacht sterven.


Belangrijkste werk:

De Lenige Liefde (1969)
Zolang er sneeuw ligt (1975)


o ,ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.