Uitkeringen afschaffen is niet de juiste manier

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Om te overleven moet je ook eten.
Om te overleven moet je ook drinken.
Om te overleven moet je ook ademen.

Als ik zelf mijn eten win, word ik scheef aangekeken.
Als ik zelf mijn water wil oppompen, krijg ik een meter op mijn pomp en vind iedereen het normaal dat ik voor dit water moet betalen.

Waar ik je - althans ik poog het - volg is in het feit dat het momenteel samenlevingsmodel niet toelaat om volledig zelf te kiezen hoe je overleeft. Je wordt - onder dreiging van geweld vanwege de overheid - gedwongen je aan allerhande verplichtingen te onderwerpen. Er is met andere woorden geen recht voorzien om je te onttrekken aan al die verplichtingen, waarbij je vanzelfsprekend ook afziet van 'rechten' die je door dat samenlevingsmodel worden toegekend.

Ik weet wel wat je bedoeld, maar het is voor een grootdeel de maatschappij en niet de staat die deze verplichtingen oplegd.

Mijn oudste dochter is in Januari gestopt met het schoolse onderwijs en met thuisstudie begonnen. Voor de staat geen probleem, maar je moet eens horen wat de mensen hierover zeggen.

Een tweede punt, ik rijd met een oude auto op afbreekgas.
Wel je moet eens horen wat ik te horen krijg hierover. Vaak enkel omdat ik niet met een nieuwe auto rijd.

Ik ben een thuiswerkende invalide, wel vaak denken mensen dat ik een armesukkelaar ben, omdat ik niet ga werken en geen belang hecht aan uitterlijk vertoon.

Laatst was ik bij een vader van mijn jongste zoon zijn vriendjes langs geweest. Toevallig was zijn jongste zuster daar ook aanwezig, de zelfde dag nog hoorde ik vertellen dat ik een relatie had met die zuster, want een alleenstaande man is toch altijd op jacht naar vrouwen.
Ik zie het zelf dus niet zitten mij terug in een relatie te begeven, wegens de vrijheidsroof er van.

Ik krijg dus zeer veel verplichtingen opgelegd van de maatschappij en niet van de staat.

Rechten die bovendien niet eens eigenlijke rechten zijn, maar individuele behoeften. Precies daar is waar het misloopt. Het huidige samenlevingsmodel kent zoveel loze rechten toe waaraan door schaarste onmogelijk kan worden voldaan.
Van Dun schreef daar ooit eens een mooi stukje over "De utopie van de mensenrechten'.

Veel van de mensenrechten zijn zelfs geen rechten, maar maatschappelijke verplichtingen. De echte rechten worden dan ook vaak verboden door de maatschappelijke schijnrechten.

Jaloers, nu ja, dat weet ik niet. Ik denk eerder aan onbegrip.
Ik stel namelijk vast dat veel mensen begrippen als 'eigen verantwoordelijkheid', 'zelfbeschikking', 'eigendomsrecht' of zelfs 'vrijheid' niet vatten.
Dit is de grootste bedenking die ik heb bij het huidig samenlevingsmodel: het ontnam de overgrote meerderheid voeling met die begrippen.

Ik zal idd niet ontkennen dat er zeer veel onbegrip en onwetendheid tussen zit, maar dit komt meestal door het feit dat men jaloers is op het feit dat je deze rechten durft op eisen.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Bierke

Dat is waar, maar het zou toch makkelijk zijn moesten ze een kleine vergoeding behouden, dan gaat het een stuk vlotter een job te vinden die beter in het verlengde van je opleiding ligt. Ik heb ook het gras moeten gaan maaien om m'n treintickets te kunnen betalen in't begin, maar ik wens zo'n situatie niemand toe hoor

Nee, elke tussen komst van derde is een hinderpaal in je vrijheid en veroorzaakt verplichtingen.

Jij hebt door het gras te gaan maaien, geleerd dat je iets moet doen als je iets wil hebben en/of bereiken.

Als je alles in de schoot geworpen krijgt en nooit leerd dat je er zelf ook iets voor moet doen, leer je het echte leven niet kennen.
En wie het echte leven niet kent, zal bij de minste problemen steeds de makkelijkste oplossing kiezen. Dat is ook de reden van de vele echtscheidingen en mislukkingen in onze maatschappij. De laatste 4 generaties hebben niet meer geleerd om op eigenbenen te staan en om problemen op te lossen en zichzelf in te zetten om iets te bereiken.
Over bepampering van onze jongeren.

[Herr Flick]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Nee, elke tussen komst van derde is een hinderpaal in je vrijheid en veroorzaakt verplichtingen.

Jij hebt door het gras te gaan maaien, geleerd dat je iets moet doen als je iets wil hebben en/of bereiken.

Als je alles in de schoot geworpen krijgt en nooit leerd dat je er zelf ook iets voor moet doen, leer je het echte leven niet kennen.
En wie het echte leven niet kent, zal bij de minste problemen steeds de makkelijkste oplossing kiezen. Dat is ook de reden van de vele echtscheidingen en mislukkingen in onze maatschappij. De laatste 4 generaties hebben niet meer geleerd om op eigenbenen te staan en om problemen op te lossen en zichzelf in te zetten om iets te bereiken.
Over bepampering van onze jongeren.

Inderdaad, je kan het te gemakkelijk krijgen, dat is ook een van die zaken die de huidige mietjesmaatschappij maken...

Mijn vader was heel duidelijk, studeren of gaan werken, geen werk, : " ge moet niet denken dat ge op mijn kap kunt blijven leven ... "

Pas op ik heb respect voor mijn vader en hij had gelijk ook. Als ik da zie hoe de kinderen van tegenwoordig rotverwend worden, dan kan ik alleen maar besluiten dat dat fout moet gaan of ze moeten gewoon hoeresjans blijven hebben.

[vulpes]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Die werkervaring is inderdaad niet relevant en zoals ik hierboven stelde is verplichte gemeenschapsdienst, niet meer of minder dan dwangarbeid. Aangezien dwangarbeid geen vrijwilligheid impliceert en de onvervreembaarheid van het zelfbeschikkingsrecht aantast, kan zoiets niet.

bwoah.. je zou ook kunnen argumenteren dat de vrijwilligheid erin bestaat dat je de uitkering wenst te aanvaarden.. je bent daartoe niet verplicht.. aanvaard je de uitkering, dan weet je dat daartegenover een aantal verplichtingen staan.

Aanvaard je daarentegen de uitkering niet, dan heb je ook de daaraan gekoppelde verplichtingen niet...

[RASPOUTINE]

Laat de werkloosuitkeringen maar zoals zijn, zij zorgen voor onze economie.
Schorsen, zal ons veel meer geld kosten aan O.C.M.W uitgaven.
Zouden bepaalde kapitalisten hun centen in omloop houden in plaats van er gaan op te zitten zou de economie er al veel beter uitzien.
Het zal met de tijd nog verslechteren met bepaalde families die miljarden op hun off-shore rekeningen hebben en de gewone mensen die elke dag moeten vechten voor te overleven in alle stress.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Ik weet wel wat je bedoeld, maar het is voor een groot deel de maatschappij en niet de staat die deze verplichtingen oplegd.
Mijn oudste dochter is in Januari gestopt met het schoolse onderwijs en met thuisstudie begonnen. Voor de staat geen probleem, maar je moet eens horen wat de mensen hierover zeggen.
Een tweede punt, ik rijd met een oude auto op afbreekgas.
Wel je moet eens horen wat ik te horen krijg hierover. Vaak enkel omdat ik niet met een nieuwe auto rijd.
Ik ben een thuiswerkende invalide, wel vaak denken mensen dat ik een armesukkelaar ben, omdat ik niet ga werken en geen belang hecht aan uitterlijk vertoon.
Laatst was ik bij een vader van mijn jongste zoon zijn vriendjes langs geweest. Toevallig was zijn jongste zuster daar ook aanwezig, de zelfde dag nog hoorde ik vertellen dat ik een relatie had met die zuster, want een alleenstaande man is toch altijd op jacht naar vrouwen.
Ik zie het zelf dus niet zitten mij terug in een relatie te begeven, wegens de vrijheidsroof er van.
Ik krijg dus zeer veel verplichtingen opgelegd van de maatschappij en niet van de staat.

Kijk, Jantje, gevoelsmatig kan ik natuurlijk affectie opbrengen, maar uiteindelijk heeft hetgeen je beschrijft al dusdanig niks te maken met 'verplichting'.
Dat betekent niet dat jij dat niet als een verplichting kan ervaren, maar een ervaring is niet steeds een feit. Ervaring kan ook een subjectieve gewaarwording zijn. Voor de één is het vanaf 22° graden te warm, voor een ander pas vanaf 25°.
Het hangt dus af, hoe je omgaat met bepaalde ervaringen. Dat veel mensen vinden dat het huidig samenlevingsmodel hen verplicht tot bepaalde zaken, heeft vooral te maken omdat het slaapwiegend leven in de armen van een oververzorgingsstaat hen elke notie met een begrip als individuele vrijheid deed verliezen.
Binnen die individuele vrijheid staat vrijwillige keuze centraal. Als iemand er bijvoorbeeld als lompenvent wil bijlopen, wel dan moet zoiets kunnen. Mocht die persoon zich verplicht voelen om zijn vrije keuze op te geven omdat zijn omgeving zich daaraan stoort, dan geeft die persoon vrijwillig een deel van zijn individuele keuze op. Zie je, mensen die zich storen aan een rondlopende lompenvent, ondervinden niet het minste beetje schade bij zijn verschijning. Dus, in voorgaande voorbeeld begrijpen zowel de lompenvent (hij past zich aan) als de omgeving (begrijpt niet dat manier van kleden een vrije keuze is) niet goed wat individuele vrijheid impliceert.
Dit alles komt voort omdat ei zo na elk aspect van het mens-zijn binnen het huidig samenlevingsmodel - de betuttelende oververzorgingsstaat - genormeerd is.
Hoe iemand omgaat met de omgevingsappreciatie is natuurlijk subjectief. Maar afgunst, jaloezie en dergelijke zijn van alle tijden en een mens stelt zich daar best boven, dat maakt het leven een pak makkelijker.

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Veel van de mensenrechten zijn zelfs geen rechten, maar maatschappelijke verplichtingen. De echte rechten worden dan ook vaak verboden door de maatschappelijke schijnrechten.

Ik denk dat je de link mbt mensenrechten interessant zal vinden.

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Ik zal idd niet ontkennen dat er zeer veel onbegrip en onwetendheid tussen zit, maar dit komt meestal door het feit dat men jaloers is op het feit dat je deze rechten durft op eisen.

Jaloers heeft zo'n pejoratieve bijklank en ik zou ten hoogste spreken over 'benijden', dat klinkt positiever. Zie je, als iemand mij mijn vrijheid benijdt, dan ben ik eigenlijk blij voor die persoon want het betekent dat de persoon begrijpt, of begint te begrijpen, zelf niet echt vrij te zijn. Dus, voor wat dienen kan: als mensen je één en ander benijden, weet dan dat niet jij, maar zij tekort zijn gedaan.

Maar dat mensen - als gevolg van het leven onder het juk van een oververzorgingsstaat - nog weinig notie hebben met begrippen als 'vrijheid', 'zelfbeschikking' of 'eigendom', daar ben ik van overtuigd.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door vulpes

bwoah.. je zou ook kunnen argumenteren dat de vrijwilligheid erin bestaat dat je de uitkering wenst te aanvaarden.. je bent daartoe niet verplicht.. aanvaard je de uitkering, dan weet je dat daartegenover een aantal verplichtingen staan.

Aanvaard je daarentegen de uitkering niet, dan heb je ook de daaraan gekoppelde verplichtingen niet...

Zoiets?

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Even een meer realistische - dus minder academische - benadering geven? Daarvoor moet ik eerst duidelijk stellen dat ik volgende neerpen vanuit een invalshoek die vertrekt bij de geldende realiteit en waarbij ik mijn persoonlijke ideologische overtuiging opzij schuif.
Ik heb het hieronder enkel over schoolverlaters maar niets staat aangepaste uitbreiding naar jongeren in het algemeen, of zelfs alle werklozen, in de weg. Het gaat bovendien om een principsbeschrijving en geen gedetailleerde uiteenzetting.

Een schoolverlater ontvangt één maand na het beëindigen van de studies een vergoeding van netto €600 per maand. Dit is geen werkloosheidsvergoeding maar een 'ervaringsvergoeding'.
Elke student kan zich vrijwillig inschrijven als ervaringsstudent. Wie zich niet inschrijft ontvangt geen uitkering.
Iedere werkgever kan een 'ervaringsstudent' tewerkstellen gedurende minimum 3 maanden en maximum één jaar, en betaalt de ervaringsstudent hiervoor netto €400 per maand. Daarnaast dient de werkgever per maand netto €50 te voorzien waarmee de ervaringsstudent bijkomende opleidingen volgt en €150 per maand waarmee de ervaringsstudent wordt verzekerd (beroepsongeval, hospitalisatie,...).
De ervaringsvacatures worden via de VDAB aangeboden of afgestudeerden kunnen zelf een bedrijf aanspreken. Hoe de ervaringstewerkstelling ook tot stand kwam, de VDAB volgt alle dossiers op.
Een afgestudeerde kan gedurende maximum drie jaar in het systeem van ervaringstewerkstelling opereren. Dit laat de afgestudeerde toe om in verschillende ondernemingen diverse ervaringen op te doen.
De totale ervaringsvergoeding bedraagt netto €1.000 per maand.
De kostprijs voor de werkgever bedraagt €600 per maand en op dit bedrag zijn geen bedrijfsvoorheffing en sociale zekerheidsbijdragen verschuldigd.
De hoedanigheid van ervaringsstudent wordt beschouwd als een verlengsstuk van de studies én - we gaan er nog een extraatje aan toevoegen - het kindergeld wordt tijdens het eerste jaar van de ervaringstewerkstelling verder uitbetaald.
De ervaringstewerkstelling bestaat uit meerdere luiken: praktijkervaring, vorming en evaluatie/controle.
Een student die zich inschreef maar na drie maand geen ervaringstewerkstelling vond of aanvaardde, ontvangt geen uitkering meer.


Ik zal nalaten om te beschrijven hoe ik dit probleem zou aanpakken vanuit mijn ideologische overtuiging of teveel mensen zouden uit onbegrip en angst teveel gaan steigeren.

[Kimmie2710]

Oorspronkelijk geplaatst door Herr Flick

Inderdaad, je kan het te gemakkelijk krijgen, dat is ook een van die zaken die de huidige mietjesmaatschappij maken...

Mijn vader was heel duidelijk, studeren of gaan werken, geen werk, : " ge moet niet denken dat ge op mijn kap kunt blijven leven ... "

Pas op ik heb respect voor mijn vader en hij had gelijk ook. Als ik da zie hoe de kinderen van tegenwoordig rotverwend worden, dan kan ik alleen maar besluiten dat dat fout moet gaan of ze moeten gewoon hoeresjans blijven hebben.

Ik hoop dat jullie die jongeren niet veralgemenen? Ik zelf als jongere heb al héél wat meegemaakt ik me leven, geconfronteerd met dood ,met financiele problemen erond, met allerlei dingen en op de koop toe cronisch ziek geworden op het moment dat ik op de arbeidsmarkt moest. Ik ben afgestudeerd en heb geen moment in me wachttijd gezeten. Heb onmiddelijk werk gevonden en heb die nog steeds.
Ik ben akkoord dat jullie zeggen dat er héél wat gemaktzucht is onder de jongeren, maar aub niet veralgemenen. Er gaan er wss weinig zijn zoals ik.

[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Alles wijst erop dat jongeren zeer gemotiveerd zijn om te werken, maar dat de motivatie pas slinkt nádat de zoektocht naar werk vruchteloos is gebleken. Pas dán gaan mensen zeggen dat zij 'kiezen' om werkloos te blijven, dat zij tevreden zijn met de uitkering die zij genieten.
Dat brengt ons bij de vraag waarom zoveel jonge mensen werkloos blijven, en anderzijds een heel aantal vacatures niet ingevuld raken. In plaats van steevast de beschuldigende vinger naar de werkzoekenden uit te steken, wordt het dringend tijd voor andere mogelijke verklaringen. Een te weinig gehoorde hypothese brengt de verantwoordelijkheid aan de werkgeverszijde in beeld.

Dan begrijp ik niet waarom de methode van VDB om werkloze jongeren (zonder onderscheid van scholing) in bepaalde pilootsteden te begeleiden naar werk (sms-jes zenden met vacatures, onmiddellijk verantwoording afleggen als je niet reageert op bepaalde aanbiedingen, als laatste middel schorsen van de uitkering) zo succesvol blijkt.

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Kimmie2710

Ik hoop dat jullie die jongeren niet veralgemenen? Ik zelf als jongere heb al héél wat meegemaakt ik me leven, geconfronteerd met dood ,met financiele problemen erond, met allerlei dingen en op de koop toe cronisch ziek geworden op het moment dat ik op de arbeidsmarkt moest. Ik ben afgestudeerd en heb geen moment in me wachttijd gezeten. Heb onmiddelijk werk gevonden en heb die nog steeds.
Ik ben akkoord dat jullie zeggen dat er héél wat gemaktzucht is onder de jongeren, maar aub niet veralgemenen. Er gaan er wss weinig zijn zoals ik.

Dunno ben ook nog maar een jaartje of vijf van de schoolbank af, dus ik zou zeggen dat je (net als ik) ook geluk en wilskracht heb gehad om iets te zoeken, en niet bij de pakken te blijven zitten met zelfmedelijden.

Alles begint en eindigd bij respect ...

Zelfrespect - Osdorp Posse

Ik ken jou.
Hey, ik ken jou zelfs heel goed,
want jij verschilt niet zoveel van mijzelf.
Iedereen in je omgeving lijkt altijd zo gelukkig te zijn.
En je denkt dat het aan jou ligt.
Dat jij de enige bent die zich klote voelt
omdat je dat op de een of andere manier
ook wel verdiend zal hebben.
Maar het enige verschil tussen ons zit hem in zelfrespect.
Dat geeft uiteindelijk veel meer verschillen
als dat je zou denken.
Als iemand je op wil beuren sluit je je zelf af.
Doordat je je gevoelens niet kwijt kan,
keer je steeds dieper in je zelf.
Je omgeving begrijpt je dan helemaal niet meer
en laat je vallen.
Nutteloze haat maakt je van bitter tot blind.
Je wordt genegeerd
dus je denkt dat je overal helemaal alleen voor staat,
dat je de enige met gevoelens bent
en dat je dingen ziet die geen ander ziet.
Kon je maar eens met mijn ogen kijken en voelen wat ik voel.
Een andere kijk kan een ander leven geven.
Je omgeving heeft niets aan je
als jij niet weet wat je aan hun kunt hebben.
Leer ze kennen,
maar geloof niet iedereen die beweert van je te houden.
Je kunt geen vrienden missen die.....
JIJ MOET GAAN BOUWEN AAN JE ZELFVERTROUWEN!
Jij vindt niemand als je niet eerst van jezelf kan houden.
Zelfrespect is de sleutel tot succes,
dus maak je hard tegen onzekerheid en stress.
Jouw enige vijand dat ben jij zelf,
negatieve gedachten scheuren jou door de helft.
Luister daarom nou eens naar de raad van een vriend,
en overtuig jezelf d'r van dat je beter verdient.
Nou kan je wel net doen of het je niet interesseert,
maar ik weet dat je luistert.
Jij verbergt je angst en je zwakte
achter een masker van onverschilligheid.
Kom dus absoluut niet aan met dat gelul
van je snapt me toch niet.
Kijk, dat ik nooit aan de drugs ben gegaan
betekend niet dat ik me nooit zo klote heb gevoeld
als jij je nu voelt,
maar dat ik nooit zo slap ben geweest als jij nu bent.
Dat ik nooit een zelfmoordpoging heb gedaan
komt niet omdat ik er nooit aan gedacht heb,
maar gewoon omdat ik m'n problemen altijd wil oplossen en niet
ontvluchten.
De beste oplossing is bijna nooit de makkelijkste.
Wees geen zielige egoist
en toon eens wat karakter
en kom op voor jezelf.
Doe niet net alsof jij alleen jezelf dom of lelijk vindt,
dat alleen jij geen werk kan krijgen,
dat alleen jij vrijgezel blijft,
dat alleen jij een handicap hebt,
dat alleen jij een moeilijke jeugd heb gehad,
dat alleen jij met problemen
op deze hele vokking wereld rondloopt.
Wordt wakker, kijk om je heen en wees realistisch.
Begin eens met jezelf te respecteren en kom dan....
Dan komt de rest vanzelf.
Onthoud een ding zeker,
zelfrespect kan je niet van anderen krijgen,
en zeker niet van het geloof.
Het begint bij je eigen gezonde verstand,
en van daaruit kan je zelf zorgen
dat de rest van je leven anders loopt.
JIJ MOET GAAN BOUWEN AAN JE ZELFVERTROUWEN!
Jij vindt niemand als je niet eerst van jezelf kan houden.
Zelfrespect is de sleutel tot succes,
dus maak je hard tegen onzekerheid en stress.
Jouw enige vijand dat ben jij zelf,
negatieve gedachten scheuren jou door de helft.
Luister daarom nou eens naar de raad van een vriend,
en overtuig jezelf d'r van dat je beter verdient.

[Internaut]

Oorspronkelijk geplaatst door pinbag

Welke vorige werkgever.

Je bestaat praktisch niet administratief.

Ik heb al meegemaakt dat bij een solliciatie men de info gegevens vroeg van mijn vorige werkgever. Dus ik denk dat sommige werkgevers bv recruitment managers zeker hun kandidaten screenen.

[vulpes]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Zoiets?

k had het gewoon over 'vrijheid' in de context... that' s all.. wat je uiteenzet is een geheel van 'verplichtingen' die tegenover de keuze voor een uitkering staan.. ik heb mij nergens uitgesproken over het feit OF er verplichtingen moeten zijn, en zo ja wat die verplichtingen dan wel zouden moeten wezen. Ik heb mij beperkt tot het stellen dat er wel degelijk een zekere vorm van vrijheid is.. met name: de vrijheid om al dan niet de uitkering te aanvaarden..

[Cynicus]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Uitkeringen afschaffen is niet de juiste manier

JONGEREN hebben na het afstuderen niet onmiddellijk recht op een uitkering. Pas na een wachttijd van meestal 233 tot 310 dagen, heeft men recht op de zogenaamde wachtuitkering. Die wachttijd financieel doorkomen is voor veel jongeren allesbehalve evident. Dat de vraag van de Oeso om de wachtuitkering voor jongeren af te schaffen veel verontwaardiging ontlokt, is dan niet meer dan begrijpelijk (DS 17-18 februari) .
Maar waarom pleit Oeso dan voor die maatregel? Het antwoord: activeren van jonge werklozen. Immers, zo luidt de veronderstelling, mensen die een uitkering kunnen genieten zonder dat zij ervoor hoeven te werken, zullen minder of niet gemotiveerd zijn om werk te zoeken. Dat klinkt heel logisch, maar klopt die redenering wel?
Het Jeugdonderzoeksplatform (JOP) publiceerde afgelopen jaar een overzicht van recent jeugdonderzoek in Vlaanderen. Uit verschillende onderzoeken werden duidelijk indicaties gevonden dat de werkelijkheid zich niet zo eenvoudig laat uittekenen. Ten eerste werd vastgesteld dat schoolgaande jongeren arbeid nog altijd een centrale plaats toekennen binnen hun toekomstperspectief. Ook onderzoek bij maatschappelijk achtergestelde jongeren laat zien dat zij voor zichzelf in de eerste plaats een rol als kostwinner weggelegd zien. Nog ander onderzoek bij jonge bestaansminimumtrekkers laat zien dat sommigen inderdaad de motivatie verloren om nog werk te zoeken, maar nooit zonder eerder periodes van intensief werk zoeken te hebben gekend.
Alles wijst erop dat jongeren zeer gemotiveerd zijn om te werken, maar dat de motivatie pas slinkt nádat de zoektocht naar werk vruchteloos is gebleken. Pas dán gaan mensen zeggen dat zij 'kiezen' om werkloos te blijven, dat zij tevreden zijn met de uitkering die zij genieten.
Dat brengt ons bij de vraag waarom zoveel jonge mensen werkloos blijven, en anderzijds een heel aantal vacatures niet ingevuld raken. In plaats van steevast de beschuldigende vinger naar de werkzoekenden uit te steken, wordt het dringend tijd voor andere mogelijke verklaringen. Een te weinig gehoorde hypothese brengt de verantwoordelijkheid aan de werkgeverszijde in beeld. In deze tijden van hevige concurrentie zijn bedrijven uiteraard genoopt om hun aanwervingscriteria stelselmatig op te vijzelen. Men verwacht steeds meer capaciteiten voor zelfs de meest eenvoudige werkzaamheden. Alleen zo kan men productiviteit, winstmarges opkrikken. Een heel leger aan mensen wordt op die manier systematisch uit het reguliere arbeidscircuit geweerd. Dat dat niets met intrinsieke motivatie van doen heeft, bewijst het gigantische succes van de dienstencheques. Binnen dat systeem gaan bijzonder veel mensen aan de slag voor een appel en een ei. Een activeringsdiscours dat tóch blijft mikken op het veronderstelde gebrek aan motivatie bij werklozen, lijkt daarom een slag in het water.
Uitkeringen voor werkloze mensen afschaffen of verlagen zal vooral veel miserie en on welzijn met zich meebrengen. Of een zo'n aanpak de verhoopte daling van het aantal werklozen met zich meebrengt, lijkt niet meer dan een illusie.
Dieter Burssens
(De auteur is wetenschappelijk medewerker van Jeugdonderzoeksplatform (JOP) aan de KU Leuven.)

DIETER BURSSENS
DS 19/02/07

Werkloosheidsuitkeringen, en dus ook wachtuitkeringen voor jongeren, kunnen maar beter kort en goed worden afgeschaft. Hetzelfde geldt voor alle andere passieve uitkeringen die heden kwistig worden uitgedeeld aan werkbekwamen zonder werk, zoals brugpensioen, loopbaanonderbrekingsuitkeringen, tijdskredietuitkeringen, OCMW-steun aan werkbekwamen, enz. Dit betekent echter niet dat we die werkbekwamen zonder werk dan zomaar aan hun lot zouden moeten overlaten. Die verwerpelijke passieve uitkeringen aan werkbekwamen zonder werk, moeten dan worden vervangen door een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem waarbij gemeenschapsdienstpresteerders enkel nog recht zouden hebben op een prestatiegericht gemeenschapsdienstinkomen van 5 euro per uur effectief gepresteerde gemeenschapsdienst en waarbij ze zoveel uren gemeenschapsdienst zouden mogen verrichten als ze zelf willen (of kunnen). Wat specifiek de jongeren betreft zou een dergelijk systeem de jongeren toelaten per maand een gemeenschapsdienstinkomen te bekomen dat aanzienlijk hoger is dan de huidige passieve wachtuitkering. De invoering van een gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem zou eveneens gepaard mogen gaan met de afschaffing van de huidige wachttijd. Jongeren die met de nodige ijver en vlijt veel gemeenschapsdiensten zouden verrichten, zouden door het bedrijfsleven wellicht gegeerd worden en zouden door de bedrijven wellicht vlug worden bevrijd uit het onaantrekkelijke gemeenschapsdienstinkomenszekerheidsnoodsysteem.

[Vorenus]

Werkloosheidsuitkeringen beperken is de methode. Net zoals men streng en correct moet worden bij andere soort uitkeringen.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Kijk, Jantje, gevoelsmatig kan ik natuurlijk affectie opbrengen, maar uiteindelijk heeft hetgeen je beschrijft al dusdanig niks te maken met 'verplichting'.
Dat betekent niet dat jij dat niet als een verplichting kan ervaren, maar een ervaring is niet steeds een feit. Ervaring kan ook een subjectieve gewaarwording zijn. Voor de één is het vanaf 22° graden te warm, voor een ander pas vanaf 25°.
Het hangt dus af, hoe je omgaat met bepaalde ervaringen. Dat veel mensen vinden dat het huidig samenlevingsmodel hen verplicht tot bepaalde zaken, heeft vooral te maken omdat het slaapwiegend leven in de armen van een oververzorgingsstaat hen elke notie met een begrip als individuele vrijheid deed verliezen.
Binnen die individuele vrijheid staat vrijwillige keuze centraal. Als iemand er bijvoorbeeld als lompenvent wil bijlopen, wel dan moet zoiets kunnen. Mocht die persoon zich verplicht voelen om zijn vrije keuze op te geven omdat zijn omgeving zich daaraan stoort, dan geeft die persoon vrijwillig een deel van zijn individuele keuze op. Zie je, mensen die zich storen aan een rondlopende lompenvent, ondervinden niet het minste beetje schade bij zijn verschijning. Dus, in voorgaande voorbeeld begrijpen zowel de lompenvent (hij past zich aan) als de omgeving (begrijpt niet dat manier van kleden een vrije keuze is) niet goed wat individuele vrijheid impliceert.
Dit alles komt voort omdat ei zo na elk aspect van het mens-zijn binnen het huidig samenlevingsmodel - de betuttelende oververzorgingsstaat - genormeerd is.
Hoe iemand omgaat met de omgevingsappreciatie is natuurlijk subjectief. Maar afgunst, jaloezie en dergelijke zijn van alle tijden en een mens stelt zich daar best boven, dat maakt het leven een pak makkelijker.

Ik denk dat je hier een paar andere zaken uit het oog verliest.
iemand die niet naar de normen van de maatschappij leeft, word door deze maatschappij verstoten.
En voor sommige is dat idd totaal geen probleem, maar andere zijn zeer afhankelijk van deze maatschappij.
Zo zal iemand met diploma steeds hoger geschat worden tegen over iemand met dezelfde kennis zonder diploma.
Maar al te vaak worden mensen reeds op hun eerste verschijning beoordeeld en vaak ook veroordeeld.

Er zijn dus weldegelijk maatschappelijke normen die iemand van zijn vrijheid beroven.
Een vader die als een sloddervos op een ouderavond verschijnt, zorgd zo ongewild voor een veroordeling van zijn kinderen.
In onze maatschappij telt nu eenmaal de regel dat de kleren de man maken.
Veel van de mensen hier in het gehucht denken zo, dat ik een finaciele sukkelaar ben, hoewel mijn inkomen ver boven het gemiddelde ligt.
Maar de uitterlijke schijn en mijn thuiszitten brengd hen dus op dit foute idéé.
En vaak worden er voor min kids zeer pijnlijke zaken rondverteld terwijl men dus totaal niet weet hoe de werkelijkheid is.
Ik weet zelf heel goed wat het betekend in deze maatschappij van overconsumtie, prestige en uitterlijk vertoon om een buitenbeentje en levensgenietende vrijbuiter te zijn.

Ik denk dat je de link mbt mensenrechten interessant zal vinden.

klopt

Jaloers heeft zo'n pejoratieve bijklank en ik zou ten hoogste spreken over 'benijden', dat klinkt positiever. Zie je, als iemand mij mijn vrijheid benijdt, dan ben ik eigenlijk blij voor die persoon want het betekent dat de persoon begrijpt, of begint te begrijpen, zelf niet echt vrij te zijn. Dus, voor wat dienen kan: als mensen je één en ander benijden, weet dan dat niet jij, maar zij tekort zijn gedaan.

De meeste weten idd dat zij zelf geen vrijheid kennen en benijden daarom een ander die wel van die vrijheid geniet en beginnen, zuiver uit jaloezie, deze vrijheid aan te vallen omdat zij jaloers zijn op het feit dat je deze vrijheden durft op te eisen.

Maar dat mensen - als gevolg van het leven onder het juk van een oververzorgingsstaat - nog weinig notie hebben met begrippen als 'vrijheid', 'zelfbeschikking' of 'eigendom', daar ben ik van overtuigd.

Het is meer het feit dat men er bij wil horen en met de grote wil mee doen.
Vele geven hun vrijheden op, om bij een groep te horen waar zij zich eigenlijk zelfs niet goed bij voelen. En zijn daarna jaloers omdat een ander zich wel goed voeld, zonder bij die groep te horen.

[the_dude]

uitkeringen aan mensen in nood zijn nergens meer voor nodig. Een paar miljoen aan consultants geven daarentegen, broodnoodzakelijk. Die mensen doen wel niks, presteren niks, maar kappen ondertussen lustig voort op onze rug en ondertussen maar de zwakkeren in de maatschappij aanduiden als de schuldigen.
werkelijk triestig dat blauw gepeupel (en eigenlijk dankzij rooie hulp, maar mijn loyaliteit zit in de weg).

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door the_dude

uitkeringen aan mensen in nood zijn nergens meer voor nodig. Een paar miljoen aan consultants geven daarentegen, broodnoodzakelijk. Die mensen doen wel niks, presteren niks, maar kappen ondertussen lustig voort op onze rug en ondertussen maar de zwakkeren in de maatschappij aanduiden als de schuldigen.
werkelijk triestig dat blauw gepeupel (en eigenlijk dankzij rooie hulp, maar mijn loyaliteit zit in de weg).

Klopt idd, als we enkel de instellingen die controle uitvoeren op de uitkeringstrekkers afschaffen, besparen we reeds het dubbele aan belastinggeld, dan wat er word betaald aan uitkeringen.

Maar ook het afschaffen van het alleen beslissingrecht van sommige ambtenaren bij riziv, rva en fbz zou reeds pakken belastinggeld en ellende bij armen besparen.

Zo ook de vele zinloze rapporten en commissie die de regeringen vragen en oprichten. Zij kosten veel geld en brengen zelden enige zode aan de dijk.

Zo heeft Somers zijn idee over de olympische spelen ons massa's geld gekost en heeft hij het na de verkiezingen gewoon terug opgeborgen.

Verder zijn er nog de vele onderzoeken die gebeuren naar mensen die om steun en hulp vragen. Meestal kosten deze onderzoeken zelfs pakken meer dan de hulp die deze mensen vragen.

[Edina]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Een schoolverlater ontvangt één maand na het beëindigen van de studies een vergoeding van netto €600 per maand. Dit is geen werkloosheidsvergoeding maar een 'ervaringsvergoeding'.
Elke student kan zich vrijwillig inschrijven als ervaringsstudent. Wie zich niet inschrijft ontvangt geen uitkering.
Iedere werkgever kan een 'ervaringsstudent' tewerkstellen gedurende minimum 3 maanden en maximum één jaar, en betaalt de ervaringsstudent hiervoor netto €400 per maand. Daarnaast dient de werkgever per maand netto €50 te voorzien waarmee de ervaringsstudent bijkomende opleidingen volgt en €150 per maand waarmee de ervaringsstudent wordt verzekerd (beroepsongeval, hospitalisatie,...).
De ervaringsvacatures worden via de VDAB aangeboden of afgestudeerden kunnen zelf een bedrijf aanspreken. Hoe de ervaringstewerkstelling ook tot stand kwam, de VDAB volgt alle dossiers op.
Een afgestudeerde kan gedurende maximum drie jaar in het systeem van ervaringstewerkstelling opereren. Dit laat de afgestudeerde toe om in verschillende ondernemingen diverse ervaringen op te doen.
De totale ervaringsvergoeding bedraagt netto €1.000 per maand.
De kostprijs voor de werkgever bedraagt €600 per maand en op dit bedrag zijn geen bedrijfsvoorheffing en sociale zekerheidsbijdragen verschuldigd.
De hoedanigheid van ervaringsstudent wordt beschouwd als een verlengsstuk van de studies én - we gaan er nog een extraatje aan toevoegen - het kindergeld wordt tijdens het eerste jaar van de ervaringstewerkstelling verder uitbetaald.
De ervaringstewerkstelling bestaat uit meerdere luiken: praktijkervaring, vorming en evaluatie/controle.
Een student die zich inschreef maar na drie maand geen ervaringstewerkstelling vond of aanvaardde, ontvangt geen uitkering meer.

Klinkt heel erg als de vele bestaande nepstatuten, waar vooral de werkgever heel wat bij te winnen heeft. Zoals met die nepstatuten worden het dus eigenlijk goedkope werkkrachten voor de bedrijven. En is er geen enkele garantie dat dit de werkloosheidcijfers ook maar fundamenteel zal veranderen, aangezien het geen banen creëert (en het tekort aan jobs toch het grootste probleem is). Integendeel zelfs...

[Savatage]

Die uitkeringen zijn juist de bron van het probleem. Ze zouden zo rap mogelijk afgeschaft moeten worden.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Savatage

Die uitkeringen zijn juist de bron van het probleem. Ze zouden zo rap mogelijk afgeschaft moeten worden.

De uitkeringen zijn idd een deel van het probleem. Maar slechts bepaalde uitkeringen zijn dit.

Er zijn namelijk veel uitkeringen waar nooit een woord word over gezegd of geschreven, maar die pakken meer geld kosten dan de echte werkloosheid.

Hoeveel mensen er werken die eigenlijk slechts een werkloosheidsuitkering krijgen en van hoeveel mensen de staat hun loon terugbetaald aan de bedrijven horen we nooit.
Hoeveel werklozen er een volwaardige job uitvoeren als vrijwilliger weet niemand.
Hoeveel mensen er niet mee tellen in de lijst der werklozen, omdat ze onder een ander statuut staan ingeschreven is gewoon onbekend.

Dus zomaar zeggen dat de uitkeringen het probleem zijn is totaal zonder verstand spreken.

Solidariteit is immers nooit de oorzaak van problemen geweest, zelfs verplichten solidariteit is dit nooit geweest. Maar de manier waarop er word omgesprongen met de solidariteitsgeld is het probleem.

Mensen die een job weigeren omdat deze niet overeenkomt met hun opleiding of omdat zij vinden dat werken vrijheidsberoving is of omdat zij niet willen werken voor een baas of omdat zij geen verplichtigen willen hebben, hebben idd geen recht op solidariteit van andere.
En ook mensen die vinden dat ze met hun 18 oud genoeg zijn om zelfstandig te gaan wonen, maar geen werk of eigen inkomen hebben en zich verder niet naar de regels van hun ouders willen voegen, moeten idd maar zelf zorgen voor hun onderhoud, zonder de solidariteit van derde.