Economische meltdown begint op 26 augustus!

[voicelesscharlie]

Oorspronkelijk geplaatst door Antoon

"THERE IS NO MELTDOWN IN BAGDAD"

Ondertussen is de schatkist van Griekenland ontploft.
"There is no meltdown"

[Johan Bollen]

Perhaps the best way to summarize 2009 would be to look at the obvious winners, such as Wall Street and Big Government, against less obvious losers, such as taxpayers, the unemployed and small businessmen globally. The year could be remembered as sowing the seeds of the longest depression the world has seen.

It's who you know door Chan Akya

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

Ondertussen is de schatkist van Griekenland ontploft.

...when it emerged that a bunch of Greek banks had been misusing the refinancing facility in order to bump up their returns, buying a boatload of local government debt at 4%, refinancing with the ECB at 1% and pocketing the difference, this was a bit too much for the staid ECB to tolerate; and when the Greek banks were put on notice, it became apparent to the still-clueless people at rating agencies that without the "captive" purchases of Greek banks it would be virtually impossible for the government to refinance itself.

Die banken zetten onze toekomst op het spel.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

Er wel degelijk een meltdown bezig.
Jij begrijpt niet waarom de overheid en de media dat niet aan de grote klok hangen.

Omdat ze dan moeten toegeven dat;
ze bij het redden van de banken, enkel aan hun eigen inkomsten dachten.
de huidige manier van economische denken niet deugd.
er enkel oplossingen mogelijk zijn als men onze economie totaal omgooit.
zij niets kunnen veranderen aan de economische problemen.
ze moeten stoppen met belastinggelden uit te delen aan illegalen en asielzoekers.
er in België te veel politici en ambtenaren zijn.

Voor november 2009 waren er slechts 41.000 werklozen meer dan november 2008 en 27.000 daarvan in Vlaanderen.

[satiper]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Omdat ze dan moeten toegeven dat;
ze bij het redden van de banken, enkel aan hun eigen inkomsten dachten.
de huidige manier van economische denken niet deugd.
er enkel oplossingen mogelijk zijn als men onze economie totaal omgooit.
zij niets kunnen veranderen aan de economische problemen.
ze moeten stoppen met belastinggelden uit te delen aan illegalen en asielzoekers.
er in België te veel politici en ambtenaren zijn.

Voor november 2009 waren er slechts 41.000 werklozen meer dan november 2008 en 27.000 daarvan in Vlaanderen.

Is mss de enige manier om de geldstromen te keren en vlaanderen meer bevoegdheden (mss zijn onafhankelijkheid) te geven.
Als we hier allemaal werkloos worden zal er ineens heel wat minder Belgiëliefde zijn in het zuiden des lands vermoed ik.
Laat de teek eindelijk los?

[corse]

Duale samenleving:

§ 0,2 % neoliberale, een perverse decadente minderheid leven in extreme weelde. (Casino of turbo kapitalisme)
§ 8 burgers op 10 zijn staats gefinancierd, de massa leeft momenteel in een Marx-samenleving.
§ In 2010 verwacht men dat er 9 burgers op 10 staatsgefinancierd zullen zijn.
§ 1,3 miljoen mensen leven in armoede in België. (ten gevolge van het mislukte neoliberalisme)
§ Een half miljoen burgers zijn Working-poor.

[Felix (be)]

Column van Cees Smit (met een andere titel):

Al is de leugen nog zo snel de waarheid achterhaalt hem wel

volgens mij is het niet de economie die aantrekt maar is het de beurs. Nu heeft de beurs wel vaker een tijdje totaal los van de economie bewogen, maar nu gaat het helemaal nergens over.

Het verhaal van de voorbije maanden: een gestaag stijgende beurs,
en massamedia die ons willen doen geloven "dat het ergste voorbij is".

Niet de bedrijven, die voor toegevoegde waarde en werkgelegenheid moeten zorgen,
maar onze geldgeile en tegelijk stuurloze overheden en financiële instellingen
mogen voor dit alles met de vinger gewezen worden.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Felix (be)

Niet de bedrijven, die voor toegevoegde waarde en werkgelegenheid moeten zorgen, maar onze geldgeile en tegelijk stuurloze overheden en financiële instellingen mogen voor dit alles met de vinger gewezen worden.

De economie van China zit terug aan 9 % stijging. Brazilië trekt ook aan lees ik. Waarom dan verwachten dat de beursen noodzakelijkerwijze sterk zullen dalen volgend jaar vraag ik me af (zoals sommige analisten voorspellen). Heeft het een niets met het ander te maken? Mischien trekken de 'ontwikkelingslanden' de wereldeconomie wel op gang deze keer. (dat is onafgezien van het feit of het wenselijk is dat we meer produceren)

De 'schuld' zal wel gedeeld zijn. Wat is trouwens nog het verschil tussen 'overheid' en 'wallstreet'? Die werken toch samen.

[corse]

Inkomens in ons land, de duale samenleving met haar ongelijke verdeling:

De winsten van de privé vrije markt zijn enkel voor de elite.
De geprivilegieerde klasse, de privé elite of privé nomenclatuur:

1. De elite, slechts 0,2 procent van de bevolking verkrijgt 50% van de totale inkomens in ons land, deze perverse decadente minderheid leeft in extreme weelde. (Casino kapitalisme)
De vrije markt is overladen met consumptie artikelen, volautomatisch geproduceerd.

2. 8 burgers op 10 zijn staats gefinancierd, de massa leeft momenteel in een Marx-samenleving.

3. In 2010 verwacht men dat er 9 burgers op 10 staatsgefinancierd zijn.

4. 1,3 miljoen mensen leven in armoede in België.(ten gevolge van het mislukte neoliberalisme)

5. Een half miljoen burgers zijn Working-poor door het uitbuiten van mens door mens.

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

It's who you know door Chan Akya

All that said, the most painful case of debt restructuring in the developed world would likely be the United Kingdom. Here is a country that has lived far beyond its means by borrowing heavily during the period of economic surplus for the past 10 years. It was hit very hard (and early) during the financial crisis, as I wrote two years ago (see Rocking the land of Poppins, Asia Times Online, September 22, 2007), and appears to have compounded the errors made prior to the crisis on financial supervision with measures subsequently designed to expand government stimulus but also to cut back on "excesses" in the financial system. The net result is a country that appears not just delusional but positively suicidal. With a freely floating currency that has been weighed down by low interest rates of late and a significant quantitative easing program, the United Kingdom represents the broadest test case for government responses to the financial crisis.

• UK: de miserie is er begonnen met Thatcher en Major (maar Blair en Brown zijn ook verantwoordelijk want ze wijzigden niets aan dat beleid)
• US: de miserie is er begonnen met Reagan

Oppassen voor Europa want de angelsaksische stront wordt door nogal wat idioten als voorbeeld aanzien.

[MIS]

Die banken zetten onze toekomst op het spel.

Ik denk niet dat het duidelijker kan. Nu die zgn economen nog overtuigen, een helse job.

[corse]

. A brief history of neoliberalism - David Harvey

Na de Tweede Wereldoorlog zat het liberalisme in de verdrukking door het Keynesiaanse gedachtegoed.
De overheersing van de socialistische denkbeelden, het geloof in de almacht van de staat en de mateloze overheidsinmenging op alle terreinen van de samenleving wurgde langzaam maar zeker het vrij initiatief en de vrijheid van het individu in het algemeen.
De socialistische verzorgingsstaat kwam in de loop van de jaren zeventig echter steeds meer onder druk te staan. Inefficiëntie, bureaucratisering en over reglementering hebben toen geleid tot economische malaise, een haperend overheidsapparaat en torenhoge schulden.

In de loop van de jaren ’70 werden de ideeën van nieuwe liberale denkers en economen als Ludwig von Mises, Milton Friedman en Friedrich Hayek internationaal ontdekt en toegepast.
Het bleek de start van een absoluut geloof in de vrije markt als beste middel om welvaart te creëren en kreeg al snel de benaming ‘neoliberalisme’.

De invloed van deze beweging is tot op vandaag voelbaar in tal van denktanks, financiële instellingen en internationale organisaties zoals het IMF, de Wereldbank en de Wereld Handels Organisatie.
Over deze al bij al jonge beweging – ze is nauwelijks dertig jaar oud – schreef David Harvey, professor aan de Universiteit van New York en auteur van talrijke teksten over globalisering en politieke economie, het boek A brief history of neoliberalisme uitgegeven bij de Oxford University Press.
Op de voorkaft van het boek staan foto’s van vier prominente politici die tijdens de jaren zeventig en tachtig in hun beleid gebruik maakten van neoliberale recepten.

Het zijn Deng Xiaoping, Margareth Tatcher, Ronald Reagan en Augusto Pinochet.
De Chinese leider zette in 1978 de eerste schuchtere stappen van een communistisch geplande economie naar private initiatieven gebaseerd op economische vrijhandel.
De Britse eerste minister ging na haar verkiezing in mei 1979 onder haar roepnaam Iron Lady het gevecht aan met de machtige Britse vakbonden op weg naar privatisering en liberalisering van diverse economische sectoren.

De nieuwe Amerikaanse president werd verkozen in 1980 met een ambitieus programma van deregulering en vrije marktwerking.
Maar het eerste experiment met de toepassing van neoliberale recepten gebeurde al jaren voordien door Augusto Pinochet na zijn bloedige militaire coup in Chili, op 11 september 1973.
Daarbij baseerde hij zich op de monetaire ideeën van de Amerikaanse econoom Milton Friedman die in 1976 de Nobelprijs voor Economie won.
Opvallend is dat de vier personen op de voorkaft er op politiek democratisch vlak totaal andere standpunten op nahielden.

Het toont volgens David Harvey aan dat het neoliberalisme geen alomvattende ideologie is, maar zich uitsluitend concentreert op het economische vlak.
Een van de meest invloedrijke denkers van de neoliberale beweging was zonder twijfel Friedrich Hayek, de winnaar van de Nobelprijs voor Economie in 1974.
Zijn centrale standpunt was dat economische activiteiten niet effectief gepland en gecoördineerd kunnen worden door een centraal bureau.
Het socialisme mislukt onvermijdelijk door de onmogelijkheid van zelfs de grootste computers om effectief gegevens over voorkeuren, mogelijkheden en omstandigheden van individuen en groepen te verzamelen en te analyseren.
Alleen een systeem van gedecentraliseerde besluitvorming en op ruil gebaseerde samenwerking - ‘de onzichtbare hand’ - is geschikt voor een moderne complexe economie.
Het veronderstelt tevens dat elkeen in staat is tot productieve arbeid en dat werkloosheid een vorm zelf gekozen luiheid is.
Maak de markten vrij en laat mensen zelf instaan voor hun sociale bescherming.

Heel wat neoliberale politici en denkers zijn op die manier in het vaarwater terecht gekomen van het ‘libertarisme’ dat zich verzet tegen elke vorm van overheidsingrepen in de vrije markt.
Zo verzetten zij zich tegen elke wet of regel die de individuele vrijheid van de mens en zijn eigendom aantast.
Stemplicht beschouwen ze als een vorm van ongehoorde dwang, sociale zekerheid als een uitnodiging tot profitariaat, en belastingen als diefstal.
Ze opteren voor een minimale staat die nog enkel instaat voor de bescherming van eigendommen en optreedt tegen geweldplegingen.

David Harvey wijst erop dat heel wat neoliberalen en libertariërs in die zin ook afkerig staan van de democratie.
Ze hebben meer vertrouwen in politieke en financiële elites.
De door libertariërs zo geprezen Murray Rothbard demonstreerde in zijn boek Government and the Economy wantrouwen in de democratie omdat hij die als een statisch gegeven beschouwde.
Hij wordt daar tegenwoordig in gevolgd door libertarische denkers als Anthony de Jasay die in zijn boek The State het principe van de scheiding der machten in vraag stelt, en Hans-Hermann Hoppe die in zijn boek Democracy: The God that failed de democratie afwijst omdat ze weinig bekwame mensen aan het bewind brengt en zorgt voor grotere staatsinvloed.
Hij verkiest dan ook een monarchie omdat een koning het land zal beschouwen als zijn eigendom en er dan ook beter zal voor zorgen.

De Franse filosoof Claude Lefort weerlegt de stelling van Rothbard dat de democratie statisch is. In zijn boek Het democratisch tekort legt hij terecht grote nadruk op de democratie als een geïnstitutionaliseerde en onophefbare onenigheid.
Hiermee spoort hij met de Popperiaanse gedachte die stelt dat macht nooit definitief kan zijn en dat slecht regeren steeds kan worden bijgestuurd en afgestraft.

Richard Nixon heeft dit trouwens aan den lijve ondervonden.
Dat neoliberalen ver af staan van het liberalisme demonstreert David Harvey met de actuele politiek van president Bush.
Die pleit voor de vrije markt en de vrijhandel maar steunt tegelijk protectionistische maatregelen zoals staalheffingen en subsidies voor landbouw en textiel.
Om de eigen markt af te schermen legt hij barrières op aan vreemde invoerders.
Hij laat monopolies en oligopolies toe die de markt ontwrichten en de consument overleveren aan prijsafspraken en een gebrek aan keuzemogelijkheden.
De notie vrijheid wordt aldus verengd tot een louter economisch gegeven.
George W. Bush beloofde – zoals Reagan in de jaren tachtig – de overheidsuitgaven te zullen verminderen, maar in de praktijk gebeurt net het tegenovergestelde.

Op militair vlak voert hij een vorm van ‘military Keynesianism’, een reusachtige toename van de defensie-uitgaven waardoor het overheidsdeficit toeneemt.
Om dit te compenseren snijdt hij fors in investeringen in het onderwijs, in de sociale bescherming en in noodzakelijke infrastructuur.
Dit kwam in september nog aan het licht met de desastreuze gevolgen van de orkaan Katrina, waaruit bleek dat de overheid fors had gesnoeid in de noodzakelijke investeringsbudgetten voor de versterking van de dijken rond de stad New Orleans.
Ook in China leidde de neoliberale revolutie niet tot vrijheid en democratie.
De levensstandaard voor heel wat mensen steeg inderdaad, maar tegelijk werden politieke hervormingen gecounterd, met als dramatisch hoogtepunt de bloedige onderdrukking van de studentenopstand in 1989 op het Tienanmenplein waarbij tal van slachtoffers vielen.
De enorme opmars van China als economische macht doet vergeten dat nog steeds miljoenen mensen er in armoede en onvrijheid leven.
De lonen blijven er extreem laag, de bescherming van de arbeiders is er onbestaande en van politiek liberalisme is er nog steeds geen sprake.

De auteur kijkt vervolgens naar Rusland en de impact van het neoliberalisme op de lokale economie.
Opnieuw gaat het over zaken als monopolievorming, corruptie en een mentaliteit die haaks staat op het liberale gedachtegoed.
Maar de auteur gaat vooral tekeer tegen de door de VS opgelegde idee van democratie in landen als Irak.
David Harvey grijpt terug naar het uitgangspunt van president Roosevelt die stelde dat de eerste opdracht van de staat gericht is op de uitschakeling van honger en armoede onder de eigen bevolking en het verzekeren van de veiligheid van de eigen burgers.
Hij verwijst naar actuele liberale denkers zoals Amartya Sen en zijn boek Vrijheid is vooruitgang waarin hij het heeft over de plicht van de overheid om mensen in staat te stellen hun vrijheid daadwerkelijk te kunnen beleven.
Het is een politiek die de regering Bush momenteel niet voert.

De neoliberale economische politiek - op ethisch en maatschappelijk vlak gekoppeld aan een neoconservatief beleid - leidt tot een groeiende kloof tussen de ‘haves’ en de ‘have nots’.
Wat de auteur het meest stoort is dat de VS haar neoliberale en neoconservatieve waarden als superieur beschouwt en wil opleggen aan anderen.
De advocaten van het neoliberalisme gedragen zich als hogepriesters die hun ideologie beschouwen als een seculiere religie met het marktfundamentalisme als het centrale geloofspunt dat geen toetsing of alternatief verdraagt.

De tijd dat men het einde van de geschiedenis aankondigde is voorbij.
Het valt op dat neoliberalen en libertariërs niet verder komen dan hun ‘klassiekers’ als Von Mises, Hayek, Rothbard en Friedman, alsof de wereld en het vrije marktdenken toen stopte.
Tal van burgers hebben in de praktijk vastgesteld en ondervonden welke schade een te ver doorgedreven privatisering, de afbraak van het sociaal zekerheidsstelsel en de ontmanteling van noodzakelijke functies van de staat heeft toegebracht.

Er vaart een nieuwe wind doorheen het liberale denken, minder dogmatisch en minder zelfverzekerd.
In de traditie van Karl Popper dat we onze hypotheses voortdurend genadeloos aan kritiek moeten onderwerpen omdat dé waarheid niet bestaat.
Hedendaagse liberale denkers als Amartya Sen, Hernando de Soto, Fernando Savater en Martha Nussbaum geven aan dat de overheid belangrijk is om te zorgen voor minimale voorzieningen of ‘fundamental opportunities’ die de mens in staat moeten stellen zelf keuzes te maken en inhoud te geven aan zijn of haar levensplan.
Ze pleiten voor een goed onderwijs, degelijke sociale voorzieningen, een efficiënt juridisch systeem naast sterke mechanismen om de vrije mededinging te vrijwaren.

Het neoliberalisme is een aberratie van het liberalisme.
Liberalen hebben steeds gepleit voor een combinatie van vrijheid en rechtvaardigheid.
De ‘onzichtbare hand’ mag immers niet verglijden tot een ‘duistere klauw’, maar moet ervoor zorgen dat mensen steeds de kans krijgen om hun talenten te maximaliseren.
De vrijheid is voor liberalen veel meer dan economische vrijheid.
Het gaat niet alleen om de bescherming van eigendommen, maar ook om de bescherming van de menselijke waardigheid van individuen.
Het gaat om democratie en het wegnemen van hindernissen die de mens belemmeren om vrij te zijn.
Het gaat ook om rechtvaardigheid teneinde het welzijn van de minst begunstigden te bevorderen.
En dat kan alleen als een overheid het nodige doet om mensen in staat te stellen hun eigen levensplan in te vullen.
Het liberalisme behoeft geen adjectief als neo, radicaal, sociaal, links of rechts.

David Harvey, A brief history of neoliberalism, Oxford University Press, 2005

Besluit:

Het neoliberalisme is een destructieve kracht.
Het tere weefsel van wat in de samenleving in lange tijd tot stand kwam, wordt in een oogwenk door het neoliberalisme verwoest.
Het neoliberale antwoord om eenvoudigweg te privatiseren wat vroeger publiek was, is even contraproductief als het besluit een defecte klok te repareren door het binnenwerk eruit te halen.

[MIS]

Slachtvee wordt geofferd

De factor ‘leven’ in menselijke organisaties versterken door macht te delegeren aan hun praktijkgemeenschappen bevordert niet enkel hun flexibiliteit, creativiteit en leervermogen, maar verhoogt ook de menselijke waardigheid van de leden van de organisatie die deze eigenschappen in zichzelf herkennen. Kortom, de focus op leven en zelforganisatie maakt het zelf bewuster van zichzelf. Hierdoor ontstaan er mentaal en emotioneel gezonde arbeidsmilieus waarin mensen het gevoel hebben dat zij gesteund worden bij het nastreven van hun eigen doelstellingen, en niet hun integriteit hoeven te compromitteren teneinde de doeleinden van de organisatie na te streven.

De moeilijkheid is dat menselijke organisaties niet alleen gemeenschappen zijn die leven, maar ook sociale instituties die zijn toegespitst op specifieke doeleinden en in een specifieke economische omgeving functioneren. Tegenwoordig is deze omgeving niet bevorderlijk voor leven, maar in toenemende mate schadelijk voor leven. Hoe meer we van de aard van leven begrijpen en ons bewust worden van de mate waarin een organisatie levend kan zijn, des te pijnlijker worden we geconfronteerd met de schadende aard van ons huidige economische bestel.

Als aandeelhouders en andere lichamen buiten de ondernemingsorganisatie haar gezondheid evalueren, informeren zij in de regel niet naar de mate waarin haar praktijkgemeenschappen levend zijn, noch naar de integriteit en het welzijn van haar werknemers of de ecologische duurzaamheid van haar producten. Zij vragen naar zaken als winst, waarde voor de aandeelhouders, marktwaarde, marktaandeel en ander economische parameters. Ook zullen zij elk drukmiddel aangrijpen om verzekerd te zijn van een snel en vooral gezond rendement op hun investeringen, zonder aandacht te schenken aan de consequenties op de langere termijn voor de organisatie, het welzijn van haar personeel of de bredere sociale en ecologische gevolgen.

Die economische pressie wordt uitgeoefend met behulp van steeds modernere informatie- en communicatiemiddelen, hetgeen tot een ernstig conflict tussen biologische tijd en computertijd heeft geleid. Nieuwe kennis vloeit voort uit chaotische doorbraakprocessen die tijd kosten. Creatief zijn betekent in staat zijn zich temidden van onzekerheid en verwarring te ontspannen. In de meeste organisaties wordt dit steeds moeilijker, omdat de dingen zich allemaal veel te snel voltrekken. Mensen hebben het gevoel dat zij nauwelijks tijd hebben om eens rustig na te denken. Een aangezien beschouwend bewustzijn een van de bepalende kenmerken van de menselijke natuur is, zijn de gevolgen in ernstige mate ontmenselijkend.

De gigantische werkdruk van de hedendaagse manager is ook een rechtstreeks gevolg van het conflict tussen biologische tijd en computertijd. Hun werk is in toenemende mate gedigitaliseerd en naarmate de computertechnologie verder voortschrijdt, gaan deze machines steeds sneller en sneller werken, zodat ze ons hoe langer hoe meer tijd besparen. Wat we met die gewonnen tijd doen, wordt een kwestie van waarden. Ze kan worden verdeeld over de leden van de organisatie – waardoor zij tijd krijgen om na te denken, zichzelf te organiseren, te 'netwerken' en bijeen te komen voor informele gedachtewisselingen. De gewonnen tijd kan echter ook aan de organisatie onttrokken worden om haar om te zetten in winst voor haar topmanagers en aandeelhouders door de werknemers nog meer werk te laten verzetten en zo de productie te verhogen. Helaas hebben we gekozen voor de tweede optie en bijgevolg zijn we getuige van een sterke toename van de welstand aan de top, terwijl duizenden werknemers op straat worden gezet in het kader van de voortdurende manie van afslankoperaties en bedrijvenfusies. En degenen die dit 'overleven' zijn genoodzaakt steeds harder te werken, wat ook geldt voor de topmanagers zelf.

[MIS]

Het neoliberalisme is een destructieve kracht. Het tere weefsel van wat in de samenleving in lange tijd tot stand kwam, wordt in een oogwenk door het neoliberalisme verwoest. Het neoliberale antwoord om eenvoudigweg te privatiseren wat vroeger publiek was, is even contraproductief als het besluit een defecte klok te repareren door het binnenwerk eruit te halen.

‘Neo’ laat iets nieuws vermoeden, als het gekaapt wordt door onbegrip en slechts als reactie op pathologische en onderdrukkende maatregelen, dan wordt de vrijheid dat het ambieert zelf in de kiem gesmoord. Het verwordt dan tot het overnemen van de macht, net datgene wat het wou overstijgen en omsluiten. Het is zoals je terecht stelt, een defecte klok repareren door het binnenwerk eruit te halen, de wereld wordt verder uitgehold, en dat is letterlijk te nemen. De mens in de verdrukking door de eigen onwetendheid.

[corse]

Hoe automatiseren:

Als we de samenleving verder automatiseren met ecologische energie dan is er een milieu probleem minder.

· Gaan we door het automatiseren niet te ver weg van de essentie van het leven, dat is natuurlijk ook de vraag.

· En is automatisering niet sowieso de allesvernietigende factor en niet enkel die van de energie die men hier voor nodig heeft, of mogen we het kind niet met het badwater weggieten.

· Moeten we automatisering, voor de productie van grotendeels overbodige consumptie niet afbouwen?

· Moeten we de automatisering voor de productie van noodzakelijkheden voor de totale gemeenschap niet uitbreiden, voor het welzijn van eenieder.


· Zijn kleine robots die (stofzuigen, tafel afruimen, afwasmachine, wasmachine en droogkast vullen en ledigen) niet noodzakelijker dan de productie van gesofisticeerde wapens?

· Is het niet beter enkel degelijke kwaliteitsproducten op de markt te brengen, en dit onder controle.

· Als deze allesvernietigende factor (zinloze overconsumptie) in sneltempo ons ecologisch evenwicht en daardoor onze gezondheid vernietigde, kunnen we daar dan niet beter mee stoppen of gaan we door tot de grote catastrofe.

· Kunnen we met een beperkte en juistere automatisering een beter leven leiden?

Dit zijn toch wel vragen die we ons kunnen stellen zonder dat we ons dictatoriaal behandeld voelen.

Er moet een verschil zijn tussen:

· Productie om de productie, zinloos geld verdienen.
· Productie is een middel en geen doel op zich.
· De drang naar innovatie voor nuttige creatieve productie, dit voor het belang van de totale samenleving, deze moet primeren.
· Nuttige productie zonder verspillende energie, milieuvervuiling en verloren mensentijd.

[MIS]

De meltdown, fase 3

Een toestand van woede, hopeloosheid en revolutie. Als de toestand maar voldoende verergert, vindt een verschuiving plaats van Bèta naar Gamma. Hier zit je gevangen tussen barrières die onoverkomelijk lijken. Wie snel kan reageren, kan de gammaval omzeilen. Individuen die aan de zes voorwaarden voor verandering voldaan hebben, kunnen zichzelf bij de lurven pakken en de diepten van de Gamma vermijden. Het herkennen van de hervormingsoptie vraagt doorgaans om iemand die de persoon (bedrijf) in de Gammaval een signaal geeft en erop wijst. Eigenlijk vraagt deze optie de bereidheid om tot actie over te gaan in plaats van reactief te zijn, een oprechte bereidheid om enkele risico’s te nemen en de kracht om het glibberige pad te verlaten en ongebaand terrein in te gaan. De meeste mensen wachten tot ze zelf de volgende brug in zicht krijgen, maar dan is het al te laat, want ze zijn al in de Gammaval beland. Diep Gamma is een lastige periode, omdat er deels een gevoel van (bijna totale) onmacht heerst. Dikwijls is het toegankelijke nieuwe waardensysteem zelf de barrière. De persoon weet meer dan goed voor hem is. Je probeert om jezelf te bevrijden. Mensen beschrijven een gevoel van geen lucht meer krijgen. Het geduld van Bèta om te kijken of er iets gebeurt en hopen dat het weer goed komt is verdrongen door de grote noodzaak om in actie te komen en wel onmiddellijk. Er is niets meer te verliezen. Men dient zich te beseffen dat terugkeer naar het oude (Alfa) absoluut uitgesloten is. De barrières kunnen sterk verschillen van vorm, grootte en intensiteitniveau. Blokkades kunnen binnen in ons en buiten ons om bestaan.

En toen kwamen de zgn economen, hardleers en arrogante verstardheid

[MIS]

Moeten we automatisering, voor de productie van grotendeels overbodige consumptie niet afbouwen ?

Als dat zou begrepen worden, dan is werkloosheid geen smet meer maar de vrucht van onze creativiteit en bijhorende automatisering. De klimaatconferentie zou een conferentie worden van de euforie en verlossing van een achterhaald denkbeeld. Jammer genoeg is dat niet zo maar hoop doet leven, misschien is er niet genoeg geld. Wat een tranendal, en dan zeggen ze iets van economie te kennen, moet beslist een grapje zijn, een zeer luguber weliswaar.

[corse]

Uit de vrucht van pessimisme ontstond optimisme.


Werkloosheid ruilen voor ouderlijke opvoeding.

België eerste Europese land zonder werklozen!
Is dit mogelijk? Ja dit is mogelijk.

Werkloosheid ruilen voor ouderlijke opvoeding.

Er komen dan genoeg werkplaatsen vrij om alle werklozen aan het werk te helpen.

We kunnen nu wetenschappelijk bewijzen dat de maakbaarheid van de mens het welzijn van de mens kan verbeteren en dat op deze manier de positieve evolutie van onze samenleving zich kan herstellen en versnellen, vb:

Kleuters die als baby sterk verwaarloosd zijn, maken in de hersenen duidelijk minder van de knuffelhormonen oxytocine en vasopressine aan dan kinderen die van kleins af aan door liefhebbende ouders in de watten zijn gelegd.
Mensen produceren deze knuffelhormonen wanneer ze aandacht, liefde en warmte krijgen.
We theoretiseren er altijd over, dat kinderen beschadigd raken als ze in hun vroege jeugd worden verwaarloosd, niet genoeg worden geknuffeld, alsof verwaarlozing de hersens van een mens verandert.
Met als gevolg dat die mens uiteindelijk niet meer in staat is een ander te vertrouwen, of normale sociale en affectieve relaties aan te knopen, voor die theorie was echter onvoldoende biologische onderbouwing.
Psychologen en kindergeneeskundigen Alison Wismer Fries en Seth Pollak van de universiteit van Madison in Wisconsin, hebben nu harde bewijzen dat er wel degelijk sprake is van een veranderde werking van de hersens.
Dat vertellen ze in het tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
"Hormones of love and attachement" noemt Alison Wismer Fries ze.
Van oxytocine is bekend dat het een rol speelt bij het durven vertrouwen van anderen. (het sociale geheugen)
Wismer Fries voerde samen met collega's het eerste onderzoek uit naar de aanmaak van deze knuffelhormonen door jonge kinderen.

Besluit:

Per gezin kunnen we één ouder die zijn kind of kinderen zelf wil opvoeden een uitkering geven.
Dit alles indien we onze kinderen een degelijke en permanente ouderlijke opvoeding willen geven, dit als volwaardige opvoeding naast de educatieve schoolse lessen.
Al deze op vrijwillige basis, we kunnen en mogen niemand verplichten.
Een carrière vrouw of man moet de vrijheid hebben om zijn of haar beroep te kunnen uitoefenen.
De termijn van de ouderlijke opvoeding is nooit bindend, na een aantal jaren kan men het werk al dan niet hervatten.
Er “moet” altijd één ouder werken om van deze uitkering te kunnen genieten.

Laat ons zeggen 1.000 Euro per maand, dit schept goede argumenten:

Er is daarvoor een voldoende financiële bijstand.
Elke man of vrouw moet de vrijheid hebben om kind (eren) zelf te kunnen opvoeden.

Indien we ons bewust zijn van de kwaliteit van de ouderlijke opvoeding, dan kunnen we deze ruil doorvoeren.
Werkloosheid ruilen voor ouderlijke opvoeding.
De werkplaatsen die daardoor vrijkomen zijn voldoende om alle werklozen werk te geven.
Een prachtige ruil die op termijn de kwaliteit van de mens aanzienlijk zal verbeteren en op deze manier onze samenleving een enorme stap voorwaarts zal brengen en de misdaad in grote mate zal laten verminderen.
Het terug overbrengen van waarden, (kennisoverdracht naar de volgende generaties) zal terug functioneren.
De bevoorrechte nomenclatuur of geprivilegieerde klasse voeden hun kinderen wel zelf op, dit bijgestaan door geschoolde nany’s en andere thuishulp, dit om af te zekeren dat hun nazaten zullen blijven behoren tot deze geprivilegieerde klasse.

Ouders en kinderen moeten in de eerste plaats zichzelf kunnen zijn, (dit is pure en echte vrijheid) dit zonder de opgedrongen inmenging en bemoeienissen van een industrie, overdaad aan consumptie, woekerprijzen van immobilia, waanzinnige energie prijzen, verloren tijd in autofiles en daardoor vrijetijdsberoving enz.

Deze ruil heeft nog vele andere voordelen:

In de eerste plaats zal de lust om kinderen op de wereld te zetten toenemen.
Het zal er tevens voor zorgen dat in vijf jaar het aantal autochtonen zal stagneren en niet zal verminder.
De vergrijzing zal daardoor afnemen en de financiën van ons sociaal stelsel zal herademen.
Geen werklozen, dus geen mogelijk misbruik van het sociaal zekerheid systeem.
“Eén persoon” per gezin moet werken, dus geen misbruik van het sociaal zekerheid systeem mogelijk.
De prostitutie en criminaliteit zouden gevoelig dalen.

De waanzin van:

De onvrijheid om als ouders kinderen niet zelf te kunnen opvoeden.
Crèches (kinderindustrie) en daardoor de beschadigde, onopgevoede of te weinig opgevoede mens.
Misschien is het daarom wel dat velen zich niet thuis voelen in dit systeem, simpel omdat het niet ‘biologisch’ is!
Je kunt je dan ook afvragen wat de toekomst is van een competitief systeem dat zich voornamelijk focust op het welzijn van het individu of een (zeer) specifieke groep, in tegenstelling tot de evolutionair/biologische regels van de natuur!
De over inzet en overbelasting van grootouders, vrienden en kennissen om kinderen bij te houden.
Door afbetalingen moeten beide ouders werken, daardoor worden kinderen veel ziek naar school gestuurd en veroorzaken daardoor ongemakken, epidemieën enz.
De sleutel onder de voetmat kinderen, te veel aandacht wordt besteed aan materiele zaken en te weinig aan het lot van het kind zelf, is een betrekking voor een moeder nodig dan betekent dit tevens dat ze niet vrij is.
De zogenaamde niet “opgevoede” progressieve jeugd.
Kinderen met te weinig "Hormones of love and attachement", daardoor geen vertrouwen in de samenleving en in de medemens.
Tien jaar terug telde België 2,5 miljoen gezinnen, nu zijn er meer dan 4 miljoen, deze is een gevolg van de stijgende éénoudergezinnen, dit door gebrek aan vertrouwen in de partner en het doorgeschoten individualisme.

"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten, het denken mag zich nooit onderwerpen”

[MIS]

"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten, het denken mag zich nooit onderwerpen”

“Eenvoudige ideeën kunnen soms verbazingwekkend veel tijd nodig hebben om volledig tot ontwikkeling te komen. Een manier om een eenvoudig idee op een zijspoor te zetten is door het te vermengen met een ander idee” - Michael J. Behe

[Pelgrim]

graag toch wel argumenten voor dat fabeltje dat we in een Marx-samenleving leven.

En geef meteen ook eens uitleg over wat dat is, een Marx-samenleving.