Indien het leven waan is, moeten we er ons dan enkel vanaf keren?

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je hebt het goed uitgedrukt. Ik heb al genoeg argumenten gegeven voor de eenheid van lichaam en geest, maar je negeert ze en je bent er blind voor. Je ontkenning zit te diep. Er kan zware indoctrinatie of een geestelijk trauma aan ten grondslag liggen. In plaats van te erkennen dat je geen snars begrijpt van de mens als bewust levend wezen ga je vragen stellen over zijn groeipotentieel.
Verwacht je soms dat biologen hier op het forum komen verschijnen om jouw vragen te beantwoorden?

Bedank voor je vriendelijke antwoord.
Ik heb nooit de éénheid van lichaam en geest ontkend, in tegendeel, die twee zijn heel nauw met elkaar verbonden. Wat ik wel ontken is dat als het lichaam afsterft dat dan ook automatisch de geest verdwijnt.
En voor mij is de mens, ook en vooral als geestelijk wezen nog altijd in evolutie; als u daarvoor de biologen, die mij in het geheel niet interesseren voor wil bijhalen, dan is het duidelijk dat we ook daar op een verschillend niveau praten.
Indien het niet op een vriendelijk en open manier kan gebeuren, laat de discussie dan maar zitten.
Bey

[JeeBee]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

laat de discussie dan maar zitten.
Bey

Het probleem Marie is dat je de 'discussie' enkel lijkt te willen voeren met min of meer gelijkgestemde geesten.

En dat zou heel veel rode waarschuwingslampjes moeten doen flikkeren in je 'geest'.

[dewanand]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

De diepere realiteit leert ons dat alles waan is; dat de mens zelf zijn ongeluk schept en dat verlichting in feiten betekent dat wij uit die waandroom, waarin wij rondwaren en rondwaren, ontwaken.
Eerste vraag is: is dat werkelijk zo?
Tweede vraag is: is dan het ontwaken het einde van onze lijdensweg?
Derde vraag is; indien we weten dat het ontwaken werkelijk de oplossing is, of het dan volstaat om dat waanleven gewoonweg de rug toe te keren?

namaste Marie Daenen,

Interessante topic, zeer zeker, maar hier enkele vragen als reactie van ons.

1. Hoe weten wij wat de realiteit is, de realiteit scheppen wij zelf met onze hersenen en wij filteren al 99 procent van alle data automatisch eruit in ons stresscentrum om alle data via exaflop bewerkingen te verwerken. De realiteit kunnen wij nooit waarnemen, en wat wij in ons hoofd fantaseren is puur irreeel, dus fantasie. Hierom zeiden de rishi´s uit India vroeger dat alles Maya is, een pure illusie. Er is geen realiteit.

2. Definieer aub het begrip ´Verlichting´ in jou zin.
In Nederland zorgde Philips vanaf de jaren twintig al voor de Hollandse verlichting in toiletten en slaapkamers via gloeilampen, en nu leds, en in India deed men dit met dia´s, kaarsen, en houtvuurtjes. Er is verlichting voor je lichaam en verlichting voor je geest en chetan. Als je je hoofd van binnenuit wil verlichten kan je via een hersenoperatie wat led lampjes in laten bouwen.

dewanand en Wieroe

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door JeeBee

Het probleem Marie is dat je de 'discussie' enkel lijkt te willen voeren met min of meer gelijkgestemde geesten.

En dat zou heel veel rode waarschuwingslampjes moeten doen flikkeren in je 'geest'.

Inderdaad, dwaalgeesten. Ze heeft een broertje dood aan mensen met een gedegen opleiding in het vakgebied waarover ze schrijven. Maar charlatans krijgen alle aandacht en respect; als ze maar lief doen is het goed.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door dewanand

Als je je hoofd van binnenuit wil verlichten kan je via een hersenoperatie wat led lampjes in laten bouwen.

dewanand en Wieroe

Dat is tenminste heldere taal dewanand!
En doe de groeten aan Wieroe.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

Bedank voor je vriendelijke antwoord.
Ik heb nooit de éénheid van lichaam en geest ontkend, in tegendeel, die twee zijn heel nauw met elkaar verbonden. Wat ik wel ontken is dat als het lichaam afsterft dat dan ook automatisch de geest verdwijnt.

Hoe tegenstrijdig kan iemand denken.
En dan vraagt ook het fenomeen van de hersendood nog om een verklaring. De geest verdwijnt terwijl het lichaam blijft leven. Moet die geest niet tot de orde geroepen worden. Deserteren, mag dat? Waarom vertrekt de geest uit het lichaam als de hersenen te weinig zuurstof ontvangen? Roept u maar.

En voor mij is de mens, ook en vooral als geestelijk wezen nog altijd in evolutie; als u daarvoor de biologen, die mij in het geheel niet interesseren voor wil bijhalen, dan is het duidelijk dat we ook daar op een verschillend niveau praten.

Voor u is de mens precies wat u van de mens wilt denken. Fijn, dat weten we dan weer. Nog iets feitelijks ontdekt waarvan biologen niets begrijpen?

Indien het niet op een vriendelijk en open manier kan gebeuren, laat de discussie dan maar zitten.
Bey

Het zou mij verbazen als ze u niet van school getrapt hebben. Of gebruikten ze pleisters?

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

De diepere realiteit leert ons dat alles waan is; dat de mens zelf zijn ongeluk schept en dat verlichting in feiten betekent dat wij uit die waandroom, waarin wij rondwaren en rondwaren, ontwaken.
Eerste vraag is: is dat werkelijk zo?

Als je dit weet, dan is de vraag niet erg voor de hand liggend. Kennelijk twijfel je aan het door jou gestelde. Dat betekend dat je verder moet zoeken.

Tweede vraag is: is dan het ontwaken het einde van onze lijdensweg?

Ja, lijden kan worden opgeheven. Maar dat kan niet door de materie verstandelijk te begrijpen. Het zal ten diepste begrepen dienen te worden. Door je 'zijn'. Daar kan je dus eerst eens naar gaan zoeken. Het 'zijn' kan per definitie niet lijden. Lijden komt namelijk uit het denken vandaan. Zolang jij denkt dat je je denken bent zal er ook lijden zijn.

Eigenlijk is het heel erg eenvoudig, je moet het alleen even zien.

Derde vraag is; indien we weten dat het ontwaken werkelijk de oplossing is, of het dan volstaat om dat waanleven gewoonweg de rug toe te keren?

Waarom zou je? Zolang je fysieke lichaam er is kan je het waanleven niet eens de rug toekeren. Maar je doorziet dat je leven slechts een (slecht geacteerd) toneelspel is. Door het doorzien kan je wat gaan doen aan het acteren waar je alle dagen mee bezig bent. Je kan je een geheel nieuwe rol aan meten, maar er zal nooit meer indentificatie met die rol zijn.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door dewanand

namaste Marie Daenen,

Interessante topic, zeer zeker, maar hier enkele vragen als reactie van ons.

1. Hoe weten wij wat de realiteit is, de realiteit scheppen wij zelf met onze hersenen en wij filteren al 99 procent van alle data automatisch eruit in ons stresscentrum om alle data via exaflop bewerkingen te verwerken. De realiteit kunnen wij nooit waarnemen, en wat wij in ons hoofd fantaseren is puur irreeel, dus fantasie. Hierom zeiden de rishi´s uit India vroeger dat alles Maya is, een pure illusie. Er is geen realiteit.

2. Definieer aub het begrip ´Verlichting´ in jou zin.
In Nederland zorgde Philips vanaf de jaren twintig al voor de Hollandse verlichting in toiletten en slaapkamers via gloeilampen, en nu leds, en in India deed men dit met dia´s, kaarsen, en houtvuurtjes. Er is verlichting voor je lichaam en verlichting voor je geest en chetan. Als je je hoofd van binnenuit wil verlichten kan je via een hersenoperatie wat led lampjes in laten bouwen.

dewanand en Wieroe

Merci om te benadrukken dat alles pure illusie is en geen realiteit. Dit is een waarheid die we steeds weer voor onszelf moeten herhalen, vooral als het denken weer eens de overhand wil halen.

Als je dan weet dat alles pure illusie is, waarom laat jij je dan zo beheersen door dat Indische kastensysteem dat, zoals je hierzelf komt te zeggen enkele pure maya is? Jij woont in Nederland, goed beveiligd tegen de wandaden van dat ongeoorloofde systeem (iets wat niet geldt voor de mensen die er dagdagelijks de realiteit van moeten ondergaan); jij weet dat het illusie is en toch bepaalt dat systeem nog heel je leven.
Verlichting zou zijn dat je werkelijk (niet alleen met woorden of met je verstand, maar met heel je wezen) inziet dat heel dat kastensysteem enkel een waan is, zodat je het kunt van je afschudden en als vrije mens verder kunt leven.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door JeeBee

Het probleem Marie is dat je de 'discussie' enkel lijkt te willen voeren met min of meer gelijkgestemde geesten.

En dat zou heel veel rode waarschuwingslampjes moeten doen flikkeren in je 'geest'.

Weer een fabeltje uit je tenen gezogen en dan dat hier als grote waarheid komen naar voren brengen?

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Inderdaad, dwaalgeesten. Ze heeft een broertje dood aan mensen met een gedegen opleiding in het vakgebied waarover ze schrijven. Maar charlatans krijgen alle aandacht en respect; als ze maar lief doen is het goed.

Dan moet jij mij eens zeggen welk vakgebied hiermee verbonden is:

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Ik stel de vraag zo omdat het lijf de bron is van alle wensen en emoties. De wens om af te vallen (of om een sportief lichaam te krijgen - of Chopin op de piano te kunnen spelen) ontspringt niet aan uw geest of ziel maar aan uw lichaam. Uw lichaam traint zichzelf, het is eigen baas. Het lijf beweegt met de muziek, de benen zwoegen om het overgewicht te torsen, het verdriet is van het gezicht te lezen, het lichaam springt op van plezier. Het lijf wil afvallen en de ziel, of het ego, is het bewustzijn van deze wens en van het doel dat het lichaam stelt en de weg naar het doel.

Deze gedachte zal u niet bevallen. Toch is dat de essentie van het besef dat God dood is. God staat voor uw verlangen naar eeuwigheid en universeel bestaan zonder de last van een kwetsbaar en sterfelijk lichaam. God en de eeuwige ziel zijn illusies. God is dood betekent te beseffen dat wij fysiek zijn en sterfelijk. Ik heb begrepen dat voor u en nog een aantal forummers God nog niet dood is. Hij moet nog steeds de irreële wensen vervullen van mensen die hun lichaam minachten.
.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Als je dit weet, dan is de vraag niet erg voor de hand liggend. Kennelijk twijfel je aan het door jou gestelde. Dat betekend dat je verder moet zoeken..

Ik zou eerder stellen dat, als je dit weet, het duidelijk is dat het antwoord niet volstaat, maar dat de weg moet gegaan worden

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Ja, lijden kan worden opgeheven. Maar dat kan niet door de materie verstandelijk te begrijpen. Het zal ten diepste begrepen dienen te worden. Door je 'zijn'. Daar kan je dus eerst eens naar gaan zoeken. Het 'zijn' kan per definitie niet lijden. Lijden komt namelijk uit het denken vandaan. Zolang jij denkt dat je je denken bent zal er ook lijden zijn.

Eigenlijk is het heel erg eenvoudig, je moet het alleen even zien..

Het antwoord is inderdaad heel eenvoudig en ik denk dat het lijden niet verder voorkomt uit mijn denken, maar eerder uit mijn gevoelens die weigeren mij als afgescheiden te zien van het leed rondom mij; zelfs indien dat de verlichting zou betekenen.
Weerom is het belangrijker de weg te gaan, de levensdroom die wij onszelf voorspiegelen tot op het bot te doorleven om in volle kennis van zaken en in volle overeenstemming met onze gevoelens, dus met ons hele zijn, dat aardse lot te hebben verwerkt.
Het is heel gemakkelijk in vredestijd het oorlogsgeweld af te zweren maar dwaas dezelfde fouten te blijven herhalen die regelrecht naar nieuw oorlogsgeweld zullen leiden; dan dat oorlogsgeweld in al zijn porieën te hebben doorleefd om daarna eindelijk in alle wijsheid juist te gaan handelen.

Oorspronkelijk geplaatst door Freerider

Waarom zou je? Zolang je fysieke lichaam er is kan je het waanleven niet eens de rug toekeren. Maar je doorziet dat je leven slechts een (slecht geacteerd) toneelspel is. Door het doorzien kan je wat gaan doen aan het acteren waar je alle dagen mee bezig bent. Je kan je een geheel nieuwe rol aan meten, maar er zal nooit meer indentificatie met die rol zijn.

Het gaat er dus in hoofdzaak om, om de identificatie met de rol die men speelt.
Het probleem is dikwijls dat men slechts oplossingen kan vinden voor heel wat problemen indien met zich voldoende identificeert met de rol die men speelt omdat dan heel het wezen, en zeker niet alleen het verstand, naar die oplossingen gaat zoeken.
Terwijl op andere momenten het dikwijls het behouden van de juiste afstand en het niet volledig opgaan in de problemen (omdat men er anders zelf in verdrinkt) ook noodzakelijk is.
Veel erger is het als de problemen niet jouw Eigen problemen zijn, die je met de nodige moed zelf kan oplossen of waar je, je, in geval van overmacht maar hoeft bij neer te leggen, wetende dat het slechts een slechte droom is en dat het in wezen jou niet echt raak; maar de problemen van je nabestaanden, die soms de hefbomen niet voldoende bezitten om hun Eigen problemen op te lossen laat staan te aanvaarden.
Een moeder laat haar kinderen niet in de steek, ook als ze weet dat ze enkel een moederrol speelt.

[marie daenen]

[quote=Freerider;7058211]

idem

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

Dan moet jij mij eens zeggen welk vakgebied hiermee verbonden is:

Je toont belangstelling. Maar wat is je motivatie?

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

Een moeder laat haar kinderen niet in de steek, ook als ze weet dat ze enkel een moederrol speelt.

Tenzij ze aartslui is. Dan verzint ze uitvluchten en mooie praatjes.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Tenzij ze aartslui is. Dan verzint ze uitvluchten en mooie praatjes.

Je toont belangstelling. Maar wat is je motivatie? dixit Piero
Of moet ik het zien, zoals het waarschijnlijk bedoeld is als een aanval op mijn persoon?
Oei, ik ken het antwoord al: 'voel je je aangesproken?'

In mijn moederrol voel ik mij inderdaad altijd aangesproken; omdat ik ook inderdaad de gewoonte heb om altijd de schuld op mij te nemen en mij af te vragen wat ik verkeerd gedaan heb ook al beweren de andere dat ik er voor niets tussen zit.
En veel erger wordt het daar ik ervan overtuigd ben dat iedereen het leven heeft dat hijzelf heeft gevraagd.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

Je toont belangstelling. Maar wat is je motivatie? dixit Piero
Of moet ik het zien, zoals het waarschijnlijk bedoeld is als een aanval op mijn persoon?
Oei, ik ken het antwoord al: 'voel je je aangesproken?'

In mijn moederrol voel ik mij inderdaad altijd aangesproken; omdat ik ook inderdaad de gewoonte heb om altijd de schuld op mij te nemen en mij af te vragen wat ik verkeerd gedaan heb ook al beweren de andere dat ik er voor niets tussen zit.
En veel erger wordt het daar ik ervan overtuigd ben dat iedereen het leven heeft dat hijzelf heeft gevraagd.

En dat is dan lijden hè?

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

En dat is dan lijden hè?

En dat is dan inderdaad lijden dat overwonnen moet worden en waar we waarschijnlijk zelf om gevraagd hebben.
Maar dat is geen antwoord op mijn vraag; welk vakgebied?
En dat is bovendien helemaal geen bewijs van uw stelling dat als het lichaam verdwijnt dat de geest mee verdwijnt.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

En dat is dan inderdaad lijden dat overwonnen moet worden en waar we waarschijnlijk zelf om gevraagd hebben.
Maar dat is geen antwoord op mijn vraag; welk vakgebied?
En dat is bovendien helemaal geen bewijs van uw stelling dat als het lichaam verdwijnt dat de geest mee verdwijnt.

Twee vakgebieden marie. Zoekt en gij zult vinden.

[marie daenen]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Twee vakgebieden marie. Zoekt en gij zult vinden.

Eentje moet zijn puzzles maken en het andere zal dan wel zijn die puzzles oplossen!

[Freerider]

Oorspronkelijk geplaatst door marie daenen

Het gaat er dus in hoofdzaak om, om de identificatie met de rol die men speelt.
Het probleem is dikwijls dat men slechts oplossingen kan vinden voor heel wat problemen indien met zich voldoende identificeert met de rol die men speelt omdat dan heel het wezen, en zeker niet alleen het verstand, naar die oplossingen gaat zoeken.
Terwijl op andere momenten het dikwijls het behouden van de juiste afstand en het niet volledig opgaan in de problemen (omdat men er anders zelf in verdrinkt) ook noodzakelijk is.
Veel erger is het als de problemen niet jouw Eigen problemen zijn, die je met de nodige moed zelf kan oplossen of waar je, je, in geval van overmacht maar hoeft bij neer te leggen, wetende dat het slechts een slechte droom is en dat het in wezen jou niet echt raak; maar de problemen van je nabestaanden, die soms de hefbomen niet voldoende bezitten om hun Eigen problemen op te lossen laat staan te aanvaarden.
Een moeder laat haar kinderen niet in de steek, ook als ze weet dat ze enkel een moederrol speelt.

Je bent niet op de wereld om andermans problemen op te lossen. Hoe kan jij andermans problemen oplossen als je die van jezelf niet eens kan oplossen? In het proces waar we het hier over hebben dien je eerst je EIGEN problemen op te lossen voordat je uberhaupt maar aan die van een ander gaat denken.

Je kan de moeder-rol er wel bij halen, maar dat is een emo-argument. Een argument uit de dualiteit dus. Het gaat er niet om of jij je kinderen (of anderen) in de steek laat. Dat soort zaken doe je 'er gewoon bij'. Het gaat er om dat jij jezelf wilt ont-wikkelen en niet op-wikkelen. En die ont-wikkeling vind plaats in de dualiteit.

Je blijft dus ten aller tijden je rol spelen in de dualiteit. En juist dit spel biedt de mogelijkheid om te vinden 'wat je bent'. En is dit eenmaal gevonden dan ga je 'vanzelf' je rol in de dualiteit er op aanpassen. Je kan niet eens meer anders! Eenmaal bevangen door de Liefde ga je je rol automatisch aanpassen.