Taxiverhalen

[eno2]

De geneugten van het penitentiair verlof
Ik ging laden rond twaalf uur in het Moriaantje Ledeberg, nachtcafé.
Twee jonge mannen stappen in, en beginnen onmiddellijk zeer luidruchtig te doen, roepen en tieren. Ik vraag ze beleefd of het wat minder luid kan.
Terwijl ik al goed en wel aan het rijden ben, grijpt die naast mij met zijn twee handen mij gezicht vol vast en probeert van boven naar beneden met zijn gekromde vingers mijn ogen uit te krabben.
In een reflex laat ik mijn stuur los, schuif beide handen tussen zijn polsen en gebruik ze opwaarts duwend als een wig om zijn nagels zijdelings van mijn ogen weg te slaan. Dat was in een smal straatje met auto's links en rechts geparkeerd, het mocht een wonder heten dat ik er niet tegenaan botste, maar zonder blikschade afremde. Toen ik uitstapte, ging ik bij mijn koffer staan om hen de gelegenheid te geven weg te gaan.
Ze kwamen echter naar mij toe en ik begon dan maar zelf een gevecht.
Zonder enige gevechtservaring, maar wel redelijk in conditie van de dagelijkse tenniscompetitie op mijn 48-ste. De krabber was onder invloed, ik dacht dat ik wel een kans maakte tegen de twee als ik de andere, de grootste en gevaarlijkste , snel eerst uitschakelde. Maar dat bleek zo eenvoudig niet te verlopen.
Na tien minuten slaan, schoppen en dansen zonder KO's, stond de stoep al vol belangstellend volk, maar niemand die tussenkwam. Aangezien ik ze dus bewegend en ontwijkend niet goed kon raken, ging ik met mijn rug tegen de muur staan, zogezegd uitgeput. De grote kwam onvoorzichtig dichtbij met zijn gezicht om me te bespuwen.
Die verkocht ik uit stilstand van heel dichtbij dus een rechterhoek, hij ging even naar de grond, waarna ik probeerde de tweede snel uit te schakelen.
De eerste krabbelde weer recht en trok een zakmes.
Daar stoof ik dan maar op af, maar hij ging op de loop en de oogkrabber ook.
De taxicentrale vroeg mij verder te werken die nacht maar ik weigerde omdat ik twee zichtbare striemen overhield aan dat gekrab. En wat blauwe plekken.
Aangifte gaan doen…. En weken later opdraven op het commissariaat van Ledeberg. Ter identificatie en confrontatie.
Ik stap daar binnen en zie het commissariaat, met niemand aanwezig, ondersteboven liggen, tafels omgekeerd, dossiers op de grond. Stappen een paar agenten binnen gezelschap van de bewuste twee. "We hebben een paar problemen met ze gehad…" "Volg mij naar boven…", zegt een agent. Ik zorg ervoor het eerst de trap op te gaan, voor het geval ze me eraf zouden willen trappen…Ik identificeer ze, verklaringen wederzijds worden afgelegd en opgenomen, etc…Blijken het twee broers te zijn, waarvan één in penitentiair verlof is in het weekend.
Een paar maanden later krijg ik "de oogkrabber" opnieuw in de taxi .
Ge wilt me zeker niet voeren, zegt hij.
Als ge braaf zijt, wel, zeg ik.
Wat dan ook gebeurde.
Onderweg vertelt hij me dat de Gentse rechter Nicole de Wilde hem geen straf gegeven had. Ik had mijn tijd niet willen verliezen met naar de rechtbank te gaan, deed ik nooit, de hele politie-rompslomp was mij al genoeg. Als je zo'n gasten wil bestraft krijgen, moet je daar ook nog de tijd gaan in steken om de zittingen bij te wonen.