Vakantieperiode:gooit uw dieren niet op straat!!!

[thePiano]

Tsiko 27 juni 2003
.
[size=7]Groetjes van Tsiko ![/size]

15 augustus 2000 heb ik deze rosse kater in Herentals industriezone van de straat geraapt, net op tijd vooraleer het zwaar vervoer 'm plat zou rijden.

Nauwelijks vijf �* zes weken oud, totaal uitgemergeld en op sterven na dood, heb ik 'm maar mee naar huis genomen.

Zoals je kan zien heeft Tsiko het flink overleefd, en het lijkt wel of hij weet wie hem een tweede leven heeft gegeven, want hij is niet meer van me weg te slaan, staat me altijd op te wachten als ik thuis kom en ik ben ook de enige in huis waar 'm altijd op de schoot wil zitten !

Enfin, ik weet niet meer hoeveel katten, honden, vogels, konijnen en andere dieren ik de voorbije dertig jaren heb doodgereden, maar het moeten er tientallen zijn geweest :eek:

AUB, als ge Uw huisdier beu bent, of je kan er om de een of andere reden niet meer voor zorgen, of je gaat met vakantie: breng het naar een dierenasiel en dump het niet op straat, in een bos, een parkeerterrein of... zoals Tsiko... op een industrieterrein, waar het bijna 100% zeker zal worden doodgereden of de hongerdood zal sterven.

Bedankt voor Uw aandacht!

[PAJOT]

Het verwondert me dat jouw vrouw Tsiko nog niet heeft opgegeten.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Eichmann

Het verwondert me dat jouw vrouw Tsiko nog niet heeft opgegeten.

En waarom zou ze dat doen?

[Supe®Staaf]

Huisdieren houden is een vorm van verantwoordelijkheid opnemen.
Wanneer je eraan begint moet je beseffen dat je je er eigenlijk moreel toe verplicht de verzorging van een zwakkere en meer hulpeloze levensvorm op jou te nemen.
De motieven van vele huidierhouders zijn echter zelden zo nobel als het eigenlijk behoort.
In een oude topic wees ik daar reeds op:
http://forum.politics.be/viewtopic.p...ght=huisdieren

Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf

Wat mij verwondert inzake elk huisdierendebat, is dat er nooit eens gepeild wordt naar de reden waarom velen persé het 'voogdijschap' over een dier wensen te voeren.
Waarom wordt er een kapitaal gespendeerd aan voedsel en verzorging van een aantal willekeurig gekozen soorten mede-aardbewoners, terwijl (zelfs in ons land) verschillende exemplaren van onze eigen (mensen)soort op apegapen ligt.
Waarschijnlijk stamp ik velen tegen de schenen, wanneer ik stel, dat het houden van huisdieren vaak gebeurt om eigen gemis, frustraties en neurosen te compenseren, en te proberen remediëren. Ter illustratie enkele schetsen:

Wie kent er niet de eenzame wat gestoorde oudere dame, met een hopeloze drift tot het soigneren van een onmatig grote kattenbende? Wat ontbreekt die mensen? Worden in dergelijk geval beesten niet gebruikt om eenzaamheid, contactarmoede, sociale stoornissen of in sommige gevallen zelfs onvervulde kinderwensen te compenseren?

Wie begrijpt waarom mensen die onderaan de sociaal-economische ladder figureren, vaak de behoefte voelen om hun schamele inkomsten meer dan te decimeren ten koste van een vlees-, geld- en plaatsverslindende kolos van een hond? Moet dit dier dienen om 't baasje de gelegenheid te geven ook eens de autoriteit uit te oefenen, die hij in de mensenwereld totaal ontbeert?

Waarom geven mensen de 25° warmte en constante verlichting aan hun dure siervissen, terwijl ze voor zichzelf de woonkamer nauwelijks op een leefbare temperatuur kunnen houden? Moet hier de illusie, van op één of andere manier royaal te kunnen leven ondanks beperkte middelen, voor de buitenwereld in stand worden gehouden?

Zijn de flatbewoners die een beest (buiten het dagelijkse 'straatje om') van zijn vrijheid beroven, dan echt zo een grote dierenliefhebbers? Of zijn de behoeften van het dier hier ondergeschikt aan het willen toegeven aan de eigen of des kinderens grillen?

Wie zal het zeggen?
In mijn opinie is nagenoeg elke vorm van huisdieren houden (niet die ter consumptie of ter bewaking van eigendom, wat op zich ook een vorm van moderne slavernij is en een vorm besparen op loons- en personeelskosten) verwerpelijk, en een ver doorgedreven vorm van emotionele armoede, en egocentrisme. Laat aan de gijzeling van die arme creaturen die de huisdieren zijn, eindelijk een einde komen.

Discussie kan hier eventueel heropgerakeld worden. 8)

Oorspronkelijk geplaatst door Eichmann

Het verwondert me dat jouw vrouw Tsiko nog niet heeft opgegeten.

Wat heeft dit met de topic vandoen?

[merel]

[quote="Superstaaf®"]Huisdieren houden is een vorm van verantwoordelijkheid opnemen.
Wanneer je eraan begint moet je beseffen dat je je er eigenlijk moreel toe verplicht de verzorging van een zwakkere en meer hulpeloze levensvorm op jou te nemen.
De motieven van vele huidierhouders zijn echter zelden zo nobel als het eigenlijk behoort.
In een oude topic wees ik daar reeds op:
http://forum.politics.be/viewtopic.p...ght=huisdieren

Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf

Wat mij verwondert inzake elk huisdierendebat, is dat er nooit eens gepeild wordt naar de reden waarom velen persé het 'voogdijschap' over een dier wensen te voeren.
Waarom wordt er een kapitaal gespendeerd aan voedsel en verzorging van een aantal willekeurig gekozen soorten mede-aardbewoners, terwijl (zelfs in ons land) verschillende exemplaren van onze eigen (mensen)soort op apegapen ligt.
Waarschijnlijk stamp ik velen tegen de schenen, wanneer ik stel, dat het houden van huisdieren vaak gebeurt om eigen gemis, frustraties en neurosen te compenseren, en te proberen remediëren. Ter illustratie enkele schetsen:

Wie kent er niet de eenzame wat gestoorde oudere dame, met een hopeloze drift tot het soigneren van een onmatig grote kattenbende? Wat ontbreekt die mensen? Worden in dergelijk geval beesten niet gebruikt om eenzaamheid, contactarmoede, sociale stoornissen of in sommige gevallen zelfs onvervulde kinderwensen te compenseren?

Wie begrijpt waarom mensen die onderaan de sociaal-economische ladder figureren, vaak de behoefte voelen om hun schamele inkomsten meer dan te decimeren ten koste van een vlees-, geld- en plaatsverslindende kolos van een hond? Moet dit dier dienen om 't baasje de gelegenheid te geven ook eens de autoriteit uit te oefenen, die hij in de mensenwereld totaal ontbeert?

Waarom geven mensen de 25° warmte en constante verlichting aan hun dure siervissen, terwijl ze voor zichzelf de woonkamer nauwelijks op een leefbare temperatuur kunnen houden? Moet hier de illusie, van op één of andere manier royaal te kunnen leven ondanks beperkte middelen, voor de buitenwereld in stand worden gehouden?

Zijn de flatbewoners die een beest (buiten het dagelijkse 'straatje om') van zijn vrijheid beroven, dan echt zo een grote dierenliefhebbers? Of zijn de behoeften van het dier hier ondergeschikt aan het willen toegeven aan de eigen of des kinderens grillen?

Wie zal het zeggen?
In mijn opinie is nagenoeg elke vorm van huisdieren houden (niet die ter consumptie of ter bewaking van eigendom, wat op zich ook een vorm van moderne slavernij is en een vorm besparen op loons- en personeelskosten) verwerpelijk, en een ver doorgedreven vorm van emotionele armoede, en egocentrisme. Laat aan de gijzeling van die arme creaturen die de huisdieren zijn, eindelijk een einde komen.

Discussie kan hier eventueel heropgerakeld worden. 8)

Mijn reden om een huisdier (hond) te houden.

Toen ik geboren werd leefde bij ons thuis al een hond, en ik zeg wel een hond. Eeen hond die hond mocht zijn, een hond die geen pootjes gaf, die niet op commando ging zitten of liggen. Een hond die enkel niet wegliep en terugkwam als hij werd geroepen (bij ons kreeg hij eten).
Een aantal jaren later zijn er twee bijgekomen en toen deze enkele maanden oud waren is de andere (ondertussen al 14 jaar) gestorven aan kanker. Alles is zeer vlug gegaan.
Ondertussen was een van de andere begonnen met een eiwitkuur, een aangeboren afwijking waar na een tijdje niks meer aan te doen bleek, aangezien we onze dieren graag zien, maar we ze ook hond willen laten, is het dagelijks toedienen van meerdere spuitjes, en zich daardoor enkele uren per inspuiting slecht te voelen ons insziens dieronwaardig. Samen met onze dierenarts werd beslist hem te laten inslapen.
Een vijftal maanden later werd zijn broer geboren en mochten we deze toevoegen aan ons huisgezin. Een echte schat.
Maar toen, toen begon de miserie, ons baasje was ondertussen 8 jaar en onze buur had een rat. Van rattenvergif kwam vergiftiging van de hond.
Drie jaar zorgen (lichte verlammingen die verergerden gedurende deze 3 jaar, en in zijn laatste weken blindheid) moesten we hem met veel spijt in het hart euthnaseren (hij was nog zo goed bij de zijnen, maar kon niks meer, was blind, was graatmager, alhoewel hij 3 keer meer at dan zijn huisgenoot, kreeg bloedingen alom, het was dieronwaardig hem verder te laten leven (misschien was het zelfs al afzien)).
Zes maanden later een tweede harde dobber, zijn huisgenoot (die ondertussen 13 is) wordt plots ziekjes, en enkele dagen later wordt het hem fataal (met zeer goede verzorging door de dierenarts, enkele dagen serum, alle nodige medicatie, blijkt alles onomkeerbaar).
Daar zaten we dan, nooit zonder hond geweest, in een leeg huis.
Slapeloze nachten, want we hoorden voortdurend voetstappen (de hond waakte niet meer). Zware dagen (we hoorden getrippel van hondepootjes), echt waanbeelden metdertijd.
Maar de beslissing was, we nemen geen hond meer.
Een hond heeft zoveel nadelen, dat de voordelen (plezier, iets om aandacht te geven) er niet tegen op kunnen.
Laat staan een puppy, die eet het ganse huis naar de knoppen.
Altijd thuis blijven, zouden we het na al die jaren eens niet anders willen.
Zouden wij ook niet eens samen willen weggaan in plaats van telkens een iemand die thuis blijft om onze makker te plezieren?
nog geen 14 dagen later was de nieuwe er.
Wij hebben een Spaanse Galgo geadopteerd. (www.greyhoundsinnood.be)
Hij was er erg aan toe, de keuze was groot, maar we hadden die ene erge gezien (niemand ging die waarschijnlijk willen?).
Ales is goed meegevallen, hij is ondertussen geopereerd, en de draadjes van zijn wonden zijn verwijderd. Het is een echte schat, maar hij schrikt nog van veel zaken, snel rijdende auto's, mannenstemmen, en dergelijke meer.

Ben ik nu voorstander van het houden van huisdieren?
Nee, dat ben ik niet. In mijn omgeving heb ik al zoveel dierenleed gezien.
Men neemt konijntjes, vogels, hamsters, cavias, poezen, een hond en ga zo maar voort.
Allemaal zonder de gevolgen in te schatten maar vooral met veel dierenleed tot gevolg.

Zou ik zonder huisdier (in het bijzonder hond) kunnen?
Nee, zolang ik woon waar ik nu woon en de mogelijkheid (ruimte, tijd en geld) heb het dier naar behoren te verzorgen, maar ook het dier dier te laten zijn.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door merel

Mijn reden om een huisdier (hond) te houden.

Toen ik geboren werd leefde bij ons thuis al een hond.

Ik heb je hondenverhalen gelezen en ook voor mij zijn ze erg herkenbaar. Waarschijnlijk waren hondenogen het eerste wat ik gezien heb toen ik geboren werd. Voor zover ik me kan herinneren heb ik altijd tussen honden geleefd en in huis gehad. Altijd tussen twee en vier exemplaren tegelijk, meestal opgehaald en geadopteerd uit dierenasielen.

Altijd er goed voor gezorgd, altijd de vakantie opgeofferd, altijd gezorgd dat we een gelijkvloers appartement of huisje met tuin hadden enz... alles voor de hond(en) in ruil voor hondstrouwe en slaafse aanhankelijkheid en vriendschap.

Het was ook mijn taak -die ik ook altijd konsekwent opnam- om als een van de honden aan het einde van zijn/haar latijn kwam, de hond te laten inslapen. Elke hond die ik heb gehad, heb ik -mits de medewerking van de dierenarts- telkens laten inslapen in mijn armen. Ik was er telkens door en door kapot van, dagen en soms wekenlang sliep ik niet meer en zat stiekem wel ergens te huilen als een klein kind. Ik heb meer tranen gehuild met het afsterven van mijn huisdieren dan ik ooit om mensen heb gehuild.

1 keer was het zelfs zo erg dat, toen ik onverwacht twee honden op 1 week tijd moest afgeven een rist onverklaarbare lichamelijke klachten kreeg. Ik wist alleen maar de oorzaak ervan, toen ik zes weken later opnieuw een hond in huis nam, en de klachten twee dagen later weer weg waren.

Toen het zes zomers geleden tot een echtscheiding kwam met m'n 1 ste echtgenote, heb ik mijn drie honden tegelijk moeten achterlaten bij haar. Ik ben ze nooit meer gaan opzoeken, ondanks dat ik tot op heden nog altijd goeie relaties heb met m'n ex en we ook in vriendschap en onderlinge toestemming uit elkaar zijn gestapt.

Toen heb ik gezworen: voor mij nooit geen honden meer.

Prompt een appartement op een verdiep gezocht, zonder tuin en het me aldus vrij onmogelijk gemaakt om nog een hond te houden.

Ondertussen terug verliefd, verloofd en getrouwd geraakt en dan drie jaar geleden toch een kat in huis gehaald (opgeraapt van de straat).

Zoals Superstaaf het verschil tussen kat en hond zo treffend weet te schetsen, is een kat -en dan enkel een kat zoals Tsiko die meer zoals een halve hond aktief is- de ideale oplossing voor ons en dus ook voor mij.

Met alle respect voor je greyhound adoptieactie, maar da's niks meer voor mij.

Op dat verhaal van Superstaaf (heropenen van discussie) kom ik later nog wel terug.

Hartelijke groetjes, en geef je hond dikke kussen van me!