Inburgering.. bron van rechten en plichten ?

[1handclapping]

Het uitgangspunt van de hele discussie was een zoektocht naar een "eigen volkse cultuur" die typisch en voor iedereen herkenbaar is, waar iedere
oprechte immigrant zich aan zou kunnen conformeren.

Als men dit in het Noordelijk gedeelte van de Lage Landen tracht te ondernemen, blijkt het niet te werken omdat de autochtonen zelf te individualistisch ingesteld zijn om gemeenschappelijke kenmerken te vertonen.

Hoe het met "Vlaanderen" gesteld is weet ik niet. Maar niemand blijkt een of andere eigenschap te kennen (behalve het streekdialect en het AN) die een vreemde zou kunnen aanleren.

Wat wel (h)erkent wordt is het cynisme van het geld, dat geînterpreteerd wordt als het komen poen scheppen - maar in feite ook het komen poen uitdelen is. als ik van een engels- of duitstalige een mooie goedbetaalde job krijg ga ik niet eisen dat die persoon "Vloms" spreekt. Leg aan een engelsman die 20 jaar in Zaventem woont en Frans vloeiend spreekt en "een bitje vloms" met een zwaar accent maar eens uit dat hij niet goed bezig is... Intussen zijn er wel een 1000tal mensen van hem afhankelijk voor hun dagelijks brood...

[Desiderius]

Ik was wellicht niet duidelijk genoeg... Cultuur is een organisch en spontaan evoluerend weefsel. Elke poging om tussentijds een balans op te maken en daaruit een stel van maatstaven te distilleren waaraan nieuwkomers zouden moeten voldoen, is op voorhand reeds tot mislukken gedoemd. Het geeft enkel aanleiding tot lachwekkende, Kafkaïaanse toestanden.

Het is -onder normale omstandigheden- véél efficiënter om uit te gaan van de psychologie van de immigrant. Die gaat zich nl. geen duizenden kilometers verplaatsen en zich ontheemden om hier in een kil en regenachtig landje tussen mensen te gaan wonen met wie hij bijzonder weinig affiniteit heeft (taal, religie, esthetiek, etc...) als daar niet een grote bonus tegenover staat. En ja, 1Handclapping, dat is inderdaad in de praktijk een kwestie van harde (of "cynische") economische afweging.

Als immigrant heb je geen behoefte aan objectieve maatstaven waarnaar je jezelf kan richten en/of kan bepalen in welke mate je geïntegreerd bent. Integratie verloopt immers al even spontaan en natuurlijk. De taal leren, sociale contacten opbouwen, etc... Alles wat noodzakelijk is om de ambities waarmee de immigrant naar hier is gekomen ook daadwerkelijk te kunnen ontsluiten. En dat vraagt een bijzondere inspanning en is zeer zeker niet iedereen gegeven.

Als we daarentegen immigranten meteen introduceren in de zaligheden van dit "land van melk en honing" (en dat is het in alle opzichten); hen bedenken met een leuke uitkering, sociale woning, volledige ziekteverzekering etc... Zonder al te veel verplichtingen, dan nemen we niet alleen die prikkel tot integratie weg, we trekken bovendien ook mensen aan die niet / nooit echt geschikt zijn geweest om te emigreren. (niet bereid of capabel tot integratie) M.a.w. we trekken inderdaad heel wat mensen aan die enkel uit zijn op het incasseren van uitkeringen en die voor het overige blijven ronddobberen in hun subcultuur. En die attitude geven ze dan vervolgens ook door aan hun kinderen. Wat meteen ook verklaart waarom generatie-op-generatie er nauwelijks beterschap te merken is. (cf. recente studie over het onderwijs in Vlaanderen)

Tot slot: het groepsleven als steuntrekkers heeft niet meteen een hoge maatschappelijke status. Er speelt ook een gevoel van "schuld" mee; het bewustzijn dat men parasiteert op de samenleving. Religieus fanatisme en het krampachtig vasthouden aan de eigen culturele identiteit moeten dit vaak compenseren. Op z'n minst halen sommigen daar nog enig "eergevoel" uit.

... en zo is het vicieuze cirkeltje rond.

[Leo]

Oorspronkelijk geplaatst door New Era

&


Eén vraag staat centraal, een ander z'n cultuur gunnen met de kans dat veel anderen de oorspronkelijke cultuur verdringen of de ander opnemen in de oorspronkelijke cultuur en z'n individuele eigenheid in zekere zin inruilen voor een collectief, volledig aanvaarden van die bewuste persoon.

Want er is weldegelijk een Belgische cultuur die gebouwt is op de strijd van Vlamingen en Walen, de verbroedering van Vlamingen en Walen en alles wat deze twee peilers van België samen hebben doorgemaakt. Natuurlijk is er nog altijd de Duitstalige gemeenschap en andere gemeenschappen in dit drietalig land, maar zo'n grote impact hebben deze groepen nog niet gehad op ons land.

Die cultuur moet ruimte maken voor een multicultuur van een wirwar van landen die misschien wel een verrijking kan zijn voor ons, maar wil men de prijs wel betalen voor deze ruil? Want de cultuur is een groot aspect in het opgroeien van een persoon, het vormen van een persoon. Onze cultuur heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben, wie mijn vader nu is en wat mijn grootvader was.

Desondanks hoe belangrijk een cultuur wel mag zijn, toch vergeten we soms trots te zijn op onze cultuur en vinden we het niet erg dat er subtiele veranderingen plaatsvinden zoals het veranderen van het straatbeeld, het denken over bepaalde zaken en godsdiensten, ... De extremere veranderingen zoals fanatieke jongelingen die kortrokkige vrouwen voor hoer uitschelden vinden we al erger, maar reageren we niet echt op.

Onze visies verschillen en alhoewel Desiderius naar mijn mening één van mooiste redevoeringen dat ik tot nu toe heb gelezen op deze forum heeft neergeschreven, toch kan ik zijn visie niet delen. Ik verwacht toch een zekere assimilatie, want als we het uit onze handen laten, dan is België enkel nog een multicultuur met vertegenwoordigers van verschillende landen, maar waar zijn wij?

Om te beginnen: er is geen sprake van inruilen van iemands oorspronkelijke kultuur (zie mijn tweede paragraaf). Er is alleen sprake van naadloos meedraaien in wat de samenleving draaiend houdt (zie mijn derde paragraaf). Je minachting voor de Duitse kultuur schiet me hierbij in het verkeerde keelgat. Moet je dan echt een overdonderende getalsterkte doen aandraven om als volwaardig erkend te worden? Dat stinkt naar oude feodale toestanden met gekroonde hoofden die landjepik spelen op rekening van beschikbaar kannonnenvlees. Alle macht aan de sterkste. Nee, bedankt.

Voor mijn part mag je in Sinterklaas geloven, maar er bestaat geen Belgische kultuur. Die strijd is er teveel aan om van een kultuur te kunnen spreken. Als die er niet was had je gelijk. Wat jij verbroedering noemt is een taktische zet, een hersenschim en rookgordijn, het is een manier om ongelukken te vermijden in een ontplofbaar mengsel maar het maakt het niet minder ontplofbaar: het is een vals gevoel van veiligheid. En het slorpt teveel energie op een beter doel waardig.

België is een bezetter die een stuk grondgebied van drie volkeren bezet houdt. Meeheulen daarmee staat iedereen vrij, je komt daarmee zeker niet meer voor een vuurpeloton maar mijn eergevoel en mijn Vlaams-Nederlandse trots verhinderen mij daaraan mee te doen.

Als ik naar Frankrijk, Duitsland, Engeland (je zegt het maar) verhuis of buiten Europa naar wat voor land dan ook wil verhuizen (om me daar te vestigen bedoel ik) dan is het eerste wat ik moet doen me verstaanbaar maken en de lokale wetten en gebruiken naleven. Dat is de enige voorwaarde die ik stel voor wie bij ons komt wonen en hier wil blijven. Meer moet dat niet zijn. Wat is daar verkeerd aan? Of ga jij het als je naar Parijs trekt zonder Frans redden? Zijn de Parijzenaars daarom fanatiek? Nee, natuurlijk niet. Zelfs niet eens chauvinistisch voor zover het binnen hun eigen habitat blijft. Daarbuiten is een ander verhaal.

[Bad Attila]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Ik was wellicht niet duidelijk genoeg... Cultuur is een organisch en spontaan evoluerend weefsel. Elke poging om tussentijds een balans op te maken en daaruit een stel van maatstaven te distilleren waaraan nieuwkomers zouden moeten voldoen, is op voorhand reeds tot mislukken gedoemd. Het geeft enkel aanleiding tot lachwekkende, Kafkaïaanse toestanden.

Ik heb maar een deeltje overgenomen.

Dat is juist. Toch denk ik dat iedere maatschappij wel op een aantal "basiswaarden" steunt die maar in beperkte mate voor verandering vatbaar zijn. Zo ziet men dat grondige "maatschappelijke evoluties" een jarenlang proces is.
Maar het is inderdaad zo dat er soms "modeeffecten" ontstaan. Die effecten als maatstaf gebruiken, is een grote nosense.

Als immigrant heb je geen behoefte aan objectieve maatstaven waarnaar je jezelf kan richten en/of kan bepalen in welke mate je geïntegreerd bent. Integratie verloopt immers al even spontaan en natuurlijk. De taal leren, sociale contacten opbouwen, etc... Alles wat noodzakelijk is om de ambities waarmee de immigrant naar hier is gekomen ook daadwerkelijk te kunnen ontsluiten. En dat vraagt een bijzondere inspanning en is zeer zeker niet iedereen gegeven.

Hier zit men met het probleem dat men met ganse populatiegroepen te maken heeft. Als alleenstaande heeft de migrant geen keuze: zijn aanpassing kwa oa taal, zal op een tamelijk natuurlijke wijze gebeuren, of anders zal hij zich zeer snel zeer eenzaam voelen. Maar wanneer hij in België reeds op een "buitenlandse" gemeenschap kan rekenen waar hij zich "thuis" zal voelen, zal die natuurlijke integratie niet echt van een leie dakje gaan.

Dat is eigenlijk (om het over een andere vorm van "immigratie" te hebben), het drama van de Brusselse Rand: er is geen nood voor de Franstaligen om zich aan te passen: hun ganse omgeving in de buurt �*s gewoonweg Franstalig.