De Sector Levenseinde (een kort essay)

[Den Duisteren Duikboot]

[FONT=Arial][SIZE=3]De sector 'Levenseinde' (een kort essay)

Een zestal weken geleden werd in onze kranten verontwaardigd gereageerd op de dood van een bejaard koppel. De man had eerst zijn vrouw en vervolgens zichzelf neergeschoten. Uit een afscheidsbrief bleek dat ze hun dood hadden gepland.

Zoete herinneringen kwamen terug. In een vorige studeercarrière had ik een professor in de economie wiens leven naar zijn aanvoelen wel lang genoeg had geduurd. Het emeritaat scheen hem weinig aantrekkelijk. Hij verkondigde voor het studentenpubliek in volle aula aan dat hij zich weldra van het leven zou beroven. Alles was in kannen en kruiken: er was een levensverzekering afgesloten ten behoeve van zijn echtgenote, die zich met het nakende weduwschap kennelijk had verzoend. De man was een cynicus, en dat is tot nader order een mensensoort die men het liefst van al niet hardop hoort nadenken.

Of hij uiteindelijk ook de daad bij het woord heeft gevoegd, weet ik niet. Ik vond het alleszins een romantische gedachte: het tijdstip van je dood zelf kunnen bepalen. Op je 65ste een vaarwelpilletje nemen en de resterende tijd planmatig te baat nemen om van die dingen te genieten die je anders niet meer durft omdat je denkt dat je nog jaren moet meegaan.

Maar het ligt gevoelig in onze cultuur, een cultuur met een heilige angst voor de dood en een heilige angst om 'voor God te spelen'. De angst voor de dood heeft veel weg van een verachting van de dood. In onze cultuur bewonderen we de filmheld die vecht om te overleven. De 'slechterik' in de film pleegt aan het einde niet zelden zelfmoord. Daarmee wordt het de kijker goed ingepeperd: 'the good' worden geassocieerd met de drang om te leven; 'the bad' met de drang om te sterven. Wie leeft, neemt zijn verantwoordelijkheid op; wie sterft, ontvlucht ze. Leven is niet zomaar een gegeven; het is een norm. Kiezen voor de dood is de schending van de norm. In dit denken is er geen plaats voor een onderscheid tussen moord en zelfdoding. In beide gevallen wordt het leven geveld, en dat is heiligschennis. De mens mag niet voor God spelen. Die God mag dan al door Nietzsche dood zijn verklaard, hij stuurt nog in belangrijke mate ons denken over schuld, lijden, leven en dood. Het lijkt er wel op alsof hij zijn goddelijkheid wil bewijzen door zijn eigen dood te overleven.

Onze verzorgingsstaat is het logische product van die cultuur, met name wat de sectoren 'pensioen' en 'gezondheidszorg' betreft. De dood moet zoveel mogelijk voor ons uit worden geschoven, desnoods tegen onze zin. Het euthanasiedebat vordert maar traag, een 'pil van Drion' en hulp bij zelfdoding blijken ronduit onbespreekbaar. Het is niet alleen de zorg om de man of vrouw in kwestie die ons bezighoudt. Het gaat ook om de achterblijvers, die met allerlei schuldgevoelens worden bezwaard: 'we hadden dit kunnen voorkomen als we maar meer aandacht hadden besteed enz.' Mensen dichten zichzelf soms een utopische macht toe om 'dingen te voorkomen'. Het is net dat besef van macheloosheid dat zo moeilijk te verkroppen is. Het is maar de vraag of 'voorkomen' voor de gestorvenen zoveel beter ware geweest. Een analyse van afscheidsbrieven van zelfmoordenaars zou interessant materiaal opleveren: veelal wordt de achterblijvers juist op het hart gedrukt zich vooral geen schuldgevoelens aan te praten. Vaak wordt uitdrukkelijk gezegd dat het om een vrijwillige keuze ging. En toch kunnen we dat maar moeilijk aanvaarden, ofschoon het eigenlijk de dood zelf is die we niet aanvaarden.

De maatschappij wil geen doden op haar geweten hebben. De overheid organiseert het leven; niet de dood. De dood mag zich immers niet laten organiseren. De tegenstanders van het organiseren van de dood verwijzen in hun argumentatie met veel misbaar naar Auschwitz, en organiseren zo de dood van elk debat. En dus investeren we tonnen geld in kunstheupen, pilletjes, druppeltjes, rolstoelen, therapieën, operaties en onderzoek naar nieuwe technologieën om het mensenleven te rekken. En hoe meer je het koord rekt, hoe slapper het wordt, hoe lustelozer het koord begint te hangen, maar we gaan vrolijk door met het oprekken van het koord tot het breekt. Het leven is immers per definitie verrukkelijk, dus blijf in de stoet en vergeet je masker niet.

Genoeg. Laten we pleiten voor een nieuwe sector in de Sociale Zekerheid. De Sector Levenseinde. Een sector waarvan de enige taak erin bestaat een overdosis morfine te verstrekken aan wie dat wenst. Pragmatisch als ik ben, stel ik wel een leeftijdseis: iemand die zijn eerste 18 levensjaren nog niets heeft bijgedragen aan de Sociale Zekerheid en vervolgens zegt: 't was leuk, bedankt, tot ziens', is ook naar mijn aanvoelen een egoïst. Laten we ervan uitgaan dat hij na 18 jaar labeur zijn 'schuld' aan de maatschappij heeft afbetaald, dan mag hij op zijn 36ste de sector Levenseinde aanspreken. Andersom: iemand die 30 jaar heeft gewerkt vanaf zijn 18de, heeft nog recht op 12 jaar pensioen. Meteen is de sector Levenseinde de enige sector die geld oplevert in plaats van kost. Geld dat nuttig besteed kan worden aan mensen die zichzelf belangrijk genoeg vinden om wél door te gaan tot het koord is geknapt.

Den Duisteren Duikboot, 24/2/2007
[/SIZE][/FONT]

[PAJOT]

barbaars !!

[Cynicus]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

De sector 'Levenseinde' (een kort essay)

Een zestal weken geleden werd in onze kranten verontwaardigd gereageerd op de dood van een bejaard koppel. De man had eerst zijn vrouw en vervolgens zichzelf neergeschoten. Uit een afscheidsbrief bleek dat ze hun dood hadden gepland.
Zoete herinneringen kwamen terug. In een vorige studeercarrière had ik een professor in de economie wiens leven naar zijn aanvoelen wel lang genoeg had geduurd. Het emeritaat scheen hem weinig aantrekkelijk. Hij verkondigde voor het studentenpubliek in volle aula aan dat hij zich weldra van het leven zou beroven. Alles was in kannen en kruiken: er was een levensverzekering afgesloten ten behoeve van zijn echtgenote, die zich met het nakende weduwschap kennelijk had verzoend. De man was een cynicus, en dat is tot nader order een mensensoort die men het liefst van al niet hardop hoort nadenken.
Of hij uiteindelijk ook de daad bij het woord heeft gevoegd, weet ik niet. Ik vond het alleszins een romantische gedachte: het tijdstip van je dood zelf kunnen bepalen. Op je 65ste een vaarwelpilletje nemen en de resterende tijd planmatig te baat nemen om van die dingen te genieten die je anders niet meer durft omdat je denkt dat je nog jaren moet meegaan.

Maar het ligt gevoelig in onze cultuur, een cultuur met een heilige angst voor de dood en een heilige angst om 'voor God te spelen'. De angst voor de dood heeft veel weg van een verachting van de dood. In onze cultuur bewonderen we de filmheld die vecht om te overleven. De 'slechterik' in de film pleegt aan het einde niet zelden zelfmoord. Daarmee wordt het de kijker goed ingepeperd: 'the good' worden geassocieerd met de drang om te leven; 'the bad' met de drang om te sterven. Wie leeft, neemt zijn verantwoordelijkheid op; wie sterft, ontvlucht ze. Leven is niet zomaar een gegeven; het is een norm. Kiezen voor de dood is de schending van de norm. In dit denken is er geen plaats voor een onderscheid tussen moord en zelfdoding. In beide gevallen wordt het leven geveld, en dat is heiligschennis. De mens mag niet voor God spelen. Die God mag dan al door Nietzsche dood zijn verklaard, hij stuurt nog in belangrijke mate ons denken over schuld, lijden, leven en dood. Het lijkt er wel op alsof hij zijn goddelijkheid wil bewijzen door zijn eigen dood te overleven.

Onze verzorgingsstaat is het logische product van die cultuur, met name wat de sectoren 'pensioen' en 'gezondheidszorg' betreft. De dood moet zoveel mogelijk voor ons uit worden geschoven, desnoods tegen onze zin. Het euthanasiedebat vordert maar traag, een 'pil van Drion' en hulp bij zelfdoding blijken ronduit onbespreekbaar. Het is niet alleen de zorg om de man of vrouw in kwestie die ons bezighoudt. Het gaat ook om de achterblijvers, die met allerlei schuldgevoelens worden bezwaard: 'we hadden dit kunnen voorkomen als we maar meer aandacht hadden besteed enz.' Mensen dichten zichzelf soms een utopische macht toe om 'dingen te voorkomen'. Het is net dat besef van macheloosheid dat zo moeilijk te verkroppen is. Het is maar de vraag of 'voorkomen' voor de gestorvenen zoveel beter ware geweest. Een analyse van afscheidsbrieven van zelfmoordenaars zou interessant materiaal opleveren: veelal wordt de achterblijvers juist op het hart gedrukt zich vooral geen schuldgevoelens aan te praten. Vaak wordt uitdrukkelijk gezegd dat het om een vrijwillige keuze ging. En toch kunnen we dat maar moeilijk aanvaarden, ofschoon het eigenlijk de dood zelf is die we niet aanvaarden.

De maatschappij wil geen doden op haar geweten hebben. De overheid organiseert het leven; niet de dood. De dood mag zich immers niet laten organiseren. De tegenstanders van het organiseren van de dood verwijzen in hun argumentatie met veel misbaar naar Auschwitz, en organiseren zo de dood van elk debat. En dus investeren we tonnen geld in kunstheupen, pilletjes, druppeltjes, rolstoelen, therapieën, operaties en onderzoek naar nieuwe technologieën om het mensenleven te rekken. En hoe meer je het koord rekt, hoe slapper het wordt, hoe lustelozer het koord begint te hangen, maar we gaan vrolijk door met het oprekken van het koord tot het breekt. Het leven is immers per definitie verrukkelijk, dus blijf in de stoet en vergeet je masker niet.

Genoeg. Laten we pleiten voor een nieuwe sector in de Sociale Zekerheid. De Sector Levenseinde. Een sector waarvan de enige taak erin bestaat een overdosis morfine te verstrekken aan wie dat wenst. Pragmatisch als ik ben, stel ik wel een leeftijdseis: iemand die zijn eerste 18 levensjaren nog niets heeft bijgedragen aan de Sociale Zekerheid en vervolgens zegt: 't was leuk, bedankt, tot ziens', is ook naar mijn aanvoelen een egoïst. Laten we ervan uitgaan dat hij na 18 jaar labeur zijn 'schuld' aan de maatschappij heeft afbetaald, dan mag hij op zijn 36ste de sector Levenseinde aanspreken. Andersom: iemand die 30 jaar heeft gewerkt vanaf zijn 18de, heeft nog recht op 12 jaar pensioen. Meteen is de sector Levenseinde de enige sector die geld oplevert in plaats van kost. Geld dat nuttig besteed kan worden aan mensen die zichzelf belangrijk genoeg vinden om wél door te gaan tot het koord is geknapt.

Interessante tekst. Ik denk dat we grotendeels op dezelfde golflengte zitten. Die prof economie leek me iemand met interessante ideeën.

Hebt u trouwens al gestemd in mijn peiling over de legalisatie van een zelfbevrijdingspil die ik een tijdje gelden gelanceerd heb ?

[Eisie]

Heeft de professor ook rekening gehouden met het verdriet van de "weduwe"
die zich hier bij blijkbaar had (moeten) neergelegd (neerleggen)

Had de professor al die tijd alleen geleefd zonder het besef dat er iemand is
die SAMEN met hem een paar vormden sinds hun huwelijk of samenzijn ?

Had de professor zin om zijn studieboeken te sluiten maar vergat hij dat hij
nog er een boek openlag :dat van het samenzijn in goede en kwade tijden , tot de dood ons scheidt ?

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Eisie

Heeft de professor ook rekening gehouden met het verdriet van de "weduwe"
die zich hier bij blijkbaar had (moeten) neergelegd (neerleggen)

Had de professor al die tijd alleen geleefd zonder het besef dat er iemand is
die SAMEN met hem een paar vormden sinds hun huwelijk of samenzijn ?

Had de professor zin om zijn studieboeken te sluiten maar vergat hij dat hij
nog er een boek openlag :dat van het samenzijn in goede en kwade tijden , tot de dood ons scheidt ?

Ik ken de details niet van zijn beslissing. Misschien was hij wel zwaar ziek? Ik ga daar derhalve ook geen oordeel over vellen. Zulke beslissingen zijn zelden lichtzinnig.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Cynicus

Interessante tekst. Ik denk dat we grotendeels op dezelfde golflengte zitten. Die prof economie leek me iemand met interessante ideeën.

Hebt u trouwens al gestemd in mijn peiling over de legalisatie van een zelfbevrijdingspil die ik een tijdje gelden gelanceerd heb ?

Uiteraard.

Bekijk resultaten enquête: Bent u voorstander van de legalisatie van een zelfmoordpil ? ja 1145,83%neen 1354,17%Aantal stemmers: 24. Je hebt al gestemd in deze enquête

[Eisie]

dat van het samenzijn in goede en kwade tijden , tot de dood ons scheidt ?[/quote]

Mijn partner heeft ook al eens iets in die aard laten vallen ( alhoewel we beiden nog gezond zijn ) Daarom dat ik er ook nogal emotioneel op reageer, maar dus wel met kennis van zaken wat betreft de het gevoelsmatige van
zo'n kwestie.

Ik vind het een gruwel te moeten leven met het idee dat dat hij uit het leven zou stappen bij middel van een spuitje of pilletje ( zogezegd op een een uurtje
na het innemen -toedienen is het gebeurd ) Ik heb altijd gedacht dat wat
wij aan elkaar beloofden " in goede en kwade tijden" ook betekende dat we mekaar niet zouden verlaten als het moeilijk wordt.
Het betekent niet dat ik voorstander ben om stervende mensen doormiddel van medische kunstgrepen tegen beter weten in in leven te houden .

Ik heb reeds tweemaal geassisteerd bij mensen die stervende waren .
We waren met 5 mensen die mekaar de klok rond afloste.
Het heeft toen 14 dagen geduurd , in beide gevallen was het kanker .
Er was een goede pijnbestrijding . Maar weet je waarvan deze mensen rustig werden tussen twee morfine spuiten in ? De aanwezigheid van de
wakende persoon die de hand van de stervende vasthield ! Dat vond ik
heel opvallend .

[eno2]

Een belangrijke verwezenlijking van Paars was dat ze de euthanasie gelegaliseerd hebben.

[Mitgard]

jij vindt jezelf vast erg interessant, DDD.
zo van kijk eens hoe origineel IK ben.

[Eisie]

Ik denk dat bij veel mensen die op een zekere leeftijd over hun eigen dood
nadenken meer de angst om het ALLEEN sterven groter is dan de angst om de pijn ! Pijn is voor de meesten onderons een gegeven dat we kennen dus , het boezemt ons niet zoveel angst in .

De diepere gedachten bij degene die denkt aan een zelfgekozen moment
om uit het leven te stappen is het afhankelijk worden van iemand anders.

Laat dit nu juist een van de kenmerken zijn die onze huidige maatschappij z
verkilt: ik leef mijn eigen leven , heb geen rekening te houden met een ander, op geen enkel vlak , alles draait tegenwoordig om het individu .

Tot we aftakelen en we tot de conclusie komen dat we wel iemand nodig hebben . Maar we willen geen LAST zijn voor de maatschappij , zo redeneren de voorstanders van de snelle dodende pil of spuit !
Zij durven niet vragen aan een ander wat zij zelf niet wilden geven .

Ban deze absurde denkwijze : wees niet bang voor een mens die aan het
sterven is , sterven hoort bij het leven , hier zijn we teveel van vervreemd.

Ik weet zeker dat de bangerikken die hun eigen einde al uitroepen terwijl ze nog gezond zijn , overtuigd zouden zijn hun leven tot het einde toe
uit te leven als zij eens geassisteerd zouden hebben bij een stervende .
na het verdriet overvalt je een imens warm gevoel omdat je aanwezig was
steun gegeven hebt hen niet alleen gelaten hebt .

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

jij vindt jezelf vast erg interessant, DDD.
zo van kijk eens hoe origineel IK ben.

Geen persoonlijke aanvallen, a.u.b.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Eisie

Ik denk dat bij veel mensen die op een zekere leeftijd over hun eigen dood
nadenken meer de angst om het ALLEEN sterven groter is dan de angst om de pijn ! Pijn is voor de meesten onderons een gegeven dat we kennen dus , het boezemt ons niet zoveel angst in.

Niemand wil zichzelf pijn doen. Ik ben geen sadist. Als ik alleen zal sterven, is dat omdat ik alleen heb geleefd. Het getuigt van een zeker sarcasme als uitgerekend op dat moment een of andere klojo mijn handje komt vasthouden. Too little too late.

De diepere gedachten bij degene die denkt aan een zelfgekozen moment
om uit het leven te stappen is het afhankelijk worden van iemand anders.

Mogelijk, maar niet noodzakelijk. Mensen kunnen heel verschillende redenen hebben om uit het leven te stappen. Afhankelijkheid in de zin van 'niet meer zelfredzaam zijn' is trouwens inderdaad iets verschrikkelijks, maar zit nog in de taboesfeer.

Laat dit nu juist een van de kenmerken zijn die onze huidige maatschappij z
verkilt: ik leef mijn eigen leven , heb geen rekening te houden met een ander, op geen enkel vlak , alles draait tegenwoordig om het individu .

De realiteit is dat sommige mensen inderdaad hun leven lang aan hun lot worden overgelaten, waarna ze overstelpt worden met dit soort verwijten als ze er een eind aan willen maken. Compleet misplaatste argumentatie dus. Je draait oorzaak en gevolg om.

Tot we aftakelen en we tot de conclusie komen dat we wel iemand nodig hebben . Maar we willen geen LAST zijn voor de maatschappij , zo redeneren de voorstanders van de snelle dodende pil of spuit !
Zij durven niet vragen aan een ander wat zij zelf niet wilden geven.

Oh please, stap toch eens af van dat pretentieuze 'ik kan in uw hoofd kijken want ik ben zo slim en helderziend'...

Ban deze absurde denkwijze : wees niet bang voor een mens die aan het sterven is , sterven hoort bij het leven , hier zijn we teveel van vervreemd.

Dat is de vraag niet. De vraag is wie bepaalt wanneer je sterft: een of ander grillig en onvoorspelbaar lot of ik. Wel, ik laat dat moment liever afhangen van mijn eigen wil.

Ik weet zeker dat de bangerikken die hun eigen einde al uitroepen terwijl ze nog gezond zijn , overtuigd zouden zijn hun leven tot het einde toe uit te leven als zij eens geassisteerd zouden hebben bij een stervende . na het verdriet overvalt je een imens warm gevoel omdat je aanwezig was steun gegeven hebt hen niet alleen gelaten hebt .

Ik snotter alvast mijn zakdoek vol. Ik wil gerust iemand helpen bij zelfdoding. Iemand z'n hand vasthouden als hij of zij aan het sterven is: geen probleem. Dat verandert niets aan mijn eigen wens om het moment te kunnen kiezen waarop voor mij het leven wel lang genoeg heeft geduurd.

[Eisie]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Niemand wil zichzelf pijn doen. Ik ben geen sadist. Als ik alleen zal sterven, is dat omdat ik alleen heb geleefd. Het getuigt van een zeker sarcasme als uitgerekend op dat moment een of andere klojo mijn handje komt vasthouden. Too little too late.
Een schandelijke benaming voor al de mensen die hun vrije tijd en nachtrust opofferen om mee te draaien in de palliatieve ! U bent bedankt



Mogelijk, maar niet noodzakelijk. Mensen kunnen heel verschillende redenen hebben om uit het leven te stappen. Afhankelijkheid in de zin van 'niet meer zelfredzaam zijn' is trouwens inderdaad iets verschrikkelijks, maar zit nog in de taboesfeer.Nee sterven zit in de taboesfeer we zijn bang van het sterven dus blaas je koud en warm en denk je door het zelf te bepalen wanneer ,je het ook zal kunnen uitstellen , het is een soort vals vooruit
schuiven .



De realiteit is dat sommige mensen inderdaad hun leven lang aan hun lot worden overgelaten, waarna ze overstelpt worden met dit soort verwijten als ze er een eind aan willen maken. Compleet misplaatste argumentatie dus. Je draait oorzaak en gevolg om. U verdraait mij stelling , ik hebt niet gezegd dat alleen mensen die hun hele leven eenzaam zijn voor een zelf gekozen levenseinde opteren . Ik zei :vele mensen sterven eenzaam .

De maatschappij zit zo kil in elkaar dat wij het lelijke wegduwen . Je moet
geen oude man of vrouw worden je moet jong en vitaal blijven niets vragen
of lastig worden .











Oh please, stap toch eens af van dat pretentieuze 'ik kan in uw hoofd kijken want ik ben zo slim en helderziend'... Ik wil echt niet in iemands hoofd kijken ik ben zeker niet helderziend en ik hoop dat u het woord
pretentieus terugneemt want dat ben ik niet !!



Dat is de vraag niet. De vraag is wie bepaalt wanneer je sterft: een of ander grillig en onvoorspelbaar lot of ik. Wel, ik laat dat moment liever afhangen van mijn eigen wil. IKKE , IKKE , IKKE en de rest kan stikken ,
IK neem afscheid van het leven want mijn partner , ouders al wie mij lief
heeft die laat ik achter met verdriet - waarom ??????? vragen zij hebben wij
het zo slecht gedaan ????



Ik snotter alvast mijn zakdoek vol. Ik wil gerust iemand helpen bij zelfdoding. Iemand z'n hand vasthouden als hij of zij aan het sterven is: geen probleem. Dat verandert niets aan mijn eigen wens om het moment te kunnen kiezen waarop voor mij het leven wel lang genoeg heeft geduurd.

Als u uw denkwereld hebt omgegooid , uw zoekdoek met snot hebt weggeborgen , de moed hebt om de mensen rond u te zien die van u houden en van wie je houdt zal je aanvaarden dat geboren worden en sterven een cyclus is die jijzelf niet kan bepalen

[Den Duisteren Duikboot]

Een schandelijke benaming voor al de mensen die hun vrije tijd en nachtrust opofferen om mee te draaien in de palliatieve ! U bent bedankt

Als iemand een beroep wil doen op palliatieve zorgen, heb ik daar geen probleem mee. Ik eigen mij slechts het recht toe van palliatieve zorgen af te zien. Een beetje respect voor mijn keuze zou u sieren.

Nee sterven zit in de taboesfeer we zijn bang van het sterven dus blaas je koud en warm en denk je door het zelf te bepalen wanneer ,je het ook zal kunnen uitstellen , het is een soort vals vooruit schuiven .

Mensen willen maar al te graag sterven als ze vinden dat hun leven wel een eindpunt heeft verdiend. Niets is zo verschrikkelijk als eindeloos wachten op de dood en allerlei pogingen van onbevoegden om dat wachten steeds verder te rekken.

U verdraait mij stelling , ik hebt niet gezegd dat alleen mensen die hun hele leven eenzaam zijn voor een zelf gekozen levenseinde opteren . Ik zei :vele mensen sterven eenzaam .

U verdraait nu zelf mijn stelling. Ik heb niet beweerd dat alleen eenzame mensen voor een zelfgekozen dood kiezen.

De maatschappij zit zo kil in elkaar dat wij het lelijke wegduwen . Je moet geen oude man of vrouw worden je moet jong en vitaal blijven niets vragen of lastig worden .

Fijn dat je toch al zo realistisch bent om te spreken van 'het lelijke'. Er wordt daarover doorgaans verschrikkelijk hypocriet gedaan. Maar tussen theorie (moraal) en praktijk gaapt een grote kloof - zo is de aard van het beestje nu eenmaal. Ik weet dat in een utopische wereld niemand dood wil, iedereen wel iemand heeft die van hem houdt of hij van de ander, maar in zo'n wereld leven we niet. Nogmaals: je draait oorzaak en gevolg om. Individualisme is niet altijd een gekozen levensweg; het is in de meeste gevallen een overlevingsreflex.

Ik wil echt niet in iemands hoofd kijken ik ben zeker niet helderziend en ik hoop dat u het woord pretentieus terugneemt want dat ben ik niet !!

Ik neem dat niet terug. Ik zie daar immers geen aanleiding toe. Je wil mij jouw waarden opleggen, terwijl ik jou in vrijheid laat. Wie is dan pretentieus?

IKKE , IKKE , IKKE en de rest kan stikken ,
IK neem afscheid van het leven want mijn partner , ouders al wie mij lief
heeft die laat ik achter met verdriet - waarom ??????? vragen zij hebben wij het zo slecht gedaan ????

Misschien moet ook die eigen keuze door de nabestaanden worden opgevat als een lot, waarbij men zich moet nederleggen? Bovendien neemt een mens dit soort beslissingen nooit zonder rekening met anderen te houden: je maakt een afweging (en ik weet waarover ik spreek). Dat is, vanuit jouw standpunt bekeken, wellicht erger: dat het geen egoïstische daad is, maar juist een berekende, waarbij ook andermans gevoelens in de calculatie worden opgenomen, terwijl de uitkomst toch dezelfde is.

Als u uw denkwereld hebt omgegooid , uw zoekdoek met snot hebt weggeborgen , de moed hebt om de mensen rond u te zien die van u houden en van wie je houdt zal je aanvaarden dat geboren worden en sterven een cyclus is die jijzelf niet kan bepalen

Ik zou niet weten waarom ik iets gelaten moet aanvaarden als ik het naar mijn hand kan zetten. Dat is bijna zoiets als je laten verdrinken terwijl je door een simpele crawlbeweging in leven kunt blijven.

Alle respect voor mensen die bijvoorbeelden 'vechten' tegen hun kanker. Zelf heb ik geen zin in zo'n gevecht. Zo dierbaar is het leven mij niet. Het zou een hele vooruitgang zijn mocht de beslissing om niét te vechten gerespecteerd worden. Dat is waarschijnlijk de meeste nobele reactie die je kunt aannemen. Wat voor de stervende het handje is, is voor mij het respect voor mijn keuze.

[Edina]

Iedereen moet het recht hebben om uit het leven te stappen indien gewenst. Het is zonder meer pervers om iemand die niet langer wil leven dat recht te ontzeggen. Uit het leven stappen is overigens zelden of nooit een zuiver egoïstische keuze aangezien bij het nemen van die beslissing de gevoelens van familie en vrienden altijd meespelen. Door het ontbreken van dat recht heb ik heb jammer genoeg al eens iemand 12 jaar weten wachten op haar dood en ik zou dat niet graag nog eens meemaken.

[Eisie]

[quote=Den Duisteren Duikboot;2472459]

Als iemand een beroep wil doen op palliatieve zorgen, heb ik daar geen probleem mee. Ik eigen mij slechts het recht toe van palliatieve zorgen af te zien. Een beetje respect voor mijn keuze zou u sieren.Respect verdiend u niet als u anderen die het goed menen voor KLOJ'OS uitmaakt . Respect
verdien je door met anderen rekening te houden en niet te doen of je alleen op de wereld bent . U hebt duidelijk nog nooit gezien of gehoord welke
inspanningen die mensen doen . Hier wordt het leven in geen geval gerokken , hier wordt verzacht, pijn bestreden teruggekeken , afspraken
gemaakt , kleine en grote wensen voor een laatste maal vervuld . Alles staat in het teken van de patienten MAW aandacht gegeven elke minuut .

Louter informatief : hoeveel stervende mensen hebt u al in je leven meegemaakt ?



Mensen willen maar al te graag sterven als ze vinden dat hun leven wel een eindpunt heeft verdiend. Niets is zo verschrikkelijk als eindeloos wachten op de dood en allerlei pogingen van onbevoegden om dat wachten steeds verder te rekken.Dit is nu juist het misverstand op palliatieve
wordt het sterven niet gerokken , zinloze medische behandelingen worden gestaakt . Wanneer een stervende niet meer wil eten wordt
geen voeding meer gegeven . De mensen die daar hun werk doen zijn , meer bevoegd dan jij die hier maar wat ligt te raaskallen over je eigen zelf uitgekozen stervensmoment ; Ben ik of u pretentieus ?



U verdraait nu zelf mijn stelling. Ik heb niet beweerd dat alleen eenzame mensen voor een zelfgekozen dood kiezen.



Fijn dat je toch al zo realistisch bent om te spreken van 'het lelijke'. Er wordt daarover doorgaans verschrikkelijk hypocriet gedaan. Maar tussen theorie (moraal) en praktijk gaapt een grote kloof - zo is de aard van het beestje nu eenmaal. Ik weet dat in een utopische wereld niemand dood wil, iedereen wel iemand heeft die van hem houdt of hij van de ander, maar in zo'n wereld leven we niet.Als je iets wil veranderen en tot een betere wereld komen is niet je hoofd wegdraaien en zeggen " in zo'n wereld leven we niet , maar wel :doe er iets aan ! Nogmaals: je draait oorzaak en gevolg om. Individualisme is niet altijd een gekozen levensweg; het is in de meeste gevallen een overlevingsreflex.Begin dan bij de oorzaak : doe iets voor een ander en voel dat een ander ook iets voor jou zal doen



Ik neem dat niet terug. Ik zie daar immers geen aanleiding toe. Je wil mij jouw waarden opleggen, terwijl ik jou in vrijheid laat. Wie is dan pretentieus? Ik wil jou niets opleggen , ik wil jou overtuigen dat het goede dat jou overkomen zal wordt teweeggebracht door de goede dingen die je voor een ander doet .Ik doe dat met goede bedoelingen maar je bent wel erg vooringenomen. Hoe kan ik jou iets opleggen het enigste wat ik doe is
een discussie voeren over dit tema ! U zit al snel op uw paard als iemand
met een tegengestelde mening afkomt en u begint dadelijk mensen uit te maken voor klojo's en pretensieus



Misschien moet ook die eigen keuze door de nabestaanden worden opgevat als een lot, waarbij men zich moet nederleggen? Bovendien neemt een mens dit soort beslissingen nooit zonder rekening met anderen te houden: je maakt een afweging (en ik weet waarover ik spreek). Dat is, vanuit jouw standpunt bekeken, wellicht erger: dat het geen egoïstische daad is, maar juist een berekende, waarbij ook andermans gevoelens in de calculatie worden opgenomen, terwijl de uitkomst toch dezelfde is.



Ik zou niet weten waarom ik iets gelaten moet aanvaarden als ik het naar mijn hand kan zetten. Dat is bijna zoiets als je laten verdrinken terwijl je door een simpele crawlbeweging in leven kunt blijven.

Alle respect voor mensen die bijvoorbeelden 'vechten' tegen hun kanker. Zelf heb ik geen zin in zo'n gevecht Bij stervensbegeleiding is men al niet meer aan het vechten dat stadium is men daar al voorbij . Zo dierbaar is het leven mij niet Elk medelevend mens zou hier moeten vragen : Waarom ? . Het zou een hele vooruitgang zijn mocht de beslissing om niét te vechten gerespecteerd worden. Dat is waarschijnlijk de meeste nobele reactie die je kunt aannemen. Wat voor de stervende het handje is, is voor mij het respect voor mijn keuze.[/quote
Zoals u respect vraagt van mij voor een beslissing die u mogelijk ooit zou nemen kan u ook begrip opbrengen voor het gevoel dat ik nu meedraag omdat mijn echtgenoot ooit zoiets als een gekozen zelfdoding zou zien zitten wanneer hij ernstig ziek zou zijn , vb incontinetie zou voor hem al aanleiding zijn om voor die "oplossing te kiezen "

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Eisie

Respect verdiend u niet als u anderen die het goed menen voor KLOJ'OS uitmaakt . Respect verdien je door met anderen rekening te houden en niet te doen of je alleen op de wereld bent . U hebt duidelijk nog nooit gezien of gehoord welke inspanningen die mensen doen . Hier wordt het leven in geen geval gerokken , hier wordt verzacht, pijn bestreden teruggekeken , afspraken gemaakt , kleine en grote wensen voor een laatste maal vervuld . Alles staat in het teken van de patienten MAW aandacht gegeven elke minuut .

Andermaal: ik heb respect voor wie zich daarmee bezig houdt, maar mij moeten ze met die 'service' niet lastig vallen, zéker niet als alternatief.

Louter informatief : hoeveel stervende mensen hebt u al in je leven meegemaakt ?

Onder meer mijn grootvader. Zes weken lijden voor niks: geheugen kwijt, deels verlamd. Hij herkende mijn moeder (zijn eigen dochter) niet meer. Gewéldig leuk voor mijn moeder.

Dit is nu juist het misverstand op palliatieve wordt het sterven niet gerokken , zinloze medische behandelingen worden gestaakt . Wanneer een stervende niet meer wil eten wordt geen voeding meer gegeven . De mensen die daar hun werk doen zijn , meer bevoegd dan jij die hier maar wat ligt te raaskallen over je eigen zelf uitgekozen stervensmoment ; Ben ik of u pretentieus ?

De enige die bevoegd is om over mijn leven en dood te beslissen ben ikzelf. Ten andere ging de discussie niet zozeer over palliatieve zorg (zie essay a.u.b.).

Als je iets wil veranderen en tot een betere wereld komen is niet je hoofd wegdraaien en zeggen " in zo'n wereld leven we niet , maar wel :doe er iets aan !

Je gaat er in je grenzeloze arrogantie blijkbaar impliciet van uit dat ik 'mijn hoofd wegdraai'. Ik stel slechts vast dat ik niet bij machte ben de wereld zo te kneden tot hij mij zint. De mens is maar een speeltje op de golven.

Begin dan bij de oorzaak : doe iets voor een ander en voel dat een ander ook iets voor jou zal doen

Andermaal ga je in je bodemloze arrogantie ervan uit dat ik nooit iets voor een ander zou doen. Ik ga hier in elk geval niet zitten opsnijden over wat ik voor anderen al gedaan heb. Het gaat jou trouwens geen lor aan. Je hebt geen flauw benul waar je over spreekt. Je loopt hier maar wat hysterisch te doen, allerlei zaken te insinueren, je graait maar wat in het rond in de hoop iets te grijpen dat enigszins bij de waarheid aanleunt, en hoe harder je probeert, hoe gratuiter het wordt.

Ik wil jou niets opleggen , ik wil jou overtuigen dat het goede dat jou overkomen zal wordt teweeggebracht door de goede dingen die je voor een ander doet .Ik doe dat met goede bedoelingen maar je bent wel erg vooringenomen. Hoe kan ik jou iets opleggen het enigste wat ik doe is
een discussie voeren over dit tema ! U zit al snel op uw paard als iemand
met een tegengestelde mening afkomt en u begint dadelijk mensen uit te maken voor klojo's en pretensieus

U hoeft mij er helemaal niet van te overtuigen dat 'iets voor iemand anders doen' een goed gevoel geeft. Daar zit 'm nu juist die pretentie van u: u gaat ervan uit dat u moreel superieur bent en 'niet zo hardvochtig als ik', maar u beseft niet dat u maar wat preekt vanuit een luxepositie, die van iemand die duidelijk nog niet veel heeft meegemaakt in heur leven, maar het allemaal o zo goed weet en o zo goed bedoelt.

Elk medelevend mens zou hier moeten vragen : Waarom?

Fijn, maar daar blijft het dan ook bij, hé.

Zoals u respect vraagt van mij voor een beslissing die u mogelijk ooit zou nemen kan u ook begrip opbrengen voor het gevoel dat ik nu meedraag omdat mijn echtgenoot ooit zoiets als een gekozen zelfdoding zou zien zitten wanneer hij ernstig ziek zou zijn , vb incontinetie zou voor hem al aanleiding zijn om voor die "oplossing te kiezen "

Ik ben al zeker drie zinnen begonnen met 'ik heb begrip voor', dus van die kant geen klachten. Als uw echtgenoot er zo over denkt, is dat uiteraard zijn goede recht. Ik heb alleszins begrip voor zijn beslissing. Voor de rest zijn het mijn zaken niet.

[Mitgard]

mensen die 'uit het leven willen stappen' zijn watjes.
boe-hoe, ik wil niet meer leven, boe-hoe...

[Eisie]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

[/color]

Andermaal: ik heb respect voor wie zich daarmee bezig houdt, maar mij moeten ze met die 'service' niet lastig vallen, zéker niet als alternatief.



Onder meer mijn grootvader. Zes weken lijden voor niks: geheugen kwijt, deels verlamd. Hij herkende mijn moeder (zijn eigen dochter) niet meer. Gewéldig leuk voor mijn moeder.




De enige die bevoegd is om over mijn leven en dood te beslissen ben ikzelf. Ten andere ging de discussie niet zozeer over palliatieve zorg (zie essay a.u.b.).



Je gaat er in je grenzeloze arrogantie blijkbaar impliciet van uit dat ik 'mijn hoofd wegdraai'. Ik stel slechts vast dat ik niet bij machte ben de wereld zo te kneden tot hij mij zint. De mens is maar een speeltje op de golven.




Andermaal ga je in je bodemloze arrogantie ervan uit dat ik nooit iets voor een ander zou doen. Ik ga hier in elk geval niet zitten opsnijden over wat ik voor anderen al gedaan heb. Het gaat jou trouwens geen lor aan. Je hebt geen flauw benul waar je over spreekt. Je loopt hier maar wat hysterisch te doen, allerlei zaken te insinueren, je graait maar wat in het rond in de hoop iets te grijpen dat enigszins bij de waarheid aanleunt, en hoe harder je probeert, hoe gratuiter het wordt.




U hoeft mij er helemaal niet van te overtuigen dat 'iets voor iemand anders doen' een goed gevoel geeft. Daar zit 'm nu juist die pretentie van u: u gaat ervan uit dat u moreel superieur bent en 'niet zo hardvochtig als ik', maar u beseft niet dat u maar wat preekt vanuit een luxepositie, die van iemand die duidelijk nog niet veel heeft meegemaakt in heur leven, maar het allemaal o zo goed weet en o zo goed bedoelt.Waar haalt u het vandaan dat ik mij superieur zou voelen ? En bovendien
weet u blijkbaar meer over mijn leven zonder dat ik u er iets over heb
verteld . NL dat ik een luxe leven zou leiden en nog niets zou hebben meegemaakt . De pretentie die u mij verwijt druipt er bij uzelf wel
vanaf zeg . Als ik niet zoveel van mijn echtgenoot hield ondanks
deze waanzinnige gedachte over een zelfgekozen levenseinde zou ik
nu een echtscheiding overwegen . Misschien moet ik het wel langzaamaan overwegen . Ik ga nu van dezelfde redenering uit wat jij doet : IK kan de dingen niet naar mijn hand zetten dus ik stap eruit,
uit mijn huwelijk bedoel ik ik hou nu de problemen op een afstand , kap er mee dan hoef ik die ellende van verdriet ( pijn ) niet meemaken . Ik wil niet vechten tegen de kanker van de waanzin



Fijn, maar daar blijft het dan ook bij, hé.

Zoals u respect vraagt van mij voor een beslissing die u mogelijk ooit zou nemen kan u ook begrip opbrengen voor het gevoel dat ik nu meedraag omdat mijn echtgenoot ooit zoiets als een gekozen zelfdoding zou zien zitten wanneer hij ernstig ziek zou zijn , vb incontinetie zou voor hem al aanleiding zijn om voor die "oplossing te kiezen "

Ik ben al zeker drie zinnen begonnen met 'ik heb begrip voor voor dus van die kant geen klachten. Als uw echtgenoot er zo over denkt, is dat uiteraard zijn goede recht. Ik heb alleszins begrip voor zijn beslissing. Voor de rest zijn het mijn zaken niet.

[Den Duisteren Duikboot]

Zoals gezegd: dat is een zaak tussen jou en je echtgenoot. Als je een echtscheiding overweegt, wens ik je meer succes met je toekomstige partner. Ik geloof dat Mitgard nog vrij is.