Parels voor de zwijnen?

[Den Duisteren Duikboot]

Het compromis is zonder twijfel de parel van de democratie.

Ik weet het, het compromis heeft een slechte naam: het tast de idealen van zijn makers aan, het wordt wel eens geassocieerd met een koehandel, het neemt verschrikkelijk veel tijd in beslag, de transactiekosten zijn niet gering en het is zelden revolutionair.

En toch, geen enkel politiek product is zo onmiskenbaar democratisch als het compromis. Het is vele malen democratischer dan het primitieve referendumfundamentalisme dat slechts een dictatuur van de meerderheid voorstaat. Het bundelt diverse meningen, tracht het verlies van de verliezers te beperken of te compenseren, geniet een brede legitimiteit en is (soms) een meesterwerk van onderhandelingskunst.

Uiteraard is niemand ooit écht tevreden met het compromis. We willen immers geen compromis, we willen onze wil maximaal uitgedrukt zien in een politiek product!

Daarom is ook niemand onder ons werkelijk 'democraat'. Eigenlijk zijn we allemaal kleine dictatortjes die, gedwongen door een democratisch bestel, ons verplicht zien te onderhandelen met andere dictatortjes. Democratie frustreert, en democraten bestaan niet, daarom veroordelen we het compromis. Soms beseffen we echter dat we veroordeeld zijn tot democratie, want elke dictator telt.

Het compromis moet dus de basis zijn van de democratie, maar kan het dan niet nog verbeterd worden? Uiteraard wel. De kwaliteiten van de onderhandelaars kunnen verbeterd worden, hun representativiteit kan verbeterd worden en men zou vaker met parlementaire wisselmeerderheden kunnen werken (en daarmee het parlement, ons meest legitieme orgaan, meer speelruimte kunnen geven).

Maar alle (terechte) kritiek ten spijt, kan niemand ontkennen dat compromissen in wezen de parels van de democratie zijn. Het wordt tijd dat we deze parels weer gaan koesteren, voor iemand de schelp van de oester, symbool van de ware democratie, weer dichtklapt en alles duister wordt.


[size=1]P.S. Wegens tijdgebrek kunnen interventies van mij schaars en bondig zijn, maar een pleidooi voor het compromis kon niet langer wachten![/size]

[Yossarian]

Sluit ik mij volledig bij aan.

[Turkje]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Het compromis is zonder twijfel de parel van de democratie.

Niet akkoord, omdat elke vorm van democratie op zich al een compromis is van tegengestelde belangen. Democratie is dus eerder de parel der compromissen.

Ik weet het, het compromis heeft een slechte naam: het tast de idealen van zijn makers aan, het wordt wel eens geassocieerd met een koehandel, het neemt verschrikkelijk veel tijd in beslag, de transactiekosten zijn niet gering en het is zelden revolutionair.

En toch, geen enkel politiek product is zo onmiskenbaar democratisch als het compromis. Het is vele malen democratischer dan het primitieve referendumfundamentalisme dat slechts een dictatuur van de meerderheid voorstaat. Het bundelt diverse meningen, tracht het verlies van de verliezers te beperken of te compenseren, geniet een brede legitimiteit en is (soms) een meesterwerk van onderhandelingskunst.

Ik zou niet weten waarom u refereert naar "primitieve referendumfundamentalisme". Uiteindelijk wordt immers ELK compromis beslist, goedgekeurd en uitgevoerd door "de dictatuur van de meerderheid". Ik zou dus niet weten waarom de uiteindelijk beslissende meerderheid per se het parlement moet zijn, en waarom dat niet middels een referendum zou kunnen, of waarom dit referendum "primitiever" zou zijn. Een goed voorbeeld is de Europese grondwet, op zich een kanjer van een compromis. Het Belgische parlement keurt dit compromis goed, via Nederlands referendum is het echter afgekeurd. Het ging echter toch om hetzelfde compromis, niet? Waarom is het ene volgens u dan zoveel "primitiever" of "fundamentalistischer" dan het andere? Misschien toch iets te veel last van vooroordelen bij het schrijven van deze paragraaf?

Uiteraard is niemand ooit écht tevreden met het compromis. We willen immers geen compromis, we willen onze wil maximaal uitgedrukt zien in een politiek product!

Daarom is ook niemand onder ons werkelijk 'democraat'. Eigenlijk zijn we allemaal kleine dictatortjes die, gedwongen door een democratisch bestel, ons verplicht zien te onderhandelen met andere dictatortjes. Democratie frustreert, en democraten bestaan niet, daarom veroordelen we het compromis. Soms beseffen we echter dat we veroordeeld zijn tot democratie, want elke dictator telt.

Doet me denken aan de basis van de vrije markt economie, waar door ieders individuele (dictatoriale) keuze en prioriteitenlijstje, we tesamen vooruit gaan (Adam Smith noemde dat "de onzichtbare hand"). Deze vergelijking tussen vrije markt economie en democratie, zal menig neo-con op dit forum verblijden, temeer daar we ze uit uw hand komt gerold

Het compromis moet dus de basis zijn van de democratie, maar kan het dan niet nog verbeterd worden? Uiteraard wel. De kwaliteiten van de onderhandelaars kunnen verbeterd worden, hun representativiteit kan verbeterd worden en men zou vaker met parlementaire wisselmeerderheden kunnen werken (en daarmee het parlement, ons meest legitieme orgaan, meer speelruimte kunnen geven).

Met dat laatste ga ik volledig akkoord. Het zielige spelletje "regering versus oppositie" dat in de wetgevende kamer wordt uitgespeeld (terwijl de regering volgens de scheiding der machten eigenlijk alleen maar "uitvoerend" bezig is), heeft me dunkt al voor vele onnozeliteiten gezorgd, en "de kloof" vergroot.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Turkje

Niet akkoord, omdat elke vorm van democratie op zich al een compromis is van tegengestelde belangen. Democratie is dus eerder de parel der compromissen.

Je kunt de keuze voor een democratische bestel inderdaad ook als een compromis zien. Het één sluit het ander niet uit.

Ik zou niet weten waarom u refereert naar "primitieve referendumfundamentalisme". Uiteindelijk wordt immers ELK compromis beslist, goedgekeurd en uitgevoerd door "de dictatuur van de meerderheid". Ik zou dus niet weten waarom de uiteindelijk beslissende meerderheid per se het parlement moet zijn, en waarom dat niet middels een referendum zou kunnen, of waarom dit referendum "primitiever" zou zijn. Een goed voorbeeld is de Europese grondwet, op zich een kanjer van een compromis. Het Belgische parlement keurt dit compromis goed, via Nederlands referendum is het echter afgekeurd. Het ging echter toch om hetzelfde compromis, niet? Waarom is het ene volgens u dan zoveel "primitiever" of "fundamentalistischer" dan het andere? Misschien toch iets te veel last van vooroordelen bij het schrijven van deze paragraaf?

Ik geloof in de noodzaak van een politieke elite - primussen inter pares - die verder kijkt dan de optelsom van individuele belangen en die beter dan de gemiddelde burger ingevoerd is in de complexiteit en de draagwijdte van politieke kwesties. Het referendumfundamentalisme stoelt eigenlijk op een nodeloos wantrouwen in politici, specialisten en intellectuelen in het algemeen. Zelf heb ik weinig last van zulk wantrouwen: ik vertrouw het beheer van een samenleving liever toe aan een select clubje deskundigen dan aan ettelijke miljoenen dilettanten. De mens moet zijn plaats kennen in deze wereld: hij kan wel zelf zijn loodgieter aanstellen, maar hij moet de loodgieter zijn werk laten doen. Niet tevreden: kies een andere loodgieter. Helaas is de mens ietwat overmoedig geworden: hij meent het allemaal beter te weten, de dossiers beter te beheersen, kordater te kunnen optreden, hij ziet alleen wat hij weet en niet wat hij niet weet, maar wel behoort te weten.

Wat mij ook stoort aan de 'directe democraten' is dat ze beweren het monopolie te hebben op een 'juiste' definitie van democratie: aan democratie kan echter op verschillende wijzen vorm worden gegeven. Ik ga daar nu even niet verder op in, ik wil met deze topic in de eerste plaats het compromis aanprijzen, die ook in jouw wereldbeeld blijkbaar mag voorafgaan aan de stemming.

(Ik kan overigens goed leven met dat Europese referendum, maar dan alleen omdat Europa institutioneel onvoldoende democratisch georganiseerd is. In een politiek systeem met een krachtig parlement verwerp ik referenda, tenzij op lokaal niveau.)

Doet me denken aan de basis van de vrije markt economie, waar door ieders individuele (dictatoriale) keuze en prioriteitenlijstje, we tesamen vooruit gaan (Adam Smith noemde dat "de onzichtbare hand"). Deze vergelijking tussen vrije markt economie en democratie, zal menig neo-con op dit forum verblijden, temeer daar we ze uit uw hand komt gerold

Het zou aardig zijn mochten mensen ideeën op hun intrinsieke waarde beoordelen, in plaats van ze in diskrediet te brengen door ze te koppelen aan zaken die er eigenlijk niets mee te maken hebben.

Met dat laatste ga ik volledig akkoord. Het zielige spelletje "regering versus oppositie" dat in de wetgevende kamer wordt uitgespeeld (terwijl de regering volgens de scheiding der machten eigenlijk alleen maar "uitvoerend" bezig is), heeft me dunkt al voor vele onnozeliteiten gezorgd, en "de kloof" vergroot.

[Turkje]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Je kunt de keuze voor een democratische bestel inderdaad ook als een compromis zien. Het één sluit het ander niet uit.

Inderdaad. Daarom ook dat een compromis niet uitsluitend of inherent democratisch is. Een dictator kan net zo goed een compromis sluiten.

Ik geloof in de noodzaak van een politieke elite - primussen inter pares - die verder kijkt dan de optelsom van individuele belangen en die beter dan de gemiddelde burger ingevoerd is in de complexiteit en de draagwijdte van politieke kwesties.

Dat klinkt allemaal wel mooi, maar ik vraag me af wat dat in herekesnaam te maken heeft met ons parlement of onze politieke partijen?! Daarbij, de draagwijdte van politieke kwesties is maar zo groot tot waar ze iedere individuele burger raakt. Alle individuele burgers tesamen (ook als ieder individu apart zijn stem uitbrengt) zullen dus wel degelijk een genuanceerd oordeel kunnen vellen...

Het referendumfundamentalisme stoelt eigenlijk op een nodeloos wantrouwen in politici, specialisten en intellectuelen in het algemeen.

Weerom maakt u de discussie a priori onmogelijk door het referendum te pejoratiseren (een decroo-isme?). Ik zie dan ook eerlijk gezegd weinig verschil tussen u en wat u noemt "directe democraten".

Dat de burger wantrouwig staat tegenover politici, daar kan ik best inkomen. De huidige bevolking van het parlement doet me immers weinig denken aan "een elite".

Zelf heb ik weinig last van zulk wantrouwen: ik vertrouw het beheer van een samenleving liever toe aan een select clubje deskundigen dan aan ettelijke miljoenen dilettanten. De mens moet zijn plaats kennen in deze wereld: hij kan wel zelf zijn loodgieter aanstellen, maar hij moet de loodgieter zijn werk laten doen. Niet tevreden: kies een andere loodgieter. Helaas is de mens ietwat overmoedig geworden: hij meent het allemaal beter te weten, de dossiers beter te beheersen, kordater te kunnen optreden, hij ziet alleen wat hij weet en niet wat hij niet weet, maar wel behoort te weten.

Uw vergelijking klopt niet:

1. In een democratisch bestel kiest de kiezer immers zélf wie er wél en wie er niet "deskundig" is (de kiezer kiest dus wie er loodgieter is, en wie niet). Als de kiezer dat kan, dan moet u me maar eens uitleggen waarom hij dat etiket niet zelf in de praktijk kan brengen, dmv op een bepaalde beleidsbeslissing te wegen aan de hand van een referendum.

2. In het huidig democratisch bestel kiezen de deskundigen onder zichzelf wie er deskundig is (ongeveer 17% van de parlementairen is rechtstreeks verkozen, de rest zit daar omdat de partij dat wil). Dat vind ik niet meer democratisch, hoe "elitair" het ook in uw ogen moge wezen...

Wat mij ook stoort aan de 'directe democraten' is dat ze beweren het monopolie te hebben op een 'juiste' definitie van democratie: aan democratie kan echter op verschillende wijzen vorm worden gegeven. Ik ga daar nu even niet verder op in, ik wil met deze topic in de eerste plaats het compromis aanprijzen, die ook in jouw wereldbeeld blijkbaar mag voorafgaan aan de stemming.

Ik ben het in deze met u eens. Ik heb ten andere zelf al in een paar topics het punt aangestreept dat er geen "vaststaande" of "welomlijnde" definitie van democratie bestaat.

(Ik kan overigens goed leven met dat Europese referendum, maar dan alleen omdat Europa institutioneel onvoldoende democratisch georganiseerd is. In een politiek systeem met een krachtig parlement verwerp ik referenda, tenzij op lokaal niveau.)

Ook hier heb ik als voornaamste argument dat u zeer subtiel het woordje "krachtig" in uw zin vervat, terwijl dat een subjectief gegeven is. Wie zegt me dat het Belgische parlement wél krachtig is, en het Europese niet?

Het zou aardig zijn mochten mensen ideeën op hun intrinsieke waarde beoordelen, in plaats van ze in diskrediet te brengen door ze te koppelen aan zaken die er eigenlijk niets mee te maken hebben.

Grappig eigenlijk, want vanuit mijn standpunt gezien, werden uw ideeën helemaal niet in discrediet gebracht door ze te koppelen aan Smith's "onzichtbare hand"... Integendeel zelfs...

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Turkje

Inderdaad. Daarom ook dat een compromis niet uitsluitend of inherent democratisch is. Een dictator kan net zo goed een compromis sluiten.

Voor alle duidelijkheid: het gaat hier dus om compromissen tussen verkozen volksvertegenwoordigers.

Dat klinkt allemaal wel mooi, maar ik vraag me af wat dat in herekesnaam te maken heeft met ons parlement of onze politieke partijen?! Daarbij, de draagwijdte van politieke kwesties is maar zo groot tot waar ze iedere individuele burger raakt. Alle individuele burgers tesamen (ook als ieder individu apart zijn stem uitbrengt) zullen dus wel degelijk een genuanceerd oordeel kunnen vellen...

Droom zacht. De burger is ondergeïnformeerd, een referendum staat geen genuanceerd oordeel toe (het Europese referendum was op dat vlak een historisch dieptepunt) en niet iedereen heeft even veel en een even direct belang bij een politieke beslissing. Een referendum biedt weinig meer dan een ruwe aggregatie van twijfelachtige oordelen.

Weerom maakt u de discussie a priori onmogelijk door het referendum te pejoratiseren (een decroo-isme?). Ik zie dan ook eerlijk gezegd weinig verschil tussen u en wat u noemt "directe democraten".

Politieke discussies zijn nu eenmaal vaak subjectief geladen. Dat is zelfs onvermijdelijk. Je zou mij bijvoorbeeld kunnen verwijten dat ik drijf op een ongezien wantrouwen in mijn medeburgers. Maar ik zou dan weer kunnen repliceren dat jouw vertrouwen in jouw medeburgers evenmin rationeel kan worden gedragen. Het politieke omvat altijd een aanzienlijke portie emoties, levensbeschouwing, ethiek. Vandaar dat bijvoorbeeld Dewinter en Dua nooit tot een gezamenlijke politieke visie kunnen komen: niet de intellectuele, maar de ethische kloof is te groot. En over ethiek is het kwaad discussiëren, net omdat het geen rationele grond heeft. Eigenlijk kunnen alleen mensen die eenzelfde ethiek delen werkelijk 'rationeel' discussiëren, vrees ik.

Dat de burger wantrouwig staat tegenover politici, daar kan ik best inkomen. De huidige bevolking van het parlement doet me immers weinig denken aan "een elite".

De kiezer krijgt de vertegenwoordigers die hij vraagt. Bovendien kan ik mij voorstellen dat iemand die werkelijk tot een elite behoort, weinig voelt om in de huidige politiek te stappen, waar de elitair voortdurend voor de voeten wordt gelopen door allehande onbevoegden.

A propos, niet dat hij van mijn politieke kleur is (voorzover ik die al heb), maar in Groot-Brittannië werd Winston Churchill verkozen tot 'grootste Brit'. Toch wel ironisch dat iemand die niet hoog opliep met de democratie uiteindelijk op handen wordt gedragen. En dat terwijl mensen vandaag zo'n halve despoot meteen zouden wegstemmen! Zo zie je maar.

Uw vergelijking klopt niet:

1. In een democratisch bestel kiest de kiezer immers zélf wie er wél en wie er niet "deskundig" is (de kiezer kiest dus wie er loodgieter is, en wie niet).

Inderdaad, dat schreef ik toch?

Als de kiezer dat kan, dan moet u me maar eens uitleggen waarom hij dat etiket niet zelf in de praktijk kan brengen, dmv op een bepaalde beleidsbeslissing te wegen aan de hand van een referendum.

Wel, of hij de juiste loodgieter kiest, is nog maar zeer de vraag. Blijkbaar heb je daar zelf ook je twijfels over.

Kijk, een minister krijgt een termijn van vier of vijf jaar. Gedurende die periode staat hij onder diverse vormen van druk die vermijden dat hij er een zootje van maakt: de druk van de pers, betogingen, de oppositie, belangengroepen, collega-ministers, allerlei wetgeving, enz, om nog maar te zwijgen van de druk van het oordeel van de kiezer op het einde van de rit. Desondanks wordt van hem verwacht dat hij beslissingen kan nemen, vooruitgang boekt, soms impopulaire maatregelen neemt die het totale beleid ten goede moeten komen. Hij moet dus nog een béétje de handen vrij hebben om een efficiënt beleid te voeren.

Het staat natuurlijk 'democratisch' om in te gaan tegen elke vorm van macht, hoe miniem ook, maar bestudeer gewoon eens het huidige politieke landschap: de macht is zodanig versnipperd, over regio's, over Europa, over instellingen, over partijen, over belangengroepen, enz. dat men zich ernstig de vraag moet stellen of het politieke bestel niet in een wanhopige staat van machteloosheid verkeert. En nog gaat het voor sommigen niet ver genoeg.

Als er een compromis wordt bereikt, is dat een compromis tussen verkozen vertegenwoordigers van het volk (meestal tussen de meerderheidspartijen, zoals gezegd zou ik dat liever anders zien). Indien dat compromis niet overeenstemt met 'de volkswil', is dat de verantwoordelijkheid van de vertegenwoordigers (hetzij omdat ze hun kiezers niet werkelijk vertegenwoordigen - in de praktijk betekent dat dat ze de ideologie op basis waarvan ze zijn verkozen verloochenen - hetzij omdat ze er niet in geslaagd zijn hun kiezers te doen begrijpen waarom een bepaalde keuze toch in overeenstemming is met hun beginselen). Hier zou ik kunnen terugkomen op een eerdere topic, over de ideologieën, maar dat zou me te ver voeren. In elk geval past deze visie in een groter geheel: naast de opwaardering van ideologieën wil ik bijvoorbeeld een ruimere toegang tot de media voor kleinere partijen (BUB, LSP...), meer oog voor het subsidiariteitsbeginsel en het in overweging nemen van een hervorming van de uitvoerende macht (waar ik eerst nog wat over wil nadenken voor ik daar uitspraken over doe, maar ik denk aan een eerder technocratische uitvoerende macht) en de wetgevende macht (meer macht, meer middelen, meer bevoegdheden, andere cultuur).

2. In het huidig democratisch bestel kiezen de deskundigen onder zichzelf wie er deskundig is (ongeveer 17% van de parlementairen is rechtstreeks verkozen, de rest zit daar omdat de partij dat wil). Dat vind ik niet meer democratisch, hoe "elitair" het ook in uw ogen moge wezen...

17% slechts? Maar dat is schitterend! Een paar stevige filters kunnen geen kwaad.

Ook hier heb ik als voornaamste argument dat u zeer subtiel het woordje "krachtig" in uw zin vervat, terwijl dat een subjectief gegeven is. Wie zegt me dat het Belgische parlement wél krachtig is, en het Europese niet?

Leg de bevoegdheden van het EP eens naast die van ons nationaal parlement, hé.

[Turkje]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Droom zacht. De burger is ondergeïnformeerd, een referendum staat geen genuanceerd oordeel toe (het Europese referendum was op dat vlak een historisch dieptepunt) en niet iedereen heeft even veel en een even direct belang bij een politieke beslissing. Een referendum biedt weinig meer dan een ruwe aggregatie van twijfelachtige oordelen.

Ik zie werkelijk geen verschil met een parlement vol beroepspolitiekers. De meeste parlementairen hebben nooit een bepaalde wet gelezen voor 'ie gestemd is, volgens slaafs het ordeel van het partijbureau, stemmen gericht tegen of voor de regering (onafhankelijk of ze het nu eens of niet eens zijn met de inhoud van een wet), en stemmen natuurlijk voor wetten die hun eigen politieke macht bestendigt.

Politieke discussies zijn nu eenmaal vaak subjectief geladen. Dat is zelfs onvermijdelijk. Je zou mij bijvoorbeeld kunnen verwijten dat ik drijf op een ongezien wantrouwen in mijn medeburgers. Maar ik zou dan weer kunnen repliceren dat jouw vertrouwen in jouw medeburgers evenmin rationeel kan worden gedragen.

In zekere zin klopt dat. Alhoewel mijn vertrouwen in mijn medeburgers nu niet dermate groot is, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat die medeburgers een vicerale afkeer hebben gekregen voor het politieke spectrum. Ik ben er echter wel van overtuigd dat de homo politicus in elk van ons aanwezig is. Naief? Misschien...

Maar anderzijds, vind ik wel dat je consequent moet zijn: als je zo wantrouwig bent, dan ben je toch ook tegen de democratie... Of niet?

De kiezer krijgt de vertegenwoordigers die hij vraagt. Bovendien kan ik mij voorstellen dat iemand die werkelijk tot een elite behoort, weinig voelt om in de huidige politiek te stappen,

Bemerk dat zin 1 en zin 2 mekaar ongelooflijk tegenspreken.

Kijk, een minister krijgt een termijn van vier of vijf jaar. Gedurende die periode staat hij onder diverse vormen van druk die vermijden dat hij er een zootje van maakt: de druk van de pers, betogingen, de oppositie, belangengroepen, collega-ministers, allerlei wetgeving, enz, om nog maar te zwijgen van de druk van het oordeel van de kiezer op het einde van de rit. Desondanks wordt van hem verwacht dat hij beslissingen kan nemen, vooruitgang boekt, soms impopulaire maatregelen neemt die het totale beleid ten goede moeten komen. Hij moet dus nog een béétje de handen vrij hebben om een efficiënt beleid te voeren.

Het staat natuurlijk 'democratisch' om in te gaan tegen elke vorm van macht, hoe miniem ook, maar bestudeer gewoon eens het huidige politieke landschap: de macht is zodanig versnipperd, over regio's, over Europa, over instellingen, over partijen, over belangengroepen, enz. dat men zich ernstig de vraag moet stellen of het politieke bestel niet in een wanhopige staat van machteloosheid verkeert. En nog gaat het voor sommigen niet ver genoeg.

Als er een compromis wordt bereikt, is dat een compromis tussen verkozen vertegenwoordigers van het volk (meestal tussen de meerderheidspartijen, zoals gezegd zou ik dat liever anders zien). Indien dat compromis niet overeenstemt met 'de volkswil', is dat de verantwoordelijkheid van de vertegenwoordigers (hetzij omdat ze hun kiezers niet werkelijk vertegenwoordigen - in de praktijk betekent dat dat ze de ideologie op basis waarvan ze zijn verkozen verloochenen - hetzij omdat ze er niet in geslaagd zijn hun kiezers te doen begrijpen waarom een bepaalde keuze toch in overeenstemming is met hun beginselen). Hier zou ik kunnen terugkomen op een eerdere topic, over de ideologieën, maar dat zou me te ver voeren. In elk geval past deze visie in een groter geheel: naast de opwaardering van ideologieën wil ik bijvoorbeeld een ruimere toegang tot de media voor kleinere partijen (BUB, LSP...), meer oog voor het subsidiariteitsbeginsel en het in overweging nemen van een hervorming van de uitvoerende macht (waar ik eerst nog wat over wil nadenken voor ik daar uitspraken over doe, maar ik denk aan een eerder technocratische uitvoerende macht) en de wetgevende macht (meer macht, meer middelen, meer bevoegdheden, andere cultuur).

Oh, maar ik heb ook verschillende ideetjes over een echte "nieuwe politieke cultuur" hoor. Bijvoorbeeld dat politici zich individueel moeten kandidaat stellen, en wel specifiek voor een bepaald "vakgebied". Door middel van stemrecht (ipv stemplicht) kan de geïnformeerde of geïnteresseerde burger dan laten blijken wie voor hem "de juiste man/vrouw op de juiste plaats" is. Dat zou de macht en invloed van partijen al een pak beperken. Binnen elke "vakgebied" wordt dan een "uitvoerend orgaan" gekozen. Soit, het klinkt misschien nogal veraf, maar relatief simpel gezien zou het erop neerkomen dat een bepaalde wet kan gestemd worden in een bevoegde commissie, en niet meer door de gehele kamer bvb. Commissies worden dan bevolkt door gekozen "specialisten".

17% slechts? Maar dat is schitterend! Een paar stevige filters kunnen geen kwaad.

17% is trouwens ook het even schitterende cijfer dat het vertrouwen van de burger in politici (en trouwens ook de media) weergeeft ! Nog een filterke meer en we geraken waarschijnlijk wel onder de 10% ! Doen !

Leg de bevoegdheden van het EP eens naast die van ons nationaal parlement, hé.

De bevoegdheid van ons nationaal parlement is de wetten stemmen die de regering heeft uitgedokterd. Het EP is dus duidelijk veel en veel krachtiger.

[1handclapping]

Democratie is een onvolmaakt systeem omdat het niet gebazeerd is op macht maar op de wet. andere systemen zijn gebaeerd op macht en dat leidt tot misbruik van macht.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Turkje

Ik zie werkelijk geen verschil met een parlement vol beroepspolitiekers. De meeste parlementairen hebben nooit een bepaalde wet gelezen voor 'ie gestemd is, volgens slaafs het ordeel van het partijbureau, stemmen gericht tegen of voor de regering (onafhankelijk of ze het nu eens of niet eens zijn met de inhoud van een wet), en stemmen natuurlijk voor wetten die hun eigen politieke macht bestendigt.

Uiteraard wordt het werk in de fracties verdeeld, wat specialisatie toelaat. En vervolgens wordt eensgezind het standpunt v/d specialist terzake gevolgd door de partijgenoten. Wederom een uitstekende filter en nog efficiënt ook. Als je natuurlijk politici in het parlement wil die in alles gespecialiseerd zijn, stel ik voor dat we het parlement in één veeg afschaffen, want zulke genieën bestaan niet. Daarvoor is het werk veel te complex geworden.

In zekere zin klopt dat. Alhoewel mijn vertrouwen in mijn medeburgers nu niet dermate groot is, maar dat heeft vooral te maken met het feit dat die medeburgers een vicerale afkeer hebben gekregen voor het politieke spectrum. Ik ben er echter wel van overtuigd dat de homo politicus in elk van ons aanwezig is. Naief? Misschien...

Misschien wel, maar niet iedereen kan de tijd of energie opbrengen om zich te informeren over alle kwesties die op tafel liggen. Vandaar dat we een beroep doen op 'beroepspolitici'.

Maar anderzijds, vind ik wel dat je consequent moet zijn: als je zo wantrouwig bent, dan ben je toch ook tegen de democratie... Of niet?

Zoals ik al eerder opmerkte: we zijn allen dictatortjes die door het democratische bestel gedwongen worden rekening te houden met andere dictatortjes. Ik zie geen alternatief voor de democratie, zoniet is het regeren of geregeerd worden.

Bemerk dat zin 1 en zin 2 mekaar ongelooflijk tegenspreken.

Allerminst, maar misschien loopt er iets mis tussen zender en ontvanger...

Oh, maar ik heb ook verschillende ideetjes over een echte "nieuwe politieke cultuur" hoor. Bijvoorbeeld dat politici zich individueel moeten kandidaat stellen, en wel specifiek voor een bepaald "vakgebied". Door middel van stemrecht (ipv stemplicht) kan de geïnformeerde of geïnteresseerde burger dan laten blijken wie voor hem "de juiste man/vrouw op de juiste plaats" is. Dat zou de macht en invloed van partijen al een pak beperken. Binnen elke "vakgebied" wordt dan een "uitvoerend orgaan" gekozen. Soit, het klinkt misschien nogal veraf, maar relatief simpel gezien zou het erop neerkomen dat een bepaalde wet kan gestemd worden in een bevoegde commissie, en niet meer door de gehele kamer bvb. Commissies worden dan bevolkt door gekozen "specialisten".

Mja, maar ga je dan niet voorbij aan het geheel? Uiteindelijk staan al die vakgebieden niet los van elkaar. Wie coördineert dat?
Bovendien is 'de geïnformeerde of geïnteresseerde burger' meestal iemand die meer scholing heeft genoten, een beroep van aanzien heeft, etc, dus iemand uit een socio-economische elite.

17% is trouwens ook het even schitterende cijfer dat het vertrouwen van de burger in politici (en trouwens ook de media) weergeeft ! Nog een filterke meer en we geraken waarschijnlijk wel onder de 10% ! Doen !

Goh, wat zien we... vroeger werd er veel autoritairder geregeerd: in beslotenheid, met een beperkt aantal partijen die veel groter waren dan vandaag en met een pers die niet al te veel toegang had tot de ivoren torens. Vandaag is dat allemaal veel minder het geval, en toch is het wantrouwen toegenomen. Er zijn talrijke redenen voor politieke aliënatie, en één ervan lijkt mij de toegenomen machteloosheid - jawel! - van de politieke elite (versnipperde macht) in combinatie met krankzinnig toegenomen verwachtingen van het volk (versnipperde geest).

De bevoegdheid van ons nationaal parlement is de wetten stemmen die de regering heeft uitgedokterd. Het EP is dus duidelijk veel en veel krachtiger.

[size=1]TILTTILT[/size]


Nu goed, geen tijd... Tot morgen misschien.