DE TIJD over Frank Vandenbroucke

[luc broes]

Franks portefeuille commentaar in De Tijd

De Franstalige socialisten lusten Frank Vandenbroucke rauw. In de vorige legislatuur reed hij op Sociale Zaken iets te veel tegen de kar van de ziekenfondsen en de Waalse gevestigde belangen. En dus mocht hij van de PS aan geen tweede ambtstermijn op hetzelfde departement beginnen. Met instemming van sp.a-voorzitter Stevaert, die zich om partijstrategische redenen geen open breuk met de PS kan veroorloven, werd Vandenbroucke naar Tewerkstelling verbannen. Maar ook daar schudde hij iets te stevig aan de boom. Het kwam tot een open oorlog met de PS over de dienstencheques en de controle op de werklozen. Liever dan nog jaren tegen de bierkaai te moeten vechten, koos Vandenbroucke voor de vlucht vooruit. Net voor de verkiezingen kondigde hij aan beschikbaar te zijn voor een Vlaamse ministerpost. Begin deze week bevestigde hij zijn ambities, maar hij voegde eraan toe dat hij maar naar Vlaanderen komt als hij het Vlaamse geld dat in zijn huidige federale portefeuille zit, naar Vlaanderen mag meenemen.
Om Wallonië en de PS te sussen, is Vandenbroucke bereid die Vlaamse centen per hoofd van de bevolking te berekenen en niet volgens de juste retour. Maar of dit voor de Waalse politici zal volstaan, moet worden betwijfeld. Ook de vakbonden hebben geen goed woord over voor zijn plannen, daarin gevolgd door de oudere garde van Vlaamse socialisten.

De tegenstand van de vakbonden is begrijpelijk. Als Vandenbroucke zijn slag thuishaalt, wordt een deel van hun 'corebusiness' gesplitst, wat er onvermijdelijk toe zal leiden dat ook hun eigen structuren verder opgesplitst moeten worden. En dat op een ogenblik dat de socialistische bond nu reeds alle moeite heeft om de onderhuidse communautaire spanningen de baas te blijven.
Met zijn voorstel heeft Vandenbroucke de PS en de zuilen ook in snelheid genomen. Die gingen ervan uit dat, in de lijn van de resoluties van het Vlaams Parlement, de eerste Vlaamse aanval op de unitaire sociale zekerheid de splitsing van de kostendekkende tegemoetkomingen (gezondheidszorg, kinderbijslag) tot doel zou hebben. Daarbij zouden de unitaire ziekenfondsen als eerste in het Vlaamse vizier komen. In plaats daarvan richt Vandenbroucke nu zijn pijlen op de inkomensvervangende tegemoetkomingen en moeten de unitaire vakbonden onverwacht als eerste in het verweer.
Die beseffen als geen ander dat, als de werkloosheidsuitkeringen worden geregionaliseerd, het nog slechts een kwestie van tijd is voor het hele arbeidsmarktbeleid bij de gewesten zal zitten. Het tewerkstellingsbeleid is al grotendeels geregionaliseerd. Als dat ook gebeurt met de werkloosheidsreglementering, blijven grosso modo nog enkel de loon- en arbeidsvoorwaarden federaal. De stap om ook die dan maar te defederaliseren, is snel gedaan. Niet het minst omdat daarmee tegemoet wordt gekomen aan een economische noodwendigheid. De economische realiteit in het noorden en zuiden van het land is zo verschillend dat uniforme loon- en arbeidsvoorwaarden als een tang op een varken slaan.
----------------------------------------------------------------------
Intussen moet de verstandige FVDB zwijgen van de minder verstandige Stevaert.
Als de verstandige het haalt wordt de Vlaamse politiek nog interessant ook!
Benieuwd hoe het verder zal aflopen.

[Spolpoel]

Oorspronkelijk geplaatst door luc broes

Franks portefeuille commentaar in De Tijd

De Franstalige socialisten lusten Frank Vandenbroucke rauw. In de vorige legislatuur reed hij op Sociale Zaken iets te veel tegen de kar van de ziekenfondsen en de Waalse gevestigde belangen. En dus mocht hij van de PS aan geen tweede ambtstermijn op hetzelfde departement beginnen. Met instemming van sp.a-voorzitter Stevaert, die zich om partijstrategische redenen geen open breuk met de PS kan veroorloven, werd Vandenbroucke naar Tewerkstelling verbannen. Maar ook daar schudde hij iets te stevig aan de boom. Het kwam tot een open oorlog met de PS over de dienstencheques en de controle op de werklozen. Liever dan nog jaren tegen de bierkaai te moeten vechten, koos Vandenbroucke voor de vlucht vooruit. Net voor de verkiezingen kondigde hij aan beschikbaar te zijn voor een Vlaamse ministerpost. Begin deze week bevestigde hij zijn ambities, maar hij voegde eraan toe dat hij maar naar Vlaanderen komt als hij het Vlaamse geld dat in zijn huidige federale portefeuille zit, naar Vlaanderen mag meenemen.
Om Wallonië en de PS te sussen, is Vandenbroucke bereid die Vlaamse centen per hoofd van de bevolking te berekenen en niet volgens de juste retour. Maar of dit voor de Waalse politici zal volstaan, moet worden betwijfeld. Ook de vakbonden hebben geen goed woord over voor zijn plannen, daarin gevolgd door de oudere garde van Vlaamse socialisten.

De tegenstand van de vakbonden is begrijpelijk. Als Vandenbroucke zijn slag thuishaalt, wordt een deel van hun 'corebusiness' gesplitst, wat er onvermijdelijk toe zal leiden dat ook hun eigen structuren verder opgesplitst moeten worden. En dat op een ogenblik dat de socialistische bond nu reeds alle moeite heeft om de onderhuidse communautaire spanningen de baas te blijven.
Met zijn voorstel heeft Vandenbroucke de PS en de zuilen ook in snelheid genomen. Die gingen ervan uit dat, in de lijn van de resoluties van het Vlaams Parlement, de eerste Vlaamse aanval op de unitaire sociale zekerheid de splitsing van de kostendekkende tegemoetkomingen (gezondheidszorg, kinderbijslag) tot doel zou hebben. Daarbij zouden de unitaire ziekenfondsen als eerste in het Vlaamse vizier komen. In plaats daarvan richt Vandenbroucke nu zijn pijlen op de inkomensvervangende tegemoetkomingen en moeten de unitaire vakbonden onverwacht als eerste in het verweer.
Die beseffen als geen ander dat, als de werkloosheidsuitkeringen worden geregionaliseerd, het nog slechts een kwestie van tijd is voor het hele arbeidsmarktbeleid bij de gewesten zal zitten. Het tewerkstellingsbeleid is al grotendeels geregionaliseerd. Als dat ook gebeurt met de werkloosheidsreglementering, blijven grosso modo nog enkel de loon- en arbeidsvoorwaarden federaal. De stap om ook die dan maar te defederaliseren, is snel gedaan. Niet het minst omdat daarmee tegemoet wordt gekomen aan een economische noodwendigheid. De economische realiteit in het noorden en zuiden van het land is zo verschillend dat uniforme loon- en arbeidsvoorwaarden als een tang op een varken slaan.

Reeds gepost