Stakingsgolf zorgt voor communautaire breuklijn binnen het ACOD.

[Eyjafjallajökull]

http://www.standaard.be/cnt/dmf20160526_02309865

En dit omdat de sossen zich zouden hebben laten infiltreren door de PTB

Sterk bezig daar op links...

En nog een leuk artikel in De Tijd ook :

De socialistische vakbond ABVV beseft dat de stakingsgolf in Wallonië een godsgeschenk voor de N-VA is. ‘Die acties doen onze boodschap ondersneeuwen’, zegt Chris Reniers van de overheidsvakbond ACOD.

Door een wilde staking van de Franstalige spoorbonden reden er donderdag nauwelijks treinen in Wallonië en was het treinverkeer in Vlaanderen verstoord. De staking duurt minstens tot 12 uur vrijdag. Tegelijk heeft de Franstalige vleugel van de socialistische overheidsvakbond ACOD aangekondigd vanaf dinsdag ‘tot de finish’ te staken bij de overheid. ‘De enige manier om de regering te doen buigen, is hardere acties lanceren’, verklaarde secretaris generaal Patrick Lebrun, die pas eergisteren werd benoemd. ‘Ons uiteindelijke doel is de val van de regering.’

De Vlaamse vleugel doet niet mee, al houdt hij wel vast aan de betoging die dinsdag samen met de andere overheidsvakbonden wordt georganiseerd. Chris Reniers, de voorzitster van de Vlaamse vleugel van de ACOD en de vicevoorzitster van de federale overkoepelende organisatie, was verrast door de aankondiging van haar Franstalige collega’s. ‘Als een van de drie vleugels van de ACOD wil staken tot de finish en de andere niet op de hoogte zijn, is er een probleem’, zegt ze. ‘Dat betekent niet dat er een breuk is, maar wel dat we een serieus woordje met elkaar moeten praten.’

Van de zes centrales van het ABVV is de ACOD de bijzonderste. Doordat ze de belangen van het overheidspersoneel behartigt, voert ze een eigen koers. ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw liet gisteren weten geen uitspraken te doen over de communautaire heisa bij zijn derde grootste centrale, die meer dan 310.000 leden telt. Daarenboven ligt de macht bij de regionale afdelingen, waardoor de federale koepel vrij machteloos staat tegenover avonturen van een van de drie gewesten. Het is alvast veelzeggend dat de communicatie tussen de Vlaamse en Waalse vleugel gisteren ‘nogal moeilijk’ verliep doordat elk zijn eigen congres organiseerde.

De heisa bij het ACOD komt er op een moment dat de vakbonden met de nationale betoging van eergisteren de regering-Michel in het defensief hebben gedrongen. Plots stond een vermogensbelasting opnieuw bovenaan op de politieke agenda. Maar door de acties bij het spoor, die slecht vallen bij de publieke opinie, en de acties van volgende week belandt dat debat opnieuw op de achtergrond.

Reniers zit dan ook verveeld met de aanpak van haar Franstalige collega’s. ‘De regering snijdt zo hard in de publieke sector dat de kwaliteit van de dienstverlening in het gedrang komt. We zijn ervan overtuigd dat we de bevolking daarvan kunnen overtuigen, maar door die staking raakt onze boodschap ondergesneeuwd.’
Bovendien hangt er een politiek geurtje aan de nieuwe stakingsacties, wat zeker in Vlaanderen nefast is voor de geloofwaardigheid ervan. Het is geen geheim dat de extreemlinkse PTB het ongenoegen dat bij een deel van de bevolking leeft over de koers van de regering oppookt. Zo klinkt in politieke kringen dat de ateliers waar de treinen worden onderhouden steeds meer in handen van de PTB terechtkomen.

Reniers erkent dat de PTB, die in Wallonië boven 10 procent wordt gepeild, een steeds grotere rol speelt. ‘Het is algemeen geweten dat er in de Brusselse en de Waalse spoorbonden bepaalde figuren nauwe connecties met de PTB hebben. Dat stoort ons, want het engagement van onze mensen moet bij de vakbond liggen en niet bij één of andere partij.’

Door de eenzijdige actie van de Franstalige vleugel van de ACOD is het communautaire debat terug van weggeweest. De communautaire breuklijn die door de ACOD loopt, verdeelt het hele ABVV en in mindere mate ook de andere vakbonden. De Vlamingen kiezen voor de pragmatische aanpak. Die luidt dat stakingen een duidelijk doel moeten hebben, anders zijn ze zinloos. Een deel van de Franstalige vleugel gelooft nog steeds dat ze de regering-Michel kan doen vallen en kiest voor de keiharde aanpak.

Het beeld van werkende Vlamingen en stakende Walen is koren op de molen van de door de vakbonden gehate N-VA. De Vlaams-nationalisten lieten het gisteren alvast niet na om de voorzet binnen te koppen. Partijkopstukken tweetten duchtig kaarten van de NMBS waaruit blijkt dat de spoorstaking vooral in Wallonië tot hinder leidde. ‘Een splitsing van het spoor klinkt weer heel aanlokkelijk’, verklaarde Kamerlid Inez De Coninck. Tegelijk komt de discussie over een minimale dienstverlening en rechtspersoonlijkheid weer op tafel.
‘Er is heel wat ongenoegen bij onze mensen en het is normaal dat de potjes soms overkoken’, zegt een ABVV-topper. ‘Maar als je dit allemaal ziet, moeten we ons afvragen of de stakingsgolf wel de juiste manier van aanpakken is. Zeker bij spoorstakingen, die heel gevoelig liggen, moeten we beter communiceren.’ Of hoe de vakbond plots net als de regering-Michel met een communicatieprobleem zit.