In wat voor WC leg jij het liefst een drol?

[Turkse Nederlander]

Maak een keuze tussen:

een wc waar de drol direct in het water valt waardoor er spetters tegen je kont aankomen.

een wc waar de drol eerst op een platform valt. Er komen geen spetters tegen je kont aan maar er blijven wel vaker remsporen achter.

[Jazeker]

Water. Want die met een platformke gaan meteen keihard stinken.

Enfin, tot zover de grote vragen des levens :)

[Dronkoers]

Platform, er is niks zo boeiend dan uw eigen creaties bewonderen :cheer:

[Kazan]

In het water, natuurlijk spoel ik eerst het toilet door, zodat ik geen pis van de vorige tegen mijn gat krijg :-D

[Jazeker]

In het water, natuurlijk spoel ik eerst het toilet door, zodat ik geen pis van de vorige tegen mijn gat krijg :-D

Voila.

[Turkse Nederlander]

Platform, er is niks zo boeiend dan uw eigen creaties bewonderen :cheer:

Soms leg ik van die gigantische drollen die ik uitknijp op het moment dat ze het platform raken. Soms blijven ze dan ook rechtop staan.

[Kazan]

Soms leg ik van die gigantische drollen die ik uitknijp op het moment dat ze het platform raken. Soms blijven ze dan ook rechtop staan.

Waar de grote denkers van tegenwoordig zich allemaal mee bezig houden...

[Jazeker]

Soms leg ik van die gigantische drollen die ik uitknijp op het moment dat ze het platform raken. Soms blijven ze dan ook rechtop staan.

Too much information. Way too much!

[Jazeker]

Waar de grote denkers van tegenwoordig zich allemaal mee bezig houden...

:lol:

[L. J. Brutus]

Rustig laten vallen is de boodschap. Ik bedoel dus, de boodschap rustig laten vallen. Plonzen is uit den boze. Allé, uit de poep natuurlijk. Enfin. Beeldspraak lukt hier niet goed.

[From_Vlaanderen]

Direct in het water. Dan kun je die verlossende plons horen van "Eruit ene weg". Niets zo lastig als iets dat al lang buiten moet zijn en toch nog ergens blijft steken.. Vooral als het bruin is.

Ps: Die kon ik toch niet laten liggen hé?
Ps2: Er zou maar eens iemand instappen.

[Turkse Nederlander]

Waar de grote denkers van tegenwoordig zich allemaal mee bezig houden...

Het is interessant om te zien hoe zo een drol het evenwicht kan bewaren :lol:

[Kazan]

Het is interessant om te zien hoe zo een drol het evenwicht kan bewaren :lol:

Kan je daar geen theorie over schrijven?

[fox]

Met zo een platformke stinkt dat enorm hard en daar staan dus direct remsporen op. Als je de vliegende spetter hebt is het al helemaal om zeep. Geef mij maar eentje waar het direct in het water valt. De waterspetters tegen uw gat kan je voorkomen door 2 velletjes papier op voorhand in het toilet te droppen.

Maar soit, een platform wc is nog altijd stukken beter dan zo een degoutante franse wc. Ik weet nog steeds niet hoe je zo een ding op een enigszins comfortabele manier kan gebruiken.

[Turkse Nederlander]

Met zo een platformke stinkt dat enorm hard en daar staan dus direct remsporen op. Als je de vliegende spetter hebt is het al helemaal om zeep. Geef mij maar eentje waar het direct in het water valt. De waterspetters tegen uw gat kan je voorkomen door 2 velletjes papier op voorhand in het toilet te droppen.

Maar soit, een platform wc is nog altijd stukken beter dan zo een degoutante franse wc. Ik weet nog steeds niet hoe je zo een ding op een enigszins comfortabele manier kan gebruiken.

Zo een Franse wc is toch zo een gat in de grond?

[Kazan]

Zo een Franse wc is toch zo een gat in de grond?

Ja, een essentieel onderdeel van de verheven Franse cultuur.

[Turkse Nederlander]

De waterspetters tegen uw gat kan je voorkomen door 2 velletjes papier op voorhand in het toilet te droppen.
Dat ga ik de volgende keer proberen.

[Turkse Nederlander]

Ja, een essentieel onderdeel van de verheven Franse cultuur.

Ik dacht altijd dat dat de Turkse wc was omdat ik ze altijd op vakantie in Turkije tegenkwam. Ik ben blij dat dat niet zo is :lol:

[Turkse Nederlander]

dubbel

[job]

http://www.geocities.com/ikkechina/2005-1-china223-Xian-WC-25.jpg




Pain in the ass
Loggers maken rare gedachtenkronkels. Van regen tot Franse hurkwc’s. Er valt ook wel enig logisch verband te bespeuren: het spettert allebei. Het eerste op je hoofd, het tweede op je voeten.
Met beide zaken ben ik niet blij. Nu is regen een noodzakelijk kwaad, wat ik wel móet tolereren, maar Franse hurktoiletten probeer ik, als het even kan, te vermijden.
Wie kent niet het gevoel van afschuw als je moe en plakkerig na een lange dag rijden, op een Franse Air halt houdt voor een sanitaire stop, en je, na uren in de rij voor de plee’s te hebben gestaan, tot de ontdekking komt dat het zo’n stinkend gat in de grond is... Mijn vakantieobstipatie begint precies dáár: bij dat gat. Ik kan het niet. Het lukt me niet. Hoe graag ik ook zou willen. Hoe kom je er in godsnaam droog weer uit? Om over de smurrie onder je voetzolen nog maar niet te spreken...
Van alleen de lucht al ga ik over mijn nek. Halverwege de rij voor de wc’s val ik al haast flauw van de geur. Iedere keer als de deur open gaat, komt er een donkerbruine walm uit.
Tienduizend keer liever doe ik het in de berm, met distels, brandnetels of wat dan ook onder me, en in het volledige zicht van de voorbijrazende auto’s op de snelweg.
Nog erger is het, als je eenmaal op de camping bent aangekomen, je tentje hebt opgezet, min of meer gesetteld bent, en dan tot de ontdekking komt dat er alleen maar hurkwc’s in de directe omgeving zijn. Dat overkwam me afgelopen zomer. Er was precies één toilethok met een normaal vormgegeven wc. De ‘Salle Handi’. Ik voelde me behoorlijk gehandicapt door die hurkwc's, dus ik liep meerdere malen per dag het pokke-eind naar de Salle Handi. Het was een bergachtige camping in de Pyreneeën, met veel hoogteverschil, dus zo simpel was het nog niet om daar te komen. ’s Avonds was het aardedonker, en het is me een paar maal overkomen dat ik een lelijke smak maakte op weg naar mijn Salle Handi. Hoe fijn en mooi die camping ook was, ik was blij dat we er weg gingen. De camping erna had minstens acht sterren, en met alleen normale wc’s die schoner waren dan mijn wc thuis. Een verademing.
Wie die hurkwc’s uitgevonden heeft mag Joost weten. Ze mogen hem of haar zo door zo’n hurkplee trekken wat mij betreft.
BRON (http://wordsthatdoesntmatter.blogspot.com/2007/05/pain-in-ass.html)

[DebianFox]

Ge kunt bij een wc waarbij je drol direct in het water valt spetters op uw gat toch eenvoudig vermijden. Op het moment dat ge de drol voelt vallen snel uw gat wat naar omhoog doen :lol:

[Turkse Nederlander]

http://www.geocities.com/ikkechina/2005-1-china223-Xian-WC-25.jpg





BRON (http://wordsthatdoesntmatter.blogspot.com/2007/05/pain-in-ass.html)

:lol:

[Turkse Nederlander]

Ge kunt bij een wc waarbij je drol direct in het water valt spetters op uw gat toch eenvoudig vermijden. Op het moment dat ge de drol voelt vallen snel uw gat wat naar omhoog doen :lol:

En wat als je te vroeg je gat omhoog dfoet? :lol:

Je moet wel supersnelle reflexen hebben.

[DebianFox]

En wat als je te vroeg je gat omhoog dfoet? :lol:

Je moet wel supersnelle reflexen hebben.


Oefening baart kunst.

[Kazan]

En wat als je te vroeg je gat omhoog dfoet? :lol:

Je moet wel supersnelle reflexen hebben.

Ge moet erop trainen eh!

[Turkse Nederlander]

Ge moet erop trainen eh!

Ik ben bang dat ik de drol dan tegen het plafond werp.

[Kazan]

Ik ben bang dat ik de drol dan tegen het plafond werp.

Zó hoog moet je nu ook weer niet springen eh!

[Bovenbuur]

In wat voor wc leg jij het liefst een drol?
In de tuin van de buren, of anders in de pisbak van een tankstation.

[C2C]

Je vergeet een derde categorie: de Franse Guillotine-WC: direct komaf met de drol, zwart gat in en gedaan.


Europa's meest beroemde hedendaagse filosoof Slavoj Zizek heeft nog niet zo lang geleden een prachtig essay geschreven over de band tussen de ideologische leefwereld van Angelsaksen, Duitsers en Fransen - aan de hand van de stijl van hun nationale WC-types.

-De Franse ratio, verlichtingsdenken en revolutionaire drang: hurken, korte pijn, kak onmiddellijk weg, gedaan, geen tralala.

-De Duitse existentiële en peinzende geest: kaka op een platform, zodat de mens het goedje eindeloos kan analyseren (de beroemde scatologische aard van de Duitse ziel)

-Het Britse pragmatisme: iets tussenin; kaka wel weg, maar met een tussenstap; korte dobbering in een waterkom.

Briljant essay. :-D Een echte aanrader:


Knee-Deep

By Slavoj Žižek, London Review of Books.

http://www.lrb.co.uk/v26/n17/print/zize01_.html

The fate of a Slovene Communist revolutionary serves as a perfect metaphor for the twists of Stalinism. In 1943, when Italy capitulated, he led a rebellion of Yugoslav prisoners in a concentration camp on the Adriatic island of Rab: 2000 starving prisoners disarmed 2200 Italian soldiers. After the war, he was arrested and put in a prison on Goli otok (‘Naked Island’), a notorious Communist concentration camp near Rab. While he was there, he and other prisoners were detailed to build a monument to commemorate the tenth anniversary of the 1943 rebellion on Rab. As a prisoner of the Communists, he was building a monument to himself and the rebellion he’d led. If poetic injustice means anything, this is it. The fate of this revolutionary was surely the fate of the people as a whole under Stalinist dictatorship: the millions who overthrew the ancien régime, and were then forced to build monuments to their own revolutionary past.

Timothy Garton Ash would appreciate this tragicomic accident: it comes close to the spirit of ethically engaged irony that permeates his best work. Although he is my political opponent, I always consider him worth reading for his wealth of precise observations, and as a reliable source on the vicissitudes of the disintegration of Eastern European Communism. In Free World he has taken the same perspicuous and bitterly witty approach to the conundrums of the recent tensions between the key Western European states and the US. His aperçus about the relations between the UK, France and Germany often recall the gentle irony of a novel of manners, giving a new twist to the old topic of the ‘European trinity’.

In a famous scene from Buñuel’s Phantom of Liberty, the roles of eating and excreting are inverted: people sit at toilets around a table, chatting pleasantly, and when they want to eat, sneak away to a small room. So, as a supplement to Lévi-Strauss, one is tempted to propose that shit can also serve as a matière-�*-penser: the three basic types of toilet form an excremental correlative-counterpoint to the Lévi-Straussian triangle of cooking (the raw, the cooked and the rotten). In a traditional German toilet, the hole into which shit disappears after we flush is right at the front, so that shit is first laid out for us to sniff and inspect for traces of illness. In the typical French toilet, on the contrary, the hole is at the back, i.e. shit is supposed to disappear as quickly as possible. Finally, the American (Anglo-Saxon) toilet presents a synthesis, a mediation between these opposites: the toilet basin is full of water, so that the shit floats in it, visible, but not to be inspected. No wonder that in the famous discussion of European toilets at the beginning of her half-forgotten Fear of Flying, Erica Jong mockingly claims that ‘German toilets are really the key to the horrors of the Third Reich. People who can build toilets like this are capable of anything.’ It is clear that none of these versions can be accounted for in purely utilitarian terms: each involves a certain ideological perception of how the subject should relate to excrement.

Hegel was among the first to see in the geographical triad of Germany, France and England an expression of three different existential attitudes: reflective thoroughness (German), revolutionary hastiness (French), utilitarian pragmatism (English). In political terms, this triad can be read as German conservatism, French revolutionary radicalism and English liberalism. In terms of the predominance of one sphere of social life, it is German metaphysics and poetry versus French politics and English economics. The point about toilets is that they enable us not only to discern this triad in the most intimate domain, but also to identify its underlying mechanism in the three different attitudes towards excremental excess: an ambiguous contemplative fascination; a wish to get rid of it as fast as possible; a pragmatic decision to treat it as ordinary and dispose of it in an appropriate way. It is easy for an academic at a round table to claim that we live in a post-ideological universe, but the moment he visits the lavatory after the heated discussion, he is again knee-deep in ideology.

Garton Ash’s observations suggest that the three terms of the trinity have recently undergone a strange displacement: the French are preoccupied with culture (how to save theirs from vulgar Americanisation), the English are focusing on political dilemmas (should they join a politically united Europe?), and the Germans? The Germans worry about the inertia of their economy, as if, in postponing economic reforms indefinitely, they were persisting in an attitude which turns around their own saying: morgen, morgen, nur nicht heute, sagen alle faulen Leute (‘tomorrow, tomorrow, just not today, all lazy people say’).

And what if there was a further shift of terms? We might then see the United Kingdom focused on culture (cultural tolerance and lack of pretension could serve as an antidote to French elitism and excessive German seriousness); France focused on the economy (which, against all expectations, has done rather well in recent decades); and – surprise – Germany focused on politics (is the political life of the Bundesrepublik not a triumph of reasoned debate over blind passion?).

So far so good. In the second half of the book, however, Garton Ash passes to a general diagnosis of the threats to freedom since the end of the Cold War, and the tone becomes dogmatic and simplistic, and the proposed solutions hopelessly naive. The final pages are full of journalistic commonplaces – ‘Western-style consumerism is unsustainable on a global scale’ – which contrast starkly with the witty remarks about ‘Janus Britain’ earlier in the book. True, there are forthright statements, unusual for a man of Garton Ash’s political views (an unambiguous attack, for example, on the unfair trade practices of the developed countries), but he fails to ground his proposals in a detailed analysis of the global situation. First, he identifies four ‘new Red Armies’ (sic), the forces of evil – or historical processes – that pose (or will pose) a threat to democracy and freedom in the coming decades: the situation in the Middle East (the Israeli-Palestinian conflict and the rise of Islamism), the situation in the Far East (how will China develop with regard to democracy?), the gap between North and South, and the global ecological deadlock.

These four areas of anxiety are enumerated rather than analysed and, as a result, Garton Ash’s proposed solutions (or, rather, since he is appropriately modest, his guidelines for solutions) read like a list of desiderata: the developed countries should abide by the rules of fair competition they want to impose on the underdeveloped ones; they should make a more concentrated effort to thwart ecological catastrophe; the Middle East crisis should be resolved through the joint effort of the US and Europe, and so on. And what is one to say of his tendency to moralistic platitude? ‘If we want to be able to look ourselves in the face every morning, anyone who earns more than the average wage in a rich country should aim to give 1 per cent of his or her annual income to charities with a good track record in the developing world. We can afford it.’

Garton Ash’s conclusion does not live up to the promise, stated in the book’s subtitle, to show how the post-Cold War world, although it generates new problems, also opens up a unique chance to confront them. My own view of these shortcomings is hopelessly ‘outmoded’, because tinged with Marxism: the four problems Garton Ash lists are clearly grounded in the general dynamics of today’s global capitalism. This link is self-evident in the case of ecological problems and the poverty gap between North and South. Is the rise of Islamism not conditioned by the refusal of Muslim civilisation to accept the social dynamics of capitalism? Is the strange turn in China not to do with the fact that it is a Communist state which has fully endorsed a capitalist economy? The question should therefore be put at a more general level than Garton Ash would like: how do we stand with regard to global capitalism? Are his ‘new Red Armies’ symptoms of a structural flaw at the heart of the capitalist machine, or are they accidents that can be kept under control, if not averted?

Not that we should respond to Garton Ash with the crude Marxist retort that ‘he doesn’t take into account the dialectical totality of the situation.’ The singularity of human suffering may reach a level at which the easy reference to totality turns into cynicism. The only argument for the war against Iraq was repeatedly put by Christopher Hitchens: the majority of Iraqis were victims of Saddam and were glad to get rid of him. To this majority, the caution expressed by Western liberals could only appear deeply hypocritical. A typical middle-class Western leftist has no right to despise a Cuban who has decided to leave Cuba not only because of political disenchantment, but also because of poverty and hunger. I remember from the early 1990s dozens of Western leftists who proudly proclaimed that Yugoslavia still existed, and reproached me for betraying the opportunity to prolong that existence – to which I answered that I was not yet ready to lead my life to avoid disappointing the dreams of Western leftists. There are few things more worthy of contempt, few attitudes more ideological (if this word has any meaning today, it is here) than a tenured Western academic leftist patronising an Eastern European from a Communist country who longs for liberal democracy and some consumer goods.

One should ask the naive question: why should the US not be a global policeman? The post-Cold War situation called for a global power to fill the void. The problem, however, is not that the US is a new global empire, but that it isn’t one, though it pretends to be. In fact, the US continues to act as a nation-state, ruthlessly pursuing its own interests. The watchword of recent US politics is a weird reversal of the well-known ecologists’ motto: act global, think local. This contradiction is amply illustrated by the twin pressures the US was exerting on Serbia last year: it demanded that the government in Belgrade hand over suspected war criminals to the Hague tribunal (the logic of the global empire demands a trans-state global judicial institution) while at the same time urging it to sign a bilateral treaty with the US obliging it not to deliver to the International Criminal Court any US citizen suspected of war crimes or other crimes against humanity. No wonder the Serb reaction was one of perplexed fury. Apropos the Hague tribunal, Garton Ash wrote in the Süddeutsche Zeitung that ‘No Führer or Duce, no Pinochet, no Idi Amin and no Pol Pot should any longer be allowed to feel safe behind the palace gates of sovereignty from the intervention of people’s justice.’ One should take note of the names missing from this list.

Garton Ash is well aware that the same logic of exception applies to economic relations. In Cancún last year, the US insisted on keeping subsidies for its cotton producers, thus violating its own advice to Third World countries to abandon state subsidies and open up to the market. With torture it’s much the same story. The exemplary economic strategy of today’s capitalism is outsourcing – contracting out the ‘dirty’ process of material production (but also publicity, design, accountancy) to other companies. In this way, it is easy to circumvent environmental and health legislation: the production takes place in Indonesia, say, where regulations are much less stringent than in the West, and the Western company which owns the logo can claim that it is not responsible for any violations by the sub-contractor. Torture is nowadays ‘outsourced’ to Third World allies of the US, which can practise it without worrying about legal liability or public protest. Garton Ash’s analysis does not allow him to see how the things he condemns (ruthless disregard for the environment, the hypocritical double standards imposed by the superpowers etc) are products of the social dynamics which sustain the role of the exporters of democracy and guardians of universal human rights.

Then there is the question of depoliticised ‘human rights’ and ‘humanitarian intervention’. When Sarajevo was under siege for more than three years in the early 1990s, there was no attempt by UN forces, Nato ” or the US to create a corridor – the most modest of options – through which people and provisions could move freely. It would have cost little and a bit of serious pressure on the Serb forces would have ended the prolonged spectacle of the encircled Sarajevo, exposed to ridiculous levels of terror. So why was nothing done? There is only one answer to this: the one proposed by Rony Brauman, a former president of Médecins sans Frontières, who co-ordinated the relief effort for Sarajevo. The presentation of the crisis of Sarajevo as ‘humanitarian’, the recasting of the politico-military conflict in humanitarian terms, was in Brauman’s view sustained by an eminently political choice – that of siding with the Serbs.

More generally, how is it that human rights are so often the ‘rights’ only of those excluded from the political community and reduced to ‘bare life’? Jacques Rancière has proposed in an essay in the South Atlantic Quarterly that when such rights are of no use,

you do the same as charitable persons do with their old clothes. You give them to the poor. Those rights that appear to be useless in their place are sent abroad, along with medicine and clothes, to people deprived of medicine, clothes and rights. It is in this way . . . that the Rights of Man become the rights of those who have no rights, the rights of bare human beings subjected to inhuman repression and inhuman conditions of existence. They become humanitarian rights, the rights of those who cannot enact them, the victims of the absolute denial of rights. For all this, they are not void. Political names and political places never become merely void. The void is filled by somebody or something else . . . if those who suffer inhuman repression are unable to enact the human rights that are their last recourse, then somebody else has to inherit their rights in order to enact them in their place. This is what is called the ‘right to humanitarian interference’ – a right that some nations assume to the supposed benefit of victimised populations, and very often against the advice of the humanitarian organisations themselves. The ‘right to humanitarian interference’ might be described as a sort of ‘return to sender’: the disused rights that had been sent to the rightless are sent back to the senders.

The reference to Lacan’s formula of communication (in which the sender gets back from the recipient his own message in its inverted – i.e. true – form) is here to the point: in the reigning discourse of humanitarian interventionism, the developed West is effectively getting back from the victimised Third World its own message in its true form. And this is also where we should look for candidates for the position of the ‘universal individual’ – a figure or group whose fate stands for the injustice of today’s world: the detained in Guantanamo, or the Palestinians. Palestine is today the site of a potential ‘opportunity’, in the sense of Garton Ash’s subtitle, precisely because the standard ‘pragmatic’ solutions to the Middle East crisis have repeatedly failed, so that a utopian invention of a new space is the only ‘realistic’ choice. Furthermore, the Palestinians make good candidates on account of their paradoxical position of being the victims of the ultimate victims, the Jews, which of course puts them in an extremely difficult spot: when they resist, their resistance can be denounced as a prolongation of anti-semitism, as a secret solidarity with the Final Solution. Indeed, if – as Lacanian Zionists like to claim – Jews are the objet petit a among nations, if they represent the troubling excess of Western history, how can one resist them with impunity? Is it possible to be the objet a of objet a itself? It is precisely this ethical blackmail that we should reject.

However, there is another area of ‘opportunity’ that goes unremarked. The explosive growth of slums in the last decades, from Mexico City and other Latin American capitals through Africa to India, China, the Philippines and Indonesia, is perhaps the crucial geopolitical event of our times. The case of Lagos, according to Mike Davis, ‘the biggest node in the shanty-town corridor of 70 million people that stretches from Abidjan to Ibadan’, is exemplary: no one even knows the size of its population. Davis quotes a UN report: ‘Officially it is six million, but most experts estimate it at ten million.’ Since, some time very soon, the urban population of the earth will outnumber the rural population (this may already have happened), and since slum inhabitants will constitute the greater part of the urban population, we are in no way dealing with a minority phenomenon. We are witnessing the rapid growth of a population outside the control of any state, mostly outside the law, in terrible need of minimal forms of self-organisation. Although these populations are composed of marginalised labourers, former civil servants and ex-peasants, they are not simply a redundant surplus: they are incorporated into the global economy in numerous ways; many of them are informal wage-earners or self-employed entrepreneurs, with no adequate health or social security provision. (The main reason for their rise is the inclusion of the Third World countries in the global economy, with cheap food imports from the First World countries ruining local agriculture.) One should resist the easy temptation to elevate and idealise slum-dwellers into a new revolutionary class. It is nonetheless surprising how far they conform to the old Marxist definition of the proletarian revolutionary subject: they are ‘free’ in the double meaning of the word, even more than the classical proletariat (‘free’ from all substantial ties; dwelling in a free space, outside the regulation of the state); they are a large collective, forcibly thrown into a situation where they have to invent some mode of being-together, and simultaneously deprived of support for their traditional ways of life.

The slum-dwellers are the counter-class to the other newly emerging class, the so-called ‘symbolic class’ (managers, journalists and PR people, academics, artists etc) which is also uprooted and perceives itself as universal (a New York academic has more in common with a Slovene academic than with blacks in Harlem half a mile from his campus). Is this the new axis of class struggle, or is the ‘symbolic class’ inherently split, so that one can make a wager on the coalition between the slum-dwellers and the ‘progressive’ part of the symbolic class? The new forms of social awareness that emerge from slum collectives will be the germs of the future and the best hope for a properly ‘free world’, whether or not it’s the one that Garton Ash refers to in his title.

[Katoenveld]

In een moskee en de negerhut van oom Tom.

[C2C]

In een moskee en de negerhut van oom Tom.

Ah, dus uw vader is duidelijk zo'n zwarte die na de repressie in den bak belandde en daar jarenlang in zijn eigen drollen heeft liggen ploeteren.


Zo kunnen we echt bezig blijven hoor. Een ding staat vast: de drollen van een neger ruiken beter dan die van een zwarte.

[moser]

In een moskee en de negerhut van oom Tom. Katoenveld ge zijt abuus , tis niet omdat je het woord "drol" leest dat ge uitgenodigd zijt :p :p :p

[Dronkoers]

Katoenveld ge zijt abuus , tis niet omdat je het woord "drol" leest dat ge uitgenodigd zijt :p :p :p

Als doorsteker kan deze wel tellen :-D

[moser]

En dan gaan de belangers weer gaan beweren dat er in Vlaanderen geen racisme is , anderhalve pagina over het gebruik van een toilet en er zijn er al minstens 2 die het niet konden laten ,man man man over drollen van mensen gesproken :roll:

[Derk de Tweede]

Een toilet met een platform, want ik hou niet van waterspetters op m'n achterste.

[C2C]

Een toilet met een platform, want ik hou niet van waterspetters op m'n achterste.

Maar je moet eerst rechtstaan en pas daarna doortrekken hé, dummie. :-D :roll:

Bizarre mensen toch, die Nederlanders.

En eikes, zo'n dampende drol die zo vlak bij uw aars blijft plakken. Yuk. Liever meteen in een medium als water neutraliseren, dan is de psychologische afstand tussen lichaam en drol toch al wat groter.

[L. J. Brutus]

Maar je moet eerst rechtstaan en pas daarna doortrekken hé, dummie. :-D :roll:

Bizarre mensen toch, die Nederlanders.

En eikes, zo'n dampende drol die zo vlak bij uw aars blijft plakken. Yuk. Liever meteen in een medium als water neutraliseren, dan is de psychologische afstand tussen lichaam en drol toch al wat groter.

De Rede vertelt ons nochtans dat die drol even zeer een deel van onze persoonlijkheid is. Uw afschuw daarvan toont dus enkel dat u ergens met een frustratie zit. De oplossing: misschien eens even een genotstempel frequenteren?

[C2C]

De Rede vertelt ons nochtans dat die drol even zeer een deel van onze persoonlijkheid is. Uw afschuw daarvan toont dus enkel dat u ergens met een frustratie zit. De oplossing: misschien eens even een genotstempel frequenteren?

Ach, over de radicaliteit waarmee men zijn drollen moet haten of liefhebben zijn heelder bibliotheken volgeschreven.

Den Duits en de Protestant is over het algemeen zeer scatologisch ingesteld, omdat het ploeteren in de eigen en andersmans' uitwerpselen een uitlaatklep is voor de verdrukkende strenge, ijle cultuur van het Protestantisme.

De Franskiljon daarentegen trekt radicaal de Guillotine-truuk door en onthoofd zijn relatie met de keutel onmiddellijk, om zich daarna met belangrijker zaken bezig te houden.

De Katholieke, Bourgondische, het leven aanvaardende Vlaming daarentegen staat gewoon volwassen tegenover zijn drol; hem niet rabiaat vermoorden, noch regressief terug naarbinnen spelen zoals de Protestant of de al even door zware sociale conventies geteisterde Japanner.


Het feit dat de Nederlander zo opgaat in zijn uitwerpselen, en er zelfs een hele filmindustrie rond heeft opgebouwd, zegt inderdaad veel over de verdringingsmechanismen aanwezig in die cultuur.

Ik sta met spijt na elke beurt mijn drol af, maar ik ga daar nu ook weer niet om liggen janken.

[Hrafnar]

Gewoon lekker op een platform kleien en boetseren.

Na afloop het papier waar je je gat mee hebt afgeveegd 1 etage lager direct in het afvoergat mikken, daarna met gepaste eerbied afscheid nemen van de gesneefde, en doortrekken.

Remsporen worden eenvoudig vermeden door van tevoren het platform met twee velletjes papier te bekleden, en eventuele hinderlijke luchtjes worden best bestreden door een lucifer aan te steken.

[MaGNiFiCaT]

Ach, over de radicaliteit waarmee men zijn drollen moet haten of liefhebben zijn heelder bibliotheken volgeschreven.

Den Duits en de Protestant is over het algemeen zeer scatologisch ingesteld, omdat het ploeteren in de eigen en andersmans' uitwerpselen een uitlaatklep is voor de verdrukkende strenge, ijle cultuur van het Protestantisme.

De Franskiljon daarentegen trekt radicaal de Guillotine-truuk door en onthoofd zijn relatie met de keutel onmiddellijk, om zich daarna met belangrijker zaken bezig te houden.

De Katholieke, Bourgondische, het leven aanvaardende Vlaming daarentegen staat gewoon volwassen tegenover zijn drol; hem niet rabiaat vermoorden, noch regressief terug naarbinnen spelen zoals de Protestant of de al even door zware sociale conventies geteisterde Japanner.


Het feit dat de Nederlander zo opgaat in zijn uitwerpselen, en er zelfs een hele filmindustrie rond heeft opgebouwd, zegt inderdaad veel over de verdringingsmechanismen aanwezig in die cultuur.

Ik sta met spijt na elke beurt mijn drol af, maar ik ga daar nu ook weer niet om liggen janken.


Ik hoop dat alle protestanten dat eens zullen lezen! Want het is waar, ze moeten eens met de neus op de feiten gedrukt worden. :|

[C2C]

Ik hoop dat alle protestanten dat eens zullen lezen! Want het is waar, ze moeten eens met de neus op de feiten gedrukt worden. :|

Pas op dat ge ze niet met de neus op de verkeerde "feiten" drukt, want ze zouden er nog kunnen aan beginnen ruiken ook. :-D;-)