Afstand nemen van communistische dictaturen?

[jamás será vencido]

Laat ons eerlijk zijn onder de vlag van het socialisme zijn zowel mooie zaken als de meest gruwelijke zaken gebeurd. In discussie met comacers en pvda-ers valt mij steeds op hoedat zij bepaalde van die gruwelijke zaken nog steeds proberen goed te praten. Het aantal doden wenst te minimaliseren of verklaren.

Vandaag de dag in Belgie geven de werknemers echter weinig om wat een argentijn in cuba ging doen, of om wat er zelfs nog maar in venezuela bezig is. Waar ze wel om geven is hun werkzekerheid, hun loon, hun gezondheid, en de gezondheid en veiligheid van familie en vrienden.

De sp in Nederland had dit door en nam ondubieus afstand van het verleden. Een verleden waar veel werknemers zich niet mee kunnen verzoenen. Misdaden en gruwlijkheden die zij nooit zullen begrijpen. Waarom neemt comac ook niet ondubbelzinnig afstand van dat verleden. Zweert zij net als de sp het maoisme en stalinisme publiekelijk maar ook werkelijk af.

Ik weet dat comac een nieuwe richting wenst in te gaan. Op een eenzame stalinsite die een paar jaar geleden werd opgericht mischien na ;-) Dat comacers echter geen afstand kunnen nemen van de negatieve zaken uit het verleden zorgt ervoor dat hun boodschap niet doordringt bij een groot deel van de werknemende bevolking. ze staat ook een vereniging van de radicaal linke krachten in de weg. Wanneer wordt er dus afstand genomen van het verleden? Van communistische dictaturen waarbij de kapitalitische klasse door een bureaucratische partij klasse werd vervangen? Waarbij werknemers nog steeds niet hun meerwaarde verdienden? En waaronder genocides werden gepleegd...

[Dirk De Block]

Ik heb een simpel antwoord, en een iets minder simpel.
Laten we beginnen met het simpele. Ik heb persoonlijk een afkeer van geweld, en geen enkele affiniteit met dictators.
Maar dan is er een iets minder simpel antwoord. 2 bedenkingen.
1) Stel dat ik 33 jaar was tijdens Wereldoorlog II, of later, onder het regime van Franco in Spanje. Ik zou ongetwijfeld in het verzet gegaan zijn. Dat zou betekend hebben dat ik zou deelgenomen of meegewerkt hebben aan daden waar ik persoonlijk van gruw, maar die ik niettemin als rechtvaardig zou beschouwd hebben. Kortom, ik ben geen absolute pacifist in zulke omstandigheden. Dat zou gelijk staan aan zelfmoord. Hitler zou nooit gevallen zijn zonder die vorm van gruwelijke daden door de geallieerden: bombardementen, executies enz. Hoe raar het ook mogen klinken: gruwelijke daden kunnen soms gerechtvaardigd zijn.
2) Het is verdomd moeilijk soms om je een mening te vormen over wat gerechtvaardigd is en wat niet. Je moet daar inderdaad héél voorzichtig mee zijn. Bush heeft véél inspanningen gedaan om mensen te doen geloven dat zijn oorlog gerechtvaardigd was. En veel mensen zijn daar ingetrapt. Omdat het niet altijd gemakkelijk is om in deze media-oorlog correcte informatie te pakken te krijgen. En zelfs al heb je alle informatie: absolute rechtvaardigheid bestaat niet. Wat je als rechtvaardig beschouwt, hangt af van welke kant je kiest: de één zijn terrorist, is de ander zijn vrijheidsstrijder. Dat gold voor Mandela in Zuid-Afrika, Arafat in Palestina, het verzet in Irak, Chavez in Venezuela, de CPN-Maoist in Nepal enz.

Kortom, simpel en niet zo simpel.

[RodeLantaarn]

Volgens mij zijn zowel in 'linkse' als in 'rechtse' naam al flink wat mensen gesneuveld en ik vind dit niet echt een argument pro of contra. Beide kanten maken daar teveel gebruik van om de andere te bestempelen als gewelddadig. Men kan echter ook leren uit deze feiten, nl dat het geweldprobleem niet noodzakelijk te zoeken is bij de ideologie maar bij de mensen. We kunnen hier enkel maar uit leren en voorkomen dat in linkse naam ooit nog moorden zullen gepleegd worden, rechts zal genoeg onrechtstreekse slachtoffers maken door het sociaal wanbeleid dat het zal voeren. Ik hoop dat klein links haalbare en concrete voorstellen uit de bus kan halen om kritiek te leveren op deze schande.