filosofisch verzet
27 september 2008, 13:31
Onze soort zit in een evolutie waarbij ze zich probeert los te maken van een aantal negatieve emoties die nog aan onze dierlijke overlevingsinstinkten gekoppeld zitten.(Uit angst om tekort te komen of die drang van met geweld de bestaansmogelijkheden van anderen te proberen ondermijnen) Tot nogtoe heeft de uitvinding van het geld het soms mogelijk gemaakt om deze ingebeelde overlevingsstrijd in het belang van de hoogste maatschappelijke groepen, regelend te begeleiden.
Het geld en de hebberigheid waren de motor achter oorlogen…de klassenstrijd ten gunste van de onderste lagen was er altijd het slachoffer van.
Elke revolutie werd door Staten in bloed gesmoord. Opkomen voor rechten lokt nog veelal geweld in plaats van oplossingen uit. Zeker als dergelijke akties niet volgens vooraf uitgekiende taktieken gebeurd. Een omwenteling moet niet langs een burgeroorlog langs.
De technologische vooruitgang en de verbetering van het lot van de werkende lagen van een deel van de wereldbevolking; werd altijd geleid via de heersende klassen ten koste van overuitbuiting en oorlog en versterking van de onderdrukking. Zonder de druk van de werkende lagen van de bevolkingen komen er nooit toegevingen ten hunner gunste.
Welk zijn nu de methoden waarop dergelijke druk de laatste paar eeuwen uitgeoefend werd ?
Door toedoen van hongeropstanden, in het Frankrijk dat de adel van de feitelijke macht verdreef bijvoorbeeld, kwam de burgerij aan het hoofd van de regering. Meer dan een halve eeuw later slaagde het proletariaat van Parijs er tijdelijk in van de macht aan de rijke burgerij te onttrekken; maar weer werd zijn streven in bloed gesmoord door het toenmalige Franse leger dat voor de gelegenheid met z’n aartsvijand, het Pruisische leger samenwerkte. Later ontstonden de eerste werkerspartijen en vakbonden die hun plaats in het systeem opeisten. De invoering van het stemrecht kon niet voorkomen dat het kapitalisme zijn zoveelste krisis via een eerste wereldoorlog wou oplossen.
Het Russische proletariaat deed een nieuwe poging om de macht van het kapitalisme te breken en kreeg bijna onmiddellijk met buitenlandse invasies te maken. De Duitse massa’s waren oorlogsmoe, maar ook hun revolutie werd in het bloed gesmoord door het leger en door teveel vertrouwen in de toenmalige sociaal demokratie. Toen reeds werd de weg naar de tweede wereldoorlog toe geëffend. Een tweede wereldoorlog die trouwens niet zoals die van WOI onder druk van het proletariaat, maar door toedoen van de politiek van de partijen van de dominante klassen beëindigd werd. Uit schrik voor een heropleving van het socialisme deden die dominante klassen wel sociale toegevingen aan de werkende klassen.
Op wereldvlak ging de uitroeiing van die krachten die het socialisme als hun uitweg zagen ondertussen voort : Indonesië, Zuid-Amerika, …overal was de jacht op linkse mensen nog altijd fysiek open. In het ondertussen rijkere deel van de wereld van de arbeid bestond voornamelijk alleen de maatschappellijke onthoofding van iedere echte linkse die zijn nek te hoog uitstak.
De verschillende partijen die opkwamen voor de werkende mens bleven bijgevolg zwak qua inplanting en onderling verdeeld qua politieke analyse, werkmethodes en programma. Ze wilden wel allemaal een andere maatschappij, maar hoe die er zou uitzien daar zou na de revolutie wel aan gewerkt worden. De enen poneerden dat nog nergens een kommunistische maatschappij mogelijk geweest was, want dat zulks de afschaffing van de loonarbeid en de warenproduktie behelste…waarop de tegenstanders hiervan antwoorden dat als iedereen z’n deel zo kreeg er niet genoeg produktie zou zijn om te verdelen. Anderen geloofden in deelname aan parlementaire verkiezingen en vakbondswerk als methoden om een echte werkerspartij op te bouwen of van de sociaal-demokratie minder een centrumpartij te maken.
Vermits de media vooral in kapitaalskrachtige handen zit en ons denken over de wereld nog altijd door via de visie van van de toplaag voorgekauwd wordt ,lijkt dit soms een onbegonnen zaak. Feitelijk is het welvarenste deel van de werkenden ideologisch zo door rechts verarmd dat ze telkens kiezen voor rechts of centrum-links en niet zozeer voor de kleine eerder anti-kapitalistische partijen.
Soms door onwetendheid, soms omdat ze een job hebben dank zij iemand, soms omdat ze denken dat de sociaaldemokraten groot genoeg moeten zijn om bij een coalitie met rechts een tegenwicht te kunnen vormen. Op een dergelijke manier zal er geen totaaloplossing voor de wereldproblemen komen via de parlementaire demokratie.
De politiekers en hun kiezers blijven met handen en voeten gebonden aan het grootgeldsysteem dat niet uit zijn krisissen raakt. Spekulatie blijft het denken beheersen.Logischerwijze is er voor elk probleem een oplossing, het is alleen het grotewinstdenken dat in de weg zit. We moeten dringend over andere taktieken gaan nadenken.
Want. De kleindere westerse boeren verdwijnen en de grotere worden betaald om een flink deel van hun grond braak te laten liggen, (wat wel aan ’t veranderen is),terwijl de rest van de wereld op armere gronden probeert te overleven. Openbaar vervoer wordt niet betaalbaarder gemaakt, truckers worden afgejaagd en tegen mekaar opgezet. Net als andere beroepscategorieën trouwens. Door de moderne technologie wordt gelukkig wel een deel werk uitgeschakeld maar met minder werken zal de overschotten op de markt niet doen verdwijnen…dus nog meer ekonomische krisis en ekonomische en militiare oorlogsvoering dreigt eraan te komen.
Rechtvaardige sociale plossingen op wereldformaat lijken zoals in den tijd van Christus nog niet ‘van deze wereld’. We lijken wel nog door de kapitalistische zweep voortgedreven omdat we voor ons alternatief emotioneel niet rijp genoeg zijn. Naijver bestaat zowel bij proleten als kapitalisten…bijgevolg kisten deze laatsten de eersten met planken van flexibiliteit, werkloosheid, hoge werkritmes, armoede, honger, oorlog, culturele onwetenheid, herstrukureringen die op lange termijn de ekonomische krisis bestendigen...ondanks de gouden handdrukken. Maar, om het met Dylan te zingen : “ the times they are changing” !
octo
http://filosofischverzet.skynetblogs.be
Het geld en de hebberigheid waren de motor achter oorlogen…de klassenstrijd ten gunste van de onderste lagen was er altijd het slachoffer van.
Elke revolutie werd door Staten in bloed gesmoord. Opkomen voor rechten lokt nog veelal geweld in plaats van oplossingen uit. Zeker als dergelijke akties niet volgens vooraf uitgekiende taktieken gebeurd. Een omwenteling moet niet langs een burgeroorlog langs.
De technologische vooruitgang en de verbetering van het lot van de werkende lagen van een deel van de wereldbevolking; werd altijd geleid via de heersende klassen ten koste van overuitbuiting en oorlog en versterking van de onderdrukking. Zonder de druk van de werkende lagen van de bevolkingen komen er nooit toegevingen ten hunner gunste.
Welk zijn nu de methoden waarop dergelijke druk de laatste paar eeuwen uitgeoefend werd ?
Door toedoen van hongeropstanden, in het Frankrijk dat de adel van de feitelijke macht verdreef bijvoorbeeld, kwam de burgerij aan het hoofd van de regering. Meer dan een halve eeuw later slaagde het proletariaat van Parijs er tijdelijk in van de macht aan de rijke burgerij te onttrekken; maar weer werd zijn streven in bloed gesmoord door het toenmalige Franse leger dat voor de gelegenheid met z’n aartsvijand, het Pruisische leger samenwerkte. Later ontstonden de eerste werkerspartijen en vakbonden die hun plaats in het systeem opeisten. De invoering van het stemrecht kon niet voorkomen dat het kapitalisme zijn zoveelste krisis via een eerste wereldoorlog wou oplossen.
Het Russische proletariaat deed een nieuwe poging om de macht van het kapitalisme te breken en kreeg bijna onmiddellijk met buitenlandse invasies te maken. De Duitse massa’s waren oorlogsmoe, maar ook hun revolutie werd in het bloed gesmoord door het leger en door teveel vertrouwen in de toenmalige sociaal demokratie. Toen reeds werd de weg naar de tweede wereldoorlog toe geëffend. Een tweede wereldoorlog die trouwens niet zoals die van WOI onder druk van het proletariaat, maar door toedoen van de politiek van de partijen van de dominante klassen beëindigd werd. Uit schrik voor een heropleving van het socialisme deden die dominante klassen wel sociale toegevingen aan de werkende klassen.
Op wereldvlak ging de uitroeiing van die krachten die het socialisme als hun uitweg zagen ondertussen voort : Indonesië, Zuid-Amerika, …overal was de jacht op linkse mensen nog altijd fysiek open. In het ondertussen rijkere deel van de wereld van de arbeid bestond voornamelijk alleen de maatschappellijke onthoofding van iedere echte linkse die zijn nek te hoog uitstak.
De verschillende partijen die opkwamen voor de werkende mens bleven bijgevolg zwak qua inplanting en onderling verdeeld qua politieke analyse, werkmethodes en programma. Ze wilden wel allemaal een andere maatschappij, maar hoe die er zou uitzien daar zou na de revolutie wel aan gewerkt worden. De enen poneerden dat nog nergens een kommunistische maatschappij mogelijk geweest was, want dat zulks de afschaffing van de loonarbeid en de warenproduktie behelste…waarop de tegenstanders hiervan antwoorden dat als iedereen z’n deel zo kreeg er niet genoeg produktie zou zijn om te verdelen. Anderen geloofden in deelname aan parlementaire verkiezingen en vakbondswerk als methoden om een echte werkerspartij op te bouwen of van de sociaal-demokratie minder een centrumpartij te maken.
Vermits de media vooral in kapitaalskrachtige handen zit en ons denken over de wereld nog altijd door via de visie van van de toplaag voorgekauwd wordt ,lijkt dit soms een onbegonnen zaak. Feitelijk is het welvarenste deel van de werkenden ideologisch zo door rechts verarmd dat ze telkens kiezen voor rechts of centrum-links en niet zozeer voor de kleine eerder anti-kapitalistische partijen.
Soms door onwetendheid, soms omdat ze een job hebben dank zij iemand, soms omdat ze denken dat de sociaaldemokraten groot genoeg moeten zijn om bij een coalitie met rechts een tegenwicht te kunnen vormen. Op een dergelijke manier zal er geen totaaloplossing voor de wereldproblemen komen via de parlementaire demokratie.
De politiekers en hun kiezers blijven met handen en voeten gebonden aan het grootgeldsysteem dat niet uit zijn krisissen raakt. Spekulatie blijft het denken beheersen.Logischerwijze is er voor elk probleem een oplossing, het is alleen het grotewinstdenken dat in de weg zit. We moeten dringend over andere taktieken gaan nadenken.
Want. De kleindere westerse boeren verdwijnen en de grotere worden betaald om een flink deel van hun grond braak te laten liggen, (wat wel aan ’t veranderen is),terwijl de rest van de wereld op armere gronden probeert te overleven. Openbaar vervoer wordt niet betaalbaarder gemaakt, truckers worden afgejaagd en tegen mekaar opgezet. Net als andere beroepscategorieën trouwens. Door de moderne technologie wordt gelukkig wel een deel werk uitgeschakeld maar met minder werken zal de overschotten op de markt niet doen verdwijnen…dus nog meer ekonomische krisis en ekonomische en militiare oorlogsvoering dreigt eraan te komen.
Rechtvaardige sociale plossingen op wereldformaat lijken zoals in den tijd van Christus nog niet ‘van deze wereld’. We lijken wel nog door de kapitalistische zweep voortgedreven omdat we voor ons alternatief emotioneel niet rijp genoeg zijn. Naijver bestaat zowel bij proleten als kapitalisten…bijgevolg kisten deze laatsten de eersten met planken van flexibiliteit, werkloosheid, hoge werkritmes, armoede, honger, oorlog, culturele onwetenheid, herstrukureringen die op lange termijn de ekonomische krisis bestendigen...ondanks de gouden handdrukken. Maar, om het met Dylan te zingen : “ the times they are changing” !
octo
http://filosofischverzet.skynetblogs.be