roskam
13 februari 2009, 07:20
Gisteren werden de resultaten van de laatste stemmen van ongeveer 150.000 van Israëlische soldaten die nog moesten geteld worden, toegevoegd aan het eindresultaat en zoals verwacht bleef alles bij hetzelfde: Kadima 28, Likoed 27, Yisrael Beiteinu 15, Arbeiderspartij 13 zetels en Shas 11 zetels. Al bij al komen de rechtse partijen op papier en ruw geschat uit op 65 zetels van de 120. Maar een coalitie vormen rondom ‘Bibi’ Netanyahoe zouden dan wel uit vijf tot zes partijen moeten gevormd worden.
Onderhandelingen zijn reeds opgestart en hoewel Tzipi Livni’s partij Kadima de verkiezingen heeft gewonnen, lijkt de kans op regeringsdeelname elk ogenblik kleiner te worden. Al eerder (september 2008 ) slaagde Tzipi Livni er niet in om een nieuwe coalitie te vormen, wat tot de vervroegde verkiezingen leidde van 10 februari, vooral omdat zij er toen op stond dat met de Palestijnen over Jeruzalem moest kunnen worden onderhandeld. Haar relatie tot de religieuze partijen is al helemaal vertroebeld door vorige uitspraken: “Kadima zal Israël vertegenwoordigen en Kadima zal beslissen over de religieuze identiteit van Joods Israël zonder dat het het land zal uitverkopen aan de Chareidim,” en ook: “Israël is niet het monopolie van rabijnen“.
Zowel de religieuze Shaspartij als het extreemrechtse Yisrael Beiteinu hebben intussen al hun voorkeur geuit voor Netanyahoe (Likoed) en hopen zo belangrijke postjes binnen te halen. Daarnaast ziet Hamas zich als winnaar van de Israëlische verkiezingen. Net zoals bij vorige verkiezingen al het geval was, is het overduidelijk dat Hamas en andere extreme Palestijnse fracties graag een rechtse of rechts-extreme regering tegenover zich in Jeruzalem krijgen. Liever dan tegenover een centrum-rechtse of centrum-linkse coalitie, die zich uitspreekt voor een onderhandelde twee-statenoplossing van ‘het’ conflict.
Zoals bekend is Hamas integraal gekeerd tegen de oprichting van een Palestijnse staat indien die naast Israël zou moeten bestaan. Enkel een onafhankelijke islamitische Palestijnse staat in de plaats van Israël (liefst zonder Joden) is aanvaardbaar voor deze partij van, voor en door terroristen, die sinds 2007 Gaza bestuurt en de Palestijnse bevolking gijzelt voor haar Jihad jegens de Joden. Een verharding (lees: verrechtsing) van het Israëlische kabinet komt Hamas dus goed uit. Sinds de Oslo-akkoorden was er tijdens iedere Israëlische verkiezingscampagne een duidelijke stijging te zien van het aantal raketbeschietingen, zelfmoordaanslagen en andere terreuraanvallen. De Gaza-oorlog had, samen met de Hamas-provocaties die eraan voorafgingen en erop volgden, twee schijnbaar tegengestelde gevolgen: hij versterkte ultra-rechts (Lieberman) en voorkwam een verkiezingsnederlaag van Kadima en de totale ineenstorting van de Arbeidspartij.
Onderhandelingen zijn reeds opgestart en hoewel Tzipi Livni’s partij Kadima de verkiezingen heeft gewonnen, lijkt de kans op regeringsdeelname elk ogenblik kleiner te worden. Al eerder (september 2008 ) slaagde Tzipi Livni er niet in om een nieuwe coalitie te vormen, wat tot de vervroegde verkiezingen leidde van 10 februari, vooral omdat zij er toen op stond dat met de Palestijnen over Jeruzalem moest kunnen worden onderhandeld. Haar relatie tot de religieuze partijen is al helemaal vertroebeld door vorige uitspraken: “Kadima zal Israël vertegenwoordigen en Kadima zal beslissen over de religieuze identiteit van Joods Israël zonder dat het het land zal uitverkopen aan de Chareidim,” en ook: “Israël is niet het monopolie van rabijnen“.
Zowel de religieuze Shaspartij als het extreemrechtse Yisrael Beiteinu hebben intussen al hun voorkeur geuit voor Netanyahoe (Likoed) en hopen zo belangrijke postjes binnen te halen. Daarnaast ziet Hamas zich als winnaar van de Israëlische verkiezingen. Net zoals bij vorige verkiezingen al het geval was, is het overduidelijk dat Hamas en andere extreme Palestijnse fracties graag een rechtse of rechts-extreme regering tegenover zich in Jeruzalem krijgen. Liever dan tegenover een centrum-rechtse of centrum-linkse coalitie, die zich uitspreekt voor een onderhandelde twee-statenoplossing van ‘het’ conflict.
Zoals bekend is Hamas integraal gekeerd tegen de oprichting van een Palestijnse staat indien die naast Israël zou moeten bestaan. Enkel een onafhankelijke islamitische Palestijnse staat in de plaats van Israël (liefst zonder Joden) is aanvaardbaar voor deze partij van, voor en door terroristen, die sinds 2007 Gaza bestuurt en de Palestijnse bevolking gijzelt voor haar Jihad jegens de Joden. Een verharding (lees: verrechtsing) van het Israëlische kabinet komt Hamas dus goed uit. Sinds de Oslo-akkoorden was er tijdens iedere Israëlische verkiezingscampagne een duidelijke stijging te zien van het aantal raketbeschietingen, zelfmoordaanslagen en andere terreuraanvallen. De Gaza-oorlog had, samen met de Hamas-provocaties die eraan voorafgingen en erop volgden, twee schijnbaar tegengestelde gevolgen: hij versterkte ultra-rechts (Lieberman) en voorkwam een verkiezingsnederlaag van Kadima en de totale ineenstorting van de Arbeidspartij.