Welke rol kan LSP spelen [Archief]

29 mei 2009, 07:48

LSP was en blijft voorstander van linkse eenheidslijsten bij de verkiezingen. Er zijn elementen die ons onderscheiden, maar die zijn op dit ogenblik niet van die aard dat het een gezamenlijke verkiezingsdeelname in de weg moet staan. Vandaar dat we in de zomer van vorig jaar al de PVDA aanschreven met de vraag naar een discussie over samenwerking bij de verkiezingen. Daar kregen we geen antwoord op. Nadien vroegen we ook aan SP.a-Rood een discussie over de kandidatuur van De Bruyn en mogelijke samenwerking omtrent die kandidatuur. Ook hier kwam geen antwoord. Langs Franstalige kant kwamen we wel tot twee eenheidslijsten: met LCR voor Europa en met PC, LCR en PH voor de regionale verkiezingen in Brussel, een lijst die door PSL/LSP wordt ondersteund waarbij we het jammer vinden dat een tweetalige lijst in Brussel blijkbaar niet mag.

Er zijn meningsverschillen ter linkerzijde die aan de oorsprong liggen van het bestaan van verschillende organisaties en stromingen. De meeste meningsverschillen vinden hun oorsprong in nederlagen van de arbeidersbeweging en de analyses die van die nederlagen werden gemaakt: het ontwikkelen van een opportunistische stroming binnen de sociaal-democratie bij haar sterke opgang eind 19e eeuw, het stalinisme als gevolg van het isolement en het achtergebleven karakter van de Sovjetunie, het falen van mogelijke revolutionaire ontwikkelingen in West-Europa na WO2, de ineenstorting van het stalinisme en het daarmee gepaard gaande ideologisch offensief van de burgerij,… Dat zijn enkele breuklijnen die tot vandaag gevolgen hebben en meningsverschillen verklaren.

De belangrijkste taktische meningsverschillen tussen LSP, PVDA en SP.a-Rood hebben te maken met een inschatting van de huidige situatie. Wij geloven niet in een werking binnen SP.a, die partij heeft haar actieve basis grotendeels verloren. We denken niet dat SP.a in staat kan zijn om terug een massale en actieve basis uit te bouwen onder de arbeidersbeweging. PVDA maakt volgens ons een foute inschatting als het de openingen ter linkerzijde en het potentieel voor een linkse kracht terecht vaststelt maar meteen koppelt aan een bocht naar rechts. Dat kan een tijdelijk succes kennen onder meer op electoraal vlak, maar om zo’n succes te onderbouwen, is er nood aan een ideologische basis. Links heeft geen nood aan populisme omdat rechts op die basis kan scoren (cfr Dedecker). Links heeft nood aan een geduldige opbouw op basis van actieve betrokkenheid bij strijdbewegingen en een programma dat daadwerkelijk antwoorden biedt op de crisis. Daarom pleiten wij bvb voor de nationalisatie van de volledige financiële sector en niet voor de terugkeer van de oude ASLK (een eis die gedeeld wordt door PVDA en De Bruyn) of nog voor een nationalisatie van de farmaceutische industrie gekoppeld aan een nationale en publieke gezondheidszorg. Voor de automobiel gaan wij niet pleiten voor een nationalisatie door de Europese Commissie (wat PVDA doet), maar voor een nationalisatie die van onderuit wordt afgedwongen door de arbeidersbeweging en die gepaard moet gaan met een discussie over hoe en wat er wordt geproduceerd. Zo zijn er nog een hele reeks voorbeelden te geven van meningsverschillen.

De crisis van het kapitalisme vereist radicale antwoorden. Pogingen om onze antwoorden wat af te zwakken met het oog op media-aandacht zullen een tijdlang pakken, maar bieden geen perspectief op langere termijn.